Vikan - 24.04.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 17, 1947
Framhaldssaga
11
Mignon G. Eberhart:
11
Minningar frá Mel ady-sjúkrahúsinu
SAKAMALASAGA
„O-nei, nei,“ hrópaði Kenwood Ladd. „Ekki í
þeirri merkingn, sem þér eigið við,“ bætti hann
við hægt og skýrt.
VII. KAFLI.
Það varð nokkuð löng þögn. Kenwood Ladd
hafði roðnað áberandi í framan við þessi síðustu
orð Lamb fulltrúa og nú gekk hann út að glugg-
anum og leit út. Hann stakk höndunum á kaf
í frakkavasana og allt látbragð hans sýndi, að
hann var í æstu skapi, þó hann reyndi að dylja
það. Skyndilega sneri hann sér við og kom aftur
inn á gólfið, roðinn var horfinn úr andliti hans
og hann virtist hinn rólegasti.
Þegar Lamb fulltrúi sá þetta, var hann ekki
seinn á sér að grípa þráðinn þar, sem hann hafði
niður fallið og spurði:
„Nú, hvemig var þessu þá varið með ykkur?“
„Hvernig?" sagði Kenwood Ladd. „Ég get auð-
vitað ekki neitað því, að ég hefi heimsótt frú
Harrigan nokkuð oft upp á síðkastið. Ég legg
jafnan tillögur mínar undir dóm viðskiptamanna
minna, áður en ég geng endanlega frá þeim á
teikningunum. Ef til vill hefi ég komið oftar til
frú Harrigan en venjulegt er með viðskiptamenn
mína. Þetta stafar af því, að það skiptir mig
miklu máli, að mér takist vel með hús þeirra
Harrigan-hjónanna."
„Fjárhagslega?,“ spurði dr. Kimce.
„Já -— auðvitað fjárhagslega og einnig hvað
álit manna á hæfni minni snertir."
„Jæja, nóg um það,“ sagði Lamb fulltrúi hægt
og með hálfgerðu hæðnisbrosi. „Segið okkur nú
svolítið annað. Vitið þér nokkuð um þetta morð?
Hvað getið þér sagt okkur um Pétur Melady?
Hafið þér nokkurn tima heyrt dr. Harrigan eða
konu hans segja nokkuð, sem þér gætuð ályktað
af, að hann hefði verið í nokkurri hættu? Átti
hann nokkra óvini, svo þér vitið? Ég á við, aðra
óvini en Pétur Melady?"
„Ég get engu svarað þessum spurningum yðar,“
svaraði Kenwood Ladd.
„Kom ykkur dr. Harrigan ekki vel saman?"
„Jú, ágætlega.“
Nú kom skrifstofustúlkan i dymar og sagði,
að ungfrú Nancy Page óskaði að fá að tala við
dr. Kunce.
„Það er ágætt,“ svaraði dr. Kunce, snéri sér
síðan að Lamb fulltrúa og spurði: „Vilduð þér þá
ekki nota tækifærið og leggja fyrir hana nokkr-
ar spumingar? Ég held, að herra. Ladd geti ekki
orðið okkur að meira liði eins og stendur."
„Nei, ég býst ekki við því,“ sagði Lamb full-
trúi dræmt. „Reynið þér nú, ungi maður, að út-
vega yður sönnun fyrir vemstað yðar milli klukk-
an 10 og 12 i gærkvöldi. Það gæti komið sér
vel."
„Ég þakka fyrir ráðleggingarnar," sagði Ken-
wood Ladd kuldalega. Síðan kvaddi hann og flýtti
sér út.
Nancy kom inn. Hún hefir ekki frítt andlit,
en er samt mjög aðlaðandi. Fyrst þegar maður
sér hana, finnst manni hún næstum vera ófríð, en
hún venst mjög vel, svo að innan skamms verður
maður að athuga hvem hluta andlits hennar fyrir
sig, til þess að fullvissa sig um að hún fullnægi
ekki hinum viðurkendu fegurðarkröfum. Ég get
ekki gert mér fulla grein fyrir því, í hverju það
liggur, að útlit hennar og fas er heillandi. Hvort
það er heldur hið mjúka og ljósa hár hennar með
gulllitaða blænum, hið Ijósa og hreina yfirbragð
hennar, eða hinar mjúku og kvenlegu hreyfingar
hennar, sem þessu valda. Kannski þetta stafi af
glampanum í augum hennar ? Hvað sem þessu líð-
ur, er eitt víst, og það er, að hún er mjög kven-
leg og fínleg. Karlmennimir virðast ósjálfrátt
hafa sérstaka hvöt til að vemda hana frá öllu
illu.
„Gjörið þér svo vel að fá yður sæti,“ sagði dr.
Kunce og benti Nancy á stól.
Þeir dr. Kunce og Lamb fulltrúi fóm nú að
leggja ýmsar spumingar fyrir Nancy, en hún
svaraði fljótt og greinilega. Hún rakti að miklu
leyti frásögn mina-um atburði kvöldsins, og hirði
ég þvi ekki að skýra frá þvi. Þegar hún kom þar
í frásögn sinni, að Ellen hafði skýrt frá því, að
dr. Harrigan ætlaði að framkvæma uppskurðinn
þá um kvöldið og ég hafði lagt af stað upp á
fjórðu hæð, gat hún þess að hún hefði þá farið
inn til frú Melady.
„Er það þessi Dione Melady?,“ spurði Lamb
fulltrúi. „Hversvegna þurftuð þér að fara inn
til hennar?"
Ég minntist þess, sem Ellen hafði sagt mér,
og mér lék þvi forvitni á'að vita, hverju Nancy
mundi svara þessari spurningu.
„Hún er mjög taugaveikluð," svaraði Nancy
án þess að hika. „Ég bjóst við, að hún yrði mjög
hrædd, er hún frétti að framkvæma ætti upp-
skurðinn strax."
„Hvernig gat hún frétt það?“ spurði Lamb.
Nú kom hik á Naney. Hún var tekin og
þreytuleg og hafði dökka bauga undir augun-
um. Eftir dálitla þögn svaraði hún:
„Það er.venja að tilkynna nánustu ættingjum
þegar uppskurður er framkvæmdur."
„Eigið þér við, að þér hafið sagt henni frá
því ?“
„Já,“ svaraði Nanvy og leit niður fyrir fætur
sér.
„Hvað er þetta? Hvernig datt yður í hug að
skýra henni frá þessu um miðja nótt og þó eruð
þér nýbúnar að segja, hve taugaveikluð hún er?
Mér finnst þetta meira en lítið einkennilegt."
„Ungfrú Page gerði rétt með þessu," greip dr.
Kunce fram í. Einkum þegar um svo óvenju-
lega ákvörðun var að ræða.“
Lamb fulltrúi laut nú niður að Nancy og hefir
víst ætlað að koma henni á óvart með eftirfar-
andi spurningu:
„Hvers vegna sögðuð þér, ungfrú Page, að
einhver yrði að koma í veg fyrir að uppskurður-
inn yrði framkvæmdur þá, og hvers vegna sagði
frú Melady að þetta mundi vera morð — það
yrði þá yður að kenna ?"
Ég verð að játa, að mér líkaði ekki hvaða áhrif,
þessi spurning hafði á Nancy. Jafnvel Lamb
fulltrúi, sem þekkti Nancy ekkert, gat ekki dulizt,
að þessi spurning hans kom henni illa.
„Ég — ég“ stamaði Nancy. „Ég skil yður
ekki."
„Svona, svona, ungfrú Page. Engin undan-
brögð," sagði Lamb fulltrúi hægt. „Það heyrðist
til yðar, þegar þér voruð að tala við frú Melady.
Hvers vegna sögðuð þér, að einhver yrði að koma
í veg fyrir að uppskurðurinn yrði framkvæmdur.
Ég spyr: Hvers vegna?"
„Vegna þess, að frú Melady .varð svo æst. Hún
hafði óttazt, að uppskurðurinn mundi ekki takast
vel, þótt hann yrði framkvæmdur með venjuleg-
um undirbúningi. Það var búið að ákveða, að
hann yrði framkvæmdur daginn eftir, en nú
fréttir hún, án nokkurs fyrirvara, að framkvæma
eigi hann strax — og það um miðja nótt. Mér
fannst líka sjálfri þetta vera óráð. Mér fannst
auðsætt, að dr. Kunce mundi ekki samþykkja
þetta fljótræði, og að hann ætti heimtingu á að
fá að vita, hvað til stæði."
„Alveg rétt, alveg rétt hjá yður, ungfrú Page,“
sagði dr. Kunce samþykkjandi.
„Samt sem áður er það einkennilegt," sagði
Lamb fulltrúi, „að frú Melady skyldi hafa þau
orð um þetta, að það yrði morð. Þvi það leiddi
einmitt til morðs, eins og þér vitið. Hvers vegna
skyldi hún hafa látið þessi orð falla?"
„En það var ekki Pétur Melady, sem var
myrtur," muldraði dr. Kunce.
„Getur verið og getur verið ekki,“ svaraði
Lamb fulltrúi. „Ég get ekkert um það fullyrt
enn sem komið er: Hitt veit ég, að frú Melady
nefndi orðið morð og ég vil vita, hversvegna hún
gerði það.“
Ég vildi reyma að bjarga Nancy og skaut inn í:
„Það má búast við öllu af frú Melady. Enginn
getur vitað, hvað henni dettur i hug að segja."
Dr. Kunce sagði:
„Já, herra fulltrúi. Ég mundi ekki leggja mikið
upp úr orðum frú Melady. Hún er mjög taugabiluð
og segir ýmsar ýkjur."
„O-já, svo er nú það,“ svaraði Lamb fulltrúi,
sem ekki virtist of trúgjarn. „Ég get samt ekki
að því gert, að mér finnst það skrítið, að hún
skyldi kalla þetta morð, og svo varð það morð.“
„Hún óttaðist um föður sinn,“ sagði ég óþolin-
móð. „Hún óttaðist allan tímann að uppskurður-
inn væri mjög hættulegur og að hann mundi
jafnvel ríða honum að fullu. Auk þess var það
dr. Harrigan, sem myrtur var. Ég get ekki séð,
að nokkurt sambandi sé milli þeirra orða frú
Melady, að þetta myndi verða morð og morðsins
á dr. Harrigan. Það var Pétur Melady, sem frú
Dione Melady, dóttir hans, hafði í huga, þegar
hún lét þessi nefndu orð falla í reiðikasti. Að
mínu áliti er hvarf Pétur Melady jafn þýðingar-
mikið fyrir þetta mál og morðið á dr. Harrigan.
Ég hef verið hjúkrunarkona í mörg ár og aldrei
hefir það komið fyrir áður, að sjúklingur hafi
alveg horfið úr sjúkrahúsi, svo ég viti. Auk þess
var Pétur Melady mjög veikur, og mér er óskilj-
anlegt, hvernig hann hefði átt að komast af eigin
ramleik burt úr húsinu, enda var öllum dyrum og
gluggum lokað. Hvað hefir orðið um hann?"
„Við munum gera allt, sem í okkar valdi stend-
ur, til að hafa upp á honum," svaraði Lamb full-
trúi og leit rannsakandi augum á mig. „Við verð-
um að rannsaka öll atriði málsins, ekkert má
fara fram hjá okkur, hversu lítilfjörlegt sem það
kann að virðast í fyrstu. Ég get fullvissað yður
um það, ungfrú Keate, að við munum finna Pét-
ur Melady áður en langt líður, ef hann er ofan
jarðar. — Segið mér hérna, ungfrú Page, hvern-
ig er hárið á yður á litinn?"
„Hvað? Hárið á mér?,“ spurði Nancy undrandi.
„Það er brúnt ■—- ljósbrúnt —,“ hugsa ég.
„Ljósbrúnt, segið þér,“ át Lamb fulltrúi eftir
— hugsi. „Ekki bara ljóst — eða hvað?“
Hann fór með höndina ofan í vasann innan á
jakka sínum, náði þar í pilludós og fór að bisa
við að opna hana, hægt og varlega. „Mér sýnist
hárið á yður fá á sig gulleitan blæ í þessu ljósi,
sem hér er. Ég hygg, að sumir mundu kalla það
ljóst, skal ég segja yður ungfrú----------“ Hann
þagnaði skyndilega. Ég virti hann fyrir mér með