Vikan - 05.08.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr.. 31, 1943
stofunni í Glenns-kastala, skildi hún gerla, að
það var hræðileg yfirsjón af henni, að skrifa
þetta bréf. Henni var það óljúft, að láta frænku
sína fá illt álit á manni sínum, en tilveru barn-
anna mundi hún ekki geta dulið fyrir henni, hvað
fegin sem hún vildi.
„Pierce er ekkjumaður,“ skrifaði hún áfram,
„hann á tvö böm, dreng og stúlku. Patrick er
mjög fríður drengur, og Ethnee verður blátt
áfram fergurðardís. Eg hefi ennþá ekki kynnst
börnunum mikið, en ég vona, að við verðum góð-
ir vinir, þegar fram x sækir. Þau leiða mig að
visu hjá sér, eins og þau geta ennþá; ég veit, að
þau eru óánægð yfir því, að hafa fengið stjúp-
móður, en Pierce segir, að þau séu hlýðin og góð
böm, þó að þau séu nokkuð stórbrotin í lundar-
fari. Þau eru mjög viðfeldin, eins og Irlendingar
yfirleitt."
Barbara lagði aftur frá sér pennann, og and-
varpaði léttilega.
„Jæja — nú hefi ég lokið því versta,“ sagði hún
við sjálfa sig. „Nú er ég fegin að ég skyldi hafa
haft mig til þess, það er betra en að hopa. Nú
kemur framhaldið af sjálfu sér.“
1 þessum svifum opnuðust dymar, og bæði
bömin gengu inn í stofuna, þau leiddust og horfðu
með óvingjarnlegu augnaráði á Barböru. En
Barbara vildi þó taka þeim vel, þrátt fyrir fram-
komu þeirra við hana.
Ethnee var í slitnum ullartauskjól, og hendur
hennar voru óhreinar, og neglurnar illa hirtar,
en hún leit á sig sem prinsessu þrátt fyrir það,
og Patrick var með stór göt á sokkunum, svo að
hnén stóðu út úr.
„Hvað viljið þið, bömin góð? Eg sá ykkur ekki
við morgunverðarborðið," sagði Barbara.
„Við erum hér um bil aldrei heima um morg-
unmatinn,“ svaraði Ethnee stutt í spuna. „Við fá-
um bara einn bolla af mjólk og brauðsneið með,
og svo fömm við út og göngum niður að sjón-
um og böðum okkur. Það er það bezta sem ég
veit, að synda snemma á morgnana. Við erum
ekkert gefin fyrir það, að borða seint eins og
þið.“
Hún reigði til höfuðið, svo að hrokkið hár henn-
ar hristist til, lokkamir voru ógreiddir og flækju-
legir. Patrick hneigði sig til samþykkis því, sem
systir hans sagði.
Barbara brosti vinalega til þeirra.
„Eruð þið synd eins og selir bæði tvö?“ spurði
hún. „Jæja þá,“ hélt hún áfram glaðlega. „Ég sé
að þið emð komin til að segja mér eitthvað. Lof-
ið mér nú að heyra hvað það er.“
„Það er bara það,“ sagði Patrick, „að pabbi
hefir sagt okkur, að við ættum að eiga frí i
skólanum í viku tíma. Hann sagði að ég ætti
ekki að fara til faðir Matthews að lesa, og að
hann ætlaði að skrifa til nunnanna í klaustrinu,
að Ethnee mundi ekki koma í skólann í nokkra
daga. Hann vill láta okkur eiga frí, svo að við
getum betur kynnzt yður og farið að þykja vænt
um yður, en við viljum helzt ekki eiga frí. Okk-
ur Ethnee líður mikið betur, þegar við erum ekki
heima núna — mikið betur.“
Drengurinn talaði með þrjóskulegri rödd, og
Barbara sá, að það gat haft mikil árif á sambúð
hennar við börnin' hvernig henni tækist að lempa
þau. Nú var sambúðin á því stigi, að það þurfti
sérstaka gætni til að það mætti takast. Hún yrði
að vera ákveðin við þau, en ekki ströng, hún
yrði að vera vorkunnlát við þau og brjóstgóð,
en ekki um of viðkvæm eða þróttlítil. Það var
að sönnu erfitt fyrir hana að bera það, að böm
Pierces skyldu vera henni svona mótfallin, og að
andúð þeirra til hennar skyldi vera svo augljós,
að þau gætu á engan hátt umborið hana. Bar-
bara var vön, að komast vel af við alla, sem hún
umgekst, en þessi böm voru óvinir hennar, og
vildu ef til vill aldrei vera annað.
„Þið þurfið þá ekki að fá frí, í skólanum, ef
þið kærið ykkur ekki um það,“ sagði Barbara
og hallaði sér aftur á bak í stólnum. Hún reyndi
að tala rólega og eðlilega, en rödd hennar var
samt óstyrk, og hjarta hennar barðist ákaft.
„Við höfum nógan tíma fyrir okkur til að
kynnast, og þar að auki hefi ég svo mikið að
starfa þessa fyrstu daga. Ég ætla að koma öllu
í fullkomið lag í húsinu, því ég vil að heimili
okkar verði vistlegra en það hefir hingað til
verið.“
Patrick hnykkti til höfðinu þóttalegur á svip-
inn.
„Við getum nú ekki séð betur en að Glenns-
kastali sé í fullkomnu standi,“ svaraði hann með
stolti í röddinni.
„Svona skaltu ekki svar mér, Patrick! Hvað
ætli lítill drengur eins og þú berir skyn á svo-
leiðis hluti?“ Barbara sagði þetta i svolitlum
ávítunartón. „Þið eruð aðeins börn — skiljið þið
það — ekkert annað en börn. Uppeldi ykkar
hefir ekki verið gott, þið hafið verið látin ráða
ykkur sjálf, en nú verður það að breytast, ég
verð að taka þar í taumana! Æ, góðu böm —“
rödd hennar varð skyndilega blíð og biðjandi,
verið þið nú ekki með þessa óvild til mín, og
gerið mér ekki erfiðara fyrir en nauðsyn ber
til. Ég vil ekki á nokkurn hátt þröngva mér inn
á ykkur, eða beita ykkur neinu hörðu, en þið
verðið að umgangast mig vinsamlega. Þið verðið
að hugsa um það, að ég er konan hans pabba
ykkar. Ég er ekki neinn óviðkomandi gestur hér.
Ég er frúirí i Glenns-kastala, það verðið þið að
gera ykkur ljóst!.“
Barbara þagnaði, en börnin voru bæði orðin
föl i andliti og augu þeirra dimm og þrjóskuleg^
Ástandið var að verða ískyggilegt.
„Reynið þið nú að láta ykkur þykja vænt um
mig,“ sagði Barbara, og rétti fram hendurnar
á móti þeim. „Ég vil líka, að mér geti þótt vænt
um ykkur! Ég hefi alltaf átt gott með að um-
gangast önnur börn. Þið getið líka litið á mig
sem eldri systur ykkur, ef þið viljið. Guð má
vita, að ég ætla ekki að fara að varpa skugga
á minningu móður ykkar á nokkurn hátt, en ég
vil aðeins hjálpa þér! Patrick," hún snéri sér að
drengnum, „ég hefi heyrt að Irar sem taldir eru
til betri borgara, væru alltaf mjög kurteisir við
kvenfólk! En mér finnst að það skorti nokkuð
á, að þú sért það við mig. Og þú, Ethnee litla,
ég vænti góðs af þér,. ég veit að þú vilt vera
góð stúlka. En nú verður þú að þvo þér og greiða,
það væri hægt að halda að þú værir beininga-
stúlka, kjóllinn þinn er gauðrifinn, og þú ert
svört á höndunum af óhreinindum og undir nögl-
unum líka. Þú þarft að greiða og bursta á þér
hárið, ég vil reyna að gera þig snyrtilega stúlku.
Nú verðiö þið að leggja ykkur fram, og taka til-
lit til þess, sem ég geri og segi ykkur. Ekki satt
Ethnee litla? Ég veit að þú verður þæg við mig.“
Það leið kynlegt bros yfir varir Ethnees —
bæði hæðnislegt og glettnislegt í senn. Svo hristi
hún höfuðið og gekk í hægðum sínum út úr stof-
unni. Patrick fór á eftir henni og skellti hurð-
inni fast á eftir sér.
Barbara beit á vörina. Fyrir augnabliki siðan,
hafði hún verið reiðubúin til að opna faðm sinn
fyrir börnum Pierces, en nú gaus reiðin upp í
henni, og hana langaði mest til að taka í lurginn
á þeim báðum.
„Þetta eru andstyggileg og vanþakklát böm
— sannarlegt böl að þurfa að umgangast þau!“
Hún stóð reiðilega upp af stólnum. „Þau þarfn-
ast reglulegrar ráðningar bæði tvö. Það á með
öðrum orðum að haldast ófriðurinn milli mín
og stjúpbarna minna — ein þrautabarátta. Ég
sé nú orðið fram á glæsilega framtið, það verð
ég að segja."
Erla og
unnust-
inn.
Oddur; Á leiðinni til Erlu ætla ég að
líta inn til læknisins og vita hvað hann
segir um þetta meltingarleysi, sem þjáði
mig um daginn.
Læknirinn: Þér eruð orðinn góður aftur — en þér verðið að hafa gát á því, sem
fer ofan í yður — megið ekki bragða sætindi — ekki heitar bollur eða brauð —
og gætið þess að haga yður nákvæmlega eins og ég segi. —
Oddur: Auðvitað geri ég það, læknir!
Oddur: Ég má ekki láta Erlu vita, að Oddur: Sæl, elskan mín, hvernig líður þér?
ég varð veikur af kökunum hennar.— Erla: Ágætlega, ástin min. Það er eins og þú haldir, að
ég hafi verið veik! En hvað það var gaman, að þú komst!
Nú á ég einmitt heitar bollur eins og um daginn! Þér þótti
þær svo góðar! Fáðu þér sæti, elskan, meðan ég sæki þær!
Oddur: Almáttugur! Hvað á ég að gera?
Ef ég vil þær ekki, þá verður Erla sár og
reið — ef ég borða þær, þá verð ég að leggj-
ast inn á spítala!