Vikan - 05.08.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 31, 1943
5
t. .A. A' i^. |4 A..A. .M.. A..
% W vJ*WWwsPW w
10
Pramhaldssaga
Konan í Glenns'kastala
■f
ÁSTASAGA -
„Jú, mér þykir frískandi að ganga niður að
sjónum, mér þykir hafið tilkomumikið," svaraði
Barbara. „En áður en við förum þangað, vil ég
að við Ijúkum við að tala um það, sem við hurfum
frá. Ég vil vita nákvæmlega, hvemig við erum
stödd, svo við getum sniðið okkur stakk eftir
vexti, og ég er því alveg viðbúin að þurfa að
gera það, ég er alls ekki óánægð, þótt við séum
fátæk — ekki vitund Pierce minn, en ég vil að-
eins vita, hvað við höfum yfir höfuð til að lifa
af.“
Pierce hló glaðlega.
„Ég á nú ekki gott með að segja þér það,
svona í fljótu bragði. Það fer eftir því, fyrst
og fremst, hvernig mér gengur að innheimta
útistandandi skuldir, og hvort uppskeran verður
góð eða léleg. Svo á ég líka nokkuð í járnbraut-
arhlutabréfum og peninga í stóru ölgerðarfyrir-
tæki; og aröinn af þessu öllu fæ ég áreiðanlega
með góðum skilum — þegar þar að kemur —,“
hann hló aftur fjörlega,’ og tók undir höku Bar-
böm og horfði í augu hennar. „Þú lítur svo al-
varlega út, alveg eins og gömul kona, ástin mín!
Hættu nú að hugsa um þessa peninga, þeir eru
sannarlega ekki til þess að vera að gera sér á-
hyggjur út af þeim. Við eyðum þeim, þegar við
höfum þá handa á milli, og látum hverjum degi
nægja sínar þjáningar. Það er fjármálaspeki Ir-
lendingsins, og líklega sú eina rétta.“
Hann tók utan um Barböru, og vildi þrýsta
henni að sér. En Barbara hafði enga löngun til
að vera með ástaratlot. Hún þráði aðeins að geta
gert Glenns-kastala að skemmtilegu heimiii, og
hún óskaði þess eins að geta hafist handa svo
fljótt, sem mögulegt væri. Sjálft húsið var ef
til vill hægt að gera vistlegra — og þó. Þeir
þurftu meira en litla lagfæringu, þessir hrynjandi
múrar. Þeir höfðu lengi fengið að standa svona
hálffallnir — nú yrði hún að minnsta kosti að
hreinsa burt rykið og kongulóarvefina af veggj-
unum.
„Maður má ekki vanrækja sin skyldustörf, nú
þarf ég að fara að sinna heimilisstörfunum."
Barbara talaði rólega en ákveðið, og leit nið-
ur eftir garðstígnum, og sér hvar Biddy kemur
fasmikil á harða hlaupum í áttina til þeirra.
„Hér er bréf til frúarinnar," kallaði Biddy, og
veifaði bréfinu til Barböru. „Eg sé það á frí-
merkinu, að það er komið langt að,“ bætti hún
við.
Hún rétti Barböm bréfið. Biddy hafði verið
við þvott og var því sápublaut um hendurnar,
og hafði bleytt umslagið mjög mikið. Barböru
fannst það bera vott um hirðuleysi og sóðaskap
að færa sér bréfið svona. Henni varð hugsað til
hinnar snyrtilegu og vel uppöldu stofustúlku
heima hjá Ann frænku sinni; aldrei mundi hún
hafa látið sér detta í hug að færa henni bréf án
þess að hafa bakka undir þvi, hún hafði heldur
ekki umgengist á heimili jafn kurteisa stúlku.
Barbara horfði á utanáskrift bréfsins, og sá
strax að það var rithönd Howard Burtons. Það
færðist skyndilega roði yfir andlit hennar, roði
sem hún hefði mikið viljað gefa fyrir að hún
hefði getað leynt.
„Er þetta bréf frá útlöndum ?“ spurði Pierce.
„Það er ef til vill frá einum af aðdáendum þin-
um, sem hefir oröið fyrir þeirri óhamingju að
frétta um giftingu þína.“ Hann hló glaðlega og
það var ekki hægt að heyra neina gremju á hon-
um. „Nú ætla ég að fara til peningshúsanna, á
Forsaea : Howard Burton kemur að
** " kveðja Barböm Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afriku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
heim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, en hann meiddist i bifreiðarslysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsækir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböm og
muni byrja nýtt líf, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kveðja. Pierce tjáir Barböm
ást sína og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara að lána henni peninga. 1 brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningum í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pimd verður hann hvumsa við, en lætur
hana hafa ávísun. Síðan fara þau til Ir-
lands. Þegar þau koma í Glennskastala
verður Barbara fyrir miklum vonbrigðum,
er hún sér, hve allt er fátæklegt og tötra-
legt. Svo fær hún að vita, að Pierce er
ekkjumaður og á tvö böm, en hefir leynt
hana þessu öllu. Hún veit ekki enn, hve
fátækur maður hennar er og talar um að
breyta öllu og færa í lag, en Pierce fer und-
an í flæmingi og vill ekkert um fjármál
þeirra tala. En þó kemur að því, að hann
verður að játa það fyrir henni, að hann sé
fátækur, og reiðist hún honum fyrir að
hafa ekki sagt sér frá því fyrr.
meðan getur þú lesið bréfið í ró og næði. Ég
vona, að þessi vesalings ungi maður sé ekki frá-
vita af harmi. Annars er ég viss um, að ég hefði
sett eina hnöttótta í gegnum kollinn á mér í
hans sporum.“
Hann hló aftur um leið og hann gekk niður
garðstíginn, en Barbara var döpur í bragði. Þetta
var líkt Pierce að skopast að þessu, en hann
mundi ekki gruna, hversu nærri hann hafði verið
sannleikanum. Það var sú tið, og raunar ekki svo
langt síðan, að hún hafði gert sér vonir um að
Howard Burton elskaði hana. Og hún hafði elsk-
að hann. En þetta bréf var náttúrlega skrifað
henni, aðeins sem góðum vini.
Hún var óstyrk, þegar hún opnaði bréfið, hönd-
in titraði ofurlítið og hjarta hennar sló órólega.
Hvað skyldi Howard skrifa henni ? Ekki gat hann
enn þá verið búinn að frétta um trúlofun hennar
— og þvi síður um giftinguna. Hann mundi
áreiðanlega ekki vita annað en hún væri ógefin
enn þá.
Bréfið hófst á þessum orðum: „Kæra Barbara!
1 bréfi þessu þarf ég að ræða málefni, sem ég
ef til vill hefði átt að vera búinn að áður en ég
fór í burtu. En mér fannst það ekki rétt gert af
mér þá gagnvart þér. Ég vissi, að þú barst til mín
vinarhug, og það var einmitt þess vegna, sem
ég hélt, að þú mundir láta stjórnast af tilfinn-
ingum þínum, eins og oft vill verða, þegar æsku-
vinir taka afstöðu hvor til annars fyrir framtíð
sína.“
Barbara stundi við, hún skyldi, hvað byrjun
bréfsins fól í sér, hún vissi, hvað mundi koma á
eftir. Hún roðnaði enn þá meira, þegar hún fletti
bréfinu, hún fann hvernig blóðið steig sér til
höfuðsins.
„Ég elska þig, Barbara — ég hefi elskað þig
í mörg ár, og ég hugsa aðeins um það, hvort þú
munir unna mér svo, að þú getir hugsað þér að
bíða eftir mér þangað til við getum gift okkur.
Ég trúi ekki öðru, en mér takist að afla okkur
peninga, þegar stundir líða, við erum líka bæði
ung ennþá og höfum því ástæðu til að biða nokk-
uð. Þú mátt ekki skilja mig svo, að ég ætli að
binda þig á nokkurn hátt, það geri ég alls ekki,
en ég lifi í voninni, þú skilur hvers virði þú ert
mér. Þú veizt það áreiðanlega, Barbara, er það
ekki rétt? Ég sé ekki ástæðu til fyrir mig að
fjölyrða frekar um það.“
Barbara hætti lestrinum. Hún kreisti bréf Ho-
wards saman á milli handanna, andlit hennar var
orðið náfölt, allur roðinn var horfinn úr kinnum
hennar.
„Svo hann elskar mig þá — og hefir elskað mig
í mörg ár,“ hvíslaði hún. „Og hann hefir haldið
að ég skildi hann — að ég vissi það.“
Augu hennar urðu dökk og starandi, hún hall-
aðist fram á steinvegginn við gosbrunninn, og
það var eins og litli ástarguðinn horfði rannsak-
andi á hana, þar sem hann stóð í sínum einfald-
leik og frussaði vatninu upp í loftið, en hugur
Barböru var langt í brutu, og hún skynjaði ekki
það, sem í kringum hana var.
Hún stóð enn hjá gosbrunninum, þegar Pierce
litlu síðar kom til hennar, glaður í bragði, eins
og hann var vanur.
„Jæja, Barbara. Ert þú nú búinn að lesa bréf-
ið?“ spurði hann glaðlega. „Var nokkuð fróðlegt
í því?“
Hún hristi höfuðið.
„Ég hefði átt að vera búin að fá þetta bréf
fyrr,“ svaraði hún seinlega. „Nú er það —- nú
hefir það komið of seint."
10. KAFLI.
Kæra Ann frænka!
Ég veit, að þig langar til að heyra eitthvað
frá mér, og um það, hvemig ég kann við mig
á nýja heimilinu á írlandi. Ég verð að segja það,
að Irland er mjög töfrandi — en þar er afar sér-
kennilegur aldarandi. Hér eru víðáttumikil land-
flæmi óbyggð, það er sérstaklega frjálslegt og
yndislegt, hvert sem litið er. Glenns-kastali er
gamall herragarður, og manni finhst eins og
svipir löngu liðinna manna séu i hverju herbergi
í húsinu, enda ganga margar kynlegar sögur um
þennan stað. Staðurinn er, eins og maður gæti
hugsað sér veglegt herrasetur á miðöldum. Hann
á lika að baki sér langa sögu. 1 svefnherbergi
minu eru gömul, en mjög vönduð veggteppi, og
Pierce á heilmikið af gömlum, fallegum silfur-
borðbúnaði, sem hann er mikið upp með sér af.
Nokkuð af honum er frá dögúm Elísabetar
drottningar, og er auðvitað mjög verðmætur.
Ég verð að segja þér frá svo litlu, sem ég veit
að kemur þér alveg á óvart------------“
Barbara lagði pennann frá sér, hún varð að
stanza og hugsa sig um áður en hún héldi lengra,
hún beit á vörina og hugsaði. Hvemig átti hún
að fara að því, að segja frænku sinni frá því, að
Pierce væri ekkjumaður og ætti tvö böm, án þess
að. sverta hann alltof mikið í augum hennar. En
bréfið varð hún að skrifa, hvað sem það kostaði.
Ann beið í eftirvæntingu eftir fréttum frá henni,
því að Barbara hafði lofað henni að skrifa henni
strax og hún kæmi til Irlands. En nú þegar Bar-
bara sat fyrir framan gamaldags skrifborð i dag-