Vikan - 25.05.1944, Blaðsíða 12

12
„Já. Hann og frændur þínir fóru þangað.“
„Hvað sagði Maurice?"
„Þeir hittu hann ekki. Þeir töluðu ekki við
aðra en Vaughan."
„Sáu þeir bamið?“
Maria tók aftur utan um hana. „Ef ég væri í
þínum spomm, Magga, þá mundi ég ekki leyfa
sjálfri mér að trúa þessum viðurstyggilega rógi.“
„En — en, ef það er ekki rógur? Ef það er
satt?“
„Þú mátt ekki trúa því, að það geti verið satt.
Þú elskar Maurice; Maurice elskar þig. Ég sé
það á augnaráði hans, þegar hann horfir á þig.“
Magga ýtti henni i burtu. „Láttu pabba koma
upp til min! Ég vil, að hann segi mér, hvað hann
álitur."
„Get ég ekkert sagt, sem getur huggað þig?
Viltu ekki lofa mér að vera vinur þinn —.“
Magga sneri bakinu að henni og gróf andlitið
niður í koddann sinn.
Ilún lá kyrr og hlustaði á fótatak Maríu, sem
fjarlægðist niður stigann. Hún óskaði þess, að
hún gæti heyrt, hvað þau voru að tala um niðri.
Allt í einu stökk hún upp úr rúminu og hljóp
fram á ganginn. Hún beygöi sig fram yfir grind-
ina og reyndi að hlusta. Það var eins og allir töl-
uðu í einu. Hún gat rétt greint djúpa rödd Ágústu
írænku frá hinum, og hvassa rödd ömmu sinnar,
sem allt í einu yfirgnæfði hinar.
Hún ætlaði að standa þama og hlera, þangað
til hún heyrði föður sinn koma inn i forstofuna,
þá ætlaði hún að hlaupa inn i rúm sitt og liggja
þar grafkyrr með lokuð augun. Hún ætlaði að
láta hann ávarpa sig nokkmm sinnum áður en
hún svaraði.
Hún hrökk við, þegar hún heyrði Renny koma
eftir ganginum. Hún reyndi að læðast inn í her-
bergi sitt, en gat ekki forðast hann. Hún sneri
sér við og stóð andspænis honum, mjög barasleg
i hvítum náttkjólnum og með tvær brúnar fléttur.
„Renny,“ sagði hún, „ég vil aldrei, aldrei gift-
ast Maurice! Allt er búið, get ég sagt þér! Þú
mundir ekki vilja, að ég giftist honum, er það?“
Renny gaut augunum til hennar. Hann vildi
helzt hafa komist fram hjá henni; hann svaraði
ekki, en brosti feimnislega. Andlit hans var
órannsakanlegt og karlmannlegt. Hún hugsaði:
„Hann hefir vitað um svona hluti lengi, en ég
er nú fyrst að komast að þvi!“
Hún spurði hvasst: „Hefirðu vitað um það fyrr
en núna i morgun?"
„Dálítið,“ svaraði hann.
„Dálítið! Hvað áttu við með því?“
„Ó já — Maurice hefir minnst á Elviru við
mig."
„Er það satt! Og mamma vill að ég láti sem
ekkert sé! Ég á að halda öllií áfram! Trúa því
að allt sé rógur!"
„Ég býst við því líka, að það sé ekki allt satt."
Hann fór niður tröppumar fyrir framan hana,
svo að andlit þeirra voru nú i sömu hæð.
Hún horfði á hann bálreið. „Er barnið kannske
rógur?"
Hann hörfaði frá henni, svo að hann stóð alveg
upp við vegginn. Filippus kom inn í forstofuna
niðri. Þegar hann kom að stiganum, sá hann
þau. Hann minntist þess allt i einu, að þegar
þau voru böm, höfðu þau oft staðið þarna uppi
og kíkt niður, þegar veizlur voru haldnar. En
nú voru þau ekkv lengur börn. Renny létti, þegar
hann sá föður sinn ganga I áttina til þeirra.
Magga lagði handlegginn fyrir augun og fór að
gráta.
„Hvers vegna ertu að gráta?" spurði Filippus.
„Það er engin ástæða til þess að gráta.“
„Ó, pabbi, hvers vegna segir þú þetta?“ Hún
féll kjökrandi í faðm hans. „Hjarta mitt er
brostið."
Filippus strauk henni um hárið.
„Magga, Magga min, þú mátt ekki gráta
svona! Þú verður veik. Komdu, komdu nú inn í
herbergið þitt og við skulum tala saman um
þetta. Renny trúir ekki þessum söguburði, er það
kannske Renny?"
„Það er einmitt það, sem ég var að segja
henni."
„Jú, hann trúir! Hann trúir! Hann veit að það
er satt, hvert einasta orð!"
Filippus dró hana með sér inn í herbergi henn-
ar og lokaði hurðinni á eftir þeim. Hann settist
á rúmstokkinn og hélt á Möggu, sem skalf af
vonzku og örvæntingu. Hún leit rannsakandi á
hann.
„Pabbi, þú átt bara að svara mér með einu
orði. Heldurðu, að Maurice sé faðir þessa bams?
Já eða nei?
Eitt orð! Ég sagði eitt orð! Ó, pabbi, þú mátt
ekki ljúga að mér!“
VIKAN, nr. 21, 1944
Það vom djúpar hmkkur I enni Filippusar,
Hann svaraði þunglyndislega:
„Já."
Síðasta von hennar — ef hún hafði átt ein-
hverja — varð nú að engu.
Hún reif sig úr örmum hans, og varpaði sér
á rúmið og lá þar eins og hrúga. Hún fór að
velta sér frá einni hliðinni á aðra. Hún tók saum-
inn á lakinu, og stakk honum upp í sig og beit
í hann.
„Magga, hættu þessu!" sagði Filippus strang-
ur. Hann gaf henni léttan löðrung á kinnina.
Hún lá kyrr og horfði á hann með grátbólgn-
um augum. Hann þekkti varla bamið sitt.
Hann sióð þunglega upp og gekk að náttborð-
inu. Hann dýfði svampinum hennar í vatns-
könnuna gekk svo til hennar aftur og fór að
baða augu hennar með mestu varúð. „Veslings,
litla stúlkan," sagði hann huggandi. „Veslings,
iitla dóttir mín.“
Hún greip hönd hans og kyssti hana.
„Ó, pabbi," kjöltraði hún, „ég vil alltaf vera
hjá þér!“
Hún virtist aldrei ætla að hætta að gráta.
Tárin komu aftur jafnóðum og hann þurrkaði
þau. Hann spurði örvæntingarfullur:
„Á ég að senda mömmu til þín?“
„Nei — nei!"
„ömmu þá?“
„Nei!“
„Frænku þína, eða einhvem frændann?"
„Ég vil ekki sjá neinn!"
„Viltu vera ein dálitla stund?" Hann fann,
að hann þoldi þetta ekki lengur.
„Já.“
„Viltu lofa mér því, að fara ekki að velta þér
aftur, ef ég fer frá þér.“
„Já.“
„Þú liggur þá grafkyrr og reynir að láta hugg-
ast?"
„Já — ég skal liggja kyrr."
Hann slétti úr koddanum hennar og dró nátt-
kjólinn niður fyrir öklana á henni. Svo breiddi
hann yfir hana, kom aðeins við fléttur hennar
og sagði: „Fallegt hár."
Þegar hann var kominn að hurðinni, sneri
hann sér við og sagði alvarlega: „Þú mátt ekki
halda það, að þetta hafi aldrei fyrr komið fyrir
trúlofaða stúlku. Ég veit, að það er ruddalegt
gagnvart þér. En þú skilur, að piltar eru oft
vanstiltir. Þetta verður Maurice að kenningu; það
er miklu betra þegar slikt skeður fyrir brúð-
kaupið en á eftir. Hann verður þér áreiðanlega
góður maður alla ævi." Svo fór hann og lokaði
á eftir sér hurðinni. Hann stóð dálitla stund niðri
i forstofunni og horfði út um dymar út á gras-
flötinn, þar sem ein kanína Edens, sem hafði
sloppið út úr búrinu og sat nú í sólinni.
Filippus andvarpaði, þegar hann hugsaði til
þess að lítið yrði um veiðar þann daginn. Hann
leit á stóm, gömlu klukkuna og sá að hún
var ekki enn orðin ellefu. Guð minn góður —
þvílíkur dagur! Honum fannst hann þegar vera
orðinn eins langur og heil vika.
Hann gekk inn í bókastofuna, þar sem fjöl-
skyldan var nú saman komin. Það hafði ekki
verið borðað mikið um morguninn, og Elisa var
nýkomin inn með te og bollur. Móðir hans sat
fyrir aftan tekönnuna, og hún lifnaði dálitið við,
þegar hún sá matinn; Malaheide hafði komið sér
þægilega fyrir í sófanum hjá henni. Hann var
hugsi. Sir Edwin sat teinréttur út við gluggann
og las í hálfsmánaðargömlu „Times"; hann hafði
ýtt gleraugunum alveg út á nefbroddinn, svo að
hann gat litið yfir þau á fjölskyldu konu sinnar,
þegar hann langaði til þess. Érnest sat og hélt
á Quo vadis opinni, hann var að reyna að sýnast
rólegri en hann var. Atburðimir um morguninn
höfðu fengið mikið á hann. Ágústa, sem var í
dumbrauðum kasmirskjól með kniplingakraga, sat
með Eden í kjöltunni, og María sat hjá henni og
stofuna voru opnar, og þar stóð Renny órólegur.
MAGGI
OG
KAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
__ 3, 1 £ F-auirj. 4'
1. Rödd frammi: Óli! Ég segi þér það í síðasta 3. Óli fer ekki niður að sjó heldur inn á póst-
sinn, að þú átt að drepa kettlingana! hús —.
4. Óli hefir sett kettlingana í kassa með loft-
2. Óli er dýravinur og leggur grátandi af stað götum og ætlar að senda þá sem gjöf til her-
með kettlingana í poka —. manns í öðru landi!