Vikan - 18.02.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 7, 1943
lega mjög hentugur tími fyrir mig — að minnsta
kosti langar mig til þess að sjá þau."
„Já, þér getið vel fengið að skoða herbergin,"
sagði frú Bunbury og var nú öllu elskulegri.
„Fólkið kemur ekki fyrr en á morgun, og frú
Simpkinson fór héðan á mánudaginn var. — Þér
getið vel fengið að sjá herbergin."
Síðan gekk hún til hliðar og kipraði varirnar
dálitið, átti það sennilega að vera bros, og bauð
mér að ganga inn.
„Nei, ég vil alls ekki vera að ónáða yður,“ sagði
ég ákafur. „Þér leyfið kannske, að þjónustustúlka
yðar sýnið mér herbergin —“
Eg var nefnilega að vona, að þjónustustúlkan
vaeri málgefnari en veitingakonan.
„Ég sýni helzt herbergi mín sjálf," sagði frúin.
En ég gerði enn eina tilraun, og sú gamla stað-
hæfing, að maður geti sveigt aðra undir vilja
stun, ef maður ráðist á metnað þeirra, sannaðist
enn einu sinni.
„Nei, kæra frú," sagði ég, „það get ég ekki
þegið. Ef þér hafið þjónustustúlku, þá látið hana
koma með mér —■ annars krefst ég ekki."
„Ef ég hefi þjónustustúlku! Þó að það væri nú.“
Prá þessu augnabliki vildi frú Bunbury allt
gera til þess að sýna mér það, að hún hefði þjón-
ystustúlku, og hve ágæt stúlka það væri, hún
hrlngdi bjöllu, og er það bar engan árangur, þá
kallaði hún í annað skipti: „Sally!"
Þá kom Sally loks, rjóð í kinnum, en með
vandlega greitt hár. Prú Bunbury kunni augsýni-
lega að stýra húsi. Sally gekk nú á undan mér
upp stigann, en frú Bunbury dró sig tignarlega
i hlé til herbergja sinna.
Herbergin voru eins og herbergi, sem leigð eru
með húsgögnum, eru vön að vera. Það var ekkert
við þau, er gat sérstaklega vakið athygli mina.
Húsgögnin, sem voru vel hirt, stóðu einmitt þar,
sem þau áttu að standa, og voru óbreytt og
óþægileg, eins og oft er á slíkum stöðum. A borð-
inu var ekki annað en lítil klukka, sem stóð ná-
kvæmlega á miðju þess; á arinhillunni stóð gyllt
borðklukka, tveir skræpóttir blómavasar og tveir
háir kertastjakar, og stóðu allir þessir hlutir í
röð eins og hermenn. Allt var hér hreint og þrifa-
legt, laust við allan munað og óhóf.
Ég hafði eiginlega alls ekki búizt við að finna
neitt merkilegt í þessum herbergjum, en þar eð
maður sem leynilögreglumaður er alltaf að leita
að einhverju, þá varð ég gripinn örvæntingu yfir
hinu hversdagslega útliti herbergjanna, þar til
ég leit af tilviljun á eldstæðið. Það var arin eins
og allir aðrir arinar, og hann var ákaflega lítið
notalegur að sjá, þótt spýtur og kol væru lögð
snyrtilega í hann. Kolin, sem hlutu að vera búin
að liggja í honum dálítinn tíma, voru rykug, og
nokkrum pappirsbútum hafði verið fleygt kæru-
leysislega á hann.
Það var að minnsta kosti þess virði að lesa
þessa miðasnepla; það gat verið að þeir hefðu
ekkert að geyma, en það gat líka verið, að þeir
gætu orðið mér að einhverju gagni. Hver gat
vitað um það?
En nú var spurningin, hvemig ég ætti að ná
þeim, á meðan stúlkan, sem augsýnilega hafði
fengið stranga skipun um að hafa aldrei augun
af væntalegum leigjendum, starði i sifellu á mig.
Ég tók krónupening upp úr vestisvasa mínum og
rétti stúlkunni hann.
„Héma er smáræði fyrir ómak yðar, bamið
mitt."
Er hún rétti rauða hönd sína fram eftir krón-
unni, lét ég hana detta á gólfið, lét sem ég hras-
aði og ýtti um leið við henni með fætinum, þannig
að hún rúllaði undir kommóðu eina. Ég gerði
þetta að visu dálítið klunnalega, en náði þó til-
ætluðum árangri, þvi að stúlkan horfði með
áfergju á eftir peningnum.
„Við verðum að ná í hana," sagði ég. „Skör-
ungurinn er of breiður — viljið þér sækja regn-
hlifina mina — hún er niðri í forstofunni."
Sally fór niður og á sama augnabliki tindi ég
upp alla sneplana. Ég sá undir eins, að tveir
þeirra voru leifar af verzlunarbréfi, sem rifið
hafði verið í sundur, en einn þeirra var saman-
brotið nafnspjald, sem skrifað var á nokkur orð.
Ég slétti úr því og las:
„Philipp Harvey".
Og hinum megin hafði verið skrifað, augsýni-
lega í flýti:
„Klukkan þrjú! — Húrra, það verður gaman!"
Ég sá strax, að H-ið í húrra var alveg eins og
stóra H-ið í bréfi því, er undirritað var „Philipp",
og þar af leiðandi — eftir því sem mér þá fannst
— einnig H-ið á ferðakistunni. Það kom seinna í
ljós, að þetta var misskilningur, en hann var
samt mjög eðlilegur.
Er stúlkan kom inn með regnhlíf mína, stakk
ég miðunum í vasann.
Meðan við leituðum að krónunni, spurði ég
hana nokkurra spurninga um fyrri leigjendurna,
og ég komst að raun um, að hana vantaði ekki
vilja til þess að leysa frá skjóðunni, heldur tæki-
færi.
„Já, konumar bjuggu hér i þrjár vikur, og þær
vom mjög vingjamlegar; gamla konan gat stund-
um orðið reið, er hún varð að hringja tvisvar
— hún gat jafnvel orðið hamstola af reiði, eins
og hún héldi að veslings þjónustustúlkurnar hefðu
fjóra fætur en ekki tvo eins og annað fólk. Nei,
það komu ekki margir til. þeirra, því að þær
þekktu víst mjög fáa héma í Southend; það
kom bara stundum gömul kona, sem leit út fyrir
að vera ákaflega skapvond og ólundarleg; hún
var hvíthærð og all-illmannleg á svipinn" —
(uss, góða Sally, maður má ekki tala illa um
hina látnu!) — „og svo tveir karlmenn, sem
alltaf komu —“
. „Hvaða karlmenn?"
„Presturinn og hinn — bróðir hans. Presturinn
var góður og laglegur maður; þeir komu stundum
mörgum sinnum á dag. Og ungfrúin" — Sally
varð feimnisleg á svipinn — „ungfrúin og prest-
urinn vom trúlofuð."
Ég hefði sennilega ferígið hana til þess að
segja meira, ef við hefðum ekki heyrt til frú
Bunbury niðri í forstofunni.
„Þama er frúin komin!" sagði Sally, sem nú
var ánægð, því að hún var búin að fá krónuna.
„Haldið þér, að það væri ekki bezt, að við fær-
um niður?"
Síðan hljóp hún út úr herberginu, og ég varð
að fara á eftir henni, hvort sem mér var það ljúft
eða leitt. 1 stiganum heppnaðist mér þó að fá
lauslega lýsingu á þessum tveim mönnum, sem
höfðu komið þar svo oft, og eftir þeirri lýsingu
vissi ég strax, að Austin Harvey var annar mað-
urinn.
„Hinn var mjög líkur honum, en hann var
hærri og augun meira innsokkinn — svona í trún-
aði sagt, þá held ég, að hann lifi nokkuð hátt.
Hann hét Philipp — en hann var alls ekki slæm-
ur — alls ekki."
„Herbergin eru hin ákjósanlegustu," sagði ég
við frúna, sem beið min nokkuð óþolinmóð niðri,
„og þau hæfa mér mjög vel."
Ég spurðist fyrir um verðið og fannst mér það
mjög sanngjamt. Síðan bar frúin fram þá ósk,
að fá að vita nafnið á tilvonandi leigjanda sinum.
„Spence," sagði ég, „Spence frá London."
Mér er ekki um það gefið, að gefa upp rangt
nafn — það hefir alltaf illar afleiðingar í för með
sér. Fyrir þrjátíu áTum skipti ég um nafn fyrir
fullt og allt, til þess að hlífa tilfinningum föður
mins, en ég hefi síðan haldið svo fast við það,
að mér finnst það nú vera hið rétta nafn mitt.
Erla og
unnust-
inn.
Veðlánarinn: Ég er feginn því, að yður skuli vera farið að ganga
betur. Það kostar fjörutíu krónur að fá úrið aftur.
Oddur: Héma eru peningamir. Ég er hamingjusamasti maðurinn
í heiminum.
Oddur: Nú skulda ég engum, er búinn að sætt-
ast við Erlu og ætla að borða heima hjá henni í
kvöld.
Erla: Elsku Oddur.vinur minn, eldavélin okkar er
biluð, svo að við verðum að borða á matsöluhúsi i
kvöld.
Oddur: Já — ha — hm — það er allt í
lagi, vina mín.
Veðlánarinn: Hvað? Eruð þér kominn
oftur? Voruð þér nú að spila poker?
Oddur: Nei, þeir getið ekki skilið mig.
Viljið þér láta mig fá fjömtíu krónur fyrir
úrið aftur?