Vikan - 02.12.1943, Blaðsíða 13

VEKAN, nr. 48, 1943
11
2. desember
Framhald af bls. 7.
teygði fram fæturna og lét fara vel um
sig.
„Það er gott að vera kominn heim. Við
komum inn klukkan 11 í morgun. Það var
svo sem ekki skemmtileg aðkoma fyrir
mig, íbúðin mannlaus og konan hlaupin
til vinkonu sinnar vestur í Tjamargötu.
Það er annars satt. Ég skal svei mér segja
yður fyndna sögu. Má ég ekki segja hon-
um frá ballinu, elskan mín,“ bætti hann
við og sneri sér að konu sinni.
Hún brosti.
„Jú blessaður, segðu manninum frá
bklDnru."
„Svo er mál með vexti, að Kristjana
fór á stúdentaballið í gærkvöldi, þarna á
Borginni. Hún var með vinkonu sinni,
manninuni hennar og einhverjum fleiri
kunningjum. Eins og gefur að skilja, þá
skemmti hún sér vel, dúfan. Ekki dansar
hún illa og svo er nú útlitið heldur ekki
sem verst. En hvað haldið þér að detti í
þær svona undir það að ballið hætti? Jú,
þær fara að þrátta um það, hversu fljót-
legt það sé að koma giftum mönnum til
við sig. Vinkonan hélt því fram að til þess
þyrfti að minnsta kosti 2 klukkutíma, en
hún Kristjana mín sagðist nú treysta sér
til þess á röskum hálftíma. Hvað sem um
það var, þá veðjuðu þær um málið. Krist-
jana átti að gera tilraunina, eiginmaður
vinkonunnar að dæma. Þeim kom saman
um að velja einn velmetinn borgara bæjar-
ins, sem þær vissu að ekki hafði tekið kon-
una sína með á ballið. Þgtta var miðaldra
náungi og ekki sem álitlegastur, eftir því
sem Kristjana segir, sköllóttur með stærð-
ar ístru.“
Helgi brá hendinni ósjálfrátt upp að
höfðinu. Hárið á honum var ofurlítið far-
ið að þynnast í hvirflinum, — en skalli.
Hvílík bölvuð lýgi. Hitt með ístruna var
þó enn ósvífnara. Hann hélt niðri í sér
andanum og laumaði hendinni undir frakk-
ann. Æ, nú gat hann ekki lengur haldið
niðri í sér andanum. Nei, hann hafði ekki
vott af ístru. En þessi föt, sem hann var í
núna, höfðu alltaf verið of þröng. Honum
Varð litið til konunnar í sófanum. Ljósið
frá ljósakróhunni féll beint í andlit henn-
ar. Nú fyrst sá hann, að hún var alls ekki
falleg — ekki einu sinni lagleg. Augnaráð
hennar var alveg gersneitt allri kvenlegri
blygðunarsemi. Það var beinlínis frekju-
legt.
Á meðan Helgi var í þessum hugleið-
ingrnn hélt Ólafur áfram frásögn sinni:
„Þetta fór allt samkvæmt áætlun. Ná-
unginn var alltaf að stíga ofan á tærnar
á Kristjönu, bæði viljandi og óviljandi og
verst þótti henni að verða að fórna hon-
um síðasta dansinum. En veðmálið varð
hún umfram allt að vinna. Hún laug hann
fullan um gamlan frænda, sveitalíf og þar
fram eftir götunum. Endirinn varð sá, að
hann bauðst til þess að fylgja henni heim
og á heimleiðinni þvældi hann einhver
ósköp um eðli og tilgang ástarinnar, ill
forlög og þess háttar. Svo varð hún að
lofa honum að kyssa sig á miðri Tjarnar-
brúnni, því að ekki mátti móðga hann og
eiga það á hættu að hann hlypi frá henni.
Það fylgdi sem sé veðmálinu, að lokka
hann alla leið heim. — Þegar heim kom,
varð hann enn ástleitnari og það svo, að
hún átti fullt í fangi með að koma hon-
um burt áður hann yrði var við pískrið •
og hláturinn í þeim, sem á hleri lágu.
Eins og gefur að skilja, þá vann hún
veðmálið. Já, þetta kvenfólk! Hvernig lýst
yður á?“
Ólafur veltist um af hlátri.
Allt í einu hætti hann að hlægja.
„Það er aðeins eitt, sem ég get ekki
s'kilið. Kristjana er ófáanleg til þess að
segja mér, hvaða maður þetta er. Það
væri þó sannarlega gaman að klófesta
svínið.“
Ólafur stóð á fætur og teygði fram
handleggina. Hann var ekki árennilegur,
fullar þrjár álnir á hæð og þar eftir krafta-
legur.
Helgi fölnaði upp. Hann fann kaldan
svitann spretta fram á enninu. Ef til vill
voru þetta allt látalæti og Ólafur vissi
hver hann var, nú kæmi hann og slægi
hann niður og hver veit nema hann dræpi
hann óvart. Helga hafði aldrei liðið ver *
á æfinni. Ósjálfrátt bað hann guð að
hjálpa sér og lægja ofsann í manninum.
Það var eins og hann væri bænheyrður.
Ólafur lét handleggina síga, tók aftur til
að hlægja, greip flöskuna og bætti út í
glösin:
„Skál, karl minn — kvennaskál."
Helgi tæmdi glasið. Nú þótti honum
vínið gott, já, beinlínis ljúffengt. Hann
setti glasið frá sér á borðið og stóð upp.
„Ég verð að flýta mér af stað. Þakka
yður kærlega fyrir góðar móttökur.“
„Ekkert að þakka — ekkert að þakka.
Lt. Charles Cochrau Kirkpatrick sökkti ellefu
japönskum skipum, og fyrir afrekið fékk hann
þrjú heiðursmerki.
Kannske komið þér aftur að heimsækja
okkur 2. desember 1950. Hver veit nema
íbúamir verði þá orðnir fleiri, karl minn.“
Ólafur hló hjartanlega.
Þeir tókust í hendur.
„Ég skal fylgja manninum fram, góði,“
sagði konan.
Þau gengu fram í forstofuna.
Hávær grammófónmúsik barst til þeirra
innan úr dagstofunni. Ólafur söng tmdir,
fullum hálsi.
Helga var þungt í skapi. Hann langaði
til þess að segja eitthvað verulega napurt
og særandi. En hann kom ekki upp einu
einasta orði. Þögull gekk hann að útidyra-?
hurðinni, opnaði hana og gekk út, án þess
að kveðja.
Konan fylgdi honum eftir fram á þrösk-
uldinn, beygði sig fram úr dyrunum og
sagði:
„Góða nótt, ég bið að heilsa konunni
yðar, — Örn Hrafnsson.“
Lágur glettnislegur hlátur fylgdi síð-
ustu orðum hennar.
4,MimiiiiiiMiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiuir',
; |
I Dægrastytting |
**• iiiiiiiiiniiii ■11111111111111111111111 ii iii iii ii ii ii ii iiiiniiiiii ii 11111111111 iiit^*
Orðaþraut.
ARÐ A
ÁRN A
S JÓR
ÆSTI
T AÐI
ÆRIR
S T A Ð
R ANI
ÁMUR
ÁS AR
S K A R
É,' Fyrir framan hvert þessara orða skal setja einn
I staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan frá og
í niður eftir, myndast nýtt orð og er það notað
' um hátíðlega athöfn.
Sjá svar á bls. 14.
Öfugmælavísur.
Logandi is ég líta fekk
og ljóma af hrafni standa,
hrækja dauðan heyrði ég rekk,
hljóminn sönglist granda.
Selshár leit ég sauðum á,
silfur i mýrarbleytum,
brýni í peima brúKa má,
bezt er ull á geitum.
Hnapphelda.
Leikmenn eru tveir. Þeir setjast flötum bein-
um og spyrna saman iljum. Þvi næst taka þeir
snæri, tagl, eða eitthvað þess háttar og togast á
um það, taka báðir i af öllu afli. Sá vinnur sigur,
sem situr sjálfur kyrr en dregur hinn upp og að
sér.
Ég hefi líka heyrt leik þenna nefndan hrá-
skinnsleik á Norðurlandi, og kemur það til af
þvi, að menn hafa áður verið vanir að haldast
á um blautt skinn, því leikurinn er gamall og er
þegar nefndur i fornum sögum.
(Isl. skemmtanir).