Vikan - 02.12.1943, Blaðsíða 6

6
hafði heyrt um Sergiu, og þegar hann hafði at-
hugað Allan. um stimd í leyni, var hann næstum
viss um, að það væji þessi,,miskunnarlausadaður-
dróe,“ eins og hann kallaði Sergiu með sjálfum
sér, sem hefði farið illa með vin hans, og til þess
að dreifa hugsunum Allans, fór hann að tala um
heimili sitt, móður sína og systur sina Mary,
sem hafði verið barn, þegar Allan hafði siðast
heimsótt þau.
„Nú verður þú að koma með mér heim,“ sagði
Armstrong; „Mary þykir gaman að sjá þig; henni
þótti svo vænt um þig, eins og þú manst líklega.
Hún er nú fullorðin, en er jafnelskuleg og óspillt
eins og þegar hún var bam.“
Allan sagði, að sér væri það mikil ánægja að
hitta aftur Mary og frú Armstrong, en hann
nefndi ekki Sergiu á nafn, og það sannfærði
Julian um, að eins væri ástatt og hann hafði
hugsað.
Allan tók aftur á móti að sínu leyti eftir því,
að Julian, sem alltaf hafði verið þóttafullur,
var orðinn ennþá stoltari og dulari, eftir að ó-
hamingjan hafði dunið á honum og fjölskyldu
hans. Hann vildi ekki einu sinni biðja þá menn
um hjálp, sem var alkunnugt að skulduðu föður
hans peninga; hann vildi geta treyst sjáifum sór.
Því virtist framkoma hans hörkuleg, og metnaður
hans og dugnaður var óhemjumikill. — Allan
skildi það vel, að Julian vildi skulda sjálfum sér
allt. Hann vann fyrir móður sinni og systur, og
það gaf honum kraft til þess að standa í þeirri
þreytandi stöðu, sem hann hafði í stóru verk-
smiðjunni í Stanchester, og kjark til þess að
vinna á nóttinni við það, sem hann vonaði að
mundi einhvemtíma færa honum frægð og pen-
inga.
„Þama búum við,“ sagði Julian, um leið og
hann benti á lítið hús, við hlið þess stóð ung
hvítklædd stúlka og beið.
Allan gat sér strax til, að unga stúlkan væri
Mary, og það augnatillit, sem hann gaf henni
var fullt aðdáunar. Hún var líka óvenju falleg
stúlka, þar sem hún stóð þama niðursokkin í
hugsanir sínar.
Þegar hún heyrði fótatak, leit hún við, en hún
sá ekki að hinn hái grannvaxni maður, sem
Julian kynnti fyrir henni, var gamli vinur hennar
frá barnsámnum.
„Hér er gamall vinur, sem langar til að sjá
þig og mömmu,“ sagði Julian. Það leið ljómandi
bros yfir andlit Mary, þegar hún þekkti hann
aftur og rétti honum höndina.
„En hvað það gleður mig að sjá yður, Sir Allan
Mackensic," sagði hún „og ég veit, að mamma
verður líka glöð, ég ætla að fara upp og búa
hana undir þessa skemmtilegu heimsókn."
Svo hljóp unga stúlkan upp á undan og Juii-
an horfði á eftir henni glaður og stoltur, um laið
og hann sagði vini sínum frá, að heilsa móður
hans hafði ekki verið góð síðan faðir hans dó;
og hún lægi nú venjulega á legubekk allan
daginn.
Frú Armstrong var alveg eins glöð og böm
hennar að sjá Allan, en hann var mjög hrærð-
ur, þegar hann sá móður Julians. Andlit hennar,
sem áður hafði ljómað af hamingju, var nú fölt
og þjakað.
„Ég get aldrei gleymt því, frú Armstrong,
hve góðar þér voruð við mig, þegar ég var
drengur og kom á heimili yðar," sagði Allán
Mackensie og um leið heilsaði hann henni
virðulega. ,,Ég, sem var foreldralaus drengur
saknaði aldrei móður minnar, þegar ég var með
Juliani heima á Cragsfoot, þó að heimsóknir mín-
ar væru kannske ekki til óblandinnar ánægju
fyrir yður,“ sagði hann brosandi. „En ég verð
alltaf i þakkarskuld við yður fyrir þennan
tíma, og það var líka hugsunin um það, sem lét
mig fyrirgefa Juliani, að hann hafði ekki mun-
að eftir mér í þessi ár og látið mig heyra frá
sér."
„Veslings Julian," sagði frú Armstrong í
hálfum hljóðum og horfði á son sinn, sem hár og
myndarlegur gekk út um dymar; „en ef hann
heyrði mig segja þetta mundi hann verða mjög
reiður. Honum er ekki eins illa við neitt eins og
að láta vorkenna sér.“
„Nei, það veit ég, frú Armstrong," sagði allan.
„Julian er mjög stoltur, en þannig, að maður
neyðist til að dást að honum."
„Já, hann er stoltur, en hann hefir alltaf á
réttu að standa," sagði móðir hans ástúðlega.
„Það verð ég alltaf að viðuxkenna, lika þegar
hann staðhæfir að það sé sama hvaða verk mað-
ur vinnur, bara maður vinni það vel. Þér vitið
líklega, að það er fremur minni háttar staða,
sem Julian hefir í verksmiðjunni ? En hann seg-
ir, að þeir einir eigi skilið fyrirlitningu, sem
gera ekkert."
„Þá veit ég, hvað hann hugsar um mig,“ sagði
Sir Allan niðurdreginn. „Því að ég tilheyri ein-
mitt þeirri tegund manna."
„Nei, það megið þér ekki segja,“ sagði frú
Armstrong. „Þér eigið miklar eignir og hafið
VIKAN, nr. 48, 1943
margar skyldur, en Juhan er alltaf með öfga,
og mér gremst það svolítið."
Nú færði Mary móður sinni t'ebolla, og samræð-
umar snerust í aðra átt.
Meðan Allan leit í kringum sig í stofunni, sem
var mjög vistleg, hugsaði hann með hryggð , í
hug, hve vinur hans hefði þurft að þola margt.
Þvi þó að Julian reyndi eins og hann gat að
gera. allt sem þægilegast fyrir móður sina, sást
samt á öllu að þau voru fátæk, og höfðu áreiðan-
lega verið miklu fátækari; Allan skildi nú enn
síður, að Julian hafði ekki beðið vini sína um
hjálp; því þessi skyndilega breyting á öllum lífs-
skilyrðum þeirra hlaut að hafa verið mjög erfið,
einkum í byrjuninni.
Hann hætti að hugsa um þetta, þegar Mary
byrjaði að tala við hann, og brátt voru þau og
frú Armstrong í fjörugum samræðum. Gömlu
konunni þótti svo leiðinlegt, að Mary gæti ekki
eignast neina kunningja i Stanchester, sem væru
við hennar hæfi.
„Ég hafði nú vonað, að það yrði öðruvísi,
þegar íbúar Stanley Towers flyttu þangað," sagði
hún, „en það virðist ekki sem lafði Sergia hugsi
um aðra en sjálfa sig. Það er sagt, að hún sé
mjög kuldaleg og eigingjöm manneskja. Það er
svo leiðinlegt fyrir Mary; ég vorkenni bömum
mínum, þau eru svo einmana hérna."
„Það er bara vitleysa, mamma mín,“ sagði
Julian hlægjandi, ,,en Allan sá vel óánægðan
svip, sem brá allt í einu fyrir á andliti vinar
hans. „Okkur Mary þykir alls ekki leiðinlegt að
vera hér, er það Mary? Við getum vel skemmt
hvert öðm —- miklu betur en ef við fengjum
stolta og duttlungafulla stúlku, eins og lafði
Sergíu til þess. Það er eins og hún haldi, að hún
sé miklu meiri persóna en allir aðrir. Er það
ekki Mary?"
„Ég skal fúslega viðurkenna, að við skemmto-
um okkur ágætlega saman,“ sagði Mary bros-
andi, og Allan hugsaði með sér, að hún brosti
yndislega, „en ég held ekki, að þú hafir rétt til
að segja það sem þú sagðir áðan um lafði Sergíu.
Ég hefi horft á hana, þegar við höfum verið í
kirkju, og mér finnst hún yndisleg. Ég hygg, að
þeim skjátlist, sem segja, að hún só köld og
miskunnarlaus. Hún lítur fremur út fyrir að vera'
óhamingjusöm, það er eins og hún syrgi eitt-
hvað. Hin fallegu augu hennar eru svo þung-
lyndisleg. Ég veit það líka að ég myndi vera
mjög óhamingjusöm, ef ég væri eins rík og hún
og ætti enga móður og bróður, sem ég gæti notið
auðæfa minna með.“
Erla og
unnust-
inn.
Liðþjálfinn; Hlustaðu fíflið þitt! Þú átt aldrei að heilsa hershöfð- Oddur: Þama kemur hershöfðingi, það er bezt að
ingjanum með því að rétta honum höndina. Ef þú hagar þér svoleiðis vera tilbúinn að heilsa. «
við liðsforingja, verðurðu settur í að reyta arfa það sem eftir er
ævinnar!
Oddur: Á maður að heilsa öllum foringjimiun svona?
Oddur: Ég er viss um, að ég Oddur heilsar að hermannasið (og rekur fingurinn á kaf i Oddur (les bréf frá unnustunni): Erla ætlár að
hækka í tigninni, ef hershöfð- augað). koma og heilsa uppá mig. Ég verð að letja hana
inginn kemur auga á mig. þess, þangað til ég er orðinn góður í auganu.