Vikan - 25.05.1944, Blaðsíða 11

VTKAN, nr. 21, 1944
11
Framhaldssaga:
Gamla konan á Jalna
Eftir MAZO DE LA ROCHE.
En hún hafði engan áhuga á morgunverði sin-
um. Pelinn, sem sonur hennar hafði einu sinni
átt, var nú fullur af volgri mjólk, og hún hélt
nú gúmmídúsunni lokkandi fyrir framan munn
barnsins. En það sneri andlitinu í burtu og grét.
IX. KAFLI.
Magga.
Nú fann hún harðan steinkantinn við barm
sinn. Það var eins og hann skæri í sundur mjúkt
holdið, grimmdarlega, beint í hjarta hennar. Hún
var viss um, að þessi hvassi, kaldi' steinn væri
kominn alveg inn í hjartað. Hún þrýsti höndun-
um á staðinn og læddist aftur í rúmið. Hún dró
teppin fyrst alveg upp að höku og siðan yfir
höfuðið. 1 fyrstu hafði hún aðeins eina hugsun:
„Mikið er mér kalt! En hvað karmurinn var
harður og kaldur!" Svo sá hún fyrir sér andlit
Kenos, sem sneri upp að glugganum hennar og
glotti. Þetta glott varð ennþá ægilegra, eftir þvi
sem hún sá það lengur fyrir sér, og að lokum
skalf hún eins og hrisla af hræðslu.
Hún glennti upp augun. Hún sá aðeins myrkrið
undir sængurfötunum. Hún fann daufan ilm af
likama sínum. Hún minntist þess, að hún hafði
tekið sér heitt bað kvöldið áður, hvernig hún
hafði setið í gamla baðkarinu, sem var farið að
verða skellótt, og hún hafði þvegið sér vel með
Windsorsápu. Hún hafði verið svo hamingjusöm,
að hún hafði varla vitað, hvað hún ætti að gera
af sér, en hún hafði leikið sér að sápufroðunni
og varla þurrkað sér áður en hún lét stóra hand-
klæðið detta á gólfið og liggja þar í stórri hrúgu
á miðju gólfinu.
Nú heyrði hún rödd í gegnum teppin, sem hún
hafði yfir höfðinu. Það var rödd Nóa Binns, sem
sagði:
„Ég þarf að segja yður hræðilega frétt.“
Orðin komu fyrst eins og niðurbælt hvísl. Svo
voru þau endurtekin hærra og hærra, þangað til
þau urðu að síðustu að öskri, sem kom lökunum
til þess að skjálfa. Henni fannst einhvemveginn
eins og hún lægi undir vatni, en hún var rennandi
vot af svita.
Hún settist upp og kastaði frá sér teppunum.
önnur hárfléttan hafði vafist um liáls hennar;
henni fannst hún ætlaði að kvelja hana. Hún dró
andann þungt og losaði flétturnar, en hélt um hana
og starði á glansandi hárið. Svo tók hún að snúa
fléttunni og toga í hana, eins og hún ætlaði að
slíta hana af. Hún kastaði sér aftur á koddann
og fór að kjökra. Henn fannst hún þurfa að
öskra, svo að hún vekti alla í húsinu. Hún stakk
fléttunni á milli tannanna, og með því að bíta í
hana af öllum kröftum gat hún stillt sig. Að
lokum lá hún alveg kyrr.
Hún hafði átt skemmtilega og hamingjusama
æsku, og myrkar og óheilbrigðar hugsanir um
kynferðislíf höfðu aldrei ásótt hana. Maurice var
maðurinn, sem hún ætlaði að giftast; eftir brúð-
kaupið mundi hann taka hana með sér heim til
sin. Hún hafði rekið allar kvíðvænlegar hugsanir
á brott. Hugur hennar var upptekinn af undir-
búningnum undir brúðkaupið. En nú skildi hún
allt í einu allt, sem hún hafði með tímanum heyrt
um fýsnir holdsins, allar setningarnar, sem hún
hafði ekki skilið, þegar hún las biblíuna sína,
urðu henni nú allt í einu augljósar og henni
fannst þær vera sem sjálf hin óhuggnanlega al-
heimssál. Hún lá lengi hreyfingarlaus og reyndi
að rifja upp allt, sem hún kynni af þess háttar.
o • Sagan gerist á Jalna 1906.
Þar býr Whiteokfjölskyld-
an. Gamla frú Whiteok er orðin fjörgömul,
en er þó hin ernasta. Filippus sonur hennar
tók við jörðinni. Hann er tvíkvæntur. Átti
Margréti og Renny með fyrri konunni.
Eden og Piers heita bömin, sem hann á
með seinni konunni, Maríu. Nikulás og Ern-
est eru bræður Filippusar, ókvæntir. Vera
er vinkona Margrétar, sem ætlar að gift-
ast Maurice Vaughan á næstunni. Maurice
segir Renny frá því, að hann muni eignast
barn með Elviru Grey, sem býr með frænku
sinni í þorpinu. Renny talar við frænkuna,
leyndardómsfulla konu, sem lofar að spá
fyrir honum. Systir Filippusar og maður
hennar koma frá Englandi, ásamt Mala-
heide Court. Hann er frændi gömlu frúar-
innar, AÖalheiðar, og vinnur tiltrú hennar,
en er illa þokkaður af öðrum. Robert Vaug-
han finnur bam á tröppunum hjá sér og
það kemst upp að Maurice á það. Filippus
verður öskureiður og fer heim til hans með
bræðrum sínum. Vaughan-hjónin eru ör-
vingluð.
Nokkur klúryrði, sem hún hafði heyrt, komu upp
i huga hennar. Málmtrumban gaf til kynna, að
nú væri kominn tími til að fara á fætur, og rétt
á eftir heyrði hún glaðlega rödd Edens og Pip
litla, sem æpti af ánægju.
Dúfurnar, sem höfðu flogið í burtu til þess aS
leita sér að morgunmat, komu nú aftur, sett-
ust á þakið fyrir ofan hana og tóku aftur að
kurra. Þær ættu að vita, hugsaði hún, þær ættu
bara að vita!
Nú voru allir í húsinu vaknaðir, og hún varð
rólegri, þegar hún heyrði þessi kunnuglegu hljóð.
Hún fór að hugsa um, hvernig hún ætti að horf-
ast í augu við fjölskylduna. Hún vissi, að það,
sem hafði gerzt, var hryllilegt og auðmýkjandi
fyrir unga stúlku, sem átti að giftast eftir stuttan
tima. Hún velti því fyrir sér, hvemig faðir henn-
ar, frændur og amma mundu taka þessu. Hún
efaðist um, að Renny myndi nokkum tíma fram-
ar tala við Maurice.
Hún hugsaði um nokkur álika atvik, sem hún
hafði lesið um í gömlum skáldsögum. I öðm til-
fellinu hafði aðalhetjan rekið upp vein og fallið
síðan í ómegin, en hin hafði tekið ógæfunni með
mjög háfleygri sorg. Hún fann, að hún þúrfti að
undirbúa sig. Henni fannst samt betra að hafa
heyrt það á þennan hátt, þá gat hún búið sig
undir það í leyni.
Það var svo skrítið, að hljóðin í húsinu vom
alveg eins og venjulega. Hún heyrði Ágústu
frænku og Maríu vera að tala saman, frammi á
ganginum, um tönnina, sem Pip var nýbúinn að
taka. Faðir hennar hafði ef til vill, ekki sagt
neinum frá því, heldur flýtt sér til Vaughans til
þess að segja honum álit sitt á Maurice.
Það var hræðilegt að hugsa sér Maurice óhrein-
lyndan. Hún hafði alltaf álitið hann næstum þvi
fullkominn. Henni hafði alltaf þótt svo vænt um
það, að hann var hávaxinn og laglegur eins og
faðir hennar. Það hafði verið hennar éðlilega
hugsun, að hún og Maurice skyldu eignast mörg
böm.
Magga reyndi að rifja upp fyrir sér, hvemig
Elvira liti út, en hún mundi aðeins eftir dökkum,
fjörlegum augum og hári, sem hárbursti virtist
sjaldan koma nálægt. Og samt hafði þessi imdar-
lega stelpa getað eyðilagt lif hennar. Magga fór
að hugsa um brúðarkjólinn sinn, sem hékk hvítur
og glansandi í skápnum, og nú komu tárin fyrst
í augu hennar. Hún gróf andlitið niður í koddann
og grét sárt.
Hún lá lengi grátandi. Það var hljótt í húsinu.
Einu sinni heyrði hún hófadyn. Annað sinni
heyrðist fugl vera að pikka í tréð fyrir utan
gluggann. Henni fannst bæði hljóðin vera dapur-
leg, eins og hljóð, sem heyrast um dimma nótt.
Þegar langur tími var liðinn, heyrði hún barið
lágt á hurðina.
„Hver er það?“ spurði hún.
„Eden. Mamma segir, hvort þú viljir fá morg-
unverðinn I rúmið. Hún ætlar að koma með hann
sjálf.“
„Nei. Ég vil ekkert. Farðu.“
„Ó.“ Hann var vonsvikinn. Hann stóð fyrir
utan dymar. Hún minntist þess, hvað hann
hafði verið yndislegur í brúðarsveinsbúningnum
sinum — hún varð að bæla niður grátinn.
„Magga! Varstu að segja eitthvað?"
„Nei, elskan min. Magga hefir höfuðverk, get-
urðu sagt mömmu það. Segðu mömmu, að Magga
vilji engan morgimverð.“
„Eg skal gera það.“ En hann fór ekki. Hún
gat heyrt hann anda í gegnum skráargatið.
„Magga, ertu að gráta?“
„Guð almáttugur — nei.. Farðu nú og segðu
þetta við mömmu."
Svo rölti hann af stað.
Hún hágrét nú aftur. Hún reyndi ekki að stilla
sig, því að henni þótti léttara að bera ógæfuna,
ef hún grét. Hún mundi, hvemig hún hafði getað
grátið timum saman, þegar hún var bam. Hún
mundi, hvemig Renny hafði getað orgað af reiði
og örvæntingu, þegar hann var lítill. Ætli Renny
myndi ekki bjóða henni að berja Maurice eða
skora á hann í einvígi ? Hún sá þá í anda standa
í gilinu i dögun með byssurnar reiðubúnar. Hún
gat heyrt dapurlegan árniðinn.
Aftur heyrðist fótatak við dyrnar. Það var ekki
barið, en dymar opnuðust hægt, og Maria leit
inn.
„Er eitthvað að þér, Magga mín? Heldurðu
ekki, að þér þætti gott að fá tesopa? Við fengum
fyrstu jarðarberin í morgun. Eden hélt, að þú
værir lasin?“ Rödd hennar skalf af geðshræringu;
hún varð að stilla sig. Magga fann til sérstakrar
ánægju við þá hugsun, að María reyndi að láta
sem ekkert væri, þó að hún hefði alla tíð vitað
hið versta.
„Ég kæri mig ekki um neitt," svaraði hún.
María gekk fljótt að rúminu og leit niður á
tárvott andlit hennar.
„En Magga —."
Magga settist allt í einu upp og starði á
Maríu með tárvotum augum.
„Ég veit allt,“ sagði hún. „Ég heyrði Nóa
Binns segja pabba frá öllu.“
María varð svo ringluð, að allur litur hvarf úr
vörum hennar. Eitt andartak vissi hún ekki, hvað
hún átti að segja, en stóð og starði á Möggu og
stamaði:
„Já, en — já, en — ó —
Svo herti hún sig, settist hjá Möggu og lagði
handlegginn utan um hana. „Veslings litla stúlk-
an! Ég skil, að þetta er hræðilegt fyrir þig!
Ég á við, að þú hefir heyrt þetta. En þú mátt
ekki trúa því. Þú verður bara að reyna að hugsa
ekkert um það og halda áfram eins og ekkert
hafi gerzt. Þetta er ekkert nema andstyggilegt
þvaður."
Magga dró sig úr faðmlögum hennar. „Er pabbi
niðri?"
„Já.“
„Fór hann til Vaughans?"