Vikan - 24.04.1947, Blaðsíða 12

12
eftirvæntingu og sá, hvernig hann starði ofan i
dósina, sem honum hafði nú tekist að opna. Hann
fór með vísifingurinn ofan í hana og rótaði með
honum í einhverju brúnu dufti, sem eftir hafði
orðið á botni hennar. Hann roðnaði og fölnaði á
víxl og leit undrandi og jafnframt rannsakandi á
okkur hvert af öður. Síðan leit hann aftur ofan í
dósina, blés á duftið, sem þá þyrlaðist upp, hóst-
aði og hnerraði og snéri sér loks öskureiður að
dr. Kunce.
„Þér hafið tekiö hárið!“
Auðvitað neita,ði dr. Kunce því ákveðið að hafa
tekið nokkurt hár og sagðist ekki skilja, hvað
herra fulltrúinn ætti við með þessari ásökun sinni.
Lamb fulltrúi gaf sér ekki tíma til að útskýra
þetta nánar, en skammaðist og blótaði eins og
óður væri, og allt var komið í uppnám í stofunni,
þegar svo vel vildi til, að skrifstofustúlkan barði
að dyrum og tilkynnti, að nokkrir blaðamenn
væru komnir, sem óskuðu eftir að fá að tala við
Lamb fulltrúa og dr. Kunce, ef það væri þeim
ekki óþægilegt.
Þetta hafði góð áhrif. Mennina langaði aug-
sýr.ilega báða til að láta fréttamennina spyrja
sig um gang málsins og birta síðan viðtal við
þá i blöðum sinum. Dr. Kunce fór að strjúka
skeggið mjög ánægjulega, og Lamb fulltrúi var
nú búinn að gleyma reiði sinni og varð auðmjúk-
ur eins og lamb. Pilludósin sem sök hafði átt á
reiðinni, hvarf skyndilega ofan í vasann á full-
trúanum, og okkur ungfrú Page var leyft að
fara.
Þegar ég var komin út fyrir, fór ég að hugsa
um, hve reiður Lamb fulltrúi hafði orðið, er hann
varð þess var, að hárið var horfið úr dósinni. 1
rauninni var þetta allt önnur dós, en hann hélt
að það væri sama dósin og hárið væri horfið úr
henni. Ég þóttist þess fullviss — mér til mikils
léttis — að Lamb fulltrúi hefði alls ekki grunað
mig um neitt í sambandi við hvarf hársins. Við
Nancy urðum samferða upp stigann, og mér varð
litið sem snöggvast á hár hennar og óskaði þess
með sjálfri mér, að ég gæti á einhvern hátt sann-
færst um, að þetta hefði ekki verið hár af henni.
Nancy mælti ekki orð frá vörum. Mér fannst
'einkennilegt, að hún skyldi ekki minnast á spurn-
ingu Lambs fulltrúa um háralit hennar. Ef til
vill var hún niðursokkin í hugsanir sínar eins og
ég, og hver veit, nema hún hafi verið að velta
fyrir sér samskonar spurningum og ég sjálf.
Þegar við vorum að komast upp á þriðju hæð-
ina, rauf Nancy loks þögnina og sagði:
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
„Ó, en sá hiti! Það er erfitt að vera í þessum
einkennisbúningi í þvílíkum hita. — Nú ætla ég
að reyna að leggja mig, þvi ég gat ekkert sofið
í morgun. Ég sé þig aftur klukkan sex, Sarah.
Dr. Kunce segir, að við eigum að vera saman
á næturvaktinni fyrst um sinn, og Ellen líka,
auðvitað. Lillian Ash verður einnig á næturvalct
í álmunni hjá okkur sem einka-hjúkrunarkona.
Kvíðir þú ekki fyrir, Sarah, að vera á næturvalct
eftir þetta?“
„Jú — auðvitað," svaraði ég. „Hver mundi
ekki kviða fyrir því undir þessum kringumstæð-
um? Ég býst samt ekki við, að neitt sérstakt
komi fyrir eftir þetta. Það er líka nóg, sem
komið er!“
„Já, sannarlega, sannarlega," svaraði Nancy
og lagði af stað inn í suðurálmuna, en þar eru
heimavistarherbergi hjúkrunarkvennanna. Ég
varð henni samferða og fór inn í herbergi mitt.
Ég sá hvorki dr. Kunce né Lamb fulltrúa aft-
ur fyr en seint um kvöldið. Ég eyddi tímanum í
herbergi mínu, aflæsti sjálfa mig inni og virti
fyrir mér tvo smáhluti, sem ég þóttist vita að
stæðu i einhverju sambandi við morðið og hvarfið
á Pétri Melady. Þessi hlutir voru pilludósin, með
ijósa hárinu í og korkþynnan, sem ég hafði fund-
ið i skurðstofunni. Ég var lengi að velta því fyrir
mér, í hvaða sambandi þessir hlutir stæðu við
morðið og hvarfið, en gat þó ekki komist að
neinni niðurstöðu. Ég var heldur ekki I þvi skapi,
að ég gæti hugsað neitt. Ég rifjaði upp fyrir mér
aftur og'aftur viðburði kvöldsins áður og komst
aldrei lengra. Ég kveið fyrir næturvaktinni.
Ekki veit ég hvernig á því stóð, að ég hafði
það skyndilega á tilfinningunni, að ég væri í ein-
hverri hættu, að einhver fylgdist með öllum
hreyfingum mínum og gæfi mér strangar gætur.
Mér varð gripið til hitapokans, sem ég hafði
ákveðið að geyma pilludósina og korkþynnuna í
og hafði hann við höndina, ef ske kynni að ég
þyrfti að fela þess hluti skyndilega. Þessi til-
finning, að mér væri gefnar strangar gætur og
jafnvel veitt eftirför á leið minni um sjúkrahúsið,
fylgdi mér jafnan meðan á rannsókn þessa máls
stóð og jókst heldur en hitt. Ég hugði þetta vera
ímyndun í mér og stafa af þreytu og kvíða, þótt
annað kæmi á daginn áður en lauk.
Ég varð niðursokkin í hugsanir mínar, þegar
ég þóttist skyndilega verða þess vör, að einhver
var að rjála við dyrnar á herbergi mínu. Ég leit
upp og horfði á dyrahúninn, sem var sívalur gler-
húnn, og ég sá ekki betur en honum væri snúið,
✓
VIKAN, nr. 17, 1947
að vísu hægt og hljóðlega, en ég held mér hafi
samt ekki skjátlast. Ég hafði ekki heyrt neitt
fótatak í ganginum og enginn barið að dyrum
eða kallað á mig. Þegar ég var loksins búin að
koma pilludósinni og korkþynnunni fyrir i hita-
pokanum, hengja hann upp á vegg, svo ekki bæri
á neinu, gekk ég fram að dyrunum og opnaði.
Þar var engan að sjá, gangurinn var auður og
tómur.
Þegar við komum á næturvakt, urðu hjúkrun-
arkonurnar, sem verið höfðu á dagvaktinni, sýni-
lega mjög fegnar lausninni. Mér voru afhentir
allir lyklar með þeim skilaboðum frá dr. Kunce,
að ég væri beðin að taka aftur við stöðu minni
sem yfirhjúkrunarkona í álmunni fyrst um sinn.
„Ég hugsa, að hann hafi átt við, að þér tækuð
við þessu þangað til sjúklingurinn yðar finnst,"
bætti hún við. „En það er sannfæring min, að
hann finnist ekki, hvernig sem leitað er. Það er
skoðun flestra, að hann hafi myrt dr. Harrigan
og hlaupist síðan á braut. Hann hefir kannski
gert það í sjálfsvörn." Hún horfði inn eftir
ganginum og hrollur' fór um hana, þótt svita-
perlur glitruðu á enni hennar vegna hitans. „Ég
öfunda ykkur ekki af næturvaktinni," hélt hún
áfram. „Það hefir verið nógu slæmt um hábjart-
an daginn, enda mundi enginn geta fengið mig
til að vera á næturvakt hér — og það með lyftu-
dymar rétt fyrir augunum."
„Ef þér teljið víst, að Pétur Melady hafi myrt
dr. Harrigan, þá er ekkert að óttast, því hann er
svo gjörsamlega horfinn, að ekki hefir enn tekist
að finna hann. Þér trúið kannski á drauga?,“
spurði ég í gamni, en ég hefði ekki varpað fram
þessari spurningu, ef ég hefði rennt grun í svar
hennar.
„Já,“ svaraði hún með sannfæringarkrafti. „Ég
trúi á svipi. Ég mundi ekki fara inn í herbergi
Péturs Melady í kvöld, hvað sem í boði væri. Ég
er skygn,“ sagði hún að lokum.
„Skygn?,“ hrópaði ég. „Þér eruð þreyttar og
bilaðar á taugum."
Hún leit kuldalega á mig og breytti um sam-
talsefni:
„Erú Melady hefir verið í hálfgerðu kasti í
allan dag, eins og þér getið séð á spjaldinu henn-
ar. Hérna eru fyrirskipanirnar um sjúklingana
fyrir nóttina. Ég vona að allt sé í lagi eins og
stendur, annars hefir allt verið á öðrum endan-
um í dag. Lögreglan hefir verið að rannsaka
herbergi Péturs Melady og síðan yfirheyrðu þeir
frú Melady og frú Harrigan — og jafnvel Lillian
Ash. Ég býst við, að þeir hafi yfirheyrt yður líka.
Já — og frú Harrigan hefir reykt hvorki meira
né minna en þrjá — ég segi þrjá pakka af vind-
lingum í dag. Jæja, ég er nú laus við valctina,
sem betur fer.“ Hún gekk í áttina til stigans,
nam staðar þegar hún kom að honum og leit á
mig yfir öxl sér og sagði:
„Ef ég væri í yðar sporum mundi ég ekki
hætta á neitt í nótt. Minnist þess, að sjaldan
er ein bára stök. Hver veit, hvaða öfl hafa verið
hér að verki ? Hatur, morð, afbrýðisemi eða
hvað? Gætið yðar, ungfrú Keate, að verða ekki í
vegi fyrir þeim, sem hér eru að verki.“ Með þess-
um orðum lauk hún aðvörun sinni og gekk hratt
niður stigann.
Þegar ég snéri mér við, varð ég þess vör, að
Ellen stóð við hlið mina. Augu hennar voru svo
stór, að ég hélt þau ætluðu út úr höfðinu á henni.
„Ó, guð minn góður!,“ hrópaði hún. „Heyrðuð
þér, ungfrú Keate, hvað hún var að segja? Er
þetta satt? Er nokkur hætta á ferðum?"
„Ég veit ekkert um það,“ svaraði ég, en Ellen
var ekki af baki dottin og stakk upp á því, að
við heimtuðum að lögreglan rannsakaði alla álm-
una að nýju.
„Hvaða vitleysa," svarað ég. „Þeir hafa ekki
gert annað í allan dag en að rannsaka sjúkra-
húsið og þeir finna ekkert frekar þótt þeir byrji
að nýju að leita. Sjáið þér ekki, að sjúklingirinn
í stbfu 301 hefir kveikt á ljósmerkinu sínu? Yður
væri nær að svara honum en standa hér og tala
eintóma vitleysu.“
Copr IVió. Kin^ Fiaiufcs SynJicatc, Inc, World rights tcscrved.
1. Raggi: Ég má ekki verða of seinn í skól- 3... Raggi: Ég ætti að hafa það!
ann. 4. Raggi: Æ! Skólinn er lokaður! Ég stein-
1. Raggi: Ég verð að reyna að hlaupa harðara. gleymdi því, að það er mánaðarfrí í dag!