Vikan - 02.12.1943, Blaðsíða 11

iiuiiiiiuiuiiiiiiuiiuiiimiuiiiuiisiiuiuiiiiui^
VIKAN, nr. 48, 1943.
11
I
Ný framhaldssaga:
Höfundurinn:
Agatha Christie

Hver gerði það?
Sakamálasaga eftir AGATHA CHRISTIE
a...........................
Hercuie i.1 o 1101 ■ ■,,,,■ nu■ n,
„Þú lýsir því yfir, að ein persóna sé að minnsta
kosti saklaus af glæpnum,” sagði Bouc góð-
iátlega.
Poirot leit á hann ásökunaraugum.
„Ég gruna alla til síðustu stundar,“ sagði
hann. „Kn ég verð að viðurkenna, að ég get ekki
hugsað mér, að þessi rólegi MacQueen hafi orðið
óður og stungið hnifi í fómardýr sitt tólf —
fjórtán sinnum. Það væri alls ekki í samræmi
við sálarástand hans — alls ekki.“
„Nei,“ sagði Bouc hugsi. „Það er verk manns,
sem hefir verið orðinn alveg óður af vitskertu
hatri — það bendir á suðræna skapgerð. Eða
eins og jámbrautarstjórinn okkar sagði — að það
hafi verið kona.“
7. KAFLI.
Llkið.
Poirot gekk yfir í næsta vagn og að klefa
myrta mannsins í fylgd med dr. Constantine.
Lestarþjónninn kom og opnaði hurðina með lykli
slnum.
Þeir gengu inn. Poirot sneri sér spyrjandi að
félaga sínum.
„Hefir nokkru verið breytt í þessum klefa?"
„Ekkert hefir verið hreyft. Ég varaðist að
hreyfa liláð, þegar ég skoðaði það.“
Poirot kinkaði kolli. Hann leit í kringum sig.
Það fyrsta, sem maður hlaut að taka eftir var
ákafur kuldi. Glugginn var opinn og gluggatjöld-
in dregin frá.
Poirot skalf.
Hinn brosti samþykkjandi.
„Ég vildi ekki loka honum,“ sagði hann. Poirot
Bkoðaði gluggann vandlega.
„Það var rétt hjá yður,“ sagði hann. „Eng-
inn hefir farið úr vagninum þessa leið. Líklega
hefir þessi opni gluggi átt að vekja gmn á því,
en snjórinn hefir ónýtt þá ætlun morðingjans.“
Hann athugaði vandlega gluggalistana. Hann
tók upp úr vasa sínum litla dós og blés svolitlu
ðufti yfir gluggakistuna.
„Engin fingraför,“ sagði hann. „Það hefir verið
þurrkað af. En ef það hefðu verið einhver fingra-
Pör, þá myndum við hafa haft lítið gagn af
því. Það myndu hafa verið fingraför Ratchetts,
þjóns hans eða lestarþjónsins. Glæpamenn fara
varlegar að nú á tímum.
„Og þar sem þetta er nú svona,“ bætti hann
við glaðlega. „Þá getum við vel lokað gluggan-
Um, ef þetta er ekki ísskápur lestarinnar.“
Harrn lét ekki standa við orðin tóm, og því næst
beindi hann athygli sinni að hinum hreyfingar-
lausa líkama, sem lá í rúminu.
Ratchett lá á bakinu. Náttfatajakkinn hans,
sem var blóði drifinn, var opinn og fráflettur.
„Þér skiljið, ég varð að skoða sárin,“ sagði
iæknirinn.
Poirot kinkaði kolli. Hann beygði sig yfir líkið.
Að lokum rétti hann úr sér og ylgdi sig.
„Þetta er ekki fallegt,“ sagði hann. „Einhver
hlýtur að hafa staðið þar og rekið i hann hníf-
inn, hvað eftir annað. Hve mörg em sárin, ná-
kvæmlega 7“
„Ég tel þau tólf. Eitt eða tvö em svo lítil, að
þau eru bara smáskeinur. En á hinn bóginn em
Fnrmf'i • Hercule Poirot er á leið
o frá Sýrlandi með Taúrus
hraðlestinni. 1 lestinni eru aðeins tveir aðr-
ir farþegar; ung stúlka, sem heitir Mary
Debenham og Arbuthnot ofursti frá Ind-
landi. Þau Mary og ofurstinn þekkjast litið
eitt. Þegar Poírot kemur til Stamboul, fær
hann skeyti um að koma strax til Eng-
lands. Hann hittir gamlan vin sinn, Bouc,
sem er framkvæmdarstjóri jámbrautar-
félagsins. Þeir verða samferða með járn-
brautinni. Á Tokotlia gistihúsinu sér Poi-
rot tvo Ameríkumenn. Honum lízt illa á
þann eldri, sem heitir Ratchett. Þessir tveir
menn, Mac Queen og Ratchett, fara einnig
báðir með lestinni. Ratchett biður Poirot
um að vemda sig, af því að hann er hrædd-
ur um líf sitt. Poirot\ neitar. Ratchett er
myrtur í lestinni. Poirot tekur málið að
sér og yfirheyrir MacQueen einkaritara
Ratchett, sem segir honum það, sem hann
veit um hagi hans.
að minnsta knsti þrjú, sem eru nógu stór, til
þess að geta hafa valdið dauða.“
Það var eitthvað í röddu læknisins, sem vakti
eftirtekt Poirots. Hann leit skarplega á hann.
Litli Grikkinn stóð og starði á líkið og var þung-
búinn á svip.
„Það er eitthvað, sem yður finnst skrýtið, er
það ekki?“ spurði Poirot vingjarnlega. „Talið,
vinur. Eitthvað liggur yður á hjarta?“
„Það er satt,“ viðurkenndi hinn.
„Hvað er það?“
„Þór sjáið þessi tvö sár — hér og hér —.“
Hann benti á þau. „Þau eru djúp. Stungurnar
hljóta að hafa skorið í sundur æðar — og samt
em sárin ekki opin. Það hefir ekki blætt, eins og
maður mætti búast við.“
„Hvað bendir það á?“
„Að maðurinn hafi verið dálnn — svolítinn
tíma, þegar sárin voru veitt. En það er auð.
vitað fjarstætt."
„Það virðist svo,“ sagði Poirot hugsandí.
„Nema að morðinginn hafi haldið, að hann hafi
ekki lokið verknaði sínum alveg og þess vegna
komið aftur til pess að fullvisa sig um það —
en það er auðvitað mjög fjarstætt! Er nokkuð
annað?“
„Já, eitt til.“
„Og hvað er það?“
„Þér sjáið þetta sár héma — undir hægra
handleggnum — nálægt hægri öxlinni. Takið
þennan blýant minn. Gætuð þér rekið svona
högg?“
Poirot miðaði með blýantinum.
„Elnmitt," sagði hann. ,,Ég skil. Mleð hægri
hendinni er það mjög erfitt, næstum ómögulegt.
En ef það væri gert með vinstri hendinni."
„Það er alveg rétt, Poirot. Það er næstum
víst, að stungan hafi verið rekin með vinstri
hendinni."
„Tveir menn. Þá emm við aftur komnir að
því, að það hafa verið tveir menn,“ muldraði
leynilögreglumaðurinn. Svo sagði hann allt í einu:
„Var kveikt á ljósinu?"
„Það er erfitt að segja. Lestarþjónninn slekkur
á þvl á morgnana klukkan tiu."
„Við sjáum það á kveikjunum," sagði Poirot.
Hann athugaði kveikjara loftljóssins og líka
lestrarlampans. Það hafði verið slökkt á báðum
lömpunum.
„Jæja,“ sagði hann hugsandi. „Við höfum þá
hér einhverja tilgátu um fyrsta og annan morð-
íngja. Fyrsti morðinginn drap fórnardýr sitt með
hníf og slökkti ljósið um leið og hann gekk út
úr klefanum. Hinn morðinginn kom inn í myrkr-
inu, en sá ekki að verknaði hans eða hennar var
lokið og stakk hnífnum að minnsta kosti tvisvar
í líkið. Hvað haldið þér um þetta?"
„Stórkostlegt," sagði litli læknirinn með
ákafa.
Augu hins ljómuðu.
„Haldið þér það? Mér þykir vænt um það.
Mér fannst það hálf heimskulegt."
„Hvernig er hægt að útskýra það öðruvísi?"
„Það er einmitt það, sem ég er að spyrja sjálfan
mig um. Er hér um tilviljun að ræða ? Er nokkuð
annað ósamræmi, sem gæti bent á, að tvær
persónur eigi hér hlut að máli?“
„Ég held, ég geti svarað því játandi. Sumar
stungurnar, eins og ég hefi þegar sagt, benda á
styrkleysi og ákvörðunarleysi. Þær eru daufar,
aðeins rifur. En þessi — og þessi —.“ Hann
benti aftur. „Það þarf krafta til að reka svona
stungur."
„Þér haldið, að það hafi verið karlmaður, sem
rak þær?“
„Að öllum líkindum."
„Hefði kona ekki getað stungið svona?“
„Ung, fim og sterk kona hefðl getað það,
einkum ef hún væri í mikilli geðshræringu; en
að minu áliti er það samt mjög ólíklegt."
Poirot var þögufl nokkra stund.
Hinn spurði kvíðinn. „Þér skiljið mig?“
„Já,“ sagði Poirot. „Þetta er dásamlega aug-
ljóst! Morðinginn var mjög sterkur karlmaður :—
hann var veikur — hann var kona — hann var
rétthendur — hann var örfhendur. Ó, þetta allt
er næstum hlægilegt!" Hann talaði aiit i einu
gremjulega. „Og sjálft fómardýrið — hvað gerir
hann? Hrópar hann? Berst hann um? Ver hann
sig ? “
Hann stakk hendinni undir koddann og dró
fuam skammbyssuna, sem Ratchett hafði sýnt
honum daginn áður.
„Þér sjáið, að hún er hlaðin,“ sagði hann. Þeir
litu í kringum sig. Föt Ratchetts hengu á snaga
á veggnum. Á litlu borði við vaskinn voru ýms-
ir hlutir. Gerfitennur í vatnsglasi. Annað glas,
tómt. Flaska með sódavatni. Stór vasapeli. ösku-
bakki með hálfreyktum vindli, og pappírsmiðum
og tveim brenndum eldspýtum.
Læknirinn tók upp tóma glasið og þefaði af
því.
„Hér er skýringin á sljóleika þess myrta," sagði
hann rólega.
„Hefir honum verið gefið eitur?"
„Já.“
Poirot kinkaði kolli. Hann tók upp útbrunnar
eldspýtumar og muldi þær. „Haldið þér, að þér
séuð komnir á rétta sporið?" spurði litli læknir-
inn ákafur.
„Þessar tvær eldspýtur em ekki af sömu teg-
und,“ sagði Poirot. „önnur er flatari en hin.
Sjáið þér?“
„Þetta er sú tegund, sem fæst hér í lestinni,"
sagði læknirinn. „1 pappírshylkjum!“