Vikan - 04.09.1941, Side 3

VIKAN, nr. 36, 1941
3
Bertram og- Klausmann tóku annað flothylkið af flugvélinni og settu á það mastur og árar. Þeir
reyndu að bjarga sér burtu á sjónum, en urðu að snúa við vegna mikils storms. Seinna reyndu
þeir það aftur, en árangurslaust.
40 daga
matarlausir.
F'ramhald af forsíðu.
mögnlegt var: Skammbyssu, vatnsbrúsa,
sígarettur og eldspýtur. Þeir gengu eins
vel frá flugvélinni og þeir gátu og lögðu
síðan af stað.
Norð-austurströnd Ástralíu er mjög
örðug yfirferðar og mönnunum gekk seint.
Vatnsbrúsinn eyðilagðist og vatnið fór allt
niður. Áttu þeir að fara aftur til vélar-
innar? Hvað gætu þeir komizt lengi af
með þá fáu lítra af vatni, sem þeir höfðu ?
Þeir héldu áfram.
I tvo daga héldu þeir áfram. Bak við
hverja hæð vonuðust þeir eftir vatni, reyk,
bát eða einhverju lífsmarki. Þeir fundu
ekki til sultar ennþá. En þeir voru orðnir
særðir af göngunni og sólin brenndi þá.
Þriðja daginn komu þeir að litlum firði,
sem lá langt inn í landið. Þeir ákváðu að
synda yfir hann. Þeir bundu fötin og það,
sem þeir höfðu meðferðis í böggla á bakið,
en Bertram setti byssuna undir sólhjálm-
ínn sinn. Þegar þeir voru hálfnaðir, sá
Bertram krókódíla á eftir þeim. Hann
varð sem steini lostinn, en gerði síðan vini
sínum aðvart. Þeir losuðu sig við böggl-
ana og náðu með herkjum til lands hinu-
megin. Þeir frelsuðust, en höfðu nú ekkert
lengur, nema sólhjálmana, hálsklútana og
byssuna.
Þeir urðu að snúa við til vélarinnar. Nú
gengu þeir inn fyrir fjörðinn til að varast
krókódílana.. Þegar heitast var á daginn,
skriðu þeir í skugga við klappirnar. Einu
sinni sá Bertram stökkdýr og greip byss-
una. Hann hugsaði ekki um kjötið heldur
folóðið. En skotið hitti ekki. Honum datt
í hug, hvað auðvelt væri að binda enda á
allar þjáningar þeirra — og kastaði byss-
unni í fjörðinn.
Þeir gengu stundum saman í brennandi
sólinni og fætur þeirra voru sem flakandi
sár. Á nóttunum grófu þeir sig í sandinn
og skýldu andlitunum með sólhjálmunum.
En annar handleggurinn varð alltaf að
vera uppundan. Á fjórða degi frá því að
þeir yfirgáfu krókódílafjörðinn komu þeir
aftur að flugvélinni. Þar var vatn! '
Hrein, þurr föt, bolli af vatni og geta
setið inni í flugvélinni — það var himn-
eskt. Nú höfðu þeir verið á þessum slóðum
í sjö sólarhringa og voru særðir og von-
daufir. Aftur kom spurningin, hvað nú?
Vatnið gat í mesta lagi enzt í 6—7 sólar-
hringa.
En nú var farið að leita að þeim. Sama
daginn og þeir nauðlentu fóru flugvélar,
skip og bilar að leita þeirra á ströndinni
milli Wyndham og Port Ðarwin og á Timor-
hafinu. En ekkert fannst. Vonin um að
bjarga þeim hvarf. Engum datt í hug, að
þeir væru á þessari vatnslausu strönd, þar
sem álitið var, að enginn gæti lifað nema
í 3—4 daga.
Bertram og Klausmann höfðu ekki séð
nein merki um menn á gönguferð sinni
austur með ströndinni. Nú urðu þeir að
reyna vesturáttina. En þeir gátu ekki geng-
ið á særðum fótunum. Þeir tóku annan
„bátinn“ af flugvélinni, settu mastur og
árar í hann, fylltu eitt af vatnsþéttu hólf-
unum með drykkjarvatni og settu farang-
urinn í annað hólf. Þeir höfðu misst mest
af farangrinum í krókódílafjörðinn. Eld-
spýtur vantaði þá tilfinnanlegast. Bertram
bjó til kveikjara úr kveikjara flugvélar-
innar, benzíni og bómull. Þeir höfðu aðeins
vatn, 12 vindla, 50 sígarettur, ofurlítið
reyktóbak og eina pípu — til að lifa á.
Bertram „saumaði" ágætis segl úr
tveimur baðkápum og einum buxum. Þrir
saumuðu með snæri og skrúflykli.
Nú var sulturinn farinn að segja til sín.
Allan daginn þráðu þeir kvöldið, þegar þeir
fengju hálfan bolla af vatni, eina sígarettu
og hálfan vindil.
Erfiðast var að ná flothylkinu af flug-
vélinni, svo að hún ylti ekki, því að þeir
Svona hrjóstrug' er norðvesturströnd Ástralíu. 1 sjö sólarhringa ráfuðu
Bertram og Klausmann um í þessari óbyggð — matar- og drykkjarlausir.
Bertram „saumaði" ágætt segl úr tveimur baðkápum og einum buxum.