Vikan - 03.06.1948, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 23, 1948
5
Ný framhaldssaga:
iiNHiiiiiiiiiiHHiiHHiiiiHMNiiiiiiiimiiimmiiiinNiiiiMumiiiiiiiiiuiiiiiiniiiiiiimiiHiiiniNuiwniiiiniiai
PARADÍS
8
ÁSTASAGA EFTIR ANNE DUFFIELD
á eyjunni og það heldur að það verði að halda
vináttu við hann. Ég myndi kalla hann drottn-
unargjaman.“
Þegar konurnar gengu út úr borðstofunni, greip
Clare í hönd Stellu.
„Lofaðu mér að koma með þér upp í herbergi
þitt. Ég hefi ekki fengið að tala eitt einasta
orð við þig ennþá.“ Hún sneri sér að ungfrú
Emrys og sagði: „Stella og ég förum upp til
að laga okkur til.“
„Jæja,“ sagði Clare, þegar þær voru komnar
inn í herbergi Stellu og hún setzt á rúmið. „Hvem-
ig líður þér þá og hvernig likar þér hér á Para-
dís?“
„Paradís er yndislegur staður," svaraði Stella.
Clare brosti.
„Einmitt það! Og undarlegur staður! Að því
er Pussy Freeland hefir sagt mér, er búgarður-
inn líka rekinn á undarlegan hátt.“
„Hann er rekinn af miklum dugnaði og hald-
ið vel við.“
„Og hvernig semur þér við hina konunglegu
tign?“ hélt Clare áfram.
„Hvorki vel né illa,“ svaraði Stella og bló við.
„Hann lætur blátt áfram eins og ég sé ekki til.“
„Þú ættir að lofa guð fyrir það. Hvilikur
maður!"
„Hann er ekki svo illur,“ sagði Stella hikandi.
„Vertu ekki svona göfuglynd, Stella. Það er
mikill ókostur á þér og er leiðinlegur eiginleiki
hjá ungum stúlkum."
„En hann — jæja —,“ stamaði unga stúlkan.
„Geðjast þér vel að honum?“ spurði Clare.
„Nei,'alls ekki. Ég skil ekki að nokkmm geti
geðjast vel að honum.“
„Hann er alveg ótækur,“ sagði Clare. „Pussy
hefði átt að vera búin að búa mig undir þetta.
Það er ekki hollt að verða fyrir svona geðshrær-
ingum." Glettni skein út úr rafgulum augum
hennar, en Stellu leið ekki vel — eins og svo
oft þegar hún yar með Clare.
„Geðshræringu!“ át hún upp eftir henni, „Áttu
við þegar Chang þaut á móti þér og gjammaði?“
„Ég á ekki við hundinn, heldur manninn. Ef
það er þá hægt að kalla hann mann.“
„Harringay? Drottinn minn, Clare, hvað viltu
kalla hann annað? Mér geðjast ekki að honum
— ég þoli hann hreint ekki — en hann — hann
er karlmannlegasti maður, sem ég hefi nokkum
tíma séð.“
Clare hló, stóð upp af rúminu og tók að púðra
á sér nefið.
„Hann et- eins og api — api í kjólfötum."
Stellu brá aftur. Að geta sagt annað eins og
þetta' Clare var oft nokkuð orðhvöss. Stellu
geðjaðist ekki sjálfri að Harringay, en það var
ódrengilegt að baknaga hann. Verst var, að
þessi samlíking Clare var ekki fjarri sanni. Stór
o’g þreklegur likami hans, langir handleggirnir
og hörkulegt sólbrennt andlitið— en augun, aug-
un, sem lágu «vo djúpt.
„Apar hafa ekki önnur eins augu og Harrin-
gay," sagði hún og hafði naumast sleppt orð-
inu, þegar þær heyrðu kallað.
„Ljósið, ungfrú Mannering!"
Stella þaut að glugganum.
„Ó, fyrirgefið''
„Allt í lagi,“ kallaði Harringay til svars, „en
setjið hlerana fyrir, ef þér ætlið ekki að koma
strax niður.“
„Við komum strax,“ kallaði Stella og sneri
sér að Clare. „Dæmalaus klaufi get ég verið.
Þetta er i annað sinn, sem ég gleymi þessu.
Mercedes er vön að setja hlerana fyrir, þegar
hún kemur upp til að taka ábreiðuna af rúm-
inu, og auðvitað er hún ekki ennþá farin að
koma upp. Ertu tilbúin, Clare. Vertu svo góð að
opna hurðina um leið og ég slekk ljósið.“
„Vertu ekki svona hrædd, Stella," svaraði Clare
og gekk í hægðum sínum að hurðinni. „Það er
eins og þú hafir stórsekt á samvizkimni, stúlka
mín.“
„Mér líður líka þannig," svaraði Stella stutt-
lega.
Það var ekki gleymskan með gluggahlerana,
sem kvaldi hana. Þetta hafði að vísu verið hirðu-
leysi af henni, en rödd Harringays hafði ekki
bent til þess að hann væri reiður, — hann hafði
aðeins varað hana við. En — hvað hafði hann
kannske heyrt af tali þeirra? Hafði hann heyrt
Clare líkja honum við apa í kjólfötum?
Húsið var lágt og gluggamir höfðu staðið opn-
ir upp á gátt. Hver sem hafði komið yfir sval-
imar, hlaut að hafa heyrt tal þeirra. Stella gat
ekki þolað Harringay, en fannst þetta þó ódrengi-
lega mælt af Clare.
Hún horfði alvarleg á Clare, þegar þær gengu
saman út á svalimar, en Clare brosti bara til
hennar og lagði handlegginn utan um hana. Stella,
sem var blíðlynd og sáttfús að eðlisfari, brosti
á móti og lagði handlegginn þéttar að grönnu
mitti Clare.
Allir vom famir ofan í forgarðinn. Harringay
stóð fyrir endanum á stígnum og horfði á ungu
stúlkumar koma, leiðandi hvora aðra. Stella
horfði feimnislega á hann — hvað hafði hann
heyrt til þeirra? Andlit hans var alvarlegt og
gaf ekkert í skyn. Það var oftar, sem hann var
alvarlegur á svip en hitt. Hann var þreytuleg-
ur, fannst henni, en það var hann einnig svo oft.
Hún sá að augu hans hvíldu fyrst á Clare, en
síðan á henni sjálfri, þegar þær komu á móti hon-
um og leiddust svona innilega.
„Heyrði hann til okkar?“ hugsaði hún hnugg-
in. „Heldur hann að ég sé henni sammála og að
ég baknagi hann á svona viðbjóðslegan hátt!“
Hún brosti feimnislega til hans, þegar þær
náðu til hans. En þá var eins og hann sæi hana
ekki. Þau héldu til hins fólksins, sem sat í hóp >
í birtunni frá kertaljósunum. Harringay dró fram
stól fyrir ungfrú Montrose og Stella sleppti Clare,
rjóð í framan og settist yzt, bak við stól ung-
frú Emrys.
Stella sat í skugganum og horfði á fjörlegan
hópinn í kringum borðið. Clare, frú Freeland
og karlmennimir fjórir töluðu og hlógu. Clare
var miðdepill allrar glaðværðarinnar og Pussy
fylgdist vel með.
Clare var ekki aðeins fögur og hafði töfr-
andi rödd, heldur taláði hún líka gáfulega og
var skemmtileg. Stella sá frú Freeland, þar sem
hún sat þarna, grannvaxin og fríð sýnum og
það var auðséð að hún ætlaði sér ekki að hverfa
algjörlega í skuggann af Clare. Augu Gays
ljómuðu og þau urðu biðjandi, þegar þau hvíldu
á Clare, og Senor Gavarro var auðsjáanlega hrif-
inn af þessum fallega, gesti. Frú Gavarro var
mjög fáorð, enda hefði það verið erfitt fyrir hana
eða nokkurn annan kvenmann, að fá skotið inn
orði, þegar Clare og Pussy vom annars vegar.
Hver var í rauninni tilgangurinn með þessu
kvöldverðarboði, þar sem ungfrú Montrose var
heiðursgestur ? Þessu var Stella að velta fyrir
sér. Hvers vegna hafði Harringay haldið það?
Var það af kurteisi eða undanlátssemi gert —
eða kannske af einskærri forvitni? Ef til vill
vildi hann vera sanngjam gagnvart bróður sín-
um, til þess að Clare eða hann hefði ekki ástæðu
til að kvarta.
Stellu gmnaði, að sú væri ástæðan. Það
styrkti aðstöðu eldra bróðurins og Harringay
var þannig maður, að hann lét ekkert tækifæri
ónotað til þess að ná meiri áhrifiun.
„Hann er kænn,“ hugsaði Stella.
Hann hafði glatt Gay, en um leið lækkað segl-
in hjá Clare. Clare átti í baráttu við Piers Har-
ringay og Stella var algjörlega á hennar bandi,
en hún varð þó að viðurkenna, að Harringay
hafði haft betur í fyrstu viðskiptunum.
Skömmu siðar urðu samræðumar almennari —
og það kom meiri kyrrð yfir hópinn Við borðið.
Bill Freeland kom og fór að tala við ungfrú
Emrys, Gay dró stólinn nær Clare, Pussy beindi
tali sínu að Senor Gavarro og Harringay að frú
Gavarro.
Þau töluðu fyrst ensku, en í ákafanum tók
frúin að tala á móðurmáli sínu, spænsku. Rödd
hennar var skemmtileg og hljómfögur. Stella
skildi ekki hvað hún sagði, en hún varð samt
hugfangin af röddinni. Málið fannst henni fagurt.
Frú Gavarro hafði aftur lagt slæðuna yfir höfuð
sér og hélt henni saman undir hökunni, svo að
það myndaðist dökk gjörð um hvítt andlit hennar.
„Hún er elskuleg," hugsaði Stella. Hún mætti
augnaráði frúarinnar og brosti hálf-vandræða-
lega, en frú Gavarro brosti á móti. Skömmu
síðar stóð frúin á fætur og settist við hlið Stellu.
„Þér emð komnar langt að heiman, imgfrú
Mannering," sagði hún, „ég vona að yður finn-
ist ekki einmanalegt héma.“
„Ég sakna frænku minnar,“ svaraði Stella,
„en mér finnst ég ekki einmana — það eru allir
héma svo alúðlegir við mig.“
„Ég heyri sagt, að þér aðstoðið Gay við rit-
störfin?"
„Já, frú.“
„Finnst yður það skemmtilegt ? “
„Já, afar. Hann hefir mikla hæfileika.“
„Og þér vafalaust líka,“ sagði frúin brosandi.
„Þér emð líka hugrakkar að fara svona langt
einar yðar liðs til að vinna fyrir yður. Mér finnst
það gott, þegar ungar stúlkur em færar um að
sjá fyrir sér sjálfar. Þær em frjálsar og óháð-
ar og ráða hverju þær taka.“
„Það var óhjákvæmilegt fyrir mig,“ svaraði
Stella, sem geðjaðist alltaf betur og betur að
frú Gavarro. „Og ég hefi verið óvenju lánsöm.
Ég gæti trúað, að þær væm ekki auðfengnar
stöður, eins og sú sem ég hefi hér, og það er
vandfundinn annar eins staður og Paradis."
„Það segið þér satt. Á heimili Piers Harrin-
gays hljóta allir að vera ánægðir. Paradís er
einstakur staður og fáir menn eins og eigandi
hennar.“
„Ég vona það að minnsta kosti,“ hugsaði Stella
og var ekki laus við illgimi. En upphátt sagði
hún:
„Emð þér og Senor Gavarró gamalkunnug Har-
ringay?“
„Já, og maðurinn minn hefir þekkt hann ámm
saman. Fjölskylda mannsins mins hefir búið hér
á eyjunni i marga mannsaldra, eins og ættfeð-
ur Harringays."