Vikan - 27.05.1992, Blaðsíða 53

hvílast og jafna þig eftir allt þaö álag sem þú
hefur gengiö í gegnum undanfariö. Það er þér
og ekki hvaö síst börnunum þínum fyrir bestu.
Svanhvít kom ekki upp orði fyrir grátkökknum
sem lokaöi fyrir naer alla öndun. Þreytan, von-
leysið og nú þessi yfirþyrmandi hræösla skall
af alefli yfir hana. íbúðin bylgjaöist sem hafsjór
fyrir augum hennar, hún fann líkamann falla
jafnvægislausan í djúpan öldudal.
Svanhvít leit undrandi og ringluð í kringum
sig þegar hún vaknaði. Hún fann fyrir dofa í
vörunum og líkaminn var sem njörvaöur niöur.
Hvítt loft, veggur, skápur og vaskur var það
fyrsta sem fyrir augun bar. Hún reyndi aö kalla
en kom ekki upp neinu hljóöi. Hún reyndi af
alefli aö rísa upp en gat aðeins reist höfuöiö lít-
iö eitt frá koddanum.
- Þú ert þá vöknuö, vinkona. Röddin var
glaðleg. - Vertu ekkert aö reyna aö hreyfa þig,
ég skal hringja bjöllunni svo þú fáir eitthvaö að
drekka.
Svanhvít sneri höfðinu í átt til raddarinnar. -
Já, þú ert á sjúkrahúsi, svaraði röddin án þess
að vera spurð. - Við erum hór þrjár saman á
stofu, hin til hægri við þig er reyndar alveg út úr
heiminum. Svanhvít heyrði að dyr opnuðust,
hjúkrunarkona smeygði sér á milli rúmanna.
- Nú? Ert þú vöknuð? Það kom henni greini-
lega á óvart. - Hún þarf að fá vatn, heyrði
Svanhvít röddina í rúminu segja. - Ég læt þig
vita ef ég þarf á tilsögn þinni að halda, svaraði
hjúkrunarkonan hortug. Röddin í rúminu
skríkti.
Hjúkrunarkonan setti hönd undir höfuð
Svanhvítar og gaf henni dálítinn vatnssopa. -
Þetta ætti aö nægja í bili, þar til þú færð lyfin
þín. - Leystu mig, stundi Svanhvít veikum
rómi. Hjúkrunarkonan hristi höfuðið og hvart út
úr herberginu.
- Þú ert ekkert bundin niður í rúmið, sagði
röddin þegar dyrnar lokuöust að baki hjúkrun-
arkonunnar. - Þú ert bara svona hryllilega
dópuð. Þessi þarna hinum megin við þig er
búin að vera meira og minna i dái í hálft ár.
Hún heldur því statt og stöðugt fram aö félags-
málastjórinn hérna hafi selt barnið hennar
presti vestur á fjörðum. Ég trúi henni svo sem
alveg því ég veit eitt og annað um þennan
mann. Við vorum saman í áfengismeöferð.
Hann er illa farinn, heilaskemmd eiturpadda og
til alls vís. Hún er bara svo illa farin, greyið, að
hún skilur ekki að svo lengi sem hún kvabbar
um þetta halda þeir henni meðvitundarlausri.
Ég veit hvernig þetta kerfi vinnur enda er ég
búin að vera hérna svo oft. Vilji ég komast út
spila ég eftir þeirra höfði en kjósi ég frekar að
vera í vímu spila ég eftir mínu. Væri ég sú til
hægri við þig léti ég renna af mér og dræþi hel-
vítis karlinn.
Svanhvít fann ekki til neinna sérstakra til-
finninga gagnvart börnunum eða lífinu yfirleitt.
Samt var eins og önnur persóna í líkama
hennar gréti og kallaði sífellt á börnin sín. - Ef
þú gerir eins og ég segi þér, verður hlýðin og
góð, þá sleppur þú fljótlega héðan út. Röddin
þagnaði, dyrnar opnuðust og hjúkrunarkonan
kom inn. Hún gekk að rúmi Svanhvítar sem
opnaði munninn hlýðin og gleypti töflurnar sem
settar voru á tungu hennar.
Eftir hálfsmánaðar dvöl á sjúkrahúsinu þótti
sérfræðingunum Svanhvít nægilega hress til
að fara heim. Hún hafði hagað spilum sínum á
þann hátt sem stofufélagi hennar ráðlagði
henni en kvíðinn var engu minni en áður,
nema hvað hún var staðráðin í að láta lög
skógarins gilda. Þeir skyldu ekki komast upp
meö að taka frá henni börnin, litlu augastein-
ana hennar. Hún skyldi sjá til þess að einhver
þeirra kembdi ekki hærurnar þegar að því
kæmi. Hvaða máli skipti það svo sem þó árin
yrðu átta eða niu í fangelsi, hvað hafði hún
annað að gera þegar búið væri að svipta hana
því sem hún taldi dýrmætara en lífið sjálft. Ef
börnin fengju síðan einhvern tíma að vita hvað
móðir þeirra gerði var hún viss um að þau
myndu virða hana fyrir svo harkalegt stríð
þeirra vegna. Stofufélagi hennar hafði frætt
hana nóg til þess að hún vissi að enginn mögu-
leiki yrði á því að hún ynni málið gegn þessu
stofnanapakki. Félagsmálastjórinn yrði ekki
feitur á því að selja börnin hennar.
Svanhvít hrökk upp úr þessum hugsunum
þegar barið var fast og ákveðiö aö dyrum. Hún
stökk fram úr rúminu með haglabyssuna í
fanginu og hljóp með hanafram í eldhúsið. Þar
stillti hún henni upp við ísskápinn. Nú var barið
enn ákafar og fastar. Svanhvít var gjörsam-
lega að missa alla stjórn á sér þegar hún loks
lauk upp. Félagsmálastjórinn, myndarlegur
maður um fimmtugt, stóð sem eitt sólskinsbros
á ganginum með umslag í annarri hendi. Úlfur
í sauðargæru, hugsaði Svanhvit.
Bros félagsmálastjórans rann af andlitinu og
við tók undrunar- og spurnarsvipur þegar hann
sá blóðstorkið andlit hennar. Hann stakk um-
slaginu í innri jakkavasann. - Komdu sæl,
sagði hann hálfvandræðalegur. - Gæti ég
fengið að ræða augnablik við þig? Svanhvít
opnaði dyrnar upp á gátt.
Hann gekk inn og gjóaði rannsakandi aug-
um um íbúðina. Svanhvít gekk inn ganginn að
borðkrók til hliðar við eldhúsið. Félagsmála-
stjórinn fylgdi henni eftir og settist óboðinn við
borðið. - Mætti kannski bjóða þér kaffi? stam-
aði Svanhvit. - Nei, það er alveg óþarfi, ég
stend stutt við. Ég ætlaði bara að láta þig vita
að við höfum ekki enn getað gengið endanlega
frá úrskurðinum en það verður mjög fljótt.
- Og þú gerðir þér auðvitað ferð hingað til
að segja mér það? Rödd Svanhvítar varð ólík
hennar eigin. - Og það næsta sem þú ætlar að
segja mér er að ég fái börnin mín aftur? Hún
rauk fram í eldhúsið og greip byssuna. Andlit
félagsmálastjórans lýsti forundran við að sjá
Svanhvíti birtast með vopnið í hendi. Hann
ætlaði að standa upp en sá sitt óvænna þegar
Svanhvít æþti til hans og skipaði honum að
sitja kyrr.
- Þú selur ekki fleiri börn, óþverrinn þinn,
hvorki mín né önnur. - Ég hef aldrei selt
nein ... Hann þagnaði við háan hæðnishlátur
Svanhvítar. Skjálfti fór um varir hans og hann
tók að kjökra. Svanhvíti óx ásmegin við að
finna hversu gjörsamlega hún hafði hann á
valdi sínu.
- Þú hefur nú þegar öðlast örugga vist í hel-
víti og óþarfi hjá þér að vera hérna megin graf-
ar öllu lengur, hvæsti hún og þrýsti hlaupinu
fast að eyra hans. - En börnin mín, en elsku
litlu börnin mín, vældi félagsmálastjórinn
ámátlega. - Þau verða betur komin án þín,
ólíkt mörgum öðrum sem þú hefur tekið frá
varnarlausum foreldrum.
Hann dró bréfið skjálfandi hendi hálfa leið
upp úr vasanum. - Þú smánar mig ekki með
þessu bréfi, æpti Svanhvít og reif í gikkinn.
Hún hentist í hálfhring við höggið frá byssunni
og trúði ekki eigin augum þegar hún leit á fél-
agsmálastjórann. Hálft höfuðið var gjörsam-
lega horfið. Hún horfði ofan á ótrúlega stóra
tunguna þar sem hún hreyfðist hljóðlaust upp
og niður. - Já kjaftaðu nú, bannsettur, skrækti
hún í sigurvímu.
Svanhvít lagði frá sér byssuna, kippti til sín
bréfinu úr vasa hans, reif það þóttafull upp og
fletti því sundur. Sigurvíman og hatrið, sem
verið hafði allsráðandi, gufaði nú upp sem
dögg fyrir sólu. Tár tóku að streyma taumlaust
niður kinnar hennar þegar hún las upphátt
bréfið sem félagsmálastjórinn hafði komið til
að afhenda henni.
Á fundi barnaverndarnefndar Sundakaup-
staðar 12. mars 1992 hefur verið ákveðið að
Svanhvít Óðinsdóttir fái aftur fullt forræði yfir
börnum sínum frá og með deginum í dag. □
53