Vikan - 01.02.1940, Blaðsíða 17

VIKAN, nr. 5, 1940
17
■sirmi á ævinni. Þegar draumóramaður og
slæpingur eins og ég tekur á sig rögg, verð-
ur hann jafn slægur og samvizkulaus og
stóriðjuhöldur. Ég ætla mér ekki að hlaupa
frá þessu, það geturðu verið viss um.
— Þú gerir það samt.
— Ég geri það ekki. Ég ætlaði ekki að
blanda þér inn í þetta, en þú vildir fara
með. Þó þú sért sauðþrá, skal ég sýna þér,
að ég er eins og staður hestur. — Sólin
var horfin á bak við þrumuský.
— Jæja, þá, sagði hún, — ef þú endi-
lega vilt fara út á glæpastigu, þá skal ég
ekki skipta mér af því. En ég tala aldrei
framar við þig. Þú getur látið þjóninn
færa mér matinn inn í káetu mína. Ef þú
heldur, að þú getir keypt mig fyrir illa
fengið lausnarfé, þá skjátlast þér herfi-
lega, og það er mitt síðasta orð. —
Hún stóð upp, tók stól sinn og gekk
fram á skipið.
Michael langaði til þess að elta hana,
gefast upp, biðjast afsökunar, gera að
hennar vilja, en allir þrjózkupúkar innan
í honum spyrntu á móti og hann stóð
þungbúinn í sömu sporum. Hún myndi
sansast á þetta með tímanum. Stúlka af
hennar gerð hættir ekki að vera ástfang-
in, þó að svolítið sé brallað fyrir hana. Hún
var ástfangin af honum. Það vissi hann.
Hann var jú skáld.
#
Klofin kókoshneta flaut á sjónum. Að-
fallið bar hana nær og nær bátnum, sem
Michael stóð í, státinn og stæltur. Hann
var að útskýra fyrir eyjarskeggjunum
nýju, hvernig hann færi að því að selja
fjörutíu þúsund punda ávísun. Áheyrend-
urnir voru ekki sérlega hrifnir. Það var
líka gerbreytt fólk, sem nú stóð í flæðar-
málinu eftir þriggja daga útilíf í Eden.
Húðin var flögnuð af sólbruna, hendurn-
ar rifnar og óhreinar, fótleggir marðir og
blóðrisa. Þau voru svo stungin og bitin
af flugnavargi og skorkvikindum, að þau
líktust einna helzt eftirlifendum á pestar-
svæði.
— Ef þið hafið ekki komið ykkur sam-
an um þetta enn þá, þá get ég hæglega . . .
Báturinn hafði legið hreyfingarlaus á
lygnu lóninu, en tók nú allt í einu veltu,
og Michael steyptist beint á hausinn í sjó-
inn.
Um leið og hann hvarf, skaut Rut Brown
á snotrum sundbol upp við hinn borðstokk-
inn. Hún var hin rólegasta eins og ævin-
lega. Hún var enga stund að komast upp
í bátinn, grípa ár og keyra hana í höfuðið
á Michael um leið og honum skaut upp á
yfirborðið.
— Hann er vita ósyndur, kallaði hún
til fólksins á eyjunni. — Éafið þið bönd
tilbúin á hann, þegar ég er búin að þjarma
svolítið að honum. Plýtið þið ykkur nú.
Michael skaut upp öðru sinni með mikl-
um bægslagangi.
— Ég er að drukkna, æpti hann skelf-
ingu lostinn.
— Það getur meira en verið, sagði Rut
og kaffærði hann með árinni.
— Drukkn . .----------hvein í Michael
og niður fór hann.
Hún beið átekta köld og róleg, en fólk-
inu á ströndinni ofbauð slíkar aðfarir og
bauð henni að hætta þessum leik. Rut virt-
ist ekki gefa því minnsta gaum, en einmitt
þegar Michael var að sökkva í síðasta sinn,
og hefði sennilega ekki skotið upp aftur,
þreif hún í hann og lét hann ná haldi á
borðstokknum. Maðurinn var svo dasaður,
að hann gat enga björg sér veitt, og það
var ekki augnabliksverk að róa bátnum
upp í flæðarmál. Þá var líka öll meðaumk-
un eyjarskeggja rokin út í veður og vind,
og karlmennirnir réðust á sjóræningjann
eins og villidýr, alvarlega áminntir af
kvenfólkinu, að hlífa sér nú ekki. Þeir voru
ekki svipstund að koma Michael undir og
í bönd.
— Þú hefir gott af þessu, sagði sir Al-
fred og sparkaði í afturendann á Michael,
— og svo færðu tuttugu ára tugthús, lags-
maður.
Þá sneri hann sér að Rut:
— En hvernig gátuð þér gert þetta,
góða mín? spurði hann lafmóður eftir
áflogin.
— Það var ákaflega auðvelt, því að ég
er vön að synda í sjó. Ég vissi, að hann
myndi ekki koma auga á mig í sjónum, ef
ég gæti falið höfuðið með einhverju móti.
Með klofinni kókoshnetu á höfðinu gat ég
synt alveg að bátnum án þess hann yrði
var við annað en rekald á sjónum.
— En hákarlarnir?
— Ég varð að hætta á það.
Lafði Pratt þrýsti henni að sínum breiða
barmi og kyssti hana.
— Guð blessi þig, barnið mitt, hvernig
fáum við launað þér þetta?
— Já, það má ekki gleymast, gullu þau
öll við.
— Hvers óskið þér yður að launum?
spurði sir Alfred.
— Ég þakka yður kærlega fyrir, sagði
Rut og fór hjá sér. — En ég hafði hugsað
mér að segja upp vistinni og fá fyrir far-
gjaldinu heim aftur.
Sir Alfred þótti stórum miður, en hann
varð að standa við orð sín.
— Eins og yður sýnist, sagði hann. —
En ég læt yður ekki frá mér fara án þess
að sýna yður einhvern þakklætisvott. Dón-
inn þama vissi ekki, að ég geymi fimm
hundruð seðlabúnt í káetunni minni. Ég
gef yður alla fúlguna með glöðu geði.
O
Papúa-stýrimaðurinn var einn of an þilja.
Þægindin um borð í Desdemónu komu sér
vel eftir hrakningana á eyjunni.
Fram í stafni var lítil manneskja að bisa
við þungan lás á vistarveru, sem kölluð
var fangelsi, en var kolsvört hola. Þegar
henni tókst loks að opna lásinn, kallaði
hún niður í kompuna: — Michael!
— Ert það þú? — Hár maður kom fram
í stjörnubirtuna. — Hvers vegna sleppir
þú mér upp úr þessum kvalastað, úr því
að þú hatar mig?
— Ég elska þig, sagði Rut.
Góða stund bar ekki nema einn skugga
á þilfarið.
— Svona, þetta er nóg, sagði Rut og
var nú aftur róleg og ákveðin eins og hún
átti að sér. — Við verðum að vera skyn-
söm.
— En hvers vegna léztu mig kveljast
þarna niðri?
— Af því að þú áttir það skilið.
— Og hvers vegna eyðilagðir þú allt
fyrir mér?
— Ég bjargaði öllu fyrir þér. Þú ert
kjáni eins og ég sagði, hreinasta bam.
Menn eins og sir Alfred og mr. Greenham
hafa tök á því að ná sér niðri á þér og
þínum líkum. Þetta var bara sjóræningja-
leikur hjá þér, en þeir eru verri en nokkur
sjóræningi, ef út í það er farið. Þeir hefðu
náð til þín einhvern veginn og einhvern
tíma, það máttu vera viss um. Þar að auki
var það ekkert skemmtileg tilhugsun, að
þú færir út á refilstigu fyrir mína sök,
úr því að hægt var að ná í peningana á
annan hátt. Þú átt að vinna, hvort sem þú
ert skáld eða ekki. Ég hefi fargjaldið okk-
ar beggja og við förum saman. Ég var
ákveðin í því frá fyrstu stundu. Og þú
sem varst, að tala um útlendinga akur!
Fyrir svona ráðalaus börn og þig eru
Kyrrahafseyjar sannarlega útlendings
akur.
— En hvernig þá----------?
— Eftir hálftíma emm við komin svo
nálægt Samarai, að við getum farið í
skipsbátinn. Þú lætur stýrimanninn sigla
til hafs í sólarhring eða svo. Kunningjar
okkar átta sig ekkert á þessu, en við get-
um róið í veg fyrir póstskipið til Ástralíu,
sem tekur okkur með. Kunningjar okkar
fara ekkert að kveða upp úr með heimsku
sína að láta hafa sig fyrir ginningarfífl
tvisvar í sömu för. Þú sérð, að ég er búin
að skipuleggja þetta út í yztu æsar.
Michael Burne var hás af eintómri
undrun.
— Skipuleggurðu alla hluti svona lag-
lega?
— Ég held, að það sé jafngott, að ég
geri það, úr því ég hefi nú fyrir tveimur
að sjá.
— Rut, sagði Michael hátíðlega, — ég
ætla að reyna að verðskulda þína forsjá.