Vikan - 31.08.1944, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 35, 1944
5
FRAMHALDSSAGA

Poirot og lœknirinn
----------- Sakamálasaga eftir Agatha Christie
18
Við þögðum báðir um stund.
„Já, meðan ég man,“ sagði ég. „Ég er með
skilaboð til yðar frá systur minni. Stigvélaskór
Halphs Paton voru svartir, ekki brúnir.“
Ég virti hann vandlega fyrir mér, er ég sagði
honum þetta, og mér sýndist ég sjá augnabliks
glampa í augum hans. Hafi svo verið, þá sást
hann ekki nema hálfa sekúndu.
„Er hún alveg viss um, að þeir hafi verið
svartir?"
„Alveg!"
„Ah!“ sagði Poirot. „Það var leiðiniegt."
Og honum virtist vera alvara.
Hann útskýrði þetta ekkert nánar, en hóf
strax máls á nýju umræðuefni.
„Er það mjög ónærgætið, ef ég spyr yður um
erindi ungfrú Russells, ráðskonunnar, er hún
kom til yðar á föstudagsmorguninn — auðvitað
ekki það, sem varðaði veikindi hennar?"
„Alls ekki,“ sagði ég. „Þegar faglegu hliðinni
á samtali okkar var lokið, töluðum við í nokkrar
mínútur um eitur, og hverjar tegundir þess væru
auðveldastar fyrir lækna að finna í dauðsföll-
um — og um eiturlyfjanautn og eiturlyfjaneyt-
endur."
„Og þá sérstaklega um kokain?" spurði Poirot.
„Hvernig gátuð þér vitað það?" spurði ég
hissa.
1 stað þess að svara, stóð litli maðurinn upp,
gekk þvert yfir gólfið og tók blað úr stafla, sem
lá þar á borðinu. Það var „Dagblaðið", dagsett
föstudag, 16. september. Hann sýndi mér í því
grein um kokainsmyglun. Það var nokkuð vel
skrifuð grein, skrifuð með það fyrir augum að
hafa mikil áhrif.
„Þetta gaf henni hugmyndina um kokainið,
vinur minn," sagði hann.
Eg ætlaði að fara að spyrja hann nánar, því
að ég skildi ekki til fullnustu, við hvað hann
átti, en í sömu svifum opnuðust dyrnar, og
Geoffrey Raymond kom inn, kátur og fjörugur
eins og venjulega. Hann heilsaði okkur báðum
hjartanlega.
„Hvernig líður yður, læknir? Herra Poirot,
þetta er í annað skipti, sem ég kem hingað í dag.
Mér var mikið í mun að hitta yður."
„Það er víst bezt að ég fari," sagði ég hálf-
aumingjalega.
„Ails ekki mín vegna, læknir. Það er aðeins
þetta," hélt hann áfram og settist, er Poirot
benti honum á það. „Ég ætla að bera hér fram
smá játningu."
„Er það svo?“ sagði Poirot með kurteislegum
áhuga.
„Það hefir raunverulega enga þýðingu. En
satt að segja hefir samvizkubitið þjáð mig síðan
í gær, er þér ásökuðuð okkur öll um að leyna
einhverju. Ég játa hér með sekt mína, Poirot;
ég hefi leynt dálitlu fyrir yður.“
„Og hvað er það, herra Raymond?"
„Eins og ég sagði, þá hefir það enga þýðingu
— aðeins þetta. Ég var orðinn skuldugur, og
þetta, sem mér var ánafnað, barg mér á síðustu
stundu, svo að ég gat greitt skuldir mínar og
samt átt dálítinn afgang."
Hann brosti til okkar beggja, þessu blátt áfram
brosi, sem gerði það að verkum, að öllum geðjað-
ist svo vel að honum.
„Þér vitið hvernig því er farið. Tortryggnis-
lega útlítandi lögreglumenn — það er ekki svo
þægilegt að játa þeim, að maður sé ekki svo
sérstaklega vel stæður fjárhagslega — maður
Forsaga:
Shepphard læknir segir
söguna. Sjúklingur hans,
frú Ferrars, hefir látizt á dularfullan hátt,
og Caroline, systir læknisins, heldur því
fram, að hér sé um að ræða sjálfsmorð,
framið af ótta við óþekktan fjárplógsmann.
Shepphard segir frá kunningsskap sinum
við Roger Ackroyd, ríkan mann, sem býr á
Femly Hall. Ralph Paton er uppeldisson-
ur Ackroyds. Shepphard fréttir hjá Ack-
royd, að frú Ferrars hafi játað, skömmu
fyrir dauða sinn, að hún hefði gefið manni
sínum eitur, og þess vegna væri hún ofsótt
af einhverjum, sem vissi það. Sama kvöld
og Ackroyd segir Shepphard þetta er hann
myrtur. Enginn veit, hver hringdi til Shepp-
ards og sagði honum frá morðinu. Sheppard
hefir skömmu áður kynnzt Hercule Poirot,
hinum fræga leynilögreglumanni, sem nú er
nábúi hans. Flóra Ackroyd, bróðurdóttir
hins myrta manns, fær Poirot til þess að
taka að sér rannsókn málsins, eftir að
Raglan, lögreglufulltrúi á staðnum, hefir
komizt að þeirri niðurstöðu, að Paton, sem
hvarf að heiman sama kvöld, sé morðing-
inn, en þau eru trúlofuð, Flóra og Paton.
Annað fóik á Femly, auk þjónustufólks-
ins er: Frú Ackroyd, móðir Flóra; Geoffrey
Raymond, einkaritari Ackroyds, og Blunt
majór, Afríkufari og vinur Ackroyds.
Poirot tekur eftir því í rannsóknarskýrslu
lögreglufulltrúans, að ein manneskja getur
ekki fyllilega staðfest framburð sinn. Það
er herbergisþeman, Ursula Boume. Hann
lætur Sheppard rannsaka fortíð hennar, en
á meðan fer hann í heimsókn til systur
hans, Caroline, og tekst aðfáhjáhenni ýms-
ar upplýsingar, sem áður hafði verið haldið
leyndum fyrir honum. Poirot reynir nú að
fá vitneskju um það, hvar Ralph Paton sé
niður kominn, en enginn, ekki einu sinni
Flora, veit það. Hann biður einnig alla þá,
sem dvelja á Femley Hall að segja sér satt
og leyna engu, en fær engar undirtektir.
Þeir Poirot og Sheppard komast að þeirri
niðurstöðu, að amerískur eiturlyfjasali hafi
verið á ferðinni hjá Femly Hall á sama
tíma og morðið var framið. en sjá ekki, að
neitt samband geti verið milli hans og Ack-
royds. Ásökun Poirots um það, að fólkið
leyni allt eitthvað fyrir sér, ber fljótlega
þann árangur, að frú Ackroyd játar fyrir
Sheppard, að hún hafi verið að hnýsast í
erfðaskrá Ackroyds.
heldur, að það muni fremur kasta grun á sig
en hitt. Én eiginlega var þetta heimskulegt af
mér, því að við Blunt vorum í. knattborðsstof-
unni frá því klukkuna vantaði kortér í tíu og
þar á eftir, svo að minn framburður var full-
sannanlegur, og ég þurfti ekkert að óttast þess
vegna. En samt fann ég til hálfsgerðs samvizku-
bits, og mér fannst, að ég yrði að segja yður
þetta.“
Hann stóð aftur upp og brosti til okkar.
„Þér eruð mjög skynsamur ungur maður,"
sagði Poirot og kinkaði kolli til hans með viður-
kenningu. „Þér skiljið, að þegar ég veit, að ein-
hver leynir einhverju fyrir mér, þá grunar mig,
að um eitthvað alvarlegt sé að ræða. Þér hafið
gert hið rétta.“
„Það gleður mig, að engin grunur hvílir á
mér,“ sagði Raymonud hlæjandi. „Ég ætla þá
að fara núna.“
„Þannig var nú því farið," sagði ég um leið
og dyrnar luktust að baki unga einkaritarans.
„Já,“ sagði Poirot. „Aðeins smáatriði — en
hefði hann ekki verið í knattborðsstofunni, þá er
ómögulegt að segja .... Þegar á allt er litið,
þá hafa margir glæpir verið framdir fyrir minni
sakir en fimm hundruð sterlingspund. Það fer
allt eftir því, hver maðurinn er. Hafið þér gert
yður ljóst, vinur minn, að margir í því húsi
græddu beinlínis á dauða Ackroyds? Frú
Ackroyd, ungfrú Flora, ungi Raymond, ráðskon-
an, ungfrú Russell. Sem sagt, allir, nema Blunt."
„Ég skil yður ekki til fullnustu?" sagði ég.
„Tvær manneskjur af þeim, sem ég ásakaði,
hafa sagt mér sannleikann."
„Haldið þér, að Blunt hafi einnig einhverju að
leyna?"
„Hvað það snertir," sagði Poirot kæruleysis-
lega, „þá er málsháttur, sem segir, að það sé
eitt, sem Englendingar alltaf leyna — ástin? —
Og Blunt majór er ekki mjög slyngur við að
dylja tilfinningar sínar."
„Stundum," sagði ég, „hefi ég verið að hugsa
um það, hvort okkur hafi ekki sézt of fljótt
yfir eitt atriði."
„Hvað er það?“
„Við höfum slegið því föstu, eða álitið það
fullvíst, að það hljóti að hafa verið sami mað-
urinn, sem myrti Ackroyd og féfletti frú Ferr-
ars. Getur ekki verið, að okkur skjátlist þar?"
Poirot kinkaði kolli í ákafa.
„Ágætt! Prýðilegt. Ég var einmitt að hugsa
um það, hvort yður myndi detta þetta í hug.
Auðvitað er það mögulegt. En við verðum að
minnast eins. Bréfið hvarf. Samt þarf það ekki
endilega að tákna það, að morðinginn hafi tekið
það. Þegar þér funduð likið, getur verið, að
Parker hafi tekið bréfið án þess að þér tækjuð
eftir því.“
„Parkér?"
„Já, Parker. Harrn verður alltaf fyrir mér, þeg-
ar ég er að reyna að tengja atburðina saman —
ekki sem morðinginn — nei, hann framdi ekki
morðið; en hverjum fer betur hlutverkið en hon-
um, hlutverk þess óþokka, sem kvaldi lífið úr
frú Ferrars? Kann að vera, að hann hafi fengið
upplýsingar sinar um dauða Ferrars frá einum
af þjónum hans. Að minnsta kosti er hann lik-
legri til þess að hafa komizt að því en gestur,
sem hér er af tilviljun, eins og Blunt til dæmis."
„Það getur átt sér stað, að Parker hafi tekið
bréfið," viðurkenndi ég. „Það var ekki fyrr en
seinna, sem ég tók eftir því, að það var horfið."
„Hversu miklu síðar? Eftir að Blunt og Ray-
mond komu inn, eða fyrr?“
„Ég man það ekki,“ sagði ég hægt. „Ég held,
að það hafi verið áður, — nei, það var á eftir.
Já, ég er hér um bil viss um, að það var á
eftir."
„Það gefur okkur fleiri möguleika," sagði
Poirot hugsi. „En Parker er lang sennilegastur.
Ég ætla að gera smá tilraun með Parker. Hvem-
ig er það með yður, vinur minn, ætlið þér að
koma með mér til Femly?"
Ég samþykkti, og við lögðum af stað strax.
Poirot spurði eftir ungfrú Ackroyd, og Flóra
kom brátt til fundar við okkur.
„Ungfrú Flora," sagði Poirot. ,,Ég verð að trúa
yður fyrir dálitlu leyndarmáli. Ég er ekki ennþá
sannfærður um sakleysi Parkers. Mig langar tii
þess að gera smá tilraun með hann með aðstoð
yðar. Mig langar til þess að láta hann gera
aftur sumt af því, sem hann gerði þetta kvöld.
En okkur verður að detta eitthvað í hug til að
segja honum — já! ég veit hvað það á að vera.
Mig langar til þess að sannfærast um það, hvort
heyra megi mannamál úr litlu forstofunni út á
stéttina. Nú, viljið þér gjöra svo vel að hringja
i Parker."
Ég gerði það, og eftir stundarkorn kom kjálí-