Vikan - 14.08.1947, Qupperneq 11

VIKAN, nr, 33, 1947
11
*--------- Framhaldssaga: ------------
SPOR FORTÍÐARINNAR 20
i, _ -— — - ÁSTASAGA eftir Anne Duffield —
„Eins og þér viljið, ungfrú Sybil, en gleymið
ekki því, sem ég sagði. Ég bíð.“
„Já, biðið bara. Þér gerið yður ekki svo litlar
hugmyndir um yður sjálfan, Hussein E1 Bedavvi!"
„En þér?“ hvíslaði hann. „Verið varkár, dúf-
an min, dramb er falli næst.“
„Hvemig dirfist þér að tala svona við mig, þér
gleymið —.“ Sybil var í raun og veru orðin reið.
„Hver ég er?“ sagði hann brosandi. „Við höf-
um nú ólíkar skoðanir á því, ungfrú Sybil.“
„Talið þér kannske svona við • aðrar enskar
stúlkur ?“
„Aðrar? Hvað koma þær mér við? Ég vil ekki
tala við neina nema yður. Ég legg mig aðeins
niður við að tala við yður.“
„Leggið yður niður við! Þér eruð furðulegur!“
Hún gekk hratt yfir grasflötinn og Hussein létt-
um skrefum við hlið hennar. Sybil var ennþá
reið og hálfhrædd við eitt, sem hann hafði sagt,
en þrátt fyrir allt hrifin af honum og upp með
sér. Ungfrú Summers mátti segja, hvað sem hún
vildi. Það var mikið varið í hann — það var auð-
séð á því, hvemig Axel greifi gerði honum hátt
undir höfði. „Hann er hálf brjálaður af ást til
mín — veslingurinn.“
Það var að nokkm leyti rétt að Hussein E1
Bedawi hafði aldrei árætt að tala svona til ann-
arrar enskrar stúlku en Sybil. Það sýndi ljóslega
ástríður hans og hversu háar hugmyndir hann
gerði sér um skjólstæðing Kaye majórs.
Þegar Sybil kom auga á Micael Summers hljóp
hún orðalaust frá Hussein til hans.
„Halló, hvar hafði þér verið?“ kallaði Michael.
„Ég var að sýna Hussein undrablómin okkar.
Ungfrú Summers sagði að ég ætti að vera vin-
gjamleg við hann.“
„Þér emð góð stúlka. Yður er alltaf að fara
fram.“
„Finnst yður það?“ Hún mændi á hann bláum
augunum.
„Ég er að byrja að fá örlitla von,“ sagði hann
striðnislega.
„Ég sá að þér gerðuð skyldu yðar við Hussein,“
sagði Linda vingjarnlega við ungu stúlkuna, um
leið og hún kom til þeirra.
„Það gerði ég,“ sagði Sybil reiðilega, því að
henni gramdist að Linda skyldi ónáða þau. „Þér
hefðuð ekki látið mig gera það ef ■—,“ hún þagn-
aði snögglega.
„Ef hvað?“ spurði Linda hvasst.
„Það var ekkert,“ sagði Sybil, sem iðraðist
fljótfæmi sinnar, að ætla að fara að segja Lindu
frá því, sem gerzt hafði, til þess eins að geta
skapraunað henni. „Michael, langar yður ekki til
að sjá blómin?“
„Jú, við skulum fara og líta á þau,“ sagði
Linda.
„Nei, ég vil sýna honum þau ein,“ sagði Sybil
nöldrandi eins og óþekkur krakki. „Ég á þessi
blóm, Gamal skýrði þau eftir mér. Hann kallar
þau „sitt Sybil“. Er það ekki fallegt af honum?
Hann er hreykinn af þeim og ég líka. Ég ein má
sýna fólki þau.“
„Förum þá, Sybil,“ sagði Michael og leit af-
sakandi á systur sina. „Börn verða að fá vilja
sínum framgengt." Linda svaraði engu, heldur
stóð ein eftir.
Sama kvöld, þegar hver var kominn inn til sín,
komst Linda að þeirri niðurstöðu að nú mætti
hún ekki draga það lengur að tala alvarlega við
þetta erfiða barn. Hún gekk því inn í herbergi
Sybilar og lokaði hurðinni á eftir sér.
„Sybil, við hvað áttuð þér i dag, þegar þér
sögðuð að ég hefði ekki beðið yður að vera vin-
gjamlegar við Hussein, ef ég vissi eitthvað ?“
„Sagði ég það? Ég man það ekki.“
„Sagði Hussein eitthvað, sem þér reiddust af ?“
hélt Linda áfram.
„Auðvitað ekki. Hvers vegna dettur yður það
í hug?“
„Þér vitið að við höfum talað um þetta áður og
þá játuðuð þér að þér vissuð að hann var á
eftir yður.“
„Það var hann lika — eða það leit út fyrir
það. En þér sögðuð mér engu að síður að vera
vingjarnleg við hann.“
„Kaye majór bað mig að segja yður pað. En
hann veit ekki -—.“
„Það er ekkert að vita. Ég bið yður að hætta
þessari vit-leysu. Hvorugt ykkar lætur mig nokk-
um tíma í friði — þetta er ósanngjarnt - ‘
„Ég hefi bara áhyggjur út af yður, Sybi!, mér
finnst þér vera svo æstar í dag. Viljið þéi ekki
segja mér hvað kom fyrir?“
„Ég hefi ekkert að segja. Hann var kurteis
eins og venjulega. Ég hélt áður að hann væri
ástfanginn af mér, en það er víst liðið hjá. ’
Linda, sem hafði gefið Hussein nánar gætur
þá um daginn var ekki á sömu skoðun, en hún
minntist ekkert á það.
„Segið þér nú satt, Sybil? Þér mynduð ekki
leyna mig því ef hann hefði verið nærgöngull —
eða er það? Það mætti ekki viðgangast — þér
gerið yður kannske ekki ljóst hvað þetta er
alvarlegt."
„Það er satt, sem ég segi, en ég get ekki gert
að þótt þér trúið mér ekki.“
„Ég trúi yður,“ svaraði Linda hægt. „Ég helcl
að þér mynduð ekki segja mér ósatt. Þér vitið
eins vel og ég að Hussein hefir eklcert leyfi til
að gera sig heimakominn við yður.“
„Þér þurfið ekki að minna mig á það, ungfrú
Summers."
„Ég vil að þér segið mér það strax ef hann
ónáðar yður eitthvað.“
„Hann dirfist þess aldrei,“ sagði Sybil óþolin-
móð, „þér gleymið hver ég er.“
„Það væri heimskulegt af honum og Kaye
majór myndi ekki tvinóna við að sýna honum
i tvo heimana ef svo bæri undir. Ég segði fjár-
ráðamanni yðar frá þessu, ef hann ætti ekki í
einhverju stímabraki við þá innfæddu, en hann
segir að þar geti E1 Bedawi-feðgarnir komið sér
að liði. Þess venga vill hann halda vináttu við
þá.“
„Hlaupið með þetta í majórinn, ef yður sýnist.
— og gerið honum erfitt fyrir, en það væri ekki
gáfulega gert. Ég veit ekki hvað þér gætuð sagt
honum. — Hussein hefir hvorki gert neitt né
sagt. Og þó að þér haldið að hann sé á hnot-
skógi á eftir mér getur það eins verið ímyndun
ein — sem ég held lika að það sé. Ef þér segið
honum þetta,-þá skal ég segja honum mína skoð-
un á þessu máli.“
„Ég ætla að bíða með það, en munið það, sem
þér lofuðuð mér,“ sagði Linda.
„Þá það! Var það eitthvað fleira?"
„Já — en ég veit ekki hvernig ég á að liefja
máls á því, Sybil.“
„Þér eruð ekki vanar því að geta ekki kornið
orði fyrir yður.“ svaraði Sybil.
„Mér — mér finnst að þér ættuð ekki að vera
svona mikið með bróður mínum —.“
„Drottinn minn! Ætlið þér nú að fara að
skamma mig aftur? Hvað hefi ég gert af mér?“
„Ég er ekki að skamma yður,“ svaraði Linda
rólega. „Michael er ágætur, en Alberta — já, ég
játa, Sybil, að hún er afbrýðisöm. Hún getur ekki
gert að því þótt hún sé svona. Þér valdið henni
miklum áhyggjum. Ég veit að þér hafið bara ekki
hugsað út í það — en hún þjáist af því, Sybil.“
„Mér þykir það leitt, en hún þjáist um leið og
einhver kvenmaður litur á hennar ástkæra
Michael. Ekki get ég gert að því.“
„Ég veit að yöur geðjast að Michael, en látið
ekki svona mikið með hann. Hann er of gamall
til að þér séuð að eyða tima yðar á hann —
það eru héma svo margir ungir og skemmti-
legir menn."
„Ég er þreytt á ungum mönnum," sagði Sybil
og setti á sig skeifu. „Ég fékk nóg af Tony —.“
„En þér verðið að láta Micliael einhvem tíma
í friði —.“
„Hann virðist ekkert hafa á móti því að vera
með mér —.“
„Munið að Michael á konu, sem honum þykir
vænt um. Látið ekki tilfinningamar ná valdi á
yður — ég veit að hann er yndislegur maður.
Gætið þess, að þér brennið ekki sjálfa yður, góða
bam.“
„Það er ég ekki hrædd við að ég geri,“ svaraði
Sybil. Linda andvarpaði. Hvað þýddi að tala við
þetta kaldlynda, einþykka barn?
Hún sá að Sybil horfði í spegilinn og hún varð
allt i einu hrædd. Hún varð falleg, ömgg — og
viss um Michael. Hafði hann gefið henni ein-
hverja ástæðu til að vera það. Michael var ekki
annað en mannleg vera, svo það gat vel hugsast.
„Þetta gotur ekki gengið lengur, Sybil, þér
verðið að te’ a tillit til mágkonu minnar,"
„Nei, þér vitið vel að við verðum að gera út
um þetta okkar á milli.“
„Það kæmi mér ekki á óvart þótt þér gerðuð
það, en bróðir yðar yrði yður ekki þakklátur. En
því talið þér ekki við hann sjálfan, úr því að þér
hafið þessar áhyggjur?"
„Af því að Michael veit ekki að Alberta er
svona afbrýðisöm. Ég vil ekki koma upp um
hana við manninn hennar. Þetta er allt undir
yður komið, Sybil —.“
„Ég get víst ekkert hjálpað yður og Albertu í
þessu máli.“
„Viljið þér ekki svo mikið sem reyna að láta
bróður minn í friði?“
„Þér ættuð heldur að biðja hann að láta mig í
friði!"
„Sybil!"
„Já.“ Sybil var blóðrjóð í framan og með grát-
staf í kverkunum. „Það er ekki eins einfalt og
þér haldið. Einhvem tíma komizt þér að raun
um —.“
„Hvað hefir Michael sagt yður?“
„Hann hefir ekkert sagt, en ég er enginn skyni-
skroppinn veslingur. Þér skuluð ekki halda að það
sé ég, sem geng eftir honum."
„Ég er hrædd um að þér misskiljið þetta,"
sagði ! inda. „Michael skoðar yður sem hvert
annað bam.“
„Er það satt? En hvers vegna hafið þér þá
þessar áhyggjur? Ég held að þér séuð famar
að ragla. Það er ekki til neins fyrir okkur að
tala um þetta."