Vikan - 31.08.1944, Blaðsíða 12

12
Því næst gekk hún yfir flötina í áttina til
Filippusar og sagSi hönum eitthvað í hálfum
hljóðum. Hann leit skelfdur framan í hina.
„Hvað haldið þið að hafi komið fyrir?
Robert Vaughan hefir fengið snert af slagi!
Veslings maðurinn! Þessi atburður hefir verið
honum of þungbær."
„Og það einmitt, er við erum tilbúin að leggja
af stað!“ sagði Ágústa.
„Það er hraðilegt áfall fyrir frú Vaughan,"
sagði Edwin.
„Ég vildi gjaman vita, hvað ungi vinur okkar
Maurice heldur um sjálfan sig núna!" tautaði
Nikulás.
María stundi: „Mér hefir lika liðið svo undar-
lega í dag — eins og skuggi hvíldi yfir okkur!"
„Ég man, hversu yfirbugaður hann var þennan
morgun, þegar við vorum að tala við hann. Hann
hafði enga stjóm á tilfinningum sínum eins og
við.“ '
Allir ræddu sorgmæddir og æstir áfallið —
nema Aðalheiður, sem sat með hendur studdar
á hné og starði fram fyrir sig. Um siðir sagði
hún:
„Hjartaslag — Robert Vaughan, hjartaslag!
Heldur þú, að hann nái sér eftir það, Filippus?"
„Það er von um það, mamma."
„Jæja, það er gott! Ég verð að fara og heim-
sækja hann, hughreysta hann. Hvar var það, sem
þú sagðir, að hann hefði orðið veikur?"
„öðm megin alveg — vinstra megin."
Hún hristi höfuðið með meðaumkunarsvip og
neri saman höndunum.
Edwin leit á úrið. „Guð hjálpi okkur!" hrópaði
hann. „Við megum engan tíma missa!"
„Að hugsa sér," sagði Ágústa, „að ég verð
að fara burt án þess að geta heilsað upp á frú
Vaughan! Mamma, þú verður að tjá henni sam-
úð mína."
„Þau komast einhvem veginn af,“ sagði móðir
hennar skörulega.
En nú urðu þau að fara að kveðja. Edwin,
Ágústa og Ernest kvöddu Aðalheiði, hvert á eftir
öðru. Að þeim síðastnefnda hvíslaði hún:
„Þú mátt ekkí vera reiður út af því, að ég gaf
Malaheide þessa litlu gjöf. Hún var ekki mikils
virði.
Ernest létti, en þó var hann efablandinn
á svip. Hann svaraði hvíslandi:
„Þú mátt ekki halda, mamma, að ég gagnrýni
nokkuð, sem getur glatt þig. En ef ég væri í
þtnum sporum, myndi ég ekki neyða hann til að
vera eftir. Fyrst og fremst er þetta nú heimili
Maríu og Filippusar, og það er greinilegt, að
þeim leiðist að hafa hann héma."
Það var mjög óheppilegt að segja, að María
væri meðeigandi í Jalna. Móðir hans endurtók
það.
„Að Jalna væri í eign hennar! Að Jalna til-
heyrði þessari manneskju, af því að hún væri
kona Filippusar! Þú talar eins og kjáni!"
„Uss, uss, mamma, hún gæti heyrt til þín! Ég
átti bara við........"
En honum gafst ekki tími til að átta sig. —
Nikulás ýtti honum að vagninum. Renny lyfti Pip
upp því að hann ætlaði að kyssa á fingurinn.
María ýtti Eden burt undan höfðum hestanna.
Magga stóð og grét við öxl Filippusar. Sorg
hennar hafði nú brotizt út aftur við tilkynning-
una um veikindi Vaughans.
Malaheide stakk hendi Aðalheiðar undir hand-
legg sér og brosti. Hann veifaði í kveðjuskyni
til brottfarendanna, þegar hinar dökkleitu grein-
ar grenitrjánna skyggðu á ferð vagnsins.
XX. KAFLI.
Gamall frakki og gömul hryssa.
Jörðin virtist vera orðin þreytt af hitanum,
og þó að ágústmánuður væri enn ekki liðinn,
fálmaði hún eftir svölu haustloftinu.
Þegar gestimir voru farnir varð hússtarf
Maríu léttara. Hún fór að ná sér eftir vonbrigðin
yfir því, þegar slitnaði upp úr trúlofun Möggu.
Og samkomulagið við stjúpbörnin var betra en
nokkru sinni áður. Hún hafði haft áhyggjur af
heilsu Edens, en hann var nú stálhraustur, og
Pip var eins þreklegur og barn gat bezt verið.
Um nálægð Malaheide var þetta að segja: hún
fékk að hafa Filippus í friði, þau urðu innilegri
vinir eins og hún hafði svo lengi óskað.
Henni þótti næstum því eins vænt um hesta
hans og hunda og honum sjálfum. Þau gátu
staðið úti í aldingarðinum og horft á gyltu, sem
var að gefa ungunum sinum að sjúga. En beztu
stundimar sátu þau niður við ána, falin í þéttum
nýgræðingnum, á meðan hún las upp fyrir hon-
um kvæði, og hann lá í grasinu og horfði á hana,
VTKAN, nr. 35, 1944
þar sem hún sat í björtu sólskininu. Eitt vildi
María hvorki né gat; og það var, að fara með
honum á veiðar. Þá naut hann líka þeirrar ein-
vem, sem eðli hans krafðist.
En Aðalheiður var ekki fyllilega ánægð á þess-
um tima. Það var tómlegt, þegar börnin hennar
voru farin, og það var ekki auðvelt að bæta úr
því. Hún var háðari Ernest en hún gerði sér
grein fyrir, og hún var ergileg af því, að hann var
ekki nálægt til þess að stjana við hana, og hún
saknaði þeirra áhrifa, sem persónuleiki hans bar
með sér. Hún saknaði Hka Buckleyhjónanna og
meira að segja Sir Edwins, sem reyndi alltaf að
vernda Ágústu gegn hvassyrðum hennar.
Hún þreyttist í höfðinu af því, að vaka fram-
eftir við að spila eða tefla. Malaheide spilaði
betur en hún, og hún var nógu gáfuð að hafna
tillögu hans um að spila um peninga. En þrátt
fyrir það vann hann peninga — bæði frá Nikulási
og Filippusi í bi*idge.
Morgun nokkum blés hvass vindur um hérað-
ið og rak á undan sér skýjabólstrana. Þeir hurfu
út við sjóndeildarhringinn hinumegin við vatnið,
og himininn hvelfdist blár og sumarlegur. Sið-
ustu blómhnappamir opnuðust við kossa sólar-
innar.
Aðalheiður þráði að gera eitthvað. Hún fann
iðjuleysi síðustu viknanna leggja um líkama sinn.
Hún ákvað, að hún skyldi vera meira úti. Hún
ætlaði að aka langar leiðir, hún ætlaði að heim-
sækja Robert Vaughan. Veikindi hans höfðu verið
af vægara taginu, svo að hann gat nú setið uppi.
En það fyrsta, sem hún ætlaði að gera á þessum
yndislega morgni var að hengja föt Filippusar
síns út í sólskinið og hrista þau og viðra vel
til þess að vernda þau gegn eyðileggingu mel-
flugunnar. Hún gerði það einu sinni á ári um
þetta leyti. Það var alltaf sonur hennar, Filippus,
sem hjálpaði henni við það, Emest veigraði sér
við því, hann komst í vont skap af þvi, og Niku-
lás sagði henni miskunnarlaust frá nýjum götum
og ráðlagði henni að gefa fötin eða brenna þeim.
Hún gekk út um hliðardyrnar, þaðan heyrði
hún rödd Filippusar; hann var að tala við mann,
sem ætlaði ef til vill, að kaupa hest. Hún kall-
aði til hans.
„Filippus, komdu hingað, vinur minn! Ég ætla
að fá þig til þess að hjálpa mér við dálítið."
Filippus sneri bakinu að henni, og það leið
dálitil stund þangað til hann sneri sér við. Hann
þekkti þennan hreim í rödd hennar; hann heyrði
á henni, hvað beið hans, og í hjarta sinu gerði
hann uppreisn á slíkum morgni og þessum.
Hann varð fýlulegur á svipinn, eins og svo oft
þegar hann var drengur og langaði ekki til að
hlýða.
„Filippus," sagði hún hvasst, „sefurðu, fyrst
þú kemur ekki, þegar ég kalla?"
Hann sneri sér hægt við og gekk á móti henni,
um leið og hann tók gamla stráhattinn ofan og
strauk hendinni yfir ljóst hárið.
„Ég var bara að hugsa um,“ sagði hann ró-
legur, „að það er svo margt, sem ég þarf að
gera núna fyrir hádegi."
„Þú tekur því með ró,“ svaraði hún hæðnis-
lega. „En það er eitt, Filippus, sem þú átt og
verður að gera. Þú verður að hjálpa mér að
viðra föt föður þíns. Það ætti að vera búið að
því fyrir löngu, og í dag er þetta ágætisveður."
Hann gekk til hennar og tók utan um hana.
„Hvað segir þú um að aka út í vagninum, gamla
mín?" spurði hann lokkandi.
„Nei,“ svaraði hún ákveðin. „Við þurfum að
viðra fötin hans pabba þins."
Filippus yppti öxlum þreytulegur og sagði:
„Já, já, þá skal ég ná í kassana."
Skær þrastasöngur barst til þeirra; fuglinn sat
og rólaði sér hjá tómu hreiðri sinu.
Móðir hans sneri sér að honum og spurði hvass-
lega: „Er ég fugl?" Svo bætti hún við í blíðari
tón: „Nei, Filippus, við megum ekki svíkjast um
það. Við verðum að ganga frá fötunum."
„Hann er ekki að hugsa um fortíðina. Hann
gleðst yfir nútiðinni — áður en veturinn kemur."
‘•Sass:.

CoPr 1 ' f'ini I'c.itures Syndicatc, Inc/, Woríd ng’his rcsrrvr.l
MAGGI
OG
KAGGI.
1. Raggi: Komið þér sælir, Jón.
Jón blómasali: Sæll, Raggi, hvað get ég gert
fyrir þig?
2. Raggi: Ég ætlaði að kaupa blóm handa
einni vinstúlku minni, hún á afmæU í dag!
Jón: Ég á hérumbil ekkert eftir, Raggi, því
miður!!
3. Jón: Hér er allt og sumt, sem eftir er;
þau eru orðin anzi föl og ljót!
Raggi: Það gerir ekkert til, ég ætla að fá þau,
þótt þau séu bæði föl og ljót-----—
4. Raggi: Því að þá er eins með þau eins og
peysuna, sem hún prjónaði og gaf mér í af-
mælisgjöf!!