Vikan - 04.09.1941, Side 7

"VIKAN, nr. 36, 1941
7
VIPPA-SÖQUR
*
Oheppinn drengur.
----- BARNASAGA. --
Nú var Vippi staddur í kaupstaðn-
um Hraunnesi. Hann hafði lent í að
bjarga til lands smábát, sem litlir
drengir höfðu verið að leika sér með
niðri í fjöru. En Vippi bjargaði fleiru
en bátnum. Drengirnir höfðu sett
kött út í bátinn. En svo kom Jóka
gamla á Bala, eigandi kattarins, og
þá flýðu strákarnir í mesta ofboði,
en Vippi fór heim með Jóku.
Jóka átti heima í litlum og ein-
kennilegum skúr á fjörubakkanum.
Þar bjó hún ein með kisu sinni og
þótti þeim, sem ekki þekkti gömlu
konuna vei, hún vera undarleg í
öllum háttum sínum. En þeim, sem
náin kjrnni höfðu af henni, fannst
hún vera góð og skemmtileg kona.
Kofinn hennar var byggður úr
eintómum kassafjölum og þakinn ut-
an með sundurflettum benzínbrúsum.
,,Svo að þú segist heita Vippi,
dengsi minn,“ sagði Jóka, þegar þau
komu að skúmum hennar. „Og hefir
verið á ferðalagi að skemmta þér
hér og þar í sumar. Og misstir af
Hraunfossi, af því að þú varst að
horfa á strákana. Mér er nú sannast
að segja hlýtt til blessaðra barn-
anna, en ég þoli alls ekki, að þau
hrekki saklaus dýrin. Það er ljótt að
fara illa með munaðarleysingjana."
„Ég er alveg sammála þér í því,“
sagði Vippi um leið og hann gekk
inn úr dyrunum á skúrnum hennar.
„Nú ætla ég að gefa þér kaffi og
pönnukökur, Vippi minn,“ sagði Jóka,
„og á meðan geturðu, ef þú villt,
skoðað myndirnar mínar. Og svo
getum við Hka talað saman."
„Ætlarðu ekki að láta drengina
fá bátinn sinn aftur?" spurði Vippi,
því að honum fannst, að það hlyti
að vera sárt fyrir þá að tapa hon-
um alveg.
„Það getur vel verið, þó að þeir
eigi það í rauninni ekki skilið fyrir
að hrekkja hana kisu mína. Mér
hefði þótt slæmt að missa hana. Hún
er svo ágætur veiðiköttur. Það sést
ekki lifandi rotta í skúmum, síðan
kisa kom“.
Jóka bar nú fram kaffið og
pönnukökurnar og Vippa þótti þær
svo góðar, að hann át þangað til hon-
um var orðið illt í maganum. Þá
stóð hann upp og dæsti og sagði:
„Nú get ég ekki borðað meira,
Jóka min, hve feginn sem ég vildi.“
„Jæja, góði! Þá var ég að hugsa
um að senda þig með bátinn til
drengjanna. Ég kann ekki við að
halda honum hér lengur.“
Jóka gamla fór með Vippa út úr
skúrnum og benti honum á lítið,
grænmálað hús með rauðu þaki.
„Þama á einn drengjanna heima.
Hann heitir Páll og er Pétursson.
Fáðu honum bátinn og segðu, að ég
sé búin að fyrirgefa þeim þetta
uppátæki, en þeir megi aldrei gera
þetta oftar."
„Ég skal gera það,“ sagði Vippi
og hélt af stað.
„Þú kemur aftur og verður hjá
mér í nótt,“ kallaði Jóka á eftir hon-
um.
„Já, já!“ svaraði Vippi.
En það átti ekki úr að aka fyrir
Páli litla Péturssyni þennan dag.
Fyrst var það kisa og báturinn og
svo annað enn verra, sem nú skal
greina:
Þegar drengirnir vöru búnir að
jafna sig eftir hræðsluna, er þeir
flúðu úr f jörunni, sá einn þeirra mörg
fúlegg á öskuhaug. Þeir hirtu þau
öll og fóru nú að svipast um eftir
heppilegu skotmarki.
Allt í einu mundi einn þeirra eftir
gömlu geymsluhúsi, þar sem áður
hafði verið verzlun og sláturhús og
enn var þar á veggnum gamalt skilti
og á því mynd af kýrhaus.
Drengirnir flýttu sér þangað.
„Hittum kýrhausinn! Hittum kýr-
hausinn!'1 hrópuðu þeir hver i kapp
við annan og fóru að henda fúleggj-
unum i skiltið. En enginn þeirra
hitti í fyrstu atrennu.
„Ég skal hitta kýrhausinn!" hróp-
aði Páll í miklum æsingi og henti
stærsta egginu.
En nú fór illa fyrir honum.
Alveg í sömu andrá gengu tvær
fínustu frúmar í þorpinu fyi'ir hornið
á geymsluhúsinu. Þær heyrðu, hvað
Páll hrópaði og skotið geigaði svo,
að eggið lenti beint á enni annarar
frúarinnar og sprakk þar og inni-
haldið spýttist yfir andlit hennar og
föt og hin konan fór meira að segja
ekki varhluta af slettunum úr því.
Þetta var óviljaverk hjá Páli, en
konurnar urðu auðvitað ákaflega
reiðar og héldu, að hann hefði gert
þetta viljandi. Sú, sem eggið lenti
ekki á, var svo frá á fæti, að hún
náði Páli, þótt hann reyndi að flýja.
Og það var ekkert falleg útreið, sem
hann fékk hjá þeim. Að endingu fóru
þær með hann heim til hans og heimt-
uðu, að foreldrarnir flengdu hann.
Svo héldu þær heim til sín og lyktuðu
allar af fúleggjum.
Þegar foreldrar Páls komust að
því, að hann hefði gert þetta óvart,
létu þau sér nægja að tala nokkur
alvarleg orð við hann og svo var
hann látinn hátta, þótt um miðjan
dag væri. Enda hafði hann ekka af
gráti vegna þessara hörmunga, sem
hann hafði lent í um daginn.
En svo kom Vippi inn að rúmi til
hans með bátinn og það var huggun
harmi gegn.
pad et aíveg:
áteída/z legí/
Tóbak var almennt síðan á 17. öld og
mikið notað, bæði tuggið og reykt og tekið
í nefið. Oft voru menn í vandræðum fyrir
tóbaksleysi, og var þá drýgt með ýmsu,
t. d. sortulyngslaufi. Tóbakskarlar tuggðu
tjörukaðal og sótsnæri í vandræðum, og
fólk tók mulinn fúa, sorfin skipshjól og all-
an óþverra í nefið. Til er saga um karl og
kerlingu; karlinn tók upp í sig, en kerling-
in reykti. Þegar karl var búinn að tyggja
mesta kraftinn úr tuggunum, tók kerling
þær og þurrkaði og reykti þær svo í stuttri
járnpípu. Svo tóku þau öskuna ur pípunni
í nefið; varð varla lengra komizt í nýtn-
inni. Sumum, sem reyktu, þótti ekkert
bragð að því, að reykja annað en munn-
tóbak og helzt úr örstuttum járnpípum,
sem þá fengust í verzlunum. Margir prest-
ar reyktu úr löngum pípum, en tóbakið var
létt og mest ,,blámaður“; hann flyzt nú
ekki lengur. (J J.: íslenzkir þjóðhættir).
#
I Indlandi á hver Brahmaf jölskylda heil-
agan Salagrama-stein, sem er litill hnull-
ungur, er mikið er af í ám Nepal. Veizla,
sem maharajahen af Orchha hélt, sýnir
bezt, hve mikla virðingu þeir bera fyrir
þessum steinum. Það var höfð stór skrúð-
ganga, sem meðal annars tóku þátt í 100.-
000 gestir, 1200 úlfaldar og 4000 hestar.
*
Fyrir nokkrum árum var maður ,,tatov-
eraður“ einkennilega í London. Á öll Iiða-
mót hans voru ,,ta.toveraðir“ hengilásar
með skrúfum.
*
Skógarloft er heilsusamlegt vegna þess,
að lauf trjánna er eins og sía, sem dregur
í sig allt ryk og sýkla, sem myndu annars
eitra loftið. 1 Indlandi hefir því verið slegið
föstu, að skógurinn hafi mjög holl áhrif
á landið í kring. Það hefir komið í Ijós,
að mörg þorp, sem eru umkringd af skóg-
arþykknum, hafa sloppið við kólerufar-
aldra, sem geisað hafa.
í Englandi eru til lög, sem skipa svo
fyrir, að fólk, sem einu sinni hefir verið
hegnt fyrir að misþyrma dýri, má hvorki
eiga dýr eða gæta þeirra fyrir aðra. Sem
dæmi um það, hvað Englendingum þykir
vænt um hunda, má nefna það, að hunda-
þjófar fá sömu hegningu og innbrots-
þjófar. #
Allt fratn að síðustu aldamótum voru
ekkjur í ríkinu Massachussetts, sem ekki
gátu séð fyrir sér sjálfar, leigðar út af
sveitinni eða bæjarfélaginu sem þjónustu-
stúlkur til eins árs í einu. Vesalings kon-
urnar fengu ekki nema rúma 1 krónu fyrir
utan mat, húsnæði og ofurlítið af gömlum
fötum. Ástæðan til að svona var farið með
aumingja konurnar, var sú, að sveitirrrar
eða bæjarfélögin höfðu ekki efni á að veita
sveitastyrk eða stofna öreigaheimili.
*
Áður fyrr var mikið notað af „sápu-
jurtum“ við þvotta. Merkilegust af jurtum
þessum mun vera tré eitt, sem vex í hita-
belti Ameríku. Það er sagt, að ávöxtur
trésins hreinsi 60 sinnum meira léreft en
jafnþungt stykki af sápu.
Kínverjar eyða milljónum króna í að
borga fyrir allskonar ,,vernd“ ekki ein-
ungis gegn fjárþvingurum þessa heims,
heldur og arnars heims. Þeir trúa því, að
í ágústmánuði ár hvert fái biljónir anda á
himni og í helju eins mánaðar frí og komi
þá til jarðarinnar og ef menn ekki stöð-
ugt brenni reykelsi, kertum og gullpappír
góðu öndunum til dýrðar, þá verndi góðu
andamir ekki heimili þeirra fyrir illu önd-
unum. #
Á postulínsborðbúnaði, sem farið er að
„detta upp úr“ er oft mikið af sýklum.
Ástralía er samt einasta landið, þar sem
bannað er með lögum að hafa skörðóttan
borðbúnað á veitingahúsum.