Vikan - 03.06.1948, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 23, 1948
------ Framhatdssaga:
11
19
Grunsamlegar persónur

Sakamálasaga eftir Dorothy L. Sayers
vitleysa, en varð þó til að hann missti af sög-
unni um (fbwan, heldur hafði Sir Maxwell ein-
hvern veginn klúðrað málið. Þó að hann hefði
(eða segðist hafa) símað strax lýsingu á bílnum
og þeim tveim, sem í honum voru, til Castle-
Douglas, Dumfries, Carlisle og millistöðvanna
altt til Euston, varð hvergi vart við þá. Fyrir-
spurnir í áttina til Stranraer höfðu heldur ekki
borið neinn árangur.
„Það er blátt áfram hlægilegt,“ sagði Macp-
herson. „Það er ekkert sennilegra en að bíllinn
hafi numið staðar í úthverfum Castle-Douglas
eða Dumfries, og Gowans farið gangandi til stöðv-
arinnar, en óhugsandi er, að þeim hafi sést yfir
Gowan; eins og hann er líka auðþekktur á svarta
skegginu."
Wimsey hrópaði allt í einu upp yfir sig.
„Nei, Macpherson! Þarna látum við leika lag-
lega á okkur! Miklir erkibjánar höfum við verið!
Og nú býst ég við, að þessi mynd hafi verið send
um allt land. Sýndu Bunter lokkinn. Ég sagði
strax, að við hefðum átt að gera það fyrst af
öllu. Þetta verður okkar bani. Við getum aldrei
litið upp á neinn mann framar. Lokkinn, Macp-
herson, lokkinn!"
„Guð minn góður,“ sagði Macpherson. „Þú hef-
ir rétt fyrir þér, lávarður. Og ég, sem hélt endi-
lega, að það hefði verið Farre'n!"
Hann tók upp vasabókina sína og rétti Bunter
hrokkinn, svartan hárlokk.
„Lávarður minn,“ sagði Bunter ásakandi, „Það
var slæmt, að þið skylduð ekki sýna mér þetta
fyrr. An þess að ég vilji telja mig sérfræðing,
leyfi ég mér að segja, að ég hafi nokkrum sinn-
um tækifæri til að rannsaka skegg á Múhammeðs-
trúarmanni. Yður er vafalaust kunnugt um, lá-
varður minn, að Múhammeðstrúarmenn telja sér
óheimilt að klippa skegg sitt, en við það verður
skeggið silkimjúkt og hvert hár heldur hinni
náttúrulegu lögun sinni — það mjókkar i end-
ann.“
Wimsey rétti Bunter stækkunarglerið sitt án
þess að mæla orð.
„Lávarðurinn hefir vafalaust tekið eftir," hélt
Bunter áfram, „að þessi lokkur kemur nákvæm-
lega heim við lýsingu mína, og með því að ég
hefi séð skegg Gowans, hika ég ekki við að láta
í ljósi það álit mitt, að Gowan muni vera sviftur
að öllu eða einhverju leyti andlitsprýði sinni.“
„Eg er hræddur um, að þér hafið rétt fyrir
yður, Bunter," sagði Wimsey raunamæddur. „Nú
vitum við, hver ókunni maðurinn var, og hvað að
honum var. Þú verður að endurskoða tímaáætl-
un þína Macpherson og setja Gowan í aðalhlut-
verkið.“
„Eg verð að senda út rétta lýsingu undir eins,“
sagði Macpherson.
„Einmitt," sagði Wimsey. „En hefirðu hug-
mynd um hvernig Gowan lítur út skegglaus? Eg
er hræddur um, að þér verði mikið um þá sjón.
Þeir, sem rækta slíkan frumskógagróður framan
í sér, upp á kinnbein og niður á bringu, eru venju-
lega að fela eitthvað. Ég hefi þekkt menn —“
hann stundi. „Gerirðu þér ljóst, góði maður, að
þú hefir aldrei séð neitt af Gowan nema augun
og stóra nefið?“
„Við náum honum á nefinu," sagði Macpherson
og rauk af stað. *
„Bunter," sagði Wimsey, „þetta mál svipar til
sögu Wilkie Collins, þar sem allt skeði of seint,
til þess að koma í veg fyrir að sagan fengi góð-
an endi of snemma."
„Já lávarður rninn."
„Það versta við þetta er, að það kollvarpar al-
veg kenningu okkar og útilokar að því er virðist
Farren."
„Einmitt, lávarður rninn."
„Og ef Betty vinkona yðar lýgur ekki, útilokar
það líka Gowan."
„Það virðist sem svo sé, lávarður minn.“
„Því að ef hann hefir falið sig heima aUa
mánudagsnóttina og þriðjudagsmorguninn, vegna
slyss, gat hann ekki verið að mála myndir fyrir
handan Newton-Stewart."
„Mér er þafi ljóst, lávarður rninn."
„En segir Betty satt?"
„Mér virðist hún vera heiðarleg stúlka. En
eins og þér munið, var það ekki fyrr en eftir
hádegi á þriðjudaginn, að hún sá Alcock fara
inn í herbergi Bláskeggs, ef ég má nota það orð,
og að hún sá ekki veika manninn fyrr en á mið-
vikudagsmorgun. * ‘
„Það er satt,“ sagði Wimsey hugsandi. „Við
höfum enga vissu fyrir því, að hann hafi verið
þar á þriðjudaginn. Það verður að spyrja Alijock.
Og að mínu áliti er Alcock greindur og skarp-
skyggn maður."
„Einmitt, lávarður minn. Og það, sem meira er,
Alcock er lika horfinn."
16. Parker yfirlögregluþjónn.
Þegar til kom reyndist ekkert dularfullt við
ferðir bílsins. Tilkynning um hann kom frá litlu
gistihúsi í Brig of Dee, smáþorpi nokkrar mílur
út með veginum frá Castle-Douglas tU Kirkcud-
bright. Þegar lögreglan kom á vettvang, voru
þar fyrir Alcock og Hammond, bílstjóri Gowans,
og sátu þeir í rólegheitum að snæðingi. Saga
þeirra var ósköp blátt áfram. Gowan hafði skrifað
þeim frá London og stungið upp á, að þeir tækju
sér frí á meðan hann væri í burtu og leyft þeim
að nota bílinn. Þeir höfðu ákveðið að fara í smá-
veiðitúr og hér voru þeir. Þeir höfðu lagt seint af
stað, vegna smáviðgerðar, sem Hammond þurfti
að framkvæma á vélinni. Maðurinn með trefilinn
fyrir andlitinu, sem sézt hafði fara upp í bílinn,
hafði verð Alcock sjálfur. Lögreglunni var vel-
komið að sjá bréf Gowans. Hérna var það, skrifað
í klúbb Gowans, Mahlstick, á bréfhaus klúbbsins,
og sett í póst í London á miðvikudaginn.
Hvað viðvék frásögn Bunters, þá neitaði Alcock
sannleiksgildi hennar með öllu. Betty væri móður-
sjúkur stelpukjáni, sem gerði sér allskonar griliur.
Það væri alveg satt, að frú Alcock hefði bannað
henni að fara inn í ónotaða hluta hússins. Betty
væri slórgefin. Þar uppi væri geymt mikið af
gömlum tímaritum, og að hún væri alltaf að
laumast þangað upp til að lesa þau, þegar hún
ætti að vera að vinna. Frú Alcock hefði haft til-
efni til að tala um það við hana fyrr. Það væri
satt, að hann (Alcock) hefði farið með heitt vatn
þangað upp á þriðjudaginn. Einn af hundunum
hefði særzt í kanínugildru. Hann hefði búið um
hann í ónotaða herberginu og hreinsað sárið með
sótthreinsunarvökva. Frú Alcock myndi fúslega
sýna lögrreglunni hundinn, ef farið yrði fram á
það. Hvað atburðinn á þriðjudagsmorguninn við-
véki, væri augljóst, að stúlkan hefði fengið mar-
tröð út af ímyndunum sínum um líkið. Það væri
enginn sjúklingur i húsinu og hefði aldrei verið.
Herra Gowan hefði farið frá Kirkcudbright, eins
og hann hefði áður sagt, með bil á mánudags-
kvöldið til að ná í lestina klukkan 20.45. Maðurinn,
sem Bunter hafði séð fara inn í bilinn á fimm-
tudagskvöldið, hefði verið Alcock. Hammond og
frú Alcock gætu staðfest það.
Þau gerðu það. Særði hundurinn var leiddur
fram og reyndist vera með ljótt sár á fætinum,
og Betty játaði, við nánari yfirheyrslu, að hún
hefði oft verið staðin að því að lesa tímarit í
ónotaða herberginu.
Gegn þessu var vitnisburður bílstöðvareiganda
í Castle-Douglas um, að maður, sem kvaðst heita
Rogers, hefði símað til sín kvöldið áður og beðið
um hra,ðskreiðan bíl til að ná hraðlestinni í Dum-
frieds klukkan 24.02. Hann hefði fengið bílinn,
og um klukkan tuttugu mínútur yfir ellefu hafði
maðurinn komið á bílstöðina. Hann var hár og
dökkeygður og hafði það sem stöðvarstjórinn
kallaði „kanínuandlit". Stöðvarstjórinn hafði
sjálfur ekið Rogers til Dumfries og komið með
Iinnn á jámbrautastöðina nákvæmlega fjórum
mínútum fyrir tólf.
Miðasalinn í Dumfries staðfesti þetta í öllum
atriðum. Hann mundi eftir að hafa selt fyrsta
farrýmis miða til Euston manni, sem hafði komið
rétt fyrir miðnætti. Hann mundi ekki greinilega,
hvemig maðurinn var útlits — hann var eins og
fóik er flek, en nefið ef til vill í stærra lagi og
tennumar framstandandi.
Lestarvörðurinn var litið hjálplegur. Ferða-
menn með næturlestum væru oft syfjaðir og
dúðaðir. Nokkrir fyrstafarrýmis farþegar hefðu
komið um borð í Dumfries klukkan 24.02. Areið-
anlegt væri, að enginn þeirra hefði neitt líkzt
myndinni af Gowan. Var þá nokkur þeirra líkur
því, sem Gowan myndi vera skegglaus? Gat yfir-
lögregluþjónninn gert sér grein fyrir, hvemig
broddgölturjnn liti út broddalaus? Nei, Það gæti
víst enginn. Hann væri lestarvörður en ekkii
myndagátusérfræðingur.
Macphjerson, sem hafði þrætt þessa leiðinlegu
rannsókn til Euston, beindi næst athygli sinni að
klúbbnum, sem Gowan átti að hafa skrifað bréf
sitt í. Þar voru fréttirnar betri. Gowan hafði
vissulega ekki verið þar. Eitt eða tvö bréf höfðu
komið til hans, og þau hafði sótt maður, sem
sýndi nafnspjald Gowans, Maðurinn hafði kvittað
fyrir móttöku bréfanna. Vildi yfirlögregluþjónn-
inn sjá kvittunina? Undirskriftin var J. Brown.
Macpherson gat ekki varizt því að hugsa, hve
margir menn með þessu nafni væm i London og
arkaði þreyttur til Scotland Yard.
Þar spurði hann eftir Parker lögregluforingja,
sem tók á móti honum hjartanlega. Allir vinir
Wimseys áttu vísar góðar móttökur hjá Parker,
sem hlustaði með athygli á frásögn Macpherson
af hinu flókna máli.
„Við skulum finna Gowan fyrir ykkur,“ sagði
Parker hughreystandi. Með þær upplýsingar,
sem þér hafið gefið ætti það ekki að taka langan
tíma. Hvað viljið þið láta gera við hann, þegar
við emm búnir að ná honum?“
„Nei, herra Parker," sagði Macpherson lotning-
arfullur, „haldið þér, að við höfum nægar sann-
anir til að taka hann fastan?"
Parker íhugaði málið vandlega.
„Mér skilst," sagði hann, „að það sé skoðun
yðar, að Gowan hafi hitt þennan Campbell á veg-
inum milli Gatehouse og Kirkcudbright og
drepið hann í bardgga. Þá varð hann hræddur og