Vikan - 06.12.1945, Page 11

VIKAN, nr. 49, 1945
11
..... Framhaldssaga: .............................
Sjúklingurinn í stofu 18
............ SKÁLDSAGA eftir mignon G. EBERIIART .-
það, sem á honum stóð, án þess nokkur yrði þess
var. Ég botnaði ekki neitt i neinu og stakk mið-
anum í vasann, þá var nafn mitt kallað upp og
ég stóð upp og gekk að stól, sem sakadómarinn
benti mér á og fékk mér sæti.
Fyrst þurfti ég að sannfæra herra sakadómara
um, að ég væri í raun og veru Sara Keate, yfir-
hjúkrunarkona, og hefði verið á vakt í suður-
álmunni nóttina milli 7. og 8. júní síðastliðinn.
Siðan var ég beðinn að segja frá þvi, sem ég
vissi um málið.
Þetta var ekki eins erfitt og ég hafði búist við.
Mér var ieyft að hafa frásögn mína stuttorða og
blátt áfram. Ég hljóp aðeins á mig með því að
skýra. frá þvi, þegar ég stóð á svölunum og
varð þess vör, að einhver flaug-myndaður hlutur
datt niður við öxlina á mér. Það var í fyrsta
sinn síðan þetta skeði, að ég mundi eftir þessu
atviki og ég varð hálf vandræðaleg, en fyrst ég
var farinn að minnast á þetta, var ég að halda
áfram og segja allt, sem ég vissi um það. O’Leary
leit með ásakandi augnaráði á mig, en ég varð að
Ijúka við frásögnina og svara auk þess spurning-
um sakadómarans um þetta efni. En þetta gekk
allt slysalaust.
Sakadómarinn spurði mig einnig nákvæmlega
um manninn, sem ég rakst á, en ég var við
búin þeirri spurningu og svaraði gætilega. Hann
reyndi líka að fá mig til að gefa til kynna, hver
eiga mundi vindlingahylkið, sem lá á borðinu
fyrir framan hann, en ég svaraði einungis hvar
og hvénær ég hafði fundið það.
En nú fór málið að vandast, þegar farið var
að tala um það, sem skeð hafði um nóttina, er
glæpurinn var framinn. Ég fór að verða óstyrk
í röddinni:
„Ég sat við skrifborðið úti í ganginum og
klukkan var nákvæmlega hálf tvö ■— ég veit það,
vegna þess að ég skrifaði tímann inn í dagbókina.
Þá heyrði ég einhvern hávaða, eins og hurð væri
skellt-----.“ Ég hélt áfram en mér varð stöðugt
stirðar um málið: „Ég gekk fram ganginn að
glerhurðinni, en hún stóð opin. Þvi næst fór ég
aftur inn ganginn að skrifborðinu og sat þar
nokkri stund. Þá skall óveðrið á og ég varð hreint
og beint að hlaupa til þess að loka hurðinni og
gluggunum. Þegar ég kom inn á stofu 18 til þess
að loka glugganum þar, var . . . var . . ." Eg
varð að hætta og gat ekki tekið til að nýju fyrr
en ég hafði ræskt mig nokkrum sinnum-------var
sjúklingurinn þar, hr. Jackson, dáinn. Ljósin í
sjúkrahúsinu höfðu sloknað, en glampinn af eld-
ingu lýsti stofuna. Ég tók um slagæð hans til að
fullvissa mig, en hljóp því næst eins og fætur
toguðu fram í eldhús til þess að ná í kerti og fór
með það inn á stofu 18. Ungfrú Day hafði líka
verið önnum kafin við að loka gluggunum og var
nú komin að stofu 18, um leið og ég kom aftur
með kertið. Það var ekki fyrr en við höfðum
gengið úr skugga um, að við gætum ekkert gert
fyrir sjúklinginn, að við urðum þess varar, að
radíminu hafði verið stolið.
■ Þegar ég hafði lokið við að segja frá þessu,
gætti ég þess að segja ekkert nema ég væri spurð
og svaraði þá með eins fáum orðum og auðið var.
Loksins var mér leyft að fara í sæti mitt aftur
— og mér fannst ég hafa staðið mig með prýði
að þessu eina atviki undanskildu.
Þá var Balman — og síðan Hajek kallaðir
upp og þeir beðnir að segja álit sitt á orsökum
Forsaga:
Dr. Letheny yfirlæknir á
St. Önnu sjúkrahúsinu.
Dr. Balman, fyrsti aðstoðarlæknir. Dr. Fred
Hajak, annar aðstoðarlæknir, eini læknir-
inn, sem býr í sjálfu sjúkrahúsinu. Jim
Gainsay, vinur Lethenys frá því á skólaár-
unum, verkfræðingur. Sara Keate, yfir-
hjúkruparkona á St. Önnu sjúkrahúsinu —
og sú, sem segir þessa leyndardómsfullu
sögu. Maida Day, ung og óvenjulega lagleg
deildarhjúkrunarkona í suðurálmunni, þar
sem hin umrædda stofa 18 er. Þetta fólk
er nú allt statt í boði hjá Corole Letheny,
frænku Lethenys læknis, og er hún ráðs-
kona hjá honum. Hjúkrunarkonurnar fara
heim úr boðinu til þess að fara á nætur-
vörð. Veðrið er óheillavænlegt, þrumuveð-
ur í aðsigi. Ýmislegt undarlegt gerist.
Ungfrú Keate finnur eterlykt úti í garð-
inum.------Óveðrið skellur á um kl. 1%.
Og þegar þessar tvær hjúkrunarkonur eru
að loka gluggum, deyja ljósin. Inni á nr.
18, í birtu af eldingu, sér ungfrú Keate
að sjúklingurinn er dáinn. Þegar hún er
búin að sækja ljós mætir hún Maidu og
þær uppgötva að radímið, sem verið var
að lækna sjúklinginn með er horfið. Þær
reyna árangurslaust að ná í Letheny í síma,
hann er ekki heima. En Balman lofar aftur
á móti að koma strax, og um siðir tekst
ungfrú Keate að vekja Hajek. Eftir stutta
skoðun lýsir Balman því yfir að sjúklingur-
inn hafi dáið af of stórum morfínskamti og
bendir á lítið far á handlegg hins dána.
Lögreglan og spítalastjómin kemur á vett-
vang. Ungfrú Keate kemst að því þegar
hún fer að skoða hlutinn, sem hún fann úti
í eplagarðinum, að það er vindlingahylki
Jim Gainsays. Yfirheyrslur fara að byrja.
Lance O’Leary yfirheyrir Keate. Letheny
yfirlæknir finnst dauður í skáp á stofu 18.
Keate heimsækir Corole. Maida er mjög
óróleg, en Keate fær illan grun útaf morfín
sprautunum. O’Leary spyr Keate í þaula
um starfslið spítalans og segir, að sam-
kvæmt því sé ekki um aðrar persónur að
ræða en Hajek, Balman, ungfrú Day og
Keate. Manchettuhnappur ungfrú Day hefir
fundizt í vasa Letheny. Keate segir O’Leary,
að hún viti, hvaðan morfínið var. Maida
sér einhverja dularfulla veru fara inn í
stofu 18 og það kemur í ljós, að lykillinn
hefir verið færður úr stað. Yfirheyrslur
fara fram i lessal í kjallaranum.
dauða Jacksons og Lethenys. Þeir töluðu eintómt
læknamál og sögðu frá aðferðunum við að ákveða,
hve lengi mennirnir hefðu verið dauðir, þegar þeir
fundust. Þetta var erfið stund fyrir læknana, sem
höfðu verið svo nánir samverkamenn Lethenys, og
þeir voru sýnilega þreyttir, þegar yfirheyrslu
þeirra var lokið. Balman þurkaði svitann af enni
sér og Hajek, sem venjulega var svo rólegur, virt-
ist nú mjög taugaóstyrkur og hendur hans skulfu,
þegar hann kveikti sér í vindlingi.
Þá var röðin komin að Maidu Day. Þegar hún
gekk í áttina að litla borðinu, kreppti ég hnúana
og fylgdist af áhuga með henni.
Hún virtist mjög róleg og hafði fullmikið vald
yfir orðum sínum og hreyfingum. — Nei, hún
hafði ekki séð Letheny, þegar hann hafði komið
á sjúlcrahúsið um klukkan hálf eitt til þess að líta
á sjúkling. Hún hafði verið að vinna á annari
sjúkrastofu. Jú, hún hafði verið í boðinu um
kvöldið og hún viðurkenndi hiklaust, að hún hefði
verið að óska þess, að hún ætti mikla peninga.
„Sögðuð þér ekki, að þér munduð selja sál yðar
fyrir peninga?" spúrði sakadómarinn — sá dóni!
„Jú, ég held ég hafi sagt eitthvað svipað þessu,"
svaraði Maida rólega, en hún roðnaði lítilsháttar.
„Auðvitað meinti ég þetta ekki bókstaflega,"
bætti hún við, „ég hef tekið helzt til djúpt í ár-
inni, eins og okkur konunum hættir oft við.“
Sakadómarinn svaraði þessu engu orði, en fór
að spyrja Maidu um atvikin að fundi líks hr.
Jacksons og hvað við hefðum gert, eftir að við
vorum vissar um að hann var dáinn. Hann spurði
og spurði, og ég var eins og á nálum, ef Maida
skyldi ekki bera samanvið framburð minn. Bg
er ekki vön því, að orðum mínum sé ekki trúað.
„Það var ungfrú Letheny sem svaraði í símann,
þegar ég hringdi til yfirlæknisins," sagði Maida.
Hún sagði fyrst, að hún gæti ekki fengið það
af sér að gera honum ónæði, en þegar ég sagði
henni, að hann yrði að koma, lagði hún símann af
sér, en kom brátt aftur og svaraði, að hann væri
ekk heima og hún skildi ekkert í þvi, hvar hann
gæti verið."
„Og þá hringduð þér næst til Balmans?"
„Já."
„Og svaraði hann strax?"
„Nei, ég hygg að hann hafi sofið. Þegar hann
svaraði loksins, sagði ég honum strax af dauða
hr. Jacksons og skýrði honum frá því, að við
hefðum ekki getað náð í Letheny."
„Hvað leið langur timi þar til Balman kom út í
sjúkrahúsið — svona hér um bil?“
„Það get ég ekki sagt með vissu. Ég var nokk-
uð utan við mig — eins og þér getið skilið. En
ég gæti trúað að það hefði verið svona 10—15
minútur."
„1 hvernig fötum var hann, þegar hann kom?"
„Samkvæmisfötum, held ég — og hafði yfir sér
regnkápu. Það var slagveðursrigning, eins og
þér vitið."
„Hafið þér, ungfrú Day, nýlega týnt skyrtu-
hnapp?" spurði sakadómarinn öllum að óvörum.
Ég leit fast á Maidu og ég sá, að roðinn færðist
úr kinnum hennar, en hún leit á sakadómarann
og svaraði ákveðin og rólega:
„Já, ég hef týnt hnappi."
„Er það þessi?" Hann lagði lítinn hlut í lófa
hennar. Ég gat ekki séð hann, en ég var ekki í
neinum vafa hver hluturinn var.
Það varð þögn í salnum. Það var eins og eng-
inn þyrði einu sinni að anda eðlilega. Loks sagði
Maida:
„Þetta virðist vera minn hnappur. Að minnsta
kosti er hann mjög líkur honum."
„Getið þér fullyrt að þetta sé hann?“
„Já, það held ég. Hann er alveg eins."
„Nú, hvaða skýringu getið þér þá gefið á því,
að hann skyldi finnast í vasa Lethenys — að hon-
um látnum?"
„Enga,“ svaraði Maida og hvessti stálblá aug-
un á sakadómarann.
„Hvenær urðuð þér þess varar, að hann var
horfinn?"
Maida varð enn fölari og það komu sársauka-
kippir í munnvikin á henni, er hún svaraði:
„Skömmu eftir að ég kom inn af svölunum."
Hún talaði með ákveðnum áherzlum, en það var
auðséð, að hún var orðin óþolinmóð.
„Hvernig hefir hnappurinn getað komist í vörzl-
ur Lethenys?" spurði sakadómari.
„Það veit ég ekki. Ég — ég týndi honum, ég
veit ekki hvernig. Það getur verið að Letheny
hafi fundið hnappinn."
„En var ekki niða-myrkur ?“ spurði hann i-
bygginn.