Vikan - 14.08.1947, Qupperneq 12

12
i
VTKAN, nr. 33, 1947
„Nei,“ svaraði Linda biturt.
„Þér látið mig þá kann^ke í friði með einka-
mál min framvegis?"
„Það geri ég,“ sagði Linda, „ég hefi gert það,
sem í minu valdi stendur."
15. KAFLI.
Kaye majór sendi boðsbréf í allar áttir að mat-
arveizlu og dansleik, sem hann ætlaði að halda
Axel gTeifa til heiðurs. Honum geðjaðist að
Austurríkismanninum, en af vissri ástæðu hefði
hann ekki harmað fráfall hans, ef svo hefði borið
imdir. Allir í Abbou-Abas kepptust við að bjóða
greifanum til sín og gera sem mest fyrir hann og
vildi Kaye ekki standa öðrum að baki hvað það
snerti. Þetta átti að vera stór veizla og kom
danshljómsveit alla leið frá Kairo.
Síðustu dagana fyrir veiziuna voru þau Linda
og majórinn bæði í æstu skapi — þeim leið illa og
gat Kaye ekki leynt þessu, en aftur á móti tókst
Lindu það vel. Augu hans voru spyrjandi og
dapurleg, jafnvel þegar hann brosti, og lá við að
Linda færi að gráta þegar hún sá það, en sam-
tímis fyllti það hana hamingju.
„Nei, nei, ég trúi því ekki -— ég þori ekki að
trúa því,“ sagði hún hvað eftir annað við ‘ jálfa
sig.
Sambúðin á milli Lindu og Sybil var einnig ekki
sem bezt þessa dagana. Stelpan fór ekki í laun-
kofa með að hún var Lindu reið og hún varð
sífellt bráðari í skapi.
„Hún hefir eitthvað illt á prjónunum," hugsaði
Linda óróleg.
Á þessu tímabili sáu þau Michael og Albertu
aðeins tvisvar sinnum, og í bæði skiptin gaf Linda
bróður sínum nánar gætur í laumi. Henni fannst
Michael vera ólíkur sjálfum sér og eins og hon-
um liði ekki rétt vel. Það var langt síðan Alberta
var orðin þvinguð í framkomu við Sybil og það
bætti ekki úr skák, hvémig hún reyndi hvað eftir
annað ^3 vera snefsin við hana.
Tony tók ósigri sínum eins og karlmanni
sæmdi, en Linda kenndi samt sárt í brjóst um
hann. Hann var hnugginn á svipinn, en þegar
hann reyndi að vera glaður var kæti hans óeðli-
leg. Það bætti ekki úr skák fyrir Lindu að Axel
greifi, sem fram að þessu hafði verið henni til
mikillar ánægju, olli henni nú aðeins óróleika.
Hún var farin að lesa meira en vináttu eina út
úr augum hans, en eftir því sama hafði Kaye
tekið fyrir löngu.
Það var því engin furða þótt margir værn
órólegir og í æstu skapi þegar gestirnir tóku
að streyma að Friðarlundi veizlukvöldið
Kaye majór, sem var nú að halda manni veizlu,
sem hann játaði fyrir sjálfum sér að væri keppi-
nautur sinn í ástamálum, hafði tekið á öllu því'
sem hann átti til. Hann var glæsilegri og karl-
mannlegri en nokkru sinni fyrr. Jafnvel Sybil gat
ekki annað en séð það. Hún starði á hann og
óskaði þess allt í einu að hann væri ekki fjár-
ráðamaður sinn og hún hefði kynnzt honum við
aðrar aðstæður, svo að hún hefði getað lagt net
sín fyrir hann.
Michael var í ágætu skapí. Linda, sem var í
fallega hvíta kjólnum, tók alveg að sér hlutverk
húsmóðurinnar í þessari veizlu, sem var haldin
vini hennar til heiðurs. Eve Lacy og vinkonur
hennar voru bæði reiðar og hneykslaðar yfir
framferði hennar og hugsuðu sér að ná sér niðri
á henni við tækifæri.
Það var ekki nema sautján manns, sem var
boðið i matarveizluna, sökum rúmleysis, en fjöldi
fólks kom klukkan 11 til að vera á dansleiknum.
Öllu hafði verið rutt út úr stóru setustofunni og
hljómsveitinni komið fyrir á palli við svalahurð-
ina. Bæði gólfið í setustofunni og flísarnar í and-
dyrinu höfðu verið bónaðar svo að það mátti
spegla sig I þeim.
„Ég vona að þeir leiki æstan ,,jass“, sagði
Sybil þegar hljóðfæraleikendumir tóku að stilla
hljóðfærin sín. Hún stóð i hópi með Albertu,
Michael og Helene Sanders.
„Ég efast ekki um að þeir geri það,“ sagð’
Michael kurteislega.
„ „Jass“ er dásamlegur," hélt Sybil áfram, tók
nokkur dansspor og horfði á Michael. Hún var í
silfurofna kjólnum, sem var svo fleginn ofan á
bak og aðskorinn um mjaðmimar að líkams-
vöxtur hennar kom greinilega í ljós. Kjóllinn var
í raun og vem alltof fullorðinslegur í samanburði
við bamalegt andlit hennar og Ijósu lokkana.
Alberta horfði á mjótt mitti hennar og ávalar
mjaðmimar og það fór hrollur um hana að sjá,
hvemig hægt var að fylgja hverri líkamshreyf-
ingu undir þunnu efninu. Sybil gat ekki verið
í miklu innan undir.
„Ég vona að hljómsveitin spili ekki „jass“.
Það er hræðilegt pottaglamur, sem aðeins villi-
menn geta dansað eftir."
Linda, sem stóð yzt í hópnum hjá Axel greifa
andvarpaði þreytulega. Bara að Alberta gæti
þagað, hún gerði aðeins illt verra með þessu og
æsti stelpuna.
„Villimenn?" át Sybil upp eftir henni hlæjandi.
„Er ég þá ekki hálfvillt, Michael?" Hún sneri
sér í hring svo að pilsið stóð neðst beint út i
loftið.
„Ég er sammála yður, frú Summers," flýtti
Helene Sanders, svarthærð, blíð'ynd stúlka, sér
að segja. „Ég hefi viðbjóð á „jassi“.“
„Ef þú breytist ekki til batnaðar, Helene, end-
arðu með því að ganga á flatbotnuðum skóm
og með hatt úr grófu ullarefni. Þú ert fædd til
að vera piparmey."
„Ég er viss um að Helena gengur eins fljótt
út og margar aðrar,“ svaraði Alberta einbeitt.
,;Já, það er undarlegt, hvemig sumar konur
geta farið að því að krækja sér í menn,“ hélt
Sybil áfram, „jafnvel þær, sem eru fæddar til að
vera piparmeyjar". Sybil lagði handlegginn utan
um mitti Helene og sagði full iðrunar: „Taktu
ekki nærri þér það, sem ég segi, Helene — ég var
bara að striða þér. Það liður ekki á löngu, áður en
örlög þín verða ráðin. Hárið á þér fer ljómandi
vel í kvöld.“
1 sama bili byrjaði hljómsveitin að leika nyj-
asta „jass“-lagið. Það var satt að Sybil var
,,villt“ í kvöld, hún þreif í Michael og dró hann
óðara fram á gólfið með sér. Helene dansaði
blóðrjóð og alvarleg á svipinn fram á gólfið með
Jack Daintry, en Axel greifi hneigði sig fyrir
Lindu.
„Hefir yðar hátign verið ánægð með mig síð-
ustu dagana?" spurði Tony, þegar hann dansaði
við Lindu næsta dans.
„Já' mjög,“ svaraði hún.
Hann brosti og svo var ekki minnst frekar á
það, sem á milli þeirra hafði farið. Þau fóru fram
hjá Sybil, sem var að dansa við Jack og Linda
lét falla nokkur orð um fegurð hennar.
„Já, hún er falleg í kvöld," svaraði Tony, „en
hvað er að henni, hún er svo æst? Drakk hún of
mikið af kampavíninu við borðhaldið?"
„Það held ég ekki."
Hann hrukkaði ennið, en sagði ekki fleira. Linda
var fegin að hann skyldi hafa það mikinn áhuga
á Sybil að hann hefði áhyggjur út af henni, það
var góðs viti.
Skömmu seinna kom Kaye majór til Lindu, þar
sem hún stóð ein úti í homi á svölunum.
„Má ég dansa við yður þennan dans, ungfrú
Summers?"
„Já."
„Eigum við ekki að dansa héma úti?“ spurði
hann. Það var hálfdimmt á svölunum og Kaye
hafði veitt þvi athygli að margt af unga fólk-
inu kaus heldur að dansa þar. Þau dönsuðu valz
þegjandi -— hann hélt fast utan um mitti hennar.
„Við dönsum næsta dans líka," sagði hann
þegar lagið var á enda.
Hún kinkaði kolli.
„Viljið þér kampavín?" spurði hann. Skenki-
borðið stóð yzt í setustofunni, við svalahurðina.
„Nei, ég þakka yður fyrir, ekki núna."
„Þá skulum við koma út og kæla okkur."
Þau gengu niður stigann og út I garðinn.
„Skemmtið þér yður í kvöld, ungfrú Summ-
ers?“
,,Já, en þér?“
„Ég naut þess að dansa þennan dans," svaraði
hann. „Ég vonast líka eftir að njóta þess næsta
og nokkurra seinna."
„Já, það dansa margar vel af þeim, sem eru
héma í kvöld.”
„Það er ein hér i kvöld, sem mér þykir sér-
staklega gott að dansa við — já, of gott."
„Því segið þér það?“
„Af þvi að mig langar þá ekki til að dansa við
neina aðra en hana. Þegar maður hefir fundið
draumadis sína —
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
Copr. 1946, King Featut« SyndMT»rc. lnr.. W&rilrtehts ttt.rv.,1
1. Raggi: Þarna hleypur Georg á eftir kettinum!
■1 . . . og það var engin furða, því að kötturinn
Maggi: Komdu, Georg! Svei þér, Georg! Georg! er kominn undir verndarvæng „hundahreinsar-
2. Maggi: Láttu köt.tinn í friði, Georg!
3. Georg gegndi ekki Magga, en nú snar-
stanzaði hann ...
ans“!