Vikan - 03.06.1948, Blaðsíða 6

6
VTKAN, nr. 23, 1948
„Og þér einnig?"
„Nei, fjölskylda mín er frá Suður-Ameríku og
ég komst fyrst hingað þegar ég giftist."
„Þá eruð þér langt að komnar, engu siður
en ég,“ sagði Stella.
„Öneitanlega. En þegar stúlkur giftast, verða
þær að semja sig að nýjum siðum og eignast
nýja vini,“ sagði frúin glaðlega.
„Eins og til dæmis Harringay," skaut Stella
inn í brosandi.
,,Já,“ svörtu augun ljómuðu. „Við eigum góð-
an vin þar sem Piers Harringay er, ungfrú Man-
nering, en það vitið þér vist þegar.“ Hún leit á
eiganda Paradísar og bætti við, fremur eins og
hún væri að tala við sjálfa sig en ungu stúlk-
una: „Það þarf ekki annað en að iíta á hann
til að sjá hvem mann hann hefir að geyma. Hann
hefir dásamlegt andlit og svip.“
Stella brosti undrandi. Dásamlegt andlit sagði
hún! Þetta andlit, sem hafði há kinnbein, djúp-
ar hrukkur og hnykklaðar brúnir. Ófríðasta and-
lit sem Stella hafði nokkumtíma séð. Hún horfði
því vantrúuð á spönsku konuna, en frúin sagði
undrandi:
„Finnst yður ekki?“
„Já — nei —“ Stella vissi ekki hverju svara
skyldi. „Hann hefir svipmikið andlit," stamaði
hún, „en mér finnst það afar óviðfeldið."
„Óviðfeldið? Þér eigið líklega við hvað það er
hörkulegt? En ef þér væmð allan daginn úti í
þessum sólarhita, ungfrú Mannering, myndi and-
lit yðar áreiðanlega verða einnig óþýðlegt og
hmkkótt." Það var vottur af aðfinnslu í biíðlegri
röddinni. Stella fyrirvarð sig — fannst hún vera
krakkakjáni, sem hefði fengið ákúmr. En áður
en hún gæti sagt nokkuð hélt frú Gavarro áfram
og roðnaði við: „Við sitjum þá héma og rökræð-
um um húsbóndann og á það illa við. En emð
þér duglegar að synda?"
Hún talaði um stund við Stellu og var afar
vingjamleg, en síðar sneri hún máli sínu að ung-
frú Emrys, sem var að segja Biil Freeland frá
Englandsferð sinni.
Stella sat grafkyrr í stól sínum og spennti
greipar í kjöltu sér. Gay talaði við Clark og
Pussy var niðursokkin í samræður við Senor
Gavarro. Hún var af þeirri tegund kvenna, að
ef karlmaður var viðstaddur virti hún ekki neina
af kynsystrum sínum viðlits. Harringay sat einn
og dálitið afsíðis. Hann hafði ekki rótað sér þótt
frú Gavarro færi til að tala við einkaritara Gays.
Stella leit í iaumi á hann, þar sem hann sat
þama og reykti vindling og hafði koníaksglas á
tágastólnum við hliö sér. Birtan féll á hörkulegan
munn hans og höku, en augun vom í skugga.
Stella gat ekki séð augnatillit hans, en gat sér tii
að haxm væri að horfa á Gay og ungfrú Montrose.
Hvert var álit hans nú á Clare? Iðraðist hann
nú hleypidóma sinna um Clare — sem var svo
fögur og glæsileg? Hann gat ekki hafa búizt við
annari eins stúlku og henni. Hann hafði búizt við
ævintýradrós, eins og þeim sem úði og grúði af
á baðstöðunum. Nú hlaut hann að gieðjast yfir
hinu mikla láni Gays.
„Hún hefir allt til brunns að bera,“ sagði Stella
við sjálfa sig, „bæði fegurð og gáfur. Svo var það
röddin. Bara að Harringay hefði ekki heyrt Clare
kalla hann apa! Clare gat orðið nokkuð hvoss
og óvægin í orðum.“
En hvers vegna skyldi hún vera að hafa með-
aumkun með manni, sem var jafn vel sjálfbjarga
og Harringay og sem aldrei hlýfðist við að særa
aðra, ef honum bauð svo við að horfa. Og hafði
hann ekki gert allt til að telja Gay á að slíta
trúlofvminni við Clare. Það skildist henni bæði
á Clare og ungfrú Emrys. Gerði það þá nokkuð
til þótt hann hlyti þá refsingu að heyra ummæli
Clare um hann ? Hann var drottnunargjam og
þrár, en þó kænn. Hvað hafði hann nú í hyggju,
yjnyndi hann viðurkenna misskilning sinn?
Það var líkast þvi sem Harringay fyndi augna-
ráð Stellu hvíla á sér, því að hann leit allt í einu
á hana, stóð upp og gekk til hennar.
„Jæja ungfrú Mannering!“ Hann settist við
hlið hennar og rétti henni vindlingaveskið. Hún
tók vindling og hann kveikti í honum fyrir hana
eins og fyrr um kvöldið og eldurinn blossaði upp
á milli andlita þeirra. „Þér emð þreytulegar,"
sagði hann, „ég er hræddur um að þetta sé leið-
inlegur félagsskapur fyrir yður.. Því er nú ver að
það er ekkert imgt fólk hér á eyjunni ■— að
minnsta kosti ekki, sem við þekkjum vel.“
„Eg er ekki þreytt," sagði Stella. „Mér finnst
afar gaman héma.“
„Ég sá að þér vomð að tala við frú Gavarro!“
sagði hann.
„Hún er óvenju viðfeldin kona.“
Hann sat um stund og reykti hugsandi; augu
hans hvíldu nú aftur á Clare og bróðumum. Stella
fylgdi augnaráði hans — hún horfði á Gay, depl-
aði augunum og leit svo niður.
„Er eitthvað að?“ spurði Harringay.
„Ekkert,“ stamaði hún. „Það var bara andlit
bróður yðar. „Blá augu hennar rpættu augnaráði
hans og án þess að hugsa neitt frekar, sagði hún
lágt: „Þér getið ekki —• og fáið ekki af yður —“
en þá áttaði hún sig skelfd yfir dirfsku sinni. „Ó,
fyrirgefið! þetta kemur ekki mér við.“
,„Nei, auðvitað ekki,“ En nú brosti hann. „Og
ekki mér heldur, ungfrú Mannering,“ bætti hann
við. Stella leið með furðusvip á hann og hleypti
brúnum bamalega. 1 sama bili kom hreyfing á
fólkið. Frú Gavarro og frú Freeland voru staðn-
ar upp — það var líka orðið mjög áliðið.
„Ég er hræddur um að gestimir okkar séu að
fara,“ sagði Harringay. „Viljið þér fylgja konun-
um inn í húsið og sækja kápumar með þeim.“
„Já, herra Harringay.“
Stella stóð við gluggann í herbergi sínu og
horfði út í svartnættið. Hún hafði dimmt í her-
berginu. Rósailmur barst upp til hennar frá
garðinum fyrir neðan og saman við, hann bland-
aðist sterkur þefur frá lauftrjánum og hafinu.
Það ríkti dauðaþögn, nema öðru hverju heyrðist
öldugjálfur frá ströndinni og skellir frá hesta-
hófum yfir í hesthúsunum.
Gestimir vom famir. Stella hafði boðið öllum
góða nótt og Clare hafði deplað stómm augunum
ibyggin framan í hana. Þegar hún bauð Gay
góða nótt hafði hann allt í einu gripið óvænt í
hönd hennar og þrýst hana vingjamlega, eins og
hann vildi segja: „Þetta fór vel, óskið mér til
hamingju." Harringay hafði horfið eftir að hann
fylgdi gestunum út í bilana. Stella og ungfrú
Emrys höfðu orðið samferða upp að húsinu og
skilið á svölunum án frekari viðræðna. Og nú
stóð Stella i myrkrinu og starði út í nóttina.
Henni var eitthvað svo undarlega órótt. Hina
stuttu athugasemd Harringays var ekki hægt að
misskilja, hann hafi auðsjáanlega viðurkennt ó-
sigur sinn og ætlaði að veita trúlofunni sam-
þykki sitt. Framkoma Clares og Gays benti
sömuleiðis til þess. Það var þá allt komið í lag.
Blessað
barniðl
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Nú skulum við koma út, Lilli, og taka Mamman: Gáttu á undan elskan, svo að Lilli geti séð, þegar þú dreg-
hundinn með okkur. Ég ætla að vita, hvort mamma ur hestinn.
er tilbúin. Pabbinn: Sjálfsagt, elskan — hott-hott!
Mamman: Nei, agalega eru þessir hattar smart! Pabbinn: Hott-hott allir 1. vegfarandi: Hann er vist genginn í bamdóm.
Pabbinn: Hott-hott allir mínir hestar! minir hestar Pabbinn: Hott-hott allir mínir hestar!
2. vegfarandi: Ég hefði ekki átt að drekka síðasta sjússinn!