Vikan - 25.07.1991, Blaðsíða 34

ÞYÐING: LINEY LAXDAL
LÍFSREYNSLA:
Hann neyðir mig tíl
að verasér ótrú
Það er runninn nýr dagur.
Eins og venjulega er
ég fyrst á fætur og tek
mig til fyrir vinnuna. Áður en
ég fer breiði ég sængina yfir
minnsta barnið sem sparkar
henni alltaf af sér. Ég beygi
mig niður og kyssi hann, lykt-
ina af honum mun ég muna
allan daginn. En mest af öllu
vildi ég sjálf leggjast niður og
breiða sængina yfir höfuðið,
fara aftur að dreyma og láta
mér Ifða vel. Tvær síðustu
nætur hefur mig aðeins
dreymt hann, hann sem ég hef
eiginlega ekki rétt til að láta
mig dreyma um. I nótt var
hann mér týndur og ég leitaði
alls staðar að honum. Samt
gat ég ekki fundið hann. Og
það var erfitt að vakna. Allra
helst vildi ég að ég gæti látið
mig dreyma áfram því draum-
ar krefjast einskis. Ég strýk
syni mínum varlega um hárið.
Svo fer ég út og loka á eftir
mér, lít inn um opnar dyrnar
hjá dætrum mínum. Það er
enn þónokkur stund þar til
maðurinn minn fer á fætur og
dagmamman kemur. Það er
bæði gott og slæmt að yfirgefa
húsið meðan allir eru í fasta-
svefni.
Ég er bara venjuleg
mamma. Samtímis er ég f
vinnu sem krefst mikils af mér.
Þótt mér líki vinnan vel hlakka
ég mest til að koma aftur heim.
Öllum finnst allt vera í himna-
lagi hjá okkur, allt eins og það
á að vera en eins og í sjónum
eru alls staðar sker. Við höfum
hvort annað, börnin eru heil-
brigð og lífið hefur sinn
tilgang. Hvað er þá að? Getur
maður óskað sér nokkurs
fleira? Já, það vantar eitt. Ást
og kærleika. Hvað varð af ást-
inni? Ég sakna þess tíma er
við vorum ekki bara hjón held-
ur einnig elskendur og bestu
vinir. Ég sakna þess að geta
ekki skriðið upp í til hans og
hann haldi utan um mig og
kjassi mig - okkur líði vel og
gleymum öllum skyldum á
meðan.
Ég veit ekki hvenær þetta
breyttist. Stóra spurningin er
líka hvort ég hefði nokkuð tek-
ið eftir þessu ef gamli kærast-
inn hefði ekki komið til sög-
unnar. Það var nefnilega eins
og aö hverfa aftur um þrettán
ár að hitta þennan sjarmör
aftur. Hann hafði ekkert
breyst.
Ég gleymdi mér alveg og
þaö sama gerði hann. Hann
var þar að auki óbundinn og
þurfti ekki að taka tillit til neins.
Það var meira en ég gat
staðist. En ég vil ekki særa
neinn, ekki manninn minn,
ekki börnin mín og ekki hann.
Hefði verið um meiri ástúö
að ræða á milli okkar hjón-
anna hefði valið verið auðvelt.
Sambúð okkar er bara eins og
gamall vani, við höngum sam-
an barnanna vegna. Um kynlíf
er varla að ræða. Er Ijótt af
mér að segja að ég þarfnist
þess - sem einfalds þáttar í
daglegu lífi og til þess að mér
líði betur og geti gefið meira af
mér? Ég þarf að finna að ég sé
elskuð, ekki bara af börnunum
heldur einnig eiginmanninum.
Ég þarf að finna að ég sé
mikilvæg í lífi hans en hann
segir að faðmlög og kossar
séu bara fyrir unglinga! Ójú,
hann vill kynlíf en sjaldnar og
sjaldnar... Og þá á það að
gerast í einum grænum hvelli,
án faðmlaga og kossa eða
nokkurra annarra atlota. Mér
finnst ég notuð og hef sagt
það við hann. Hann bara hlær
og hristir höfuðið svo ég er far-
in að halda að ég sé eitthvað
skrýtin. í öngum minum segi
ég við sjálfa mig að margir hafi
það eins og ég og að þetta sé
bara eðlileg þróun!
Ég vil gera allt til þess að
bæta sambúðina og hef sagt
manninum mínum að taka mig
alvarlega, ella fari ég frá
honum. En hann bara hlær.
Hann er svo öruggur með
sjálfan sig að mér líður illa.
Þegar ég reyni að útskýra
hvernig mér líður lokar hann
mig úti og hlustar ekki einu
sinni.
Ef ég hefði einhvern grun
um aö hann væri mér ótrúr
væri auðveldara fyrir mig að
fara yfir strikið. En ég veit að
hann er það ekki. Hann er
samt mjög afbrýðisamur og
þar get ég gefið honum högg
en ég vil það ekki. Hann er
mjög góður faðir og algjör
bindindismaður. Útávið er
hann fyrirmyndareiginmaður.
Mig langar stundum til að
öskra yfir því. Ég vildi að hann
væri skemmtilegri. Ef ég vil
gera eitthvað skemmtilegt
verð ég að gera það meö vin-
konu minni eða börnunum.
Hingað og ekki lengra. Mér
finnst ég hreint út sagt neydd
til að vera honum ótrú. Síðan
ég hitti aftur gamla kærastann
verður sú þrá alltaf sterkari og
sterkari. Mér liði vel ef ég gæti
bara fengið þá báða og börnin
líka. Ég veit þó að það er eng-
inn möguleiki á því. Ef ég tek
þetta skref er hjónabandið
búið. Og er ég reiðubúin að
taka því?
Ég er ekki háð manninum
mínum fjárhagslega. Vanda-
málið er að ég elska hann enn!
Ég er enn ekki orðin þrítug og
þessi útþrá stækkar og
stækkar. Ég á mörg áhugamál
og vinna mín krefst mikils af
mér. Mér líður vel í vinnunni,
sérstaklega þegar ég finn karl-
mennina senda mér aðdáun-
araugnaráð. Ég geri ekkert
með það, læt mér bara líða
vel. Börnin eru líka dugleg að
hrósa mér en maðurinn minn
tekur ekki eftir mér, hvort sem
ég er nakin eða í úlfapelsi.
Gamli kærastinn svífur í
kringum mig. Hringir i mig í
vinnunni og hittir mig þar sem
ég segist vera. Við dönsum
saman, kyssumst langa, heita
kossa sem taka af okkur öll
völd. Þetta er erfitt og mér
finnst aðeins tímaspursmál
hvenær ég fer yfir strikið. En
ég veit jafnframt að þá verður
ekki aftur snúið. Það er mitt að
velja. Ég vil líf sem inniheldur
ást og umhyggju. Er það til of
mikils ætlast?
Börnin gefa mér mikið en ég
þarf annað og meira. Ég vil
finna að hann gefi mér af sér
en ekki bara að ég gefi honum
af mér. Stundum held ég að
þetta geri mig vitlausa. Hvað á
ég eiginlega að gera? □
34 VIKAN 15. TBL. 1991