Vikan - 25.05.1944, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 21, 1944
Ástin er fallvölt.
Framhald af bls. 7.
naut sinn, en þá var þungum bátstjaka
slegið á handlegg honum og hann sleppti
bátnum og æpti af sársauka.
Bátana rak aftur sundur og dreng-
urinn hljóp að stýrinu. Smám saman opn-
aði Ben augun og settist upp.
„Hvað hefir komið fyrir?“ hrópaði
hann. „Hvar eru þau?“
Hann skreiddist á fætur og skimaði í
kringum sig. Keppinauturinn var horfinn.
Fljótið var lygnt. Dökkir, skógivaxnir
hólmar voru umhverfis þau. Drengurinn
sat við stýrið og var mjög fölur í andliti.
Hann brosti lítið eitt, þegar Ben settist
niður við hlið hans.
„Hvað kom fyrir?“ spurði Ben. „Hvert
fóru þau? Þú verður að segja mér sann-
leikann. Hver hleypti af skotinu? Hvort
þeirra sló mig?“
Pilturinn hló. „Þú varst ekkert sleg-
inn,“ sagði hann.
„Hvers vegna ligg ég þá hér á botni
bátsins?“
Drengurinn brosti aftur. „Ég býst við
að þú hafir slegið höfðinu við um leið og
þú datzt. Bátarnir sviptust til er þeir rák-
ust á, og þú rannst aftur á bak. Ég — ég
hugsa, að það hafi bjargað lífi þínu.“
„Það er ekki ólíklegt,“ sagði Ben. „En
hver hleypti af skotinu? Allan sannleik-
ann nú!“
Drengurinn leit einbeittlega framan í
Ben.
„Anna,“ sagði hann.
Ben fölnaði. „Hún, — hún skaut því.
Hún vildi drepa mig heldur en sjá mig
drepa hann. Og ég, sem hélt að hún elsk-
aði mig.“
„Það er eðlilegast að álíta, að hún hafi
ekki gert það. Nú iðrast ég þess að hafa
sagt þér þetta allt saman. Stúlka, sem
hagar sér eins og Anna er ekki þess verð,
að nokkru sé fómað fyrir hana,“ sagði
pilturinn.
Allt í einu rak Ben upp undmnaróp.
„Hvað er þetta á handleggnum á þér,
drengur?“ sagði hann og benti.
„Blóð,“ sagði drengurinn rólega og
reyndi að brosa, þrátt fyrir sársaukann.
„Skotið hitti mig í staðinn fyrir þig. Gæt-
ir þú ekki tekið við stýrinu núna?“
Veslings pilturinn komst ekki lengra.
Hann féll í yfirlið. Ben hljóðaði upp og
flýtti sér að grípa piltinn um leið og hann
datt.
Það var orðið dimmt í kyrrláta þorp-
inu á fljótsbakkanum, þegar bátur Bens
skreið upp að bryggjunni, og hann gekk
á land með byrði sína í fanginu. Hann leit
hvorki til hægri né vinstri, er hann
þrammaði gegnum þorpið. Að lokum stað-
næmdist hann við dymar á einu húsinu
og gekk inn.
„Gott kvöld, Fowler,“ sagði hann og
lagði piltinn niður fyrir framan miðaldra
hjón, sem vom höggdofa af undmn.
13
„Ég kem hér aftur með hann litla
frænda ykkar og nú ætla ég að fara og
sækja lækni. Hann hefir særzt dálítið, en
ég held, að það sé ekki mjög alvarlegt, að
minnsta kosti ekki holsár. Þetta er góður
piltur." '
Fowler stóð allt í einu upp.
„Hvað hefir komið fyrir? Hvar er
Anna? Veizt þú um hana, Ben?“
„Já, ég veit um hana,“ sagði hann. „En
því minna sem ég heyri um hana í fram-
tíðinni því betra. Nú er hún líklega orðin
kona Pete Brown.“
Gamli maðurinn náfölnaði.
„Þú ert allt of góður handa henni,“
sagði hann rólegur.
„Hafðu ekki áhyggjur af því núna. Ég
ætla að gleyma henni, nema ef hún ein-
hvern tíma gæti komið og bætt fyrir
áverkann, sem hún veitti piltinum þarna.“
„Hvaða pilti ?“ spurði gamli maðurinn.
„John, frænda hennar auðvitað.“
„Dreng.“ Nú fór gamli maðurinn að
hlæja. „Þetta er enginn drengur, Ben.
Þetta er Joan, systir Önnu, sem hefir ver-
ið við nám í Quebeck síðustu árin.“'
„Joan, systir hennar, þessi drengur ?“
sagði Ben og stóð á öndinni. „Og ég hratt
henni niður á bryggjuna! Ég verð að
flýta mér að ná í lækninn. Ég kem aftur
að vörmu spori. Þá get ég útskýrt þetta
allt fyrir ykkur.“ x
Eins og Ben hafði sagt var sárið á hand-
legg Joan ekki hættulegt, og þegar hann
daginn eftir fékk að koma inn til hennar,
sá hann feimna, unga stúlku, sem beið
hans á legubekknum. Eftir litla stund fóru
foreldrar hennar út og létu þau tvö eftir
í næði. Ben settist niður og fitlaði vand-
ræðalega við húfuna sína.
„Ég þarf svo margt að tala vð þig,“
sagði hann.
„Ég var heimskingi að vera að sletta
mér fram í þetta,“ sagði hún. „En Anna
hafði svo oft talað um þig í bréfum sín-
um til mín og sömuleiðis pabbi og mamma.
En svo þegar ég kom heim og komst að
því, að Anna var að draga þig á tálar,
fannst mér það svo svívirðilegt, að cg
ákvað að reyna að bjarga henni, ekki síð-
ur hennar vegna en þín. Ég bjó mig sem
karlmaður, af því að ég vildi fara á eftir
þeim með þér. Ég hélt, að þú mundir ekki
vilja hafa neitt með stúlku að gera.“
„Ég skil,“ sagði hann. „Og þessar stóru
hendur á mér voru nærri búnar að murka
úr þér lífið, þegar þú reyndir að hjálpa
mér,“ sagði Ben og rétti fram hendumar.
„Ég var hrifinn af þér,“ sagði hún lágt.
„Þú meiddir mig svo sem ekki neitt. Ég
var svo hugfanginn af því, að til skyldu
vera menn, sem eitthvað vildu í sölumar
leggja fyrir ástina.“
Ben lét hendurnar síga og horfði nið-
ur fyrir fætur sér.
„Já, hún hefir gifzt Brown. Og þú, Joan,
hefir sár á handleggnum. Ég á þér mikið
að launa. Bátstjakinn bjargaði lífi
mínu. Ég á þér lífgjöf að launa, enda þótt
líf mitt sé kannske ekki mikils virði.“
Kvikmyndaleikkonan Bette Davis í kvikmyndinni
„Meykerling.“
„Þú skuldar mér ekki neitt,“ sagði
stúlkan.
„Ekkert?“
Hún leit undan. „Finnst þér lífið einskis
virði, þegar þú hefir mist Önnu?“
Ben brosti lítið eitt. „Já,“ sagði hann..
„Nú langar mig ekkert til að lifa.“
„Þetta er heimskulegt," sagði Joan.
„Ég veit, að þér þótti vænt um Önnu, en
vissulega er margt annað að lifa fyrir. Ef
ég væri í þínum spomm, mundi ég reyna
að gleyma henni, því að sannast að segja,
á hún ekki ánnað skilið.“
Efasemdasvipur kom á Ben, en svo
sagði hann hægt:
„En ég treysti henni fyllilega og byggði
mínar framtíðarvonir á henni. Ég hlýt að
sakna hennar og kæri mig þá ekki fram-
ar um nokkurn skapaðan hlut.“
Allt í einu kraup hann niður við legu-
bekkinn og tók höfuð meyjarinnar milli
handa sér. — „Nema ég finni einhverja,
sem vill hugsa um mig. Hvað finnst þér
um þá hugmynd, vina mín?“
Stúlkan titraði dálítið. Augu hennar
vom full af tárum og varir hennar bærð-
ust.lítið eitt, er hann kyssti hana. Þá and-
varpaði hún af sælutilfinningu og lokaði
augunum.
„Ég elska þig,“ sagði hún og vafði örm-
unum um háls honum.
/................................
Dægrastytting
Orðaþraut.
ERL A
BÝLI
LÆGÐ
ROTA
PRlL
ASK A
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan-
frá og niðureftir myndast nýtt orð, og er það
nafn á hátið. Sjá lausn á bls. 14.