Vikan - 11.09.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 37, 1947
Framhaldssaga:
11
SPOR
■■■■ l■llll■m■l■■■■■■■■■lll■■■lll■l■■■ll■l■■■■■■■■■■■■ ■■■■■■ ■■■•■■••>■• •■■■■■■■■■ iiii
FORTÍÐARINNAR
11111111111 iii iii iii iii iii i ii 11
ÁSTASAGA eftir Anne Duffield ..
ars hafði hann bara talað við hana á nokkurs-
konar rósamáli — orðatiltæki, sem hann þýddi
úr sínu eigin máli, og Sybil lét hrífast af hinum
fögru orðum. Rödd hans, sem var djúp og hörku-
leg, varð blíð þegar hann talaði við hana.
Hún hræddist hann ekki, þvi að hégómagirnd
hennar og vanþekking var svo mikil, að hún
hugði sig hafa yfirhöndina, Eins og henni var
eðlilegt, daðraði hún við hann, stríddi honum,
og var duttlungafull gagnvart honum. Hún hafði
afar gaman af að striða honum, til þess að fá
augu hans til að leiftra. Hún vissi vel, að hún
lék sér að eldinum, en henni datt ekki i hug,
að hún gæti brennt sig. Hana grunaði ekki, að
Hussein fannst hún vera fráhrindandi og hataði
það, sem hann girntist.
Linda stóð á svölunum fyrir utan herbergið
sitt og horfði yfir skuggsælan garðinn. Sólin
var gengin til viðar, og það var farið að rökkva.
Loftið var fullt af blómaangan, það var hægt að
sjá blómin á appelsinutrjánum, og reykinn, sem
lagði frá varðeldunum — hinn sérkennilegi ilm-
ur Austurlanda, sem vakti gleymdar tilfinning-
ar. Dularfull ró hvíldi yfir öllu, en undir þess-
ari ytri ró loguðu sorgir, eftirvænting og gleði,
sem gátu losnað úr læðingi þegar minnst von-
um varði.
„Ó, K! Hversvegna get ég ekki slitið mig
lausa frá þér? Ætt hún ekki að fara og slíta
sig lausa frá þeim manni, sem olli henni hugar-
kvölum ?
Henni gafst núna gott tækifæri, þar sem
bróðir hennar og mágkona voru að fara. Hún
gat fundið gilda afsökun. Það var bezt að fara.
Og þó — þó að yfirgefa La Tranquelitté.
Henni þótti þótti svo undurvænt um þetta allt
saman, að hún gat ekki slitið sig lausa frá því.
Eg er veiklynd — og ég er ekki með öllum
mjalla. Eg gæti gefið öðrum góð ráð og leið-
beiningar í þessu máli, en ég get ekki farið eftir
mínum eigin ráðleggingum. Ég get ekki farið. Á
meðan hún afréð þetta, leitaðist hún við að beina
huganum heim til Englands, þar var ró og frið-
ur, sem enginn gráeygður maður gat raskað.
Ég er trygglunduð, það veit hamingjan, þar
sem ég hefi getað verið trú minningu þess manns,
sem ég kynntist 16 ára gömul, þá hlýt ég að
halda tryggð við mitt gamla heimkynni. Hvernig
getur staður, sem ég hefi aðeins dvalið á í nokkra
mánuði haft slík áhrif, að allt annað verði að
þoka fyrir þessu?
En það kom fyrir ekki, sveitasetrið í Eng-
landi var horfið í skugga af Priðarlundi.
„Ó — ég get ekki farið héðan. Það er ekki
einungis Kaye, sem ég get ekki skilið við —
heldur er þaS allt.“
Auðvitað var það Kaye, en það var bara ekki
hægt að hugsa sér Kaye annars ataðar en á
Friðarlundi, eða Friðarlund án Kaye.
Að lokum snéri Linda sér við og gekk til her-
bergis síns, þar sem logaði á stóru kerti í stjaka.
Hún gekk að snyrtiborðinu og sá andlit sitt í
speglinum, afmyndað og útgrátið.
Það var mál til komið að skipta um kjól fyrir
kvöldverðinn, en Tony Severing var boðinn að
borða með þeim. Það var föstudagur, en Kaye
var samt ekki ennþá kominn heim. Linda harkaði
af sér, baðaði sig og klæddist svörtum kjól, sem
fór henni sérlega vel. Hún ætlaði að fara að
blása á kertaljósið, þegar hún hrökk við og stóð
kyrr. 1 fjarlægð heyrðist lágt, suðandi hljóð,
það var svo ógreinilegt að óvanir hefðu naumast
heyrt það. Blóðið hljóp fram í kinnar Lindu.
Kaye var að koma heim!
Tiu minútum seinna voru Kaye og Axel greifi
komnir. Þeir þrömmuðu upp stigann og hrópuðu
til ungfrú Summers, sem hafði mætt þeim í and-
dyrinu að þeir kæmu strax að borða. Tony kom
nokkrum mínútum síðar — og Sybil, sem hafði
snemma haft kjólaskipti kom hlaupandi inn frá
garðinum.
Það var fremur þögult við matarborðið, enda
þótt Axel, sem hafði haft mikla ánægju af ferða-
laginu, reyndi að halda uppi samræðum. Kaye
var þreytulegur og fölur.
Öðru hverju fann Linda þunglyndislegt augna-
ráð hans hvíla á sér — og hann var næstum
því biðjandi og spyrjandi á svipinn.
Þetta var um mánaðarmót nóvember og des-
ember, en það var hlýtt og logn þetta kvöld,
svo að þau sátu úti á svölunum eftir borðhaldið.
Enginn virtist hafa löngun til að tala.
Sybil og Tony settu grammofóninn af stað,
en Kay skipaði þeirn að stöðva hann aftur og
var óvenju höstugur í máli.
„Ég get ekki þolað að hlusta á „jass“ í kvöld.“
Sybil hlýddi því, en þó með grömu geði. Síðan
bað hún Axel um að syngja.
„Hefur þú heyrt hann syngja, Tony? Hann
syngur svo dásamlega."
Kaye tók undir það með Sybel, fremur af
kurteisi en af því að hann langaði til að hlusta
á söng.
„Ef þér eruð ekki of þreyttur til þess,“ bætti
hann við.
„Ég er aldrei svo þreyttur að ég geti ekki
sungið, ef þér hafið einhverja ánægju af því.“
Það var lítil slagharpa inni í setustofunni og
við hana settist Axel greifi og lét fingurnar
renna eftir gulnuðum nótunum. Sybil og Tony
fóru inn og settust í legubekkinn fyrir framan
arininn. Linda sat kyrr i stóra stólnum úti í
myrkrinu. Kaye hallaði sér fram á handriðið
skammt frá henni og reykti vindling.
Rödd Axels greifa hljómaði sterk og falleg
út í kvöldkyrrðina.
„En hvað þetta er fallegt,“ sagði Kaye lágt,
en hann hafði ekki heyrt hann syngja áður.
Linda sat þögul og hreyfingarlaus. Axel hélt
áfram að syngja —• nú söng hann gamla Vínar-
söngva. Kaye sá Lindu allt í einu kreista hvxtar
hendurnar í kjöltu sér. Hann kastaði vindlingnum
út fyrir handriðið, tók eitt skref, en stanzaði svo
og hallaði sér upp að súlu.
Linda var ókyrr í stólnum og allt í einu var
Kaye kominn að hlið hennar. Hún leit upp og
hann sá að tár blikuðu í augum hennar. Kaye
lagði hendurnar á axlir hennar og þrýsti þær.
„Linda — hugsið ekki um Vín, þá bölvuðu
borg. Þér megið ekki rifja upp endurminningar
— ég vil ekki láta yður fara burt. Linda — hættið
að láta yður dreyma."
Hún starði á hann og gat ekki hreyft sig í
járngreipum hans. Hún tók andköf, reyndi að
segja eitthvað, en kom engu orði upp.
„Linda — augu yðar koma upp um yður! Mér
er alveg sama hvað þér hafið gert eða hverju
þér hafið lofað, þér sleppið ekki — ég vil eklci
að þér farið — ég get engum unnt áð fá yður!“
Hann beygði sig nær henni og kyssti hana með
áfergju, en Linda reif sig lausa með snöggri
hreyfingu, sem kom honum á óvart, og stökk
upp úr stólnum.
„Nei, Kaye. Ekki aftur! Það skal ekki verða
af því í annað sinn.“
Hann starði á hana þar sem hún stóð beint
á móti honum, skjálfandi, eldrauð í framan og
með leiftrandi augu.
„Við hvað eigið þér?“ Hann barðist við að
muna eitthvað — eitthvað, sem var nærri gleymt.
Hún líktist — líktist — já, á hvern minnti hún
hann núna?
„Ég á við — að þér skuluð ekki fá tækifæri
til að gabba mig aftur-------“
„Ég — —“ en Linda var farin áður en hann
komst lengra. Hún stóð núna inni í uppljómaðri
setustofunni hjá hinu fólkinu. Utan við sig, ráða-
laus og reiður elti hann hana. Hann reyndi að
rifja upp fyrir sér atburð, sem nú stóð honum
fyrir hugskotssjónum aðeins sem draumur.
Axel greifi snéri sér brosandi frá slaghörp-
unni.
„Hafið þið fengið nægju ykkar. Stundum hættir
mér til að syngja of lengi.“
„Nei,“ flýtti Kaye sér að segja. „Haldið áfram,
von Holtzein," og hin tóku undir með honum.
„Þá ætla ég að syngja lag, sem þið kannizt
öll við,“ sagði hann og byrjaði á gömlu, þekktu
lagi — „I Know a lady —.“
Kaye stóð í dyrunum og horfði á Lindu, sem
sat og horfði í gaupnir sér.
„I did but see her passing by, and yet X love
her till I die —.“
Linda leit upp og mætti augnaráði hans.
„Drottinn minn!“ tautaði Kaye við sjálfan
sig, „Ert það þxi-----“
18 KAFLI.
Linda vissi aldrei hvernig henni tókst að láta
á engu bera það sem eftir var kvöldsins. Til
allrar íiamingju fór Tony Severing snemma og
þegar hann var farinn sagði Axel greifi að hann
væri þreyttur og fylgdi glaður ráðleggingu Kaye
að fara að hátta. Sybil var einnig fús til að
fara í rúmið og að lokum stóð Linda ein eftir í
herbergi sínu.
Hún gekk að glugganum, opnaði hlerana og
hallaði sér út. Hugsanir hermar voru á ringul-
reið. Hún hafði séð það skina út úr augum Kaye
að hann þekkti hana aftur.
Hvað hugsaði hann núna um hana? Hvað
segði hann við hana, þegar þau hittust næst?
Hvemig gat hún staðið augliti til auglitis við
hann eftir það, sem nú hafði gerzt?
Varir hennar þráðu kossa hans og slagæðar
hennar hömruðu — hún hafði eitt augnablik
verið fullkomlega hamingjusöm, áður en reiðin
náði tökum á henni. Það mátti ekki henda hana
aftur. Hún gat ekki treyst þeim manni, sem
hafði áður kysst hana og siðan yfirgefið, án
þess að gera síðar tilraun til að finna hana.
Söngur Axels i kvöld hafði haft djúp áhrif á
hann og slíkt var engri konu næg sönnun þess
að karlmaður elskaði hana.
Hún starði út í biksvart myrkrið. Allt í einu
kom hún auga á lýsandi depil, rauða glóð, sem
fór upp og niður og í hringi. Hún horfði fast
á depilinn og skildi að lokum hvað þetta þýddi.
Þetta var Kaye, sem stóð fyrir neðan gluggann
og gaf henni merki með vindlingnum sínum.
Hún veifaði hendinni á móti, gekk hljóðlega