Vikan - 30.11.1939, Blaðsíða 20

20
VIKAN
Nr. 48, 1939
Þegar erlingjar
nudda augun.
Með erfðaskrám sínum hafa sérvitrir
menn iðulega valdið málafærslumönn-
um sínum áhyggjum og látið erfingjana
verða fyrir miklum vonbrigðum. En óvið-
komandi hafa skemmt sér dátt eins og
eftirfarandi dæmi sýnir: „ . . . ég arfleiði
dóttur mína að 500.000 kr. Hún þarf á
þeim að halda, því að hið eina skynsam-
lega, sem maður hennar hefir gert, var
að kvænast henni . . . Syni mínum læt ég
eftir þá ánægju að vinna fyrir sér. I 25
ár hélt hann, að mín værí ánægjan, en hon-
um skjátlaðist .... Konu minni læt ég
eftir ástvin sinn og það, að ég var ekki
eins vitlaus og hún hélt.
Kona, sem dó nýlega í Fíladelfíu, segir
svo fyrir í erfaskrá sinni, að skiptaráð-
andi skuli: „leggja einn dollar af eigum
mínum á banka og borga manni mínum
vexti af honum — til að sýna honum, að
ég kunni að meta hann“.
Önnur kona, sem er einnig frá Fíladel-
fíu, arfleiðir mann sinn að einum dollar,
„svo að hann geti keypt sér reipi til að
hengja sig í . . .“
Erfaskrána verður venjulega að skrifa
á blað. Undir hana verða að skrifa tveir
vottar, sem hafa séð arfleiðandann skrifa
undir erfðaskrána. En samt hafa erfða-
leita hennar. Eftir langa mæðu fann hún
madame Martineau, sem var setzt að á
litlu veitingahúsi. Að löngum tíma liðnum
fékk hún hana til þess að koma heim.
Síðan hafa þær verið góðar vinkonur . . .
Sorgin tengir þær saman. Madame Mar-
tineau var fegin því að hafa einhvern, sem
vildi hlusta á hana, þegar hún var að tala
um drenginn sinn, sem væri svo nálægur,
en samt svo langt í burtu, því að harð-
brjósta menn ætluðu að aðskilja þau. Unga
stúlkan gætti hússins fyrir gömlu kon-
una.
Við og við fór madame Martineau til
Parísar til þess að heimsækja „Jacques
sinn“ og hafði þá með sér góðgæti handa
honum. 1 hvert skipti sem hún sneri við,
grét hún dálítið yfir syninum. En brosið
kom aftur, þegar Odette fullvissaði hana
um, að þetta væri allt sjúkdómnum að
kenna, og hann fengi minnið áreiðanlega
aftur.
Odette minntist sjaldan á sorg sína, þó
að hún hefði átt bágt með að sigrast á
vonbrigðunum. En tálvonin var ekki dáin
. .. þvert á móti. Ur því að madame Mar-
tineau fann son sinn eftir svo langan tíma,
gat alveg eins verið, að hún fyndi unn-
usta sinn, hver vissi það?
Dæmi um erfðaskrár sér-
vitra manna, sem valda
málafærslumönnum sínum
áhyggjum og erfingjunum
sárra vonbrigða.
skrár, sem skipbrotsmenn hafa gert á tré-
búta eða annað þess háttar og skrifað
undir án votta, verið látnar gilda.
En aftur á móti var arfleiðsluskrá, sem
maður lét skrifa á bakið á sér, ógild, því
að hann hafði gleymt því, að hann gat ekki
skrifað undir hana. Einnig er erfðaskrá
ógild, ef arfleiðandi gleymir að dagsetja
hana. Einn sérvitur arfleiðandi lét eftir
sig níu erfaskrár, en þær voru allar ódag-
settar. Þar að auki hafði hann skrifað
Kona ein arfleiddi hund sinn að 150,000 krónum.
uppboði eins og þær eru. Enginn má kaupa
meira en einar buxur . . .“
Uppboðið var síðan haldið, og buxurn-
ar voru seldar ódýrt. Allt í einu hrópaði
einn kaupandinn: „Sko, sko, hvað ég fann!
Og hann veifaði 1000 dollara seðli, sem
hann hafði fundið undir fóðrinu.
Nú fóru allir buxnakaupendurnir að
— Sjáið, hvað ég fann!
hrópaði einn buxna-
kaupandinn og veifaði
1000 doilara seðli, sem
hann hafði fundið und-
ir fóðrinu.
erfðaskrár á stigann sinn, gluggatjöld og
víðar.
Dýravinir arfleiða iðulega dýr sín.
Þannig arfleiddi kona ein hund sinn að
vöxtum af 150.000 krónum, og önnur hest
sinn af 100.000 krónum. Þriðja konan,
sem hafði haft viðbjóð á hundum og kött-
um í lifanda lífi, arfleiddi dýraverndun-
arfélag eitt að 500.000 kr.
Kanadamaður einn arfleiddi ákafasta
spilaandstæðing í fæðingabæ sínum að 125
þús. kr. í veðreiðahlutabréfum, og bind-
indismenn í bænum að 500.000 krónum í
bruggunarhlutabréfum.
I erfðaskrá sérviturs Ameríkumanns
stóð meðal annars þetta:
„ . . . ég á 70 buxur og á það við skipta-
ráðanda, að hann selji þær á opinberu
leita, og leitin bar tilætlaðan árangur —
í allar buxurnar voru saumaðir 1000 doll-
araseðlar.
#
— Svei, skammastu þín, sagði maður-
inn við konu sína.
— Hver sagði þér það? spurði konan.
Konur, sem hafa hæfileika til að gera
marga menn hamingjusama, gera líka einn
mann óhamingjusaman.
*
— Ég kann ekki að dansa, ungfrú, en
má ég ekki sitja þarna hjá yður og halda
utan um yður á meðan dansinn stendur
yfir.