Vikan - 14.04.1949, Blaðsíða 13

I
VIKAN, nr. 15, 1949
13
Fjársjóður prinsessunnar
BARNASAGA
Veslings litla Irmelía prinsessa
átti enga foreldra, þau höfðu dáið
þegar hún var smábarn. En frændi
hennar, sem var biskup, ól hana
upp og gætti þess, að enginn stæli
stóra fjársjóðnum frá henni.
En prinsessan átti fjársjóð, sem
hún erfði eftir foreldra sína, en
það var járnbentur kassi fullur af
gimsteinum.
Margir vissu, hversu auðug prins-
essan var, og þess vegna lét biskup-1
inn grafa kassann úti í skógi, þar
sem hann einn vissi um hann, til
þess að honum yrði ekki rænt.
I blómagarðinum bjó garðyrkju-
maðurinn og átti hann lítinn son,
sem vanur var að leika við prinsess-
essuna, þegar þau voru lítil börn.
Hét hann Anton og var skyggn og
sá þvi margt, sem hulið var öðrum
mönnum.
„Sjáðu, þarna koma litlu álfarnir“,
sagði hann dag einn við prinsessuna
„Er það satt, að þú sjáir ekki þessa
tvo álfa, sem bera fjöl með jurta-
pottum á milli sín?“
„Nei ég sé þá ekki. Ég er ekki
skyggn eins og þú,“ svaraði prins-
essan.
Irmelín hafði afar gaman af að
hlusta á Anton segja frá álfunum,
en þegar bðrnin eltust, urðu þau
að skilja. Prinsessan hafði núorðið
alltaf svo mikið að gera með kenn-
urum sínum og kennslukonum, al-
veg frá morgni til kvölds, að hún fékk
sjáldan tækifæri til þess að ganga i
blómagarðinum. Og Amton varð að
hjálpa föður sínum við að grafa,
sá og gróðursetja, en þetta var ein-
mitt starf, sem féll honum vel í geð,
þvl að þá fékk hann eífellt tækifæri
til að sjá og hlusta á álfana. Þeir
hjálpuðu honum einnig við starfið,
svo að hann varð á skömmum tíma
duglegasti garðyrkjumaðurinn í öllu
landinu.
En nú vildi til sá sorglegi atburður
að gamli biskupinn varð veikur, svo
BIBLIUMYNDIR
veikur, að hann var nærri að dauða
kominn. En til allra hamingju náði
hann sér þó að lokum, en þá varð
honum Ijóst, honum til skelfingar,
að hann hafði gleymt, hvar f jársjóð-
ur prinsessunnar var grafinn.
Var nú það boð látið út ganga,
að sá sem gæti fundið fjársjóðinn
skyldi eignaet prinsessuna fyrir
konu og prinsar og riddarar, iðn-
aðarmenn og bændur streymdu út
í skóginn til að leita að fjáfsjóðum.
„Þetta er sjálfsagt til einskis!"
andvarpaði biskupinn. „Ég veit, að
ég faldi hann svo vandlega, að þótt
leitað yrði í hundrað ár myndi hann
ekki finnast."
„Það gerir ekkert til, frændi,"
reyndi Irmelín prinsessa að hug-
hreysta gamla manninn. „Ég kæri
mig ekkert um alla þessa skart-
gripi. Mér þykir miklu vænna um
blómin í garðinum."
„Heyrðir þú þetta?" hvislaði álfur,
1. mynd. Þá mælti konungur:
Höggvið sundur barnið, sem lifir, í tvo
hluti og fáið sinn helminginn hvorri.
Þá sagði konan, sem átti lifandi
barnið, við konung — því að ástin
til barnsins brann i brjósti hennar —
hún mælti: Æ, herra minn, gefið
henni barnið, sem lifir, en deyðið
það ekki. En hin sagði: Njóti þá
hvorug okkar þess; höggvið það
sundur. Þá svaraði konungur og
sagði: Fáið henni barnið, sem lifir,
en deyðið það ekki; hún er móðii
þess. Og allur, Israel heyrði dóminn,
sem konungur hafði dæmt; og þeir
óttuðust konung, því að þeir sáu, að
hann var gæddur guðlegri speki til
þess að kveða upp dóma.
2. mynd. Á fjögur hundruð og
áttugusta ári frá því, er Israels-
menn fóru af Egyptalandi, fjórða
árið, sem Salómó ríkti yfir Israel,
í síumánuði — það er öðrum mánuð-
inum — reisti hann Drottni musterið.
Og musterið, sem Salómó konungur
reisti Drottni, var sextíu álnir á
lengd, tuttugu álnir á breidd og þrjá-
tíu álnir á hæð.
3. mynd. En er drottningin í Saba
spurði orðstír Salómós og orðróm-
inn af húsinu, sem Salómó hafði
reisa látið nafni Drottins, kom hún
til þess að reyna hann með gátum.
4. mynd. En Drottinn reiddist
Salómó fyrir það að hann sneri hjarta
sinu frá Drottni, Israels Guði, sem
þó hafði vitrazt honum tvisvar og
bannað honum að elta aðra guði, en
hann hafði ekki haldið það, sem
Drottinn bauð honum. Fyrir því sagði
Drottinn við Salómó: Sökum þess að
þú hefur farið svo að ráði þínu og
eigi haldið sáttmálann við mig, né
skipanir þær, er ég fyrir þig lagði,
þá mun ég rífa frá þér konungdóm-
inn og fá hann í hendur þjóni þín-
um.
«K. ——.......
sem heyrt hafði til prinseseumiar,
að félaga sínum. „Þetta er skyn-
söm prinsessa. Blómin eru miklu
fegurri en þessir köldu, dauðu stein-
ar.“
„Ég veit hvar þeir eru,“ svaraði
hinn álfurinn. „Eigum við að segja
henni það ?"*
„Nei, segjum heldur Antoni það.
Honum þykir svo vænt um prins-
essuna, og hann fær að 'kvænast
henni, ef hann finnur fjársjóðinn."
Álfamir flugu niður í garðinn og
sögðu Antoni, að þeir vissu, • hvar
fjársjóður prinsesunnar var grafinn.
Þeir ætluðu að vísa þeim leiðina,
svo að Ánton gæti grafið hann upp.
Snemma næsta morgun riðu þau
af stað með fríðu föruneyti og var
gamli biskupinn einnig í förinni,
dúðaður í kufl sinn. Þau komu nú
að eyðilegum stað langt úti í
skóginum. Þar tók Anton að grafa
og áður en klukkutími var liðinn,
kom kassinn með fjársjóðnum í
ljós.
„Já!" tautaði biskupinn. “Nú man
ég það líka. Hérna faldi ég hann,
En ég hefði aldrei fimdið hann aftur
sjálfur."
„Nú á Anton að verða konungur
og ég drottning hans," sagði Irmelín
prinsessa og það urðu þau. Við brúð-
kaup sitt bar prinsessan kórónu úr
rósum og myrtusvið og kjóll hennar
var skreyttur blómum, en ekki gim-
steinum.
„Ég kæri mig ekki um þá!“ sagði
hún. „Við seljum þá alla og notum
peningana til að reisa snotur og góð
hús fyrir fátæklinga, sem engin
heimili eiga, og gerum blómagarða
í kringum þau.“
Litlu álfunum, sem höfðu hjálpað
þeim féll sú tilhögun vel í geð.
Áætlaðar
Flugferðir í apríl 1949
(innanlands)
Frá Reykjavík
Sunnudaga:
Til Akureyrar
— Vestmannaeyja
— Keflavíkur
Mánudaga:
Til Akureyrar
— Vestmannaeyja
Þriðjudaga:
Til Akureyrar
— Vestmannaeyja
Miðvikudaga:
Til Akureyrar
— Vestmannaeyja
— Hólmavikur
— ísaf jarðar
Fimmtudaga:
Til Akureyrar
— Vestmannaeyja
— Seyðisfjarðar
— Norðf jarðar
— Reyðarf jarðar
— Fáskrúðsf jarðar
Föstudaga:
Til Akureyrar
— V estmannaey ja
— Hornaf jarðar
— Fagurhólsmýrar
— Kirkjubæjarkl.
Laugardaga:
Til Akureyrar
— Vestmannaeyja
— Isafjarðar
— Keflavíkur
Ennfremur frá Akureyri:
Til Siglufjarðar alla daga
og frá Akureyri til Ólafs-
f jarðar mánudaga og
fimmtudaga.
Ferðist með Föxunum.
Flugfélag íslands h.f.
4