Vikan - 01.02.1940, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 5, 1940
hæversklega og hæg undiralda vaggaði
skonnortunni inn í hvíta lónið. Allir voru
hæst ánægðir.
— Paradísargarðurinn Eden, sagði
Michael, — blasir við ykkur. Einustu íbú-
arnir eru mávar. Blóm og ávextir og lind
með fersku vatni. Frægasti baðstaður.
Fiskisæld og heilsusamlegt loftslag. Sælu-
reitur, hundruð mílna frá byggðu bóli og
fjarri öllum gufuskipaferðum. Eyjan er
ekki einu sinni kortlögð. Þó þið færuð um
hálfan hnöttinn fynduð þið ekki slíkan
stað.
Menn voru hrifnir.
— Ég læt setja vistir og tjöld á land
fyrst, sagði Michael og gaf Papúa-mönn-
um sínum skipun.
Báturinn beið þeirra.
— Hvar er ungfrú Brown? spurði sir
Alfred.
— Ég þarf að fara aðra ferð með far-
angur, og tek hana þá með. Báturinn er
fullhlaðinn með ykkur sex og ég ræ sjálf-
ur, þó það sé ekki fyrir hvítan mann á
þessum breiddarstigum.
Þau voru óvön opnum bát, en Michael
tókst að koma þeim fyrir.
— Hvaða skrölt er þetta? spurði frú
Greenham.
— Það eru Papúa-strákarnir að fikta
við vélina, sagði Michael, settist undir ár-
ar og reri til lands, en á leiðinni söng hann
landinu lof og dýrð án afláts. Hann lagði
sérstaklega áherzlu á fjarlægð eyjunnar
frá mannheimi, hve friðsælt væri þar í
landi og ekkert ryfi þögnina nema gargið í
mávunum og brimið á kóralskerjunum. Þau
áttu nú þenna nýja heim með öllum hans
unaðssemdum.
— Og nú er að stökkva útbyrðis!
Þau stukku kannske ekki, en einhvern
veginn bröltu þau á land.
— Þið áttið ykkur á hlutunum á meðan
ég fer seinni ferðina — út með bátinn.
Michael reri bátnum frá landi og horfði
á landkönnunarfólkið. Það var sjón að sjá.
Einkennilegur hópur og framandi á hinni
hvítu strönd. Tveir ríkisbubbar í stuttbux-
um með konum og ungviði á eyðieyju.
— Hæ ! hrópaði hann og hló. Þau svör-
uðu ekki strax, en mávarnir görguðu
eymdarlega og það þaut í pálmatrjánum,
en stór krabbakvikindi skriðu upp á sand-
inn. Báturinn var farinn og ósjálfrátt hóp-
aðist fólkið saman niður við flæðarmálið.
— Hæ, kallaði Michael aftur svo sem
fimmtíu metra frá landi. — Hlustið þið nú
á. Röddin var köld og ógnandi. — Nú
byrjar ballið.
Þau skyldu hann ekki, en fundu á sér,
að alvara var á ferðum.
— Engan misskilning hér, sagði hinn
nýi og ægilegi skipstjóri þeirra. — Þið
hafið gengið í gildruna. Vitið þið, hvað
einangrun er? Þið eruð einangruð. Það
sem ég hefi sagt ykkur um eyjuna er allt
heilagur sannleikur. Hér fáið þið að dúsa
alla ykkar ævi, nema skip hreki út af sigl-
ingaleið fyrir einstaka tilviljun. Þið hafið
nóg að eta og nóg að drekka, en matar-
æðið verður ekki margbreytt. Tilveran
verður tilbreytingarlaus að vísu, en það er
þá ekki frá miklu að hverfa, þar sem er
glaumur og glys veraldar!
Hann þagnaði, svo að þau gætu áttað sig
á paradísarástandi sínu.
Sir Alfred steytti hnefann.
— Hvern andskotann ertu að þvæla,
maður?
— Ég hélt, að það væri augljóst mál.
Ég læt mér ekkert fyrir brjósti brenna.
Þið eruð á Michael-eyju eins og um var
samið, þið hafið borgað farseðil til Para-
dísar aðra leið, en farseðill hina leiðina
kostar f jörutíu þúsund pund, það er allt og
sumt.
Hann hvíldist fram á árarnar og glotti
andstyggilega. Ógurlegt uppistand varð í
landi við þessi tíðindi. Milljónerarnir ætl-
uðu að ryðjast út í sjóinn, en frúrnar héldu
aftur af þeim. Michael reri lengra frá
landi.
— Það er betra að halda sig á landi,
kallaði hann hæðnislega. — Lónið er fullt
af hákörlum.
Það reið baggamuninn. Kyrrð komst á
hópinn.
— Fjörutíu þúsund er ekki mikið fyrir
alla siðmen'ninguna, hélt Michael áfram í
stríðnistón, — og það er ekki stórt skarð
í auðlegð ykkar.
— Ekki eyrir, ræningi, hrópaði mr.
Greenham.
— Ég skal berja þig, kvikindið þitt,
grenjaði kvennagulhð Davíð.
— Ég læt setja þig í tugthúsið, svínið
þitt, æpti sir Alfred.
— En elsku bezti — þér getið ekki gert
þetta við okkur, sagði kvenfólkið. — Við
treystum yður. Okkur þótti svo vænt um
yður. Þér eruð að gera að gamni yðar.
Það kom allt fyrir ekki. Hann lét þau
hamast eins og þau vildu og hlustaði ekki
einu sinni á bænarollu fegurðardrottning-
arinnar.
— Ég er enginn einfeldningur sagði
hann, — ég hefi einkaritara yðar um borð,
sir Alfred, og þegar þér viljið semja, þá
er ég reiðubúinn. Þér ávísið mér fúlgunni
svo hún verði greidd refjalaust. Þegar ég
hefi fengið peningana í hendur geri ég ráð-
stafanir til þess, að þið verðið sótt. En á
meðan þið eruð að átta ykkur, þá skrepp
ég með skonnortuna hérna út fyrir. Að
svo mæltu seig hann á árarnar, og bráð-
lega létti Desdemona akkerum og sigldi út
úr lóninu.
Michael sneri lyklinum í skránni og opn-
að káetuhurðina.
— Ég bið þig að afsaka, sagði hann og
var nú hinn auðmjúkasti.
Rut Brown réðist ekki á hann, ekki einu
sinni með skömmum.
— Hvers vegna var ég lokuð inni?
spurði hún.
— Ég varð að gera það. Þú vildir ekki
vera kyrr, svo að ég varð að taka til minna
ráða til að sjá hlut okkar borgið.
— Hvers vegna er skipið komið af stað ?
— Við förum hérna út fyrir.
— Hvar er fólkið?
— Á landi.
— Hvað á það að þýða?
— Ég skyldi það eftir. Horfðu ekki
svona á mig, Rut, eins og ég sé eitur-
slanga. Þetta er allt í lagi. Komdu upp á
þilfar, og þá skal ég segja þér, hvernig
í öllu liggur.
— Já, gerðu það, sagði Rut, en á sinn
rólega, yfirvegaða hátt.
Segl vor uppi, og Desdemona seig undan
hægum byr á bláu hafi í glaða sólskini.
— Himnesk veröld, sagði Michael og
teygði úr sér, — og loksins erum við ein
laus við allt hyskið.
Rut settist þegjandi á þilfarsstól.
— Mér dettur ekki í hug, að þetta hafi
verið til gamans gert, sagði hún.
— Það var stórkostlegt grín út af fyrir
sig —.
— Sleppum því. Hvað ætlastu fyrir?
spurði hún.
— Bíddu nú við, sagði hann og leysti
frá skjóðunni, hæst ánægður yfir kænsku
sinni.
— Þau keyptu far til Paradísar aðra
leiðina, gumaði hann, — og þau eru komin
þangað. Á eyjunni eru mögnuðustu blóð-
sugur í heimi, það liggur við, að þær fljúgi
með mann lifandi í hreiðrin til unganna.
Þar eru höggormar, sporðdrekar, risa-
kóneulær og krabbar. Þar er meira úrval
af stingandi, bítandi og höggvandi kvik-
indum en á nokkrum öðrum stað. Það er
glóandi ofnhiti á daginn, en martröð á
nóttunni. Þau verða að neyta brauðsins í
sveita síns andlitis, þegar birgðirnar þrýt-
ur, því það er mesta erfiði að opna kókos-
hneturnar. — Þau verða dauðleið hvert á
öðru og rífast og skammast. Það rennur
upp fyrir þeim, að lífið á eyðieyju er öðru-
vísi en bókmenntimar lýsa því, og þegar
ég kem aftur verða hundrað þúsund smá-
munir einir, bara til að sleppa úr prísund-
inni.
— Ég skil, sagði hún og lét sér hvergi
bregða.
— Það hleypur ekki í baklás, því ég læt
þau skrifa undir pappírana fyrst, og svo
verðum við öll á bak og burt, þegar þau
verða sótt.
— Við?
— Þú og ég, elskan mín. Það er ákveð-
ið mál, enda þótt ráðagerðin sé tilkomin
áður en mér fór að lítast vel á þig. Það
er nógu bölvað að vera blankur og ein-
hleypur, en ótækt, þegar maður þarf að
sjá fyrir öðrum. Gömlu karlarnir tveir
auðguðust á fávizku annarra, nú slæ ég
mér upp á þeirra kostnað. Þetta er eins
og gengur og gerist í viðskiptum, og þegar
það rennur upp fyrir þeim, borga þeir
peningana og verða fegnir að sleppa. —
Hann stökk á fætur og barði sér fyrir
brjóst, sigri hrósandi.
— Nú, sittu nú ekki þarna eins og
drumbur, góða bezta. Hvernig lízt þér á?
Hún leit á hann. — Þú ert kjáni — sagði
hún — einstakur kjáni.
Framh. á bls. 16.