Vikan - 25.07.1991, Síða 45

KROSSGÁTUGERÐ: GUÐJÓN BALDVINSSON
eldast. Hann lagði á og horfði lengi á Johnny án
þess að segja orð.
„Tólfta nóvember 1972,“ sagði hann. „Mennta-
skólastúlka. Þeir fundu hana á akri. Nauðgað og
kyrkt. Engin sæðisprufa tekin. Ennþá er þetta
engin sönnun, Johnny."
„Ég held ekki að þú þurfir neinar frekari sann-
anir,“ sagði Johnny. „Og ég held að hann brotni
niður ef þú berð það upp á hann sem þú hefur."
„Og geri hann það ekki?“
Sýnin á hljómsveitarpallinum þaut aftur að
Johnny eins og trylltur, banvænn búmerang.
Ánægjulegi sársaukinn, sársaukinn sem minnti á
klemmuna, sársaukinn sem staðfesti allt.
„Fáðu hann til að taka niður um sig,“ sagði
Johnny.
* 13 *
Blaðamennirnir voru enn í anddyrinu. ( sannleika
sagt hefðu þeir líkleg" ekki hreyft sig jafnvel þó
þeir væntu þess ekki að málið færi að upplýsast.
Vegirnir út úr bænum voru ófærir.
Bannerman og Johnny fóru út um gluggann á
birgðaskápnum. Bannerman var með þjónustu-
byssu sína og handjárnin í beltinu. Eftir örfárra
metra göngu gegnum djúpan snjóinn var Johnny
farinn að haltra illa en steinþagði yfir því.
En Bannerman tók eftir því og nam staðar.
„Hvað gengur að þér, sonur sæll?“
„Ekkert," sagði Johnny. Hann var líka farið að
verkja í höfuðið aftur.
„Eitthvað er það. Það er eins og þú sért fótbrot-
inn á báðum.“
„Það þurfti að gera aðgerð á fótleggjum mínum
eftir að ég vaknaði úr dáinu. Vöðvarnir höfðu
rýrnað. Þeir gerðu við það eins vel og þeir gátu
með gerviliðum..."
„Viltu snúa við?"
Það geturðu sveiað þér uppá. Ég vildi að ég
hefði aldrei komið. Þetta er ekki mitt mál. Þetta er
maðurinn sem líkti mér við tvíhöfða kú.
„Nei, það er allt í lagi með mig,“ sagði hann.
Þeir stóðu fyrir framan lítið og snyrtilegt, al-
myrkvað hús.
„Þetta er húsið,“ sagði Bannerman, og rödd
hans var litlaus.
* 14*
Johnny hafði aldrei séð veiklulegri konu en hina
akfeitu Henriettu Dodd. Húð hennar var gul-grá.
Hendur hennar voru hreistrugar af exemi. Og
eitthvað í augum hennar minnti hann óþægilega á
móður hans þegar Vera Smith tók trúaræðin.
„Hvað vilt þú um miðja nótt, George Banner-
man?“ spurði hún full grunsemda. Rödd hennar
var há eins og hjá mörgum feitum konum - minnti
á suð í býflugu fanginni í flösku.
„Ég þarf að tala við Frank, Henrietta."
„Ég ætla ekki að fara að vekja hann!“ æpti hún
og hreyfði sig ekki úr dyrunum. „Hann steinsefur
vegna þess að þú þrælar honum út! Allar nætur
að eltast við fyllirafta inn og út af börum en þér er
sama! Ætli ég viti ekki hvað gengur á á þessum
stöðum, þessar ómerkilegu druslur sem fegnar
gæfu góðum dreng eins og Frank mínum ólækn-
andi sjúkdóm fyrir einn bjór!“
Svo sneri hún sér að Johnny og horfði á hann
með litlu svínsaugunum sem voru skörp og
heimskuleg í senn.
„Hver er þetta?"
„Sérlegur aðstoðarmaður," sagði Bannerman
að bragði. „Ég skal bera ábyrgðina á að vekja
Frank.“
„Óóó, ábyrgðina!" kvakaði hún af viðbjóðslegri
kaldhæðni og loks gerði Johnny sér grein fyrir því
að hún var hrædd. Óttinn streymdi frá henni í
daunillum bylgjum - það var þess vegna sem
honum varað versna höfuðverkurinn. Fann Bann-
erman það ekki?
Hún reyndi að loka dyrunum en Bannerman ýtti
hurðinni alla leið upp. Rödd hans lýsti þéttri reiði
og undir henni hrikalegri spennu. „Hleyptu okkur
inn, Henrietta, ég meina það."
„Þú getur þetta ekki!" hrópaði hún. „Þetta er
ekkert lögregluríki!"
„Satt er það en ég ætla að tala við Frank,“
sagði Bannerman og tróðst framhjá henni.
Johnny, sem varla vissi hvað hann var að gera,
elti. Henrietta Dodd þreif til hans. Johnny tók um
úlnlið hennar - og óhugnanlegur sársauki gaus
upp í höfði hans sem gerði höfuðverkinn að engu.
Og konan fann hann iíka. Þau störðu á hvort ann-
að andartak sem virtist vara að eilífu, í hryllileg-
um, fullkomnum skilningi. Höfuð Johnnys var eins
og þrútin blaðra full af heitu blóði.
„Þú vissir þetta?" hvíslaði hann.
Feitur, hrukkóttur munnur hennar opnaðist og
lokaðist, opnaðist og lokaðist. Hún gaf ekkert.
hljóð frá sér.
„Þú vissir þetta allan tímann?"
„Þú ert djöfull!" öskraði hún á hann. „Þú ert
skrímsli... djöfull... ó, hjartað í mér... ó, ég
er að deyja ... hringið á lækni..
Johnny sleppti henni og reikaði upp stigann á
eftir Bannerman. Fyrir utan kjökraði vindurinn eins
og týnt barn. Kjötfjallið Henrietta Dodd sat í tága-
stól með sitt risastórt brjóstið í hvorri hendi.
5£rj,'R t/i'Ð SÉR- '/ t>L . STAFurf K' / D- þo/CKÍ KETJPt ÓLo
r V CV f |yz ^ > \ SdLö'bR. AFL. HVÍlDÍ Z
z Et'AJó 1 PLoC,C, RflFTu/{ /Z
5T/W&S TR.'tTxCx 5Loajú,u « ðfl w.
M KRöt HufJD /vty/UT Di/EjlíjH /0 >
My/ur H SkJE-L AFuR.£> /miuLí- 'ATT Y s \ / > b
UTA-/J stafhum ST ifiJ(*Uf{ 8 > 3 ■ > V' ó'ff FTJPSTi
\Í0TRAf{ (05KA 9
/ z 3 H 5~ (p > 8 9 /0 // /z
Lausnarorð 1-6: SKRIMT
15. TBL1991 VIKAN 45