Vikan - 30.11.1939, Blaðsíða 9

Nr. 48, 1939
VIK A N
9
handar greifanum. Þau töluðu saman lát-
laust. Hann var fyndinn, það gat ég séð,
því að hún hló óstjórnlega og stundum
roðnaði hún.
-— Seinna um kvöldið náði ég í Charles.
Þú manst það, Charles?
— Já, ég man það, sagði ég.
Ég mundi það greinilega. Hann rakst á
mig úti á svölunum. Hann var rauður í
framan og skjálfandi, hafði sýnilega
drukkið drjúgan.
— Ég þoli hann ekki, sagði hann.
— Hvern þolirðu ekki? spurði ég.
— Þennan skælmynnta uppskafning.
Þrisvar í kvöld hefir hann reynt að draga
dár að mér. Háðslegar tilvitnanir í það,
sem ég ekki skil. Hann veit f jarska vel, að
ég er ástfanginn af Ysabel, og hann er að
reyna að hæða mig í eyru hennar. Heyrðu,
Charles, eru þau trúlofuð?
— Ég býst við, að það sé eins konar
þegjandi samkomulag — peningarnir, þú
skilur.
— Eða þá heldur hitt.
— Hvað áttu við?
— Ekki annað en það, að ég trúi því
ekki, að þetta auðvirðilega merkikerti ætli
sér nokkurn tíma að kvænast — mér væri
nautn í því að grípa um kverkarnar á hon-
um. Að sjá hana, svona fallega, góða og
saklausa ....
— Stilltu þig, sagði ég. — Láttu þér
ekki detta í hug aðra eins vitleysu.
— Rétt í því, sagði Milmay og hélt
áfram frásögn sinni við arineldinn, komu
þau Ysabel og de la Crozier út á svalirnar.
Þau sáu okkur ekki, af því að við vorum
á bak við stórt leirker. Þau hölluðu sér
fram á handriðið, og þá kyssti hann hana.
Ég heyrði hana segja, non, non, non. Ég
tók undir mig stökk, en Charles náði í mig,
greip með hendinni fyrir munninn á mér,
og sagði mér að blanda mér ekki í það,
sem mér kæmi ekki við. Ég benti honum á,
að þetta kæmi mér mjög mikið við. Þegar
ég var búinn að hrista hann af mér — og á
því augnabliki var mér morð í huga — var
Ysabel farin inn og de la Crozier á- eftir
henni.
— En það var til lítils. Ég veit, að ég
var uppstökkur. Og einmitt þá var ég reið-
ari og aumari en ég hafði nokkurn tíma
á ævi minni verið fyrr. Ég talaði ekki eitt
orð við Ysabel á leiðinni heim. En hún
lék á alls oddi og talaði um alla heima og
geima. — Og Louis — fynnst ykkur hann
ekki vera orðinn fyndinn og skemmtileg-
ur? Ég sat með kreppta hnefana og brann
í skinninu eftir að reka annan þeirra mitt
í skælt brosið á honum.
— Mér kom varla dúr á auga næstu
nótt. Ég var ástfanginn, sjáið þið til,
óstjórnlega ástfanginn, eins og aðeins tví-
tugur unglingur getur verið. Ég sá þenn-
an tungulipra, ósvífna náunga hrifsa frá
mér stúlkuna, sem ég elskaði, og ég hat-
aði hann, ekki aðeins fyrir að táldraga
hana þannig, heldur einnig fyrir fram-
komu hans gagnvart mér.
Um morguninn var ég kominn að fastri
niðurstöðu. Ég fór inn til Charles og sagði
honum, að ég gæti ekki afborið þetta leng-
ur. Ég væri ekki eins tungulipur og de la
Crozier. Ég gæti ekki dregið dár að hon-
um, eins og hann að mér, ekki í veizlusaln-
um. En ég gæti barizt við manninn, það
veit trúa mín! Hann átti að koma til mið-
degisverðar þá um kvöldið. Vafalaust
myndi hann þá aftur beita tálbrögðum sín-
um við Ysabel. En í þetta skipti skyldi
honum ekki heppnast það, að mér heilum
og lifandi. Ef að hann gæfi mér ekki
ástæðu til að skora hann á hólm, þá skyldi
ég sjá um, að gefa honum ástæðu til þess.
Einvígi væri sú rétta leið í Frakklandi, væri
það ekki?
— Charles reyndi auðvitað að telja mér
hughvarf — var það ekki, Charles? — en
það var árangurslaust. Ég var ástfanginn,
afbrýðisamur og til í hvað sem var. Skraf
þitt um þolinmæði, Charles, lét ég sem vind
um eyrun þjóta.
— Jæja, þetta fer nú að styttast —
draugasagan á ég við. Um kvöldið, áður
en ég hafði fataskipti, á undan miðdegis-
verðinum, varð mér reikað niður að vatn-
inu í hallarskóginum. Það var undarlega
skuggalegur staður, í miðju skógarþykkn-
inu. Ég ruddist í gegnum þykknið í grá-
grænni kvöldskímunni. Það var stafalogn
og eina hljóðið, sem heyrðist, var brakið í
greinunum, sem urðu fyrir mér, og þytur-
inn í fuglunum, sem flugu upp undan mér.
Allan daginn höfðu dimmblá þrumuský
verið að rísa upp yfir sjóndeildarhringinn,
þau lágu nú eins og þykk ábreiða yfir
skóginum og settu eyðilegan og óheilla-
vænlegan blæ á umhverfið.
— Þegar ég kom niður að vatninu, sett-
ist ég á bakkann og horfði út yfir blýgrátt
vatnið, sem endurspeglaði dimm skýin, og
beið eftir því, að óveðrið skylli á. Það var
kveljandi hiti. Laufin bærðust ekki. Mý-
flugnaský voru á sveimi hingað og þangað
yfir vatninu. Ég sat þama stundarkorn og
var ekki laust við, að skjálfti væri í mér
— því að, þótt ég væri reiður, hraus mér
hugur við því, sem ég ætlaði að fara að
gera.
— Allt í einu kom ég auga á mann, sem
var að fiska. Hann sat á að gizka fimmtíu
metra frá mér. Hann var í bláum sam-
festing, stönginni hélt hann með báðum
höndum og starði eftirvæntingarfullur á
hreyfingarlaust flothylkið.
— Ég gekk til hans og settist hjá hon-
um. — Hvernig gengur veiðin?
— Hann leit undrandi upp. — Afsakið,
herra, ég tók ekki eftir yður. Hér sést
aldrei neinn niður við vatnið. Nei, það
gengur heldur illa núna — en ég held, að
það verði ekki langt að bíða — það er
ekki svo gott að vita — það er vatnakarfi,
sem ég ætla að veiða, herra.
— Vatnakarfi?
— Já, herra — risavaxinn vatnakarfi,
sem sagt er, að sé hundrað og þrjátíu ára
gamall. Herran hefir komið til að veiða í
vatninu? Eða kannske til þess að kveða
niður drauginn?
— Drauginn? Mér varð bilt við, ekki
svo mjög við það að heyra minnst á draug,
heldur við svo barnalega trúgirni manns-
ins.
— Já, vissulega, herra. Hann er al-
þekktur á þessum slóðum. — Það er al-
ræmdur draugagangur hér við vatnið.
-—- Áhugi minn var strax vakinn —
myndi ekki eins hafa farið fyrir ykkur?
Staðurinn var svo skuggalegur þetta kvöld,
að við öllu mátti búast.
— Hafið þér nokkurn tíma séð draug-
inn? spurði ég.
— Hann kinkaði kolli. — Oft, herra, og
hann er meinlaust, friðsamt grey, sem ekki
gerir nokkrum manni mein. Það er maður,
sem drepinn var í einvígi hér á þessum
slóðum.
— Þetta var fullmikið af því góða —
þessar óhugnanlega líku kringumstæður, á
ég við. En nú var ég kominn út í það. —
Haldið áfram, sagði ég. Hvaða einvígi?
Hvenær? Segið mér allt af létta.
— Gamli maðurinn yppti öxlum. Það
var, þegar ég var kornungur maður, herra
— ég var reyndar við riðinn þetta einvígi.
— Þér?
— Já, herra — beinlínis. Sjáið til, ætt-
fólk mitt hafði alltaf búið hér á þessum
slóðum. Faðir minn var bústjóri hjá de la
Crozier greifa, og ég hjálpaði honum við
störf hans. Þér þekkið kannske de la
Crozier, herra? Þér hafið sjálfsagt hitt
unga greifann, ef þér dveljið hér í höll-
inni.
— Ég kinkaði kolli. — Hvað skeði svo ?
spurði ég.
— Rólegir, herra, ég kem að því á sín-
um tíma — a — bíðum við! Hann kippti
upp stönginni, en öngullinn kom ber upp
úr vatninu. — Ég hélt, að nú væri ég bú-
inn að krækja í hann. Jæja, eins og ég
sagði áðan, kom ég oft í höllina, og þar
hitti ég Gabriellu Lalande — ó, herra, hví-
líka fegurð! Hvílíkur fínleiki og yndis-
þokki! Ég dáðist að henni í leyni, og stund-
um mættust augu okkar, og ég ímyndaði
mér ...
— Haldið áfram, sagði ég í bænarrómi.
— Jæja, en skelfing eruð þér óþolinmóð-
ur, herra. Gott og vel. Ég skal vera stutt-
orður. Gaston de la Crozier, frændi greif-
ans sáluga, kom í heimsókn. Hann var
Parísarbúi, spjátrungslegur, en tungu-
mjúkur við kvenfólk. Ég skal vera stutt-
orður, eins og ég lofaði, herra. Kvöld nokk-
urt, þegar ég var að fara heim, kom ég
að honum, með Gabriellu Laland. Hún
brauzt um í örmum hans og reyndi að losa
sig, og þá brá ég við og sló hann niður.
— Gamli maðurinn yppti öxlum. — Og
morguninn eftir, herra minn, mættumst
við hér á þessum stað til þess að heyja
einvígi með stuttum sverðum, eins og venja
er í slíkum málum.
— Og þér drápuð hann — já, en það
er hræðilegt að vera að fiska á þeim stað,
sem maðurinn, sem þér drápuð, gengur
ljósum logum.
Framh. á bls. 21.