Vikan - 18.02.1943, Blaðsíða 10

10
VIKAN, nr. 7, 1943
■
Eimii mn I
UIIIILIII !
Gott ráð til þess að öðlast vini.
Eltir ET.F.ANOR HUNTER.
Matseðillinn.
Kartöflusúpa.
1 kg. kartöflur, 2 1. vatn, 50 gr.
smjör, 3 púrrur, salt, pipar og
1 til 2 eggjarauður.
Kartöflumar em afhýddar og
skomar í smástykki. Vatnið með
kartöflunum, salti, pipar, smjöri og
púrrum er soðið, þar til kartöflum-
ár em mauksoðnar. Þessu er svo
hellt í gegnum siu og soðið síðan að
nýju í súpunni.
Borðað með steiktu hveitibrauði.
Gullasch.
1 kg. kálfskjöt, 2y2 dl. vatn, 50
gr. smjör, 15 gr. hveiti, 1 laukur,
2 gulrætur, grænar baunir, pipar
og salt.
Kjötið er þvegið og sinar og himn-
ur skomar i burtu. Gulrætumar
hreinsaðar og hvomtveggja skorið í
smábita og brúnað i brúnuðu smjöri.
Þegar allt er brúnað, er salt, pipar
og sjóðandi vatn sett saman við. Soð-
ið í % úr klukkustund undir loki og
þynnt með vatni, ef nauðsynlegt er.
Hveitið er hrært út í köldu vatni og
jafningurinn soðinn i 10 mínútur.
Síðan em grænu baunimar settar út
i. Kartöflumauk borið fram með
þessu.
Súkkulaðibúðingur.
% 1. þeyttur rjómi (þar af 1Í4
dl. til skrauts), 75 gr. rifið súkku-
laði, 20 gr. kakó, 25 gr. sykur,
4 blöð matarlím.
Matarlímið er iagt í bleyti. Súkku-
laði, kakó og sykur er hrært saman.
Rjóminn þeyttur og öllu blandað sam-
an. Matarlímið er síðast .sett út 1.
Hrært í búðingnum, þar til hann
fer að stifna, þá er því hellt í gler-
akál. Skreytt með þeyttum rjóma.
■
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■uiNHaiuá
Snotur skólakjóll.
Kjóll þessi er úr brúnu ullarefni,
með lausum flauelisbol, sem hneppt-
ur er að framan. Pilsið er stungið
dálítið niður fyrir mittið. Ermamar
em viðar, með þröngri líningu að
framan. ,
Húsráð.
Ef þér eigið unga syni, þá ættuð
þér að vera svo hagsýnar að sauma
þeim hálsbindi upp úr gömlum háls-
bindum af manni yðar.
Föt úr flóneli þarf ekki að straua
eftir þvott, en þau munu verða
fallegri , ef þau era burstuð með
mjúkum bursta.
Um daginn gaf ég hjónum einum
gjöf. Maðurinn minn hafði notið
mikillar gestrisni hjá þeim á meðan
ég var í burtu, og langaði mig til
þess að sýna þeim þakklæti mitt. Mér
veittist erfitt að velja þessa gjöf, því
að mér virtust þau eiga allt hugsan-
legt.
Var þetta nú nógu gott? Áttu þau
nú þetta fyrir? Langaði þau í eitt-
hvað annað ? Að lokum sendi ég þéim
ávaxtasett. Mér fannst það fallegt
og vonaði, að þeim þætti það líka.
En ég verð að játa það, að ég átti
ekki von á þvi mikla þakklæti, sem
þau létu í ljós. Allar efasemdir mínar
viðvíkjandi því, hvort gjöfin væri rétt
valin eða ekki, hurfu sém dögg fyrir
sólu, ég var eins hamingjusöm og ég
hefði gefið þeim eitthvað stórmerki-
legt.
Ég gat ekki annað en hugsað um
það, hve dásamleg viðurkenningin
getur verið — hve hamingjusaman
hún getur gert mann og þannig vegið
upp á móti öllu því, sem maður hefir
lagt á sig.
En við þessa hugsun datt mér í
hug gamall vinnuveitandi minn.
Hann er nú látinn fyrir nokkmm ár-
um, en ég man enn ljóslega eftir
honum.
POND’S
er prýði
kvenna.
Hann hafði tiltölulega litla aug-
lýsingaskrifstofu í Chieago. Senni-
lega var hann ekki mjög vel stæður.
Að minnsta kosti fékk enginn starfs-
manna hans laun í samræmi við starf
það, sem hann innti af hendi. Og við
unnum alltaf yfirvinnu — ég held, að
það hafi varla komið það kvöld, að
ljósin á skrifstofunni loguðu eklti
fram undir miðnætti.
En okkur var öllum borgað veli
Við hefðum öll viljað vinna bakí
brotnu fyrir hann-.
Hvers vegna?
Vegna þess að hann vanrækti aldrei
að veita okkur viðurkenningu.
Hann gerði það ekki með því að
slá okkur kumpánlega á bakið. Hann
gat verið mjög alvarlegur, ef kring-
umstæðurnar kröfðust þess. . Hann
festi sér i minni hvert það verk, sem
við leystum vel af hendi og minntist
á það við okkur.
Ég var alveg nýbyrjuð að' vinna,
og lofsyrði vora mér sem matur og
drykkur. Þótt nú séu liðin tuttugu
ár síðan, þá man ég enn eftir því,
er hann kallaði mig inn á skrifstofu
sína og vottaði mér viðurkenningu
fyrir eitthvert sérstaklega vel
unnið starf, eða sagði mér eitthvaB
utanaðkomandi, sem hann hafði heyrt
um það.
Flestir vinnuveitendur em hrædd-
ir um, að slík aðferð muni aðeins
leiða af sér kauphækkunarkröfur
starfsfólksins. En, hvort sem hann
vissi af því eða ekki, þá gaf hann
okkur nokkurs konar „laimahækk-
un“ með þessum hvatningar- og við-
urkenningarorðum.
Svo var það gift kona, sem ég
þekki. Hún var komin að því að
skilja við mann sinn, vegna stöðugs
ósamkomulags milli þeirra.
Þau voru komin á fremsta hlunn
með að skilja, en ákváðu þá að reyna
aftur. 1 stað þess að rifast og deila,
stefndi hún nú að því að viðurkenna
og meta alla góða eiginleika manns-
ins síns.
Hún sagði mér frá því seinna og
hló, er hún mundi eftir þeim undr-
Framhald á bls. 15.

r » >WV0R SHOIS
AND tEATHEK
DtnibltÁ liu. VJtuX.
■nlþkirlq WaiíX|iWOfi
fulíA u. Hiqh. wUaiv : ;
m SOFTEKS8
IspreservesH
WATERPROOPSl
MiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiPj
INGÓLFSBÚÐ H.F. |
-----------------------------— í
:
t
i
■
i
:
■
■
i
■
HAFNARSTRÆTI 21
■
■
■
Dökkir vetrarfrakkar
■
á stóra fermingardrengt j
............................
LEÐURFEITI
’ Heildsölubirgðir:
Heildsölubirgðir: Lárus Óskarsson & Co., Kirkjuhvoli.
Agnar Norðfjörð & Co. h.f. Sími 3183.
mildu sápunnar
...
Minnsíu ávallt