Vikan - 06.12.1945, Síða 13

13
VTKAN, nr. 49, 1945
BAfiNASAGA
eftir BEIMEB LANGE.
essi er þó vœnn!“ hrópaði Pétur
og‘ rykkti rermilegum áli upp
úr sandpollinum við rauða steininn.
„Já, við höfum verið heppin i dag,“
svaraði Metta, systir hans og hló,
„pokinn er næstum því fullur.“
Bömin voru stödd við vesturströnd
Jótlands, sem við útfall breyttist í
eyðilegar sandflatneskjur með vatns-
pyttum á stangli, þar sem fiskar
syntu fram og aftur. Það var eftir-
Iætisstarf barnanna í aðliggjandi hér-
uðum að fara á fiskveiðar úti á sönd-
unúm.
Pétur og Metta, sem voru böm
fiskimanns í Vedsted, voru sérlega
ástundunarsötn við þessa iðju, enda
unnu þau sér inn, á þennan hátt,
talsverða peninga. Einkum höfðu þau
verið heppin í dag eins og Metta
komst að orði. Skjóðan, sem Pétur
hafði bundið við mittið á sér, var
kvik af marþvömm og kröbbum og
svo var það nú állinn, sem mestur
fengur þótti í.
„Við verðum einnig að hraða okk-
ur heim,“ sagði Pétur og stakk áln-
um i skjóðuna, „það flæðir eftir
skamma stund.“
Metta kinkaði kolli. Þau námu
staðar hjá nokkmm vatnspyttum en
héldu siðan beint að landi. Skyndi-
lega varð himininn undarlega grár
og rakar vindhviður blésu á móti
þeim. Ströndin á Man-ey að baki
þeirra og Jótlandsströndin hurfu
smátt og smátt í þokumökk.
„Sjóþokan", sagði Metta, „við verð-
um að hraða okkur.“
„Já", svaraði Pétur, „nú riður á að
vera fljótur."
Þau hlupu hratt. En sjóþokan,
þessi hræðilega Vesturhafsþoka, var
ennþá fljótari yfir sandana. Þétt,
köld og rök umlukti hún þau á allar
hliðar, svo að þau sáu aðeins þoku-
vegg, hvert sem þau litu.
„Ef við gætum haldið stefnunni,"
andvarpaði Metta.
„Það heppnast," svaraðiPétur.hug-
hraustur, „beint áfram.“
Þau hættu að hlaupa, en gengu
eins hratt og þau gátu og leiddust.
Þau þögðu um hríð. Þau höfðu ekk-
ert umræðuefni. Allt í einu sagði
Metta hnuggin: „Við höfum vist
villzt.
„Heimska“, svaraði Pétur, „við er-
um rétt bráðum komin.“ '
„Elr þetta ekki annars rauði steinn-
inn?“ stamaði hann ruglaður.
Þau litu á hvort annað. Jú, það
var enginn efi. Þetta var rauði steinn-
inn við pyttinn, þar sem þau veiddu
siðasta álinn. Þau höfðu gengið í
hring á sandinum. Metta tók að
gráta.
„Hvað eigum við að gera?“ spurði
hún grátandi. Síðan rak hún upp
skelfingaróp. „Sjáðu, Pétur, við emm
að sökkva í vatni! Hafið er tekið að
flæða inn yfir sandana."
„Við verðum að fara á brott.héð-
an,“ sagði Pétur, „annars drukknum
við.“
„Já, en hvert?“ Þau horfðu ráð-
leysislega á hvort annað.
1 sama bili barst hljóð þeim til
eyma. Það var vagnskrölt og raddir.
„Vagn! Við skulum hrópa.“
Þau æptu bæði eins og þau gátu.
Var þeim skjótt svarað, og vagn kom
akandi út úr þokunni. Þau hlupu að
honum.
„Stígið inn,“ sagði maður aftur í
vagninum, „svo að þið hafið einnig
villzt. Ég er dýralæknir frá Ribe, og
er að koma frá eyjunni Man.“
Pétur og Metta klifmðu upp I
vagninn og gerðu grein fyrir ferða-
lagi sinu.
„Já., hvað eigum við að gera?"
sagði dýralæknirinn dapur. „Við viiit-
ustum út af malarveginum til eyjar-
innar og vitum ekkert, hvar við emm
staddir."
„Við höfum okkur fram úr þessu,
ef við lendum ekki ofan í Kammer-
stíflunni," hélt ökumaðurinn, „en
hestamir hafa alveg misst áttirnar."
„Nú veit ég, hvað við skulum gera,“
sagði Metta, sem var orðin kjarkgóð
við að mæta fulltíða mönnum, „við
skulum kveikja neyðarbál í vagnin-
um.“
„Já, þú ert ekki svo heimsk, litla
hnáta," sagði dýralæknirinn, „að mér
skyldi ekki detta þetta í hug! En
hverju eigum við að brenna?"
Það lá hálmur og tómur poki ásamt
nokkmm dagblöðum í botninum á
vagninum. Dýralæknirinn og öku-
maðurinn fórnuðu einnig vasaklútum
sinum, Pétur vasabók sinni og Metta
höfuðklútnum. Að lokum dró dýra-
læknirinn olíuflösku upp úr meðala-
tösku sinni.
Þau kveiktu í þessu í snatri, og
neyðarbálið blossaði upp.
„Ó, að þau sæu þetta frá strönd-
inni," sagði Pétur. Þau sátu óróleg
og héldu eldinum lifandi með öllum
þeim flíkum, sem þau gátu án verið.
Nú slokknaði bálið og þau drápu
síðustu neistana döpur í bragði.
„Þetta var víst árangurslaust,"
nöldraði ökumaðurinn. „Þokan er of
þétt."
„Nei, nei, sjáið bara! Þeir svara!“
sagði Metta og réði sér ekki fyrir
gleði. „Það hefir verið kveikt bál á
ströndinni."
„Guði sé Iof,“ sagði dýralæknirinn
og andvarpaði af feginleik.
Bjartur logi leiðbeindi þeim að
ströndinni. Skömmu síðar glytti einn-
ig í bál að baki þeirra. Neyðarmerkið
hafði bæði sézt frá Man-ey og Jót-
(Framhald á næstu siðu).
Stœrsta og fjölbreyttasta
úrval landsins af
kvenskóm og
karlmannaslcóm
iflL
Smdum. gzgn pÓ6tlc\cJu
íhjjext ú ía.ncL s&m &>l
JOámA G. eJhibvigAA&tn
slcóverzlun
Albin smábátavél-
arnar eru komnar
# , \ ,
%la»alant
SlMI 6401 SlMNEFNIt VÉLASALAN
Hafnarhúsinu. Sími 5401.
is