Vikan - 25.07.1991, Síða 44

NÍUNDI HLUTI
* 10*
Fimmtán mínútum síðar sat Johnny á skrifstofu
Bannermans á ný, eins þétt upp að rafmagnsofni
og hann gat. Hann virtist enn vansæll og kaldur
en hann var hættur að titra.
„Johnny ... “ Bannerman settist. „Veistu í
raun og veru eitthvað?"
„Ég veit hver myrti þær. Þú hefðir náð honum
fyrr eða síðar. Þú varst bara of nálægt honum. Þú
hefur meira að segja séð hann í þessari glansandi
regnkápu. Vegna þess að hann er með stöðvun-
arskilti á spýtu og sér um að hjálpa krökkunum yfir
götuna á morgnana."
Bannerman leit á hann sem þrumu lostinn.
„Ertu að tala um Frank? Frank Dodd? Þú ert rugl-
aðurl"
„Frank Dodd myrti þær,“ sagði Johnny. „Frank
Dodd myrti þær allar."
Svipur Bannermans var eins og hann vissi ekki
hvort hann ætti aö hlæja að Johnny eða sparka í
hann. „Þetta er mesta rugl sem ég hef heyrt á ævi
minni," sagði hann að lokum. „Frank er góður lög-
reglumaður og góður maður.“ Nú kom þreytuleg
fyrirlitning í svip hans. „Frank er tuttugu og fimm
ára. Þá hefði hann átt að byrja á þessum viðbjóði
þegar hann var ekki nema nítján ára. Hann lifir
rólegu lífi og býr með móður sinni sem þjáist af
háum blóðþrýstingi, skjaldkirtilssjúkdómi og syk-
ursýki. Frank Dodd er enginn morðingi."
„Morðunum linnti í tvö ár,“ sagði Johnny. „Hvar
var Frank Dodd þá? Var hann í bænum?“
Bannerman sneri sér að honum og nú var svip-
ur hans hörkulegur og reiðilegur. „Ég vil ekki
heyra meira um þetta. Ég þarf ekki að hlusta á þig
rægja góðan lögreglumann, mann sem ég ... “
„Mann sem þú lítur á eins og son þinn,“ sagði
Johnny hljóðlega.
Bannerman var á svipinn eins og maður sem
hefur verið kýldur undir beltisstað. Svo varð hann
alveg sviplaus.
„Burt með þig,“ sagði hann. „Fáðu far með
blaðamannavinum þínum. Þú getur haldið blaða-
mannafund á leiðinni. En ég svertil Guðs að nefn-
ir þú Frank Dodd á nafn þá elti ég þig uppi og
hryggbrýt þig. Er það skilið?"
„Já, vini mína á blöðunum!" hrópaði Johnny
skyndilega. „Sástu ekki að ég svaraði öllum
spurningum þeirra? Sat fyrir á myndunum?"
Bannerman virtist brugðið, síðan harðnaði svip-
ur hans aftur.
„Lækkaðu raustina."
„Nei, andskotinn hafi það!“ sagði Johnny og
rödd hans hækkaði enn. „Ég held þú sért búinn
að gleyma hver hringdi í hvernl Ég skal hressa
upp á minni þitt. Það varst þú sem hringdir í mig.
Svo ákafur var ég nú í að komast hingað!"
Kinnar Johnnys voru rjóðar. Varir hans höfðu
dregist frá tönnunum.
„Þú vilt ekki að það sé Dodd, er það? Það má
vera einhver annar, þá skulum við í það minnsta
athuga málið en það má ekki vera góði gamli
Frank Dodd. Vegna þess að Frank er heiðvirður,
hann hugsar um móður sína, hann lítur upp til
þín, hann er Kristur stiginn af krossinum nema
þegar hann er að nauðga og kyrkja litlar stúlkur og
þetta hefði getað verið dófí/'rþín, skilurðu ekki að
þetta hefði getað verið þín eigin dó“
Bannerman sló hann. Johnny skall í gólfið. Blóð
rann niður kinn hans þar sem lögregluskólahring-
ur Bannermans hafði rekist í hann.
Rödd Johnnys virtist tilheyra einhverjum
öðrum, útvarpskynni eða leikara. „Þú ættir að falla
á kné og þakka Guði ryrir að hann skildi ekki eftir
neinar vísbendingar, vegna þess að þér hefði yfir-
sést þær, vegna þess hvaða tilfinningar þú berð til
Dodds. Og þá hefðirðu getað kallað sjálfan þig til
ábyrgðar vegna dauða Mary Kate Hendrasen,
sem vitorðsmann."
„Þetta er ekkert annað en helvítis lygi,“ sagði
Bannerman hægt og skýrt. „Ég myndi handtaka
minn eigin bróður ef hann væri sá sem stæði að
þessu. Stattu upp. Mér þykir fyrir því að hafa sleg-
ið þig.“
„Athugaðu það þá,“ sagði Johnny og horfði
beint í augu Bannermans. „Berðu dagsetningar
og tímasetningar saman við vinnuáætlun Franks.
Geturðu það?“
„Ég get það líklega," sagði Bannerman treg-
lega. „Vinnuskýrslurnar í skápnum þarna ná
fimmtán ár aftur í tímann."
„Gerðu það þá.“
„Þetta er rugl,“ tautaði Bannerman fyrir munni
sér en gekk að skápnum þar sem gamlar vinnu-
skýrslur voru geymdar og opnaði hann.
# 11 *
Tveir tímar liðu. Klukkan var að nálgast eitt eftir
miðnætti. Johnny var þreyttari en hann mundi til
að hafa verið síðan hann byrjaði í sjúkraþjálfun
hjá Eileen Magown. Góð kona, hugsaði hann út í
bláinn. En fólk verður afar taugaóstyrkt í návist við
þá sem geta snert hluti og vitað allt um þá.
„Þetta sannar ekki neitt,“ sagði Bannerman nú.
í rödd hans var uppreisnarhljómur sem setti
Johnny út af laginu. En hann var of þreyttur.
Þeir voru að horfa á gróft yfirlit sem Johnny
hafði sett upp. Það leit svona út:
MORÐIN FRANKDODD
Alma Frechette (gengilbeina) Þá við störf á
15:00,12.11.1970 bensínstöð
PaulineToothaker 10:00,17.11.1971 [ fríi
Cheryl Moody (nemi) 14:00,16.12.1971 (fríi
Carol Dunbarger (nemi) Nóvember 1974 Tveggjaviknafrí
Etta Ringgold (kennari) Almenn
29.10.1975 skyldustörf
Mary Kate Hendrasen 10:10,17.12.1975 [ fríi
Allar tímasetningar eru „áætlaðar dauðastund-
ir“ gefnar upp af dánardómstjóra fylkisins
„Nei, þetta sannar ekkert," samþykkti Johnny
og neri gagnaugun. „En það útilokar hann ekki
beint, heldur."
Bannerman rýndi samviskusamlega á yfirlitið.
„Hvað með þessa tveggja ára eyðu?“ spurði
Johnny.
Bannerman blaðaði í vinnuskýrslunum. „Frank
var hér við skyldustörf allt árið 1973 og 1974.“
„Hvötin kom þá kannski ekki yfir hann þau ár.
Að minnsta kosti ekki eftir því sem við best
vitum."
„Eftir því sem við best vitum, vitum við ekki
neitt," flýtti Bannerman sér að andmæla.
„En tímabilið frá síðla árs 1972 til snemma árs
1973? Það eru ekki neinar vinnuskýrslur frá þeim
tíma. Var hann í fríi?“
„Nei,“ sagði Bannerman. „Frank og annar lög-
reglumaður fóru á átta vikna lögreglunámskeið
við Colorado-háskóla í Pueblo. Þeir voru þar frá
fimmtánda október til jóla. Ég man að Frank var
með hita þegar þeir komu til baka og leit hryllilega
út. Hann hafði grennst um tíu kíló. Sagði að það
kynni enginn að elda eins og mamma hans
þarna.“
Bannerman þagnaði. Eitthvað í því sem hann
hafði verið að segja virtist trufla hann.
„Hann fór í viku veikindafrí um jólin og var kom-
inn aftur í síðasta lagi fimmtánda janúar,“ sagði
Bannerman, næstum í vörn. „Líttu sjálfur á vinnu-
skýrslurnar."
„Ég þarf þess ekki. Ekki frekar en ég þarf að
segja þér hvert næsta skref þitt verður.“
„Nei,“ sagði Bannerman. Hann tók upp
símann, fann númerið sem hann leitaði að i þykkri
skrá og fékk samband við skrifstofu lögreglustjór-
ans í Pueblo. Eftir að segja til sín útskýrði hann
erindið.
„Staðan er þessi," sagði Bannerman. „Hér hef-
ur fjöldamorðingi verið á ferðinni sem nauðgað
hefur og kyrkt sex konur á fimm undanförnum
árum. Við höfum...“ Hann leit upp á Johnny
andartak, augu hans særð og hjálparvana. „Við
höfum mann grunaðan sem var í Pueblo frá fimm-
tánda október 1972 til sautjánda desember. Mig
langar að vita hvort þið eruð með óupplýst morð
frá þeim tíma, kvenkyns fórnarlamb, á engum sér-
stökum aldri, nauðgað, dánarorsök kyrking. Einn-
ig myndi ég vilja vita hvort sæðisgreining var gerð
ef slíkurglæpurvarframinn. Hvað?...Já, allt í lagi.
Þakka þér fyrir, ég bíð hérna. Vertu sæll, Taylor.“
Hann lagði á. „Hann ætlar að grennslast fyrir
um mig, athuga þetta síðan og hringja svo til mín
aftur.“
Johnny fór yfir að vatnskælinum og fékk sér fullt
pappaglas af vatni. Fyrir utan gnauðaði stormur-
inn og barði.
Bak við hann sagði Bannerman vandræðalega:
„Þetta var rétt hjá þér. Hann er sonurinn sem ég
hefði viljað eignast. Katrina var tekin með keisara-
skurði. Hún getur ekki eignast fleiri börn, læknir-
inn sagði að það myndi ganga af henni dauðri."
Johnny horfði út um gluggann þótt ekkert væri
að sjá. Hann vissi að Bannerman myndi þagna ef
hann sneri sér við - það þurfti enga skyggnigáfu
til að vita það.
„Pabbi Franks dó í vinnuslysi þegar Frank var
fimm ára. Hann var svo fullur að hann hefði ekki
tekið eftir því þó hann hefði pissað á sig. Frank
hefur þurft að vera húsbóndinn á heimilinu síðan.
Roscoe segir að hann hafi verið með stúlku á
framhaldsskólaárunum en að frú Dodd hafi verið
fljót að ganga frá því.“
Það mætti segja mér það, hugsaði Johnny.
Kona sem gerir þvílíkt... þetta með klemm-
una... við sinn eigin son... þess háttar kona
svífst einskis. Hún hlýtur að vera næstum þvi
jafngeðbiluð og hann.
„Hann kom til mín þegar hann var sextán ára
og bað um hlutastarf sem lögreglumaður. Sagði
að það væri það eina sem hann langaði til að
verða. Mér leist strax vel á hann. Réð hann til að
létta undir með okkur og borgaði honum úr eigin
vasa. Hann sótti um fullt starf þegar hann út-
skrifaðist úr gagnfræðaskóla en þá voru engar
lausar stöður. Svo hann fór að vinna á bensínstöð
og við réðum hann síðan í júlí 1971. Nú segirðu
mér þetta og ég hugsa til Katrinu að ganga
framhjá hverjum sem gerði þetta ... og það er
næstum eins og einhver sóðaleg sifjaspell. Frank
hefur komið heim til okkar, borðað matinn okkar,
gætt Katie einu sinni eða tvisvar... og þú segir
mér..
Johnny sneri sér við. Bannerman var að þerra
augu sín.
„Ég vorkenni þér ef þú sérð virkilega svona
hluti. Þú ert viðundur, rétt eins og tvíhöfða kýr
sem ég sá í sirkus einu sinni. Fyrirgefðu. Ég veit
að það er Ijótt að segja þetta."
„Biblían segir að Guð elski öll sín sköpunar-
verk,“ sagði Johnny. Rödd hans var eilítið óstyrk.
„Er það?“ Bannerman kinkaði kolli. „Hann sýnir
það á skringilegan hátt, finnst þér það ekki?“
. 12*
Um tuttugu mínútum síðar hringdi síminn og
Bannerman svaraði að bragði. Talaði stutta
stund. Hlustaði. Johnny fylgdist með andliti hans
44 VIKAN 15. TBL 1991