Vikan - 25.07.1991, Page 40

SMÁSAGA EFTIR ANTONY BURGESS
ÓÞ/EGILEGT ÁSTAND
Eg held aö það besta sem maður getur
gert, ef það liggur lík á eldhúsgólfinu
og líkið er af eiginmanninum, sé að
hita sér gott og sterkt te. Svo að ég
setti ketilinn á og lagði á borð en alltaf
varð ég að stíga yfir Howard til þess að komast
í hillur og skápa. Við erum annars vön að
drekka bara mjólk en mér fannst að ég hefði
unnið fyrir svolitlu betra. Svo settist ég inn i
dagstofuna og sötraði í mig teið og hugsaði
um hvað ég ætti að gera. Auðvitað hefði ég átt
að kalla í lögregluna en um þetta leyti voru þeir
eflaust að hlusta á úrslitin úrfótboltakappleikn-
um og athuga veðmiðana sína svo að þeir
yrðu örugglega bara ergilegir ef ég færi að
ónáða þá.
Svo fór ég að hugsa um að hringja beint til
Scotland Yard í London. Lík á eldhúsgólfinu
var ábyggilega meira í þeirra bransa og svo
hafa þeir örugglega svo mikið að gera þar að
þeir eru ekki að hlusta á fótboltafréttir. Svo fór
ég að hugsa að ég þyrfti á hjálp að halda og
yrði að fá góð ráð hjá einhverjum því að ég var
í mjög erfiðri aðstöðu, það rann allt í einu upp
fyrir mér.
Tilhugsunin um þessa erfiðu aðstöðu gerði
mig máttlausa í hnjánum. Mér varð fyrst Ijóst
hversu alvarlegt þetta var þegar ég var að
hella i annan bollann og var næstum búin að
missa hann. Morð - morð, morð. En hann
hafði verið að hugsa um að myrða mig svo að
það var í sjálfsvörn sem ég gerði þetta. Maður
myrðir venjulega manninn sinn vegna þess að
maður hatar hann en ég elskaði Howard, það
vissu allir. Eða þá er eiginmaðurinn myrtur til
að ná í peningana hans, eða að taka saman
við annan mann en hvorugt var hægt að heim-
færa á mig.
En allt í einu varð mér hálfflökurt þegar mér
datt Red í hug. Og þegar ég fór að hitta hann
á hóteli, klædd í minkapelsinn og allt skrautið,
og sagðist vera systir hans. Og kerlingarskratt-
inn bak við afgreiðsluborðið mundi ábyggilega
muna eftir því, því að hún hafði starað á mig
eins og augun ætluðu út úr hausnum á henni.
Ó, drottinn minn, þvílíkt ástand! Red var sá eini
sem gat hjálpað mér. En hvar var hann að
finna? Bjó hann á hótelinu eða var hann farinn
aftur til London? Þeir hlutu að vita það á lög-
reglustöðinni. En það væri meira en lítið skrítið
að fara þangað og spyrja eftir honum og nefna
ekki neitt að ég hefði myrt Howard og að lík
hans lægi á eldhúsgólfinu heima hjá mér...
Þegar ég var búin að drekka teið, þvo upp
og koma ílátunum fyrir í skápnum fór ég upp á
loft og hafði fataskipti. Mér fannst það dálítið
undarlegt að ég hafði hengt svona vel upp fötin
mín eftir að hafa afklætt mig, til að deyja. En
Howard hafði líka gert það því að við höfðum
alltaf verið snyrtileg, bæöi tvö.
Ég klæddi mig í allt aftur og snyrti mig vel og
fór svo niður. Ljósið frá lampanum skein a
aumingja Howard sem lá á gólfinu í náttfötum
og slopp. Já, vesalings Howard. Svo datt mér
í hug að Howard hafði lokað bæði forstofu og
eldhúsdyrum og að lykilinn minn, sem Red
hafði fengið þegar hann bjó hjá okkur, hafði
Howard tekið af honum þegar hann fór og ég
vissi ekki hvar hann var. Ég leitaði lengi vel en
þá datt mér í hug að Howard hafði ætlað sér
að opna hurðina um leið og ég gæfi upp andann
svo að hann var líklega með lyklana í vasan-
um. Þeir voru líka í sloppvasa hans og ég varð
að snúa honum við til þess að ná í þá. Ó, ég
hefði getað lamið hann fyrir það hvað hann
hafði gert allt flókið. Að hugsa sér hvernig nú
var komið fyrir mér.
Ég klæddi mig í minkapelsinn og fór út. Fyrst
datt mér í hug aö fara yfir á „Ljónið" og vita
hvort Red væri þar ennþá eða hefði skilið eftir
eitthvert heimilisfang. Ég gekk hratt að strætis-
vagnastöðinni til þess að fara inn í borgina.
Og hverjum haldið þið að ég hafi mætt? Ein-
mitt lögregluþjóninum sem hafði komið tvisvar
heim til okkar og i bæði skiptin var Red með
honum.
Hann stansaði og sagði: - Ég vona að þér
hafið ekki haft meiri óþægindi af honum, ég á
við...
- Af hverjum? spurði ég. - Hvað eigið þér
við?
- Ég á við hann þarna, unga manninn.
Hann var á lögreglustöðinni í gærkvöldi og ég
ók honum burt. Ég sagði honum að ef hann
ekki hætti þessari heimsku yrðum við að taka
til annarra ráða.
- Hvar er hann? spurði ég. - Ég verð að
hafa tal af honum. Ég hugsaði fljótt. - Hann er
með útidyralykilinn okkar.
- Það var verra, við svo búið má ekki
standa, frú. Ég sá hann ganga inn í „Villisvínið
og hundinn" fyrir hálftíma.
„Villisvínið og hundurinn" var knæpa serh
við Howard fórum aldrei á vegna þess að það
var hálfsóðalegt þar. En núna neyddist ég til
að fara þangað, það varð að hafa það.
Allir störðu á mig þegar ég kom inn. Hávað-
inn hljóðnaði og karlarnir, sem voru í skutlu-
spili, sneru sér við og góndu á mig. En Red var
þar, guði sé lof. Hann sneri baki að mér og ég
gekk til hans og klappaði á öxlina á honum.
Hann horfði undrandi á mig en það var eins og
honum létti.
- Ég verð að tala við þig, sagði ég. - Það er
mjög áríðandi.
- Fáðu þér sæti, ég skal sækja handa þér
drykk, sagði hann. Þér er skítkalt.
- Það liggur mikið á, sagði ég, og viö getum
ekki talað saman hér inni.
Þá drakk hann úr glasinu sínu og kom með
mér út. Og á leiðinni heim til okkar reyndi ég að
segja honum hvað hefði komið fyrir og gerði
það eins varfærnislega og mér var unnt. Þegar
hann loksins skildi hvað hafði komið fyrir
snarstansaði hann. - Ó, drottinn minn, þetta
getur ekki verið satt.
- Jú, víst er þaö satt, sagði ég. Komdu bara
og sjáðu það.
Svo komum við heim og ég var að vona að
eitthvert kraftaverk hefði töfrað Howard burt af
eldhúsgólfinu en það var nú ekki svo gott.
Hann lá þarna svo sannarlega ennþá.
Red varð náfölur og bað guð fyrir sér, aftur
og aftur. Svo sagði hann: - Þú verður að
hringja í lögregluna, þú neyðist hreinlega til
þess. Og þetta er líklega það sem þú rotaðir
hann með? Hann hafði tekið hamarinn upp af
gólfinu og stóð með hann í hendinni. - Fjand-
inn hafi það, þetta er ógeðslegt...
Það var augljóst að hann horfði sjaldan á
sjónvarp og stundaði ekki kvikmyndahús því
að hann setti fingraförin sín alls staðar, ég var
auðvitað búin að þurrka út mín fingraför þvf að
ég veit að það er það fyrsta sem maður verður
að gera ef maður myrðir einhvern.
Ég sagði: - Það er auðvelt fyrir þig að tala
um að fara til lögreglunnar. En veistu hvaö þeir
segja við mig? Já, ég get sagt að okkur hafi
orðið sundurorða en þeir munu aldrei trúa því
að hann hafi verið ákveðinn í að aflífa sjálfan
sig eftir að vera búinn að drepa mig ... Það
ættirðu að geta skilið. Og þetta er ekki réttlátt.
Hann var búinn að gera okkur lífið erfitt með
öllum þessum heimskulegu hugmyndum
sínum. Nú er hann dauður og það var það sem
hann vildi. Vissulega ekki á þennan hátt en ár-
angurinn er sá sami. Ég ætlaði ekki að kála
honum en nú hefur það gerst. Að kalla í lög-
regluna er bara til að gera þetta ennþá flókn-
ara.
- Ég ætla nú að gera það samt, sagði Red
og var hávær af æsingi. Hann hélt ennþá á
hamrinum. - Þaö er best að ég fari út og nái í
lögregluþjóninn sem er þarna úti á götu ...
- Það verður verst fyrir sjálfan þig, sagði ég.
- Þú ert með morðvopnið í höndunum og
fingraförin þín eru á öllum hamrinum en ekki
mín, því að ég veit hvað maður á að gera.
Hann sleppti hamrinum sem datt með dynk í
gólfið. Svo þurrkaði hann sér um hendurnar á
peysunni sinni. - Og þessi lögregluþjónn hefir
illan bifur á þér.
- Þetta er nú það skrítnasta sem ég hefi
heyrt. Hvaða ástæðu ætti ég svo sem að hafa
haft til að myrða hann. En ég hefi líka fjarvist-
arsönnun. Ég hefi aldrei heyrt þvílíka vitleysu
og nú fer ég ...
- Fjarvistarsönnun, ja, svei, sagði ég. - Þú
gætir hafa myrt hann núna og ég gæti hlaupið
æpandi út á götuna og sagt að þú hafir myrt
manninn minn... Þessi bjálfi var búinn aö
maka allan hamarinn út í fingraförum. Þeir
gætu aldrei sannað að hann hefði ekki drepið
Howard. Svo varð ég allt í einu alveg magn-