Vikan - 14.04.1949, Side 6

6
VIKAN, nr. 15, 1949
í dag-, eftir að henni varð það ljóst, að hann
ætlaði að yfirgefa hana, fann Celía bezt, hversu
mjög hún varð að styðjast við vináttu hans og
atfylgi.
n
Celía var hamingjusöm. Enda þótt fjölskyldan
væri andvíg því, að Lance kvæntist útlendingi,
létu menn það ekki í ljós. Jafnvel Olga, sem alls
ekki skildi, hvað Lance gæti séð í þessari „lítil-
fjörlegu" konu, reyndi að gera sem bezt úr öllu
saman. Guy var líka mjög vingjarnlegur í Celíu
garð, hann virtist a. m. k. ánægður með ráða-
haginn. Svo var ráð fyrir gert, að Guy yrði
fluttur í hús eitt, tilheyrandi Rósalundi, sem
Ekkjusetrið var nefnt, þegar faðir hans flytti
brúði sína heim á óðalið. Frænkurnar voru yfir
sig glaðar yfir því að fá að lána Guy húsið.
„Ég vona, að þú yfirgefir ekki Fairfax fyrir
fullt og allt," sagði Celía við drenginn.
„t>að mun ég ekki gera,“ lofaði hann. „Ég mun
koma yfir daglega, ef þú vilt, Celía.“
Aðrir eyjarskeggjar tóku fréttunum af lifandi
áhuga.
„Auðvitað kom þetta okkur mjög á óvart,"
sagði frú Dulaney, „en við eru öll glöð, ungfrú
Celía."
„Lance er djöfull," sagði Jack, maður hennar.
„Ég held, að ég hefði ekki kjark í mér til þess
að taka honum, ef ég væri kona — hann er
hreinasti skapvargur."
„Hvað áttu við með þessu?“ spurði Lance.
„Bara það, sem ég sagði. Ætlar þú að halda
því fram, að þú sért þægilegur maður í um-
gengni ?"
„Já, það geri ég. Ég er engill í skapi. Ég
er með þessum ósköpum fæddur. Ég get ekkert
að þvi gert," sagði hann feimnislega.
„Ætlarðu okkur að trúa þessu?" hló Jack.
„Ekki hélt ég, að svo gamall og reyndur vinur
sem þú, þyrftir að efast um það. t>ú hefúr nú
bráðum þekkt mig í fjörutíu ár —“
„Já, og séð alla þina duttlunga," sagði hinn.
„Ég er ekki duttlungafullur!"
„Einmitt þaQ, já —“ Það voru almenn mót-
mæli.
„Eg er stundum dálítið lángt niðri," mælti
Lance virðulega, „en duttlungafullur er ég ekki.“
„Stundum!“ Olga hló hæðnislega.
„Hvað sem því líður, þá þykir okkur öllum
mjög vænt um Lance — með og án duttlunga,“
sagði frú Dulaney.
Celía, sem hlustaði á þessa gamansömu við-
ræður, skemmti sér vel. Duttlungafullur ? Hún
horfði á fallega, sólbrennda andlitið, bláu aug-
un og kitlandi brosið. Hún hafði stundum séð
bregða fyrir ofsaglampa í þessum augum og
munnurinn hafði stundum herpzt saman. Emþað
•éar bara stundum. Þessi glampi hafði horfið
eins fljótt og hanri'hafði komið. „Stundum langt
niðri." Já, þegar hún gætti betur að, virtist
henni sem hann mundi eiga vanda fyrir því.
Gáski hans, strákskapur og viðkvæmni gat
stundum horfið, og þá fannst manni hann.vera
í undarlegu skápi. Hún sá hann í anda, niður-
dreginn með sorgarskugga á andliti sinu, og
hjarta hennar bærðist, Hún var ung og ástfang-
in af honum og notaði þessa óvissu um skap-
lyndi hans til þess að auka á töfra hans.
Sú eina, sem kom með einhverjar mótbárur
var ungfrú Flett.
„Þetta kom mér sannarlega mjög á óvart,"
sagði hún við Celíu.
„Já, víst var það,“ svaraði Celía.
„Það er lítið vit í því, að giftast manni, sem
maður hefur aðeins þekkt einn mánuð."
„Dálítið æsandi samt,“ svaraði Celía.
„Humm, humm, já, það mun það víst vera.
Ef til vill meira æsandi en þér hafið búizt við.
Hafið þið ráðið, hvar þið ætlið að búa?“
„Fairfax, auðvitað."
„Og hvernig finnst yður staðurinn?"
„Fegursti blettur, sem ég hef nokkum tíma
séð.“ '
„Já, það er nógu laglegt þar, en alltaf fer
um mig kuldahrollur, þegar ég kem þangað.
Ég mundi alveg brjálast, ef ég ætti að eiga
þar heima."
„Það er svei mér heppilegt, að þér skulið ekki
þurfa þess,“ svaraði Celia vingjarnlega. „Ég
fyrir mitt leyti á ekki vanda til að fá köldusótt."
„Finnst yður ekki draugalegt þar?“
„Ekki vitund."
„Þér trúið ef til vill ekki á draugá?“
„Ég hef aldrei séð draug, svo að ég get alls
ekkert um það sagt, hvort þeir eru til eða ekki,“
„Gott og vel,“. svaraði ungfrú Flett. „Ef nokk-
urs staðar eru til draugar, þá eru þeir á Fair-
fax. Já, og sumir svertingjanna halda því fram,
að þeir hafi séð þá.“
„En gaman! Ég vona sannarlega, að ég eigi
eftir að sjá þá einhvern tímann."
„Það vona ég hinsvegar ekki, ungfrú Celia.
Ég gæti ekki hugsað mér neitt sorglegra, en
vita unga brúði sjá fyrri konu manns hennar
afturgengna."
„Þokkaleg hamingjuósk," hugsaði Celia, er
gamla konan var farin.
En þetta viðurstyggilega samtal hafði ekki
raskað hugarjafnvægi Celiu. Hún vissi, að ves-
lings kona Lancings hafði látizt af barnsför-
um, og enginn hafði talað um hana við Celiu,
það var svo 'langt síðan. Celia fann til með-
aumkvunar með dánu konunni. Ef hún væri
þarna á sveimi, hverjum gat hún þá gert mein?“
Hún hló að ungfrú Flett og gieymdi henni.
III.
Brúðkaupsdagurinn var runninn upp. Celia
vaknaði snemma, fór upp úr rúminu, staðnæmd-
ist við opinn gluggann. og leit yfir vaggandi trén
í garðinum, blátt sundið og meginlandið, þar
sem Fairfax stóð. Hún bað til guðs, að hann
blesSaði líf þeirra Lancings, sem nú skyldi
hefjast.
Vigslan átti að fara fram klukkan tólf. Celia
var kyrr uppi á herbergi sínu. Mam'Easter
færði henni tebakkann, eins og venjulega. Það
átti að hafa mikið við brúðina. Þar til nú, hafði
hún gegnt öllum sínum skyldustörfum, en fyrir
viku var ráðin ung kona, systir Allyar hár-
greiðslukonu, og átti hún að vera ráðskona. Celia
hafði kennt henni störfin eins vel og hún gat,
og Ijóstrað upp Öllum hinum margvíslegu leynd-
armálum, sem ráðskonan þurfti að vita. Olga
tók þessu öllu vel og hegðaði sér eins og engill,
það varð Celia að viðurkenna.
Blessað
barnið!
/
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Þú verður að gera eitthvað í þessu máli,
elskan min!
Pabbinn: Ég lái ekki Lilla að hann grætur, það er búið
að skarka á þessa fiðlu í allan dag niðri!

Maðurinn: Ætlar þessi krakki þarna uppi aldrei að hætta
að grenja?
Konan: Þú verður að gera eitthvað! Ég er að deyja úr höfuð-
verk.
Pabbinn: Ég ætla að Maðurinn: Þú hefur að minnsta
fara niður og sýna honum kosti á réttu að standa í þetta sinn!
í tvo heimana! Ég ætla að fara upp og tala við hann.
Pabbinn: Þér! Við hvað eigið þér?
Maðurinn: Þegið þér! Ég þarf að
komast að til að segja nokkur vel valin
orð!
Pabbinn: Komdu hingað, elskan mín!
Fljótt! Ég sá hann! Þetta er mesti ó-
þokki!