Vikan - 25.05.1944, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 21, 1944
^uiifiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiuiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiuuiiiuiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimuiim,......................iiiumuiir/
t
Niðri við gömlu trébryggjuna, sem lá
út í St. Lawrencefljótið, sat Ben
Morgan og gerði við net. Hann raul-
aði fjörugt danslag í sólskininu. Öðru
hvoru leit hann snöggvast yfir hvítrákað
vatnið í fljótinu, sem á þessum stað
breikkaði út í stöðuvatn með f jöldamörg-
úm eyjum. Gaman var að vera ungur og
fjörugur á svona fögrum degi. En betra
yar að vera ungur og ástfanginn í annarri
eins stúlku og Önnu Fowler. Allt í einu
kastaði ungi maðurinn höfðinu aftur á
hnakka og brosti að einhver ju, sem honum
fctafði dottið í hug. Já, það var sannarlega
gaman að vera til.
Þegar hann kom auga á bát Pete Brown
nokkrar mílur í burtu, hló hann aftur og
minntist með sjálfum sér þess öfundar-
auga, sem Pete Brown hafði litið hann
fyrir tæpum hálftíma, um leið og hann
gekk framhjá honum á bryggjunni.
Ben gerði smell með sterklegu, brúnu
fingrunum, þeir höfðu alltaf verið keppi-
nautar — reglulegir óvinir. Háreystin af
deilum þeirra barst um kyrlátt þorpið á
árbakkanum eins og klukknahringing.
Sem drengir höfðu þeir flogizt á, síðan
þeir uxu upp, reyndu þeir að gera hvor
öðrum það til miska, er þeir gátu. Ben
gekk þess heldur ekki dulinn, að hefði
ihann ekki verið eins stór og hann var,
mundi Pete hafa stolið Önnu rétt fyrir
augunum á honum. Ben brosti er honum
varð hugsað til Önnu.
Anna átti engan sinn líka í Kanada,
og hann átti jafnvel ekki erfitt með að
setja sig í spor andstæðings síns, þar sem
hann, Ben, mundi eftir nokkra mánuði,
hafa sparað saman það mikið fé að hann
gæti kvænst henni.
Allt í einu beindist athygli hans að
dreng, sem kom niður á bryggjuna til
hans. Ben heilsaði honum glaðlega. '
„Halló,“ hrópaði hann. „Hvað ætlar þú
að fara að gera hér í dag? Ég hefi ekki
séð þig áður, en seztu hérna niður og haltu
andartak í kaðalinn fyrir mig.“
Drengurinn, sem var brúnn í andliti og
grannvaxinn, settist niður og lék glott um
varir hans. Þokkalegasti piltur, hugsaði
Ben og beygði sig niður til þess að vinnna.
,,Hvað heitir þú?“ spurði Ben.
„Fowler,“ var svarið.
Ben hrökk við og leit snögglega upp.
Brúnu augun hans leiftruðu. „Hvað?“
hrópaði hann „Fowler? Ættingi Önnu?
Ég þekki aðeins eina fjölskyldu hér með
þessu nafni. En þú ert ekki úr þessu
byggðarlagi."
„Nýlega kominn hingað,“ sagði dren-
urinn rólega. ,,Ég heiti John Fowler,
frændi hennar. Ég kom hingað til að
dvelja um tíma með frændum mínum.“
„Jæja,“ sagði Ben góðlátlega. „Gleður
mig að heyra, það verður maður úr þér
hérna. Svo að þú þekkir Önnu. Er hún
ekki fegursta stúlkan í Kanada — er hún
það ekki?“
Drengurinn kipraði saman varirnar er
Ben stóð á fætur, full sex fet á hæð, and-
aði að sér furuilminum og skimaði kring-
um sig, með lífsgleði í augunum.
„Hún er lagleg stúlka en einföld,“
sagði drengurinn með einkennilegri alvöru.
Ben hafði gengið af stað til bátsins, en
þessi undarlega athugasemd drengsins
kom honum til að nema staðar.
„Hvað áttu við?“ ságði hann og var
þungi í röddinni.
Drengurinn stóð á fætur og gekk með
Ben niður á árbakkann, þar sem seglbát-
urinn hans lá ferðbúinn.
„Ef ég væri eins gamall og þú,“ sagði
drengurinn hægt, — „og ég elskaði fall-
ega stúlku, mundi ég hafa góðar gætur á
því, að hún hefði mig ekki að fífli. En ég
hygg, að því fegurri sem stúlkan er, því
meiri líkur séu til þess að hún geri það.“
Ben hætti og lét netið falla.
„Og því líklegri er ég til að taka þig
upp og fleygja þér í fljótið fyrir að segja
þetta. Veiztu, að þú talar við Ben Morgan,
sterkasta manninn hér um slóðir? Gerðu
þér Ijóst, að þú ert að tala um hina yndis-
legu frænku þína, Önnu Fowlpr, sem verð-
ur nú bráðum konan mín?“
Drengnum brá ekki.
„Ef þú fleygðir mér í fljótið, gæti ég
drukknað. En ef þú eyðir miklu meiri
VEIZTU — ?
---- ■
r m
a
■
■
■
X. Upphaf á hvaða kvæði er þetta:
I rökkrinu, þegar ég orðinn er einn {
og af mér hef reiðingnum velt,
og jörðin vor hefur sjálfa sig :
frá sól inn í skuggann elt, ■
og mælginni sjálfri sígur í brjóst
og sofnar við hundanna gelt ...
2. Eftir hvem er bókin Fjallið og draum- í
urinn ?
3. Hvar og hvenær fæddist Bólu-Hjálmar ?
4. Hver var Damon Runyon?
5. Hver sagði: „Draumarnir eru sápukúl- :
ur, sem fá liti sína frá hugsuninni."
6. Hver var John Barrymore?
7. Hvenær er Emest Hemingway fædd- :
ur ?
8. Eftir hvern er bókin: „Madame i
Bovary“?
9. Hvenær var Páll Einarsson borgar-
stjóri í Reykjavík?
XO. Hver sagði: „öfund og bróðerni eru
skyld; — ótti er virðingar faðir og :
móðir.“
Sjá svör á bla. 14. •
:
Gertrude Taylor.
tíma til ónýtis, munt þú sennilega aldrei
kvænast frænku minni.
Hendur Ben titruðu, og hann beit á jaxl-
inn. Reiðileiftur brá fyrir í augum hans.
,,Hva,ð þá?“ hrópaði hann, og for-
vitnin varð reiðinni yfirsterkari. Dreng-
urinn lyfti hendinni og benti á seglin á
báti Brown sem var rétt að hverfa.
— „Fyrir hálftíma fór hún héðan frá
bryggjunni í báti Pete Brown. Þau ætla
að fara til eyjar nokkurar, þar sem er
prestur, vinur Brown, og láta hann gefa
þau saman. Þú verður að flýta þér.
Ben varð fokreiður og þreif harkalega
í öxlina á drengnum. „Hvað áttu við?“
hrópaði hann. „Segðu þetta aftur. En ég
veit annars ekki hvað ég er að skipta mér
af vitleysunni í þér.“
Hann hratt drengnum fyrirlitlega frá
sér, og hann hnipraði sig skjálfandi á
bryggjunni, fullur undrunar og ótta.
„Segðu þetta aftur!“ öskraði Ben.
Drengurinn stóð á öndinni.
„Hvað stoðar, þótt ég segi þetta aftur,“
sagði hann lágt, — „Ef þú ætlar aðeins
að drepa mig og láta svo hinn náungann
sleppa á brott með Önnu?“
Ben sneri sér í áttina að bátnum, sem
var að flýja.
„Ef ég héldi ekki, að Anna væri góð
stúlka,“ sagði ungi maðurinn við hlið
hans, „of góð handa Pete Brown, sem sæl-
ist eftir unnustu annars manns, mundi ég
ekki hafa komið til þín, til þess að fá slíka
útreið, sem ég hefi fengið í dag. Ég hafði
heyrt mikið um, hvað þú værir hand-
sterkur. Mér þykir vænt um Önnu, en hún
er heimsk, og eftir mánuð mun hún iðrast
þess að vera orðin kona Brown.“
„Er þetta satt?“ hrópaði hann, en
minntist þá um leið þess, hve Brown hafði
litið sigrihrósandi til hans, um leið og
hann fór niður að bátnum.
„Ef ég elskaði stúlkuna og heyrði svona
frásögn, mundi ég ekki spyrja, hvort það
væri satt,“ sagði pilturinn. „Ég mundi fara
og ganga úr skugga um það sjálfur, og
ef----------“
„Ef!“ hrópaði Ben og fór niður að
vatnsborðinu.
„Ef ég kæmist að raun um, að það væri
satt, mundi ég nota hendur mínar á hálsi
óvinarins," sagði pilturinn.
„Ef ég bjarga henni fyrir þitt tilstilli,
drengur minn, skal ég kaupa handa þér
fallegasta gullúrið, sem til er í bænum.“
Litlu síðar ýtti hann frá landi.
Furuströndin var langt að baki bátn-
um, sem barst óðfluga áfram í golunni,
þegar Ben sá eitthvað hreyfast undir
gömlum seglum skammt frá fótum sér.
Framh. á bls. 7.