Vikan - 06.12.1945, Side 12

12
VTKAN, nr. 49, 1945
Maida roðnaSi og gerði sig hnakkakerta.
„Mér er ómögulegt að fullyrða neitt um þetta.“
Og hvernig sem hann lét, þá fékk hann ekkert
ákveðið út úr Maidu og hann varð að lokum að
hætta yfirheyrslu hennar, án þess að vera nokkru
nær um þetta atriði.
Corole Letheny var næsta vitnið. Hún gekk
með mjúkum hreyfingum að stólnum og settist
virðulega, eins og verið væri að leiða hana til
sætis í samkvæmi. Hún var vel til höfð, en mun-
urinn á útliti hennar og hinni hreinu fegurð Maidu
var mikill.
Ég var orðin svo leið á að hlusta á spurningar
og svör inn síðdegisboðið, að ég tók ekki eftir
fyrstu spumingum sakadómarans. Eftir nokkra
stund vakti dómarinn þó eftirtekt mína á yfir-
heyrslunni með því að leggja eftirfarandi spurn-
ingu fyrir Corole:
„Ég bið yður afsökunar, ungfrú Letheny, að ég
spyr yður að þessu, en var samkomulagið milli
yðar og Lethenys ekki gott?“
„Hvað eigið þér við?“
Hún starði á hann, hvarmarnir opnuðust og
gul augun tindruðu.
„Varð ykkur ekki sundurorða eftir að gestirn-
ir voru farnir þarna um kvöldið?"
Hún sneri sér við og leit ásakandi á Huldu. Það
var ófagurt augnaráð.
„Ég geri ráð fyrir að þið hafið þetta eftir
vinnustúlkunni — en það er satt, við fórum að
rífast. Lous var stirður I umgengni á heimili."
„Hvert var tilefni ósamlyndis ykkar þetta
kvöld?"
„O — ekkert sérstakt. Aðeins þetta venjulega."
„Þér munið ekki eftir neinu sérstöku — eða
neinni sérstakri ástæðu?“
„Nei, alls ekki,“ svaraði Corole rólega. „Það
er að segja, hann sagði að ég eyddi of miklum
peningum í heimilið. Hann var sífellt að kvarta
yfir því.“
Dómarinn leit hvasst á hana nokkur augna-
blik.
„Er þetta skammbyssan yðar?“ spurði hann
því næst skyndilega og rétti fram gljáandi byss-
1. Raggi: Hvað er nú að þér, Maggi? Þú ert
svo ósköp þreytulegur.
Maggi: Ég er líka dauðþreyttur —.
2. Maggi: Það er ekki gott að fara að ganga
langar leiðir, þegar maður er örmagna af
þreytu —.
Raggi: En hvert þarftu að fara?
3. Maggi: Ég þarf að fara til hans Kalla og
una og hélt henni beint fyrir framan augun á
henni.
Henni brá, það var greinilegt. Hún rétti út
höndina, eins og hún ætlaði sér að þrífa byssuna,
en áttaði sig brátt og dró að sér höndina.
VIII. KAFLI.
„Eigið þér þessa byssu?“ spurði dómarinn aft-
ur.
„Ég? Jú — ég á hana," stundi Corole.
„Getið þér þá gefið skýringu á þvi, hvernig á
því stendur að hún fannst í veggskápnum hjá líki
frænda yðar?“
Hún vætti varirnar með tungubroddnum. „Nei,“
sagði hún. „Nei, það get ég ekki.“
„Hvenær sáuð þér hana síðast?"
„Því get ég ekki svarað með vissu. Byssan var
venjulega geymd í skrifborðsskúffu í vinnustofu
Louis. Ég man ekki, hvenær ég sá hana síðast
þar.“
„Þér hafið þá ekki farið með hana út í sjúkra-
húsið ?“
„Nei, svei mér þá, Það datt mér víst aldrei í
hug!“ svaraði Corole óðamálá. Og hún gerði sig
svo píreygða, að ég bjóst næstum við að hún
mundi á næsta augnabliki fetta aftur eyrun og
hvæsa eins og köttur.
„Hvenær sáuð þér frænda yðar síðast?"
„Þegar ég fór upp á loft eftir miðnætti."
Þau hafa þá ekki rifist lengi, hugsaði ég, en
þess duglegar á meðan það var.
„Hvar var hann, þegar þér fóruð frá honum?"
„Hann var í vinnustofunni."
„Reynduð þér að leita að honum þegar ungfrú
Day hringdi til yðar og spurði um hann?“
,,Já, ég leitaði um allt húsið."
„Tókuð þér eftir því, hvort hann hafði lagst í
rúmið, var rúmið óbælt?“
„Það virtist vera óbælt."
„Eruð þér reiðubúnar til að sverja það, að hann
hafi ekki verið heima klukkan — klukkan tvö?“
„Ef klukkan hefir verið tvö, þegar ungfrú Day
sækja bók, sem ég* átti að læra í og það eru,
eins og þú veizt, að minnsta kosti hálftíma gang-
ur til hans —.
Raggi: Og þú ert að kveihka þér við að fara
þetta og hefir þó ekki komið út fyrir dyr síðan
um hádegi! Af hverju ertu svona þreyttur?
4. Maggi: Ég er búinn að ganga um ^ólf í tvo
tíma og hugsa um, hvort ég eigi að fara þetta.
hringdi, þá get ég lagt eið út á það. En ég að-
gætti ekki, hvað klukkan var.“
Eftir þetta voru lagðar minni háttar spurning-
ar fyrir Corole og svo var henni sleppt.
Nú var röðin komin að Huldu og hún var heldúr
stutt í spuna í tilsvörunum sinum. Samt sem
áður gaf hún mikilsverðar upplýsingar, með því
að geta þess, að Letheny hefði lánað Jim Gain-
say bifreið sína, rétt áður en óveðrið skall á.
Nokkrir lögregluþjónar báru vitni um hvað
þeir hefðu fundið, hvar og hvenær. Þegar þeir
voru að lýsa því, hvernig þeir höfðu fundið lík
Lethenys, sá ég Corole í fyrsta sinni vökna um
augun og þurka sér með knipplinga-klútnum.
Þá var Balman spurður um, hvað hann hafði
aðhafst um kvöldið eftir morðið. Hann kvaðst
hafa farið beint heim á herbergi sitt og hafa
verið sofnaður, þegar siminn hringdi
,,Hvað?“ sagði dómarinn háðslega. „Sváfuð
þér þá í samkvæmisfötunum?"
„Ég var mjög þreyttur þetta kvöld, því ég
hafði keppst við vinnu mína allan daginn. Ég
settist á stól og hef víst sofnað strax. Ég vissi
ekkert af mér fyrr en síminn hringdi."
„Og hvað gerðuð þér þá?“
„Ungfrú Day var mjög æst, og sjálfur hafði
ég gert mér vonir um að hr. Jackson væri á
batavegi. Ég náði mér í frakka og kastaði honum
yfir mig, því það var hellirigning, náði í bifreið
mína og ók síðan eins hratt og ég þorði hingað."
Hajek staðfesti líka öll atriðin í framburði okk-
ar Maidu. En hann kvaðst ekki hafa heyrt að bar-
ið væri að dyrum hjá sér fyrr en ég barði. Það
var ekki fyrr en eftir nokkra stund, sagði hann,
að hann skildi, hvað við vorum að fara. En þegar
hann hafði komist að því, að eitthvað var að á
stofu 18, þá flýtti hann sér þangað. Hann var
rétt að byrja á rannsókn sinni, þegar Balman
kom. Hann hafði komið inn um glerdyrnar í suð-
urálmunni í stað þess að aka kring um sjúkra-
húsið að aðalinnganginum, eins og venja hans
var. Glerhurðin hafði verið læst, en lykillinn stað-
ið í skránni, og ungfrú Day hafði opnað fyrir
Balman. Þeim hefði borið saman um dauðaorsök-
ina. Þar var ekkert um að villast.
Jim Gainsay var næsta vitni. Hann játaði
hreinskilnislega, að hann hefði verið á gangi í
eplagarðinum rétt áður en óveðrið skall á. Hon-
um hafði fundist svo heitt inni og talið að það
mundi hressa sig að bregða sér út. Jafn hrein-
skilnislega játaði hann, að hann ætti vindlinga-
hylkið.
„Ég er mjög fegin því, að það skuli vera komið
i leitirnar," sagði hann og brosti. „Mér þykir
vænt um þetta vindlingahylki og ég saknaði þess
mjög.“
Dómarinn hnyklaði brúnirnar. Þessi gáski átti
ekki við hér. Hann lagði hylkið á þann enda
borðsins, sem fjær var Jim Gainsay.
„Voruð það þér, sem rákust á ungfrú Keate
fyrir framan svalimar?" spurði dómarinn.
Jim Gainsay' setti á sig þóttasvip, en reyndi
þvínæst að brosa og svaraði:
„Það er mér nær að halda. Að minnsta kosti
rakst ég á einhvern."
Svo það hefir þá verið hann, hugsaði ég. Mér
þótti þetta grunsamlegt. Ilvaða erindi átti hann
á spitalalóðina þessa nótt.
„Hversvegna voruð þér að hlaupa?"
„Ég þurfti að flýta mér,“ svarði Jim Gainsay
blátt áfram.
„Hvert lá yður á að komast?"
„Að bilskúr Lethenys."
„Og fóruð þér beint þangað?"
Hann hikaði aðeins augnablik og svaraði svo
játandi.
„Hvað gerðuð þér þvínæst?"
„Ég fór upp í bifreið læknisins og ók inn í
bæ.“ t
„Hvað voruð þér lengi fjarverandi?"
„Svona klukkutíma. Veðrið var vont og ég
ókunnur veginum."
„Þér voruð að senda símskeyti?"
MAGGI
O G
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.