Vikan - 02.12.1943, Blaðsíða 4
4
VTKAN, nr. 48, 1943
2. DESEMBER
Vekjaraklukkan á náttborðinu hringdi
í ákafa, irr-irr-irrr. Klukkan var orð-
in 9. Helgi Helgason lögfræðingur
bylti sér fram að rúmstokknum, þreif
klukkuna, stanzaði hana og tautaði:
„Skárri eru það nú lætin. Aldrei getur
maður haft frið fyrir þessari bölvaðri
klukku." Því næst sneri hann sér á hina
hliðina, lokaði augunum og stundi við. —
— Æ, gott væri að mega sofna aftur. Höf-
uðið var eins og blýklumpur og einhver
þyngsladofi í öllum líkamanum. Hann
verkjaði í augun og hálsinn var þurr og
sár. Hann var ekki svo vel vaknaður
enn þá, að hann nennti fram úr rúminu
til þess að fá sér að drekka. Eina hugsun-
in, sem komst að hjá honum, var að sofna
— sofna.
Nei, þetta dugði ekki. Hann varð að
drífa sig á fætur. Hafði hann ekki lofað
því að mæta á manntalsskrifstofunni kl.
10 stundvíslega ? Bölvað manntalið. Að
það skyldi einmitt þurfa að fara fram í
dag, 2. desember. Sá gamli sjálfur hlaut
að stjórna þessu. Gat ekki hver heilvita
maður séð, að þetta var, vægast sagt,
mjög óheppileg samstæða, stúdentaballið
1. desember, manntalið 2. desember. Hann
bölvaði------en lágt. En hvað hann var
þyrstur! Og þessi eymsli. Hann geispaði
og stundi við.
Skyndilega brauzt ný hugsun fram í
huga hans--------í fyrstu mjög óljós og
reikandi en skýrðist smám saman og varð
allt í einu afar óþægileg, já, næstum því
ógnandi. Hann settist upp í rúminu. Höfuð-
verkur, þorsti og eymsli; allt var þetta
gleymt og einskisvert------eftir var að-
eins ein lamandi, hræðslublandin tilfinn-
ing------endurminning síðastliðinnar næt-
ur. Hann glaðvaknaði. Hvílík regin-
heimska! Hafði hann verið svona dauða-
drukkinn? Þessu líkt hafði aldrei hent
hann áður.
Hvemig hafði þetta annars byrjað? Jú,
nú mundi hann það. Kerlingin, hún tengda-
móðir hans, veiktist, einmitt á óheppileg-
asta tíma, viku fyrir stúdentaballið. Og
vitanlega mátti ekki annað heyrast en
Dagný ryki upp í Borgarfjörð til hennar.
Alltaf var það eins, þegar einkabarn átti
í hlut. Af gömlum vana kunni hann ekki
við annað en fara á ballið, enda þótt kon-
an væri fjarverandi. I fyrstu hafði hann
aðeins ætlað að vera við borðhaldið, en
svo lenti hann með Sveini Magnúsar og
Nonna Jóns. Þeir byrjuðu strax að drekka,
og þá gat hann ekki skorizt úr leik------
og smám saman langaði hann ekkert til
að skerast úr leik. Þarna var gleði og
glaumur, góð hljómsveit og nóg vín. Hann
leit ekki við kvenfólkinu. Það skyldi þó
aldrei um hann sagt, að hann væri að
flangsa utan í hinu og þessu kvenfólki,
giftur maðurinn.
Það var liðið á nóttu. Reyndar hafði
hann ekki fylgzt vel með tímanum, en hann
mundi, að hann hafði verið búinn að
drekka lengi og mikið og hafði verið á leið-
inni fram á salernið.-----------Þá skeði það
------. 1 hominu hægra megin í litla saln-
um sat ung stúlka, mjög ung, dásamlega
falleg og ... ein síns liðs. Um leið og
Helgi gekk fram hjá henni leit hún upp.
Augu hennar voru björt og sakleysisleg
og það vottaði fyrir feimnislegu brosi um
SmcuSCL^CL eJþúi S.U
munninn. Tillit stúlkunnar snart Helga
þægilega. Hann fór ósjálfrátt að raula
fyrir munni sér.
Þegar hann var á leiðinni fram aftur,
sat hún enn þá á sama stað. Hún virtist
einmana. Hann gekk fast að borðinu.
Stúlkan leit upp. Það var ekki um að vill-
ast. Hún brosti til hans. Þetta bros reið
baggamuninn. Hann hneigði sig, eins
djúpt og hann frekast gat án þess að
missa jafnvægið, og sagði:
„Má ég---------------- vill ungfrúin dansa
þennan dans við mig?“
Stúlkan virtist í fyrstu dálítið hikandi,
en áttaði sig fljótt og svaraði:
„Já, þakka yður fyrir. Það er að segja
---------- ég veit ekki, hvað fólkið, sem með
mér er, kann að segja við því, ef ég hverf
svona fyrirvaralaust, en mér þykir svo
gaman að dansa.“
Þau lögðu af stað í dansinn. Hún var
fislétt í spori og indæl viðkomu. Helgi var
allt í einu orðinn ungur stúdent í annað
sinn. Hann var svo sem ekki gamall, 45
ára, hvað var það. Þessar hreifingar og
uiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiMUMiimiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiimiMiniiiniiiiiiimiNiiiii)
: s
! VITIÐ ÞÆB ÞAÐ?
i i
: s
I 1. Eftir hvem er þetta erindi:
Er stormurinn syngur: tjú, tjú, tjú! |
og tónar hans svefn mér banna,
ég leik mér að því að byggja hrú
til bjarmalands minninganna.
s 2. Hverrar þjóðar var tónskáldið Claude |
Debussé, og hvenær var hann uppi? |
| 3. Hvað er langt frá Reykjavík, fyrir |
Hvalfjörð, til Kinnastaða við Þorska- I
f jörð ? |
| 4. Hvenær tók Laugaskólinn til starfa? f
r 5. Hvað hét flugvélin, sem Roald Amnnd- :
sen flaug í sína síðustu för?
I 6. Hvenær var einræðisstjóm komið á í f
Portúgal ?
| 7. Hvenær var Friðrik mikli konungur i i
I Prússlandi ?
f 8. Hver var kona Ólafs Pá?
I 9. Er byggð í Hjörleifshöfða ? f
| 10. Hvenær var Lincoln myrtur?
Sjá svör á bls. 14.
þessi mýkt. Hann sveif um gólfið. Raun-
ar var ekki rúm til þess að svífa í bók- \
staflegum skilningi, til þess voru þrengsl-
in of mikil------en hann sveif nú samt
— eða svo fannst honum.
„En hvað þér dansið vel.“
Það var stúlkan, sem talaði.
„Hvemig væri hægt að dansa illa -------
við yður.“ Hann talaði lágt og þrýsti henni
að sér, þegar hann mælti síðustu orðin.
„Við erum ekki farin að kynna okkur
hvort fyrir öðru. Finnst yður ekki við-
kunnanlegra að við gerðum það? Ég
heiti Eygló Árnadóttir."
Eygló------. En hvað nafnið hæfði henni
tmdursamlega vel. Hann var að því kom-
inn að nefna nafn sitt, en skyndilega datt
honum í hug, að það væri ef till vill óvar-
kámi. Hann var allþekktur maður, for-
stjóri fyrir tryggingarstofnun.
Hann fann, að stúlkan ætlaðist til þess,
að hann segði eitthvað.
,,Ég . . , ég heiti Öm Hrafnsson," sagði
hann.
Bannsettur kjáni! Þetta var ómögulegt
nafn. Tvö fuglanöfn. Minna mátti nú gagn
gera. Henni hlaut að finnast þetta gmn-
samlegt.
„Örn Hrafnsson,“ endurtók stúlkan og
var auðheyrð hrifning í röddinni.
„En hvað það er fallegt nafn.“
Honum létti. Þau spurðu hvort annað
einskis frekar, unz dansinn var á enda.
Þá sagði Helgi:
„Þetta var ekki nema hálfur dans. Við
verðum að halda áfram.“
Stúlkan kinkaði kolli til samfjykkis.
„Síðasti dans,“ kallaði hljómsveitar-
stjórinn.
Helga brá við. Nú færi hún sjálfsagt að
leita að samferðafólkinu. En stúlkan var
hin rólegasta, lagði höndina á handlegg
hans o'g ætlaðist auðsjáanlega til þess, að
hann hæfi dansinn. Og ekki stóð á Helga.
í þetta skipti var spilað fjörugt jasslag.
Þrengslin voru enn meiri en áður og það
var ekki laust við, að Helgi væri farinn að
þreytast. Hann lét því berast með
straumnum og hóf samræður við stúlk-
una. Hann komst að því, að hún var úr
sveit, nýkomin til bæjarins í kynnnisför til
frænda síns, sem var gamall sýslumaður.
Hann hafði endilega viljað fara með hana
á ballið til þess að hún kynntist reykvísku
skemmtanalífi. Eftir borðhaldið fór hann
heim en skildi hana eftir hjá miðaldra
hjónum, sem hún þekkti ekki. Henni hafði
leiðzt og hefði verið farin heim fyfir
löngu, ef hún hefði haft nokkra fylgd.
Helgi tókst allur á loft.
„Svo þér eruð þá ekkert bundin þessu
fólki,“ sagði hann.
„Síður en svo,“ svaraði stúlkan, og hann
fann ekki betur en hún þrýsti sér ofur-
lítið að honum.
Helgi laut niður að henni.
„Má ég fylgja yður heim,“ sagði hann
lágt.
„Ætlið þér að gera það? En hvað þér
Frh. á bls. 7.