Vikan - 31.08.1944, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 35, 1944
13
Dægrastytting
i ■ .....^
Orðaþraut.
SPAR
UNDI
ARÐ A
S N A R
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig að séu þeir stafir lesnir ofan-
frá og niður eftir, myndast nýtt orð og er það
nafn á fjalli í nágrenni Reykjavíkur.
Sjá svar á bls. 14.
Kiðuvaldi.
Einu sinni voru karl og kerling, sem áttu sér
þrjár dætur; hét ein Signý, önnur Oddný og Helga
hin þriðja. Voru þær Signý og Oddný eftirlætis-
goð foreldra sinna, en Helga var olnbogabarn, lá
i öskustónni og var ekkert um hana hirt. Einu
sinni bar svo til i karlskoti, að eldurinn slokkn-
aði, og bað karl Signýju dóttur sina að fara
og sækja eld. Hún spyr, hvert hún eigi að sækja
hann. Hann segir: „Þú skalt ganga yfir fjöll og
fimindi, hálsa og hæðir, og svo langt, sem vegir
þinir liggja, og það veit enginn.“ Síðan fer Signý
af stað og gengur lengi lengi, þangað til hún
fer fram hjá einstöku fjalli, þá heyrir hún sagt
inni í fjallinu með dimmri rödd: „Kiðuvaldi býr
í fjallinu." Hún svarar: „Svei þér, búandi í fjall-
inu!“ og heldur enn áfram, þangað til hún kem-
ur í helli. Þar sá hún, að eldur logaði á skíðum,
og var pottur yfir fullur af keti, og skammt
þar frá voru kökur óbakaðar í trogi. Hún tekur
kökumar, bakar þær og etur síðan; svo stelur
hún keti úr pottinum og eldi undan honum. Síð-
an gekk hún út. Þegar hún var komin á móts við
fjall Kiðuvalda, kom til hennar hundur svo
grimmur og illur, að hann beit af henni hægri
höndina, tók frá henni ketstykkið, sem hún hafði
stolið, og drap fyrir henni eldinn. Kom hún svo
heim allslaus og verri en allslaus. Daginn eftir
sendi karlinn Oddnýju eftir eldi, og fór það allt
á sömu leið, sem fyrir Signýju, en það eitt
1 IJTLEGÐ.
Framhald af bls. 4.
stofna sigrum mínum í hættu með því að
gefa mig fram. Ég var alveg sannfærður
um það, að miklu auðveldara væri fyrir
látið tónskáld að finna útgefanda að lög-
um sínum og áhugasama leikhússtjóra,
sem vildu taka þau að sér; og þannig nær
hann frægð og vinsældum, sem lifandi tón-
skáldi aldrei getur órað fyrir að ná fyrr en
eftir dauða sinn. Ég hefi aðstöðu til að
sanna þetta!
Og nú ætla ég að segja yður það, sem
eftir er að sögu minni. Ég átti frænda, sem
var algjörlega samvizkulaus, og ég ákvað
að fá hann í lið með mér. Vandlega dulbú-
inn leitaði ég hann uppi og gerði við hann
samning. Eftir miklar ráðagerðir kom-
umst við að viðunandi niðurstöðu; hann
átti að lýsa yfir því, að ég hefði framið
sjálfsmorð; sannanirnar áttu að vera bréf,
sem ég sýnilega hefði skrifað honum dag-
inn áður en ég lézt. I þessu bréfi gerði ég
hann að einkaerfingja mínum. Önnur skjöl,
sem smám saman urðu til, sönnuðu þessa
arfleiðslu. Á þeim stað strandarinnar, þar
sem talið var, að ég hefði farizt, fann
Kennir kínverjum
ensku.
Kvikmyndaleikkonan Loretta
Yong hefir nýlega talað inn á
nokkrar grammófónplötur, sem
notaðar eru við enskukennslu í
kinverskum skólum.
skakkaði, að hundurinn beit af henni nefið, en
ekki höndina. Kom hún svo heim slypp og verri
en slypp, þar sem hún hafði misst af sér nefið.
Þriðja daginn skipar karl Helgu að fara og hefir
öll sömu ummæli við hana, sem hinar, nema hvað
hann bætti því við, að sig gilti einu, þó hann
sæi hana aldrei aftur. Helga fór, og þegar hún
kemur á móts við fjallið einstaka, heyrir hún,
að sagt er með dimmri röddu: „Kiðuvaldi býr í
fjallinu." Hún svarar: „Búðu heill i fjalli, heilla
karlinn." Svo heldur hún áfram og kemur í hell-
inn. En þar er eins ástatt og áður, eldur logar
á skíðum og pottur uppi yfir með keti og óbak-
aðar kökur í trogi. Helga hagræðir þá undir pott-
inum, bakar kökurnar, leggur þær svo á trogið
og færir upp ketið, þegar það var fullsoðið. Síðan
hreinsar hún og sópar út allt eldhúsið. Þegar
hún er búin að þessu öllu saman, tekur hún með
sér eldinn og fer af stað með hann. Þegar hún
fer fram hjá fjalli Kiðuvalda, kemur til hennar
hundur, ósköp vinarlegur og færir henni kistil og
segir, að hún eigi kistilinn og það, sem í honum
sé, en hún skuli ekki ljúka honum upp, nema
henni liggi mikið á. Svo fer Helga heim með
frændi minn skjalatösku með dýrmætinn
handritum.
Þar sem hann var einkaerfingi minn,
þá átti hann rétt á allri þóknun fyrir verk
mín og okkur samdist um það, að ég ætti
að greiða honum einn f jórða af því, sem
hann fengi á þennan hátt. Ennfremur
hafði ég arfleitt hann að öllum handritum
mínum, sem enn væru óbirt, og ég hafði
tekið fram, að hann ætti að birta þau eftir
eigin geðþótta. Á þennan hátt hefir mér
verið kleift að skrifa sex söngleiki eftir
dauða minn, og ég vona, að mér takist að
skrifa fleiri. Ósk mín er að láta alla ver-
öldina verða hissa. Mig langar til þess að
láta alheiminn undrast og dást að þeim
fjölda tónverka, sem ég samdi áður en
ég lézt! Til þess að ná þessu takmarki,
vinn ég af miklum móð — ég er mjög af-
kastamikið lík!
Síðan ég dó, hefi ég leyft mér margan
munað, sem ég varð að neita mér um,
meðan ég var á lífi. Ég á plantekrur á
Indlandi, lystihöll í Rio de Janeiro og
kvennabúr í Damaskus. Allt kostar þetta
offjár, og ég verð að vinna mikið; samt
er ég sannfærður um, að aldrei hefir neitt
>ík notið lífsins í eins ríkum mæli og ég.
eldinn og geymir vandlega kistilinn og lýkur hon-
um aldrei upp. Nú líður heilt ár, þangað til
kóngsson kemur þar við land og í karlskot, finn-
ur karl og spyr hann, hvort hann eigi ekki dætur.
Karl segist eiga tvær. Kóngsson biður annarar
þeirrar. Karl tók því vel og skipar Signýju að
koma út og fagna biðli sinum. Hún gerir svo,
kemur út og hefir vettling á hægri hendi. Kóngs-
son ætlar að taka í hendina á henni; en þá
verður ekkert fyrir honum nema vettlingurinn.
Kóngsson segir, að hann geti ekki átt handar-
lausa konu og segist vilja fá að sjá hina dóttur
karls. Karl kallar þá á Oddnýju að koma út
og fagna biðli sínum. Hún gjörir svo, en hefir
strút upp undir augu. Kóngsson ætlar að lúta
að henni og kyssa hana, svo hún verður að ýta
neðar strútnum. Sér kóngsson þá, að hún er
neflaus, og segir, að svo illt, sem sé að eiga
handalausa ko'nu, þá sé það þó enn verra að
eiga hana neflausa. Spyr hann þá karl, hvort
hann ætti ekki fleiri dætur. Karl segist ekki
geta talið það; hér sé reyndar ófétis-stelpa, sem
alltaf hafi legið i öskustónni, en hún sé engum
manni boðleg. Kóngsson biður hann að lofa sér
En því miður þá er það alltaf eitthvað,
sem skyggir á alla þessa hamingju mína!
Sérhver okkar hefir sína eigin óhamingju
til að bera, og mín óhamingja er sú, að
ég elska París svo heitt; að ég elska
þá borg, sem ég ekki get séð aftur
án þess að eiga það á hættu að rísa upp
frá dauðum. Og þangað er endalaus heim-
fýsi mín. ó, París! Þig er ekki hægt að
finna í Rio, né heldur í Indlandi eða í
Damaskus; ekki einu sinni í Paradís; —
já, vel á minnzt, þekkið þér litlu Evelinette
í f jölleikahúsinu ?“
„Ég held það nú!“
„En hvað það var einkennileg tilviljun!
Og þér hittið hana ef til vill stundum?“
„Mjög oft; hún er einn af beztu og nán-
ustu vinum mínum!!“
„Einmitt! Er það svo? Einkenhileg til-
viljun! Hefir hún nokkurntíma minnzt á
mig við yður?“
„Aldrei!"
Hann varð skyndilega mjög hugsi; svo
sagði hann eftir stutta þögn: „Það eru
nokkrir ókostir við það að vera dauður.
Litla, fallega Evelinette var eina stúlkan,
sem ég hefi elskað. — Oe: samt hefir henni
tekizt að gleyma mér algjörlega!“