Vikan - 01.09.1994, Qupperneq 50

SMÁSAGAN
Þeir voru líklega afleiðingar
af sljóleika elliáranna. En
hann var ekki gott fordæmi
fyrir telpuna. Þess utan blót-
aði hann oft hressilega og
Larissa festi sér í minni öll
þessi undarlegu orð og naut
þess að flíka þeim, þegar
tækifæri gafst. Þetta gat ekki
gengið svona lengur. Og
bráðlega kæmi litla barnið
og þá hafði hún þörf fyrir
herbergið hans. Það hefði
kannski verið betra, ef hann
hefði verið látinn kyrr heima
hjá sér. En hann hafði verið
svo aumur og eínmana eftir
að hann missti konuna og
virtist ekki geta hugsað um
sjálfan sig hjálparlaust. Og
hann neitaði algerlega að
taka stúlku til að hjálpa sér.
Það voru til mjög snyrtileg
elliheimili þar sem gamalt
fólk gat notið samvista við
garði. Þar gæti hann ráfað
um, gefið öndunum og horft
á fólkið. Hér voru aðeins
nokkrir smáfuglar. Hún var
viss um að hann kæmi til
með að kunna vel við sig í
svo þægilegu umhverfi og
innan um skemmtilegt fólk.
Svo var líka kominn tími til
að Ken og Madge sinntu
honum.
Larissa fór í leikskóla um
haustið. Afi fór þá daglega á
móti henni og þau röltu sam-
an heim. Hún talaði þá í sí-
fellu og sagði honum allt
sem hafði skeð yfir daginn. í
fyrstu hlustaði hann vel eftir
því sem hún sagði. Lagði
spurningar fyrir hana og lét
hana finna að hann hefði
áhuga á því sem hún var að
jafnaldra sína, talað um
plágur sínar og áhugamál af
hjartans lyst. Það hefði átt
að vera heppilegt fyrir hann
að setjast að á slíkum stað,
en eitt sinn, þegar hún
nefndi þetta, varð svipur
hans þannig að hún hafði
aldrei orðað það aftur. En
hún var orðin dauðþreytt á
að hafa hann á heimilinu.
Það hefði litið öðruvísi út
hefði Ted verið einkasonur
hans. En það var hann ekki.
Ken var betur stæður og
hafði miklu meira húsrými.
Hann og Madge bjuggu í
gríðarstórri íbúð í London
þar sem gamli maðurinn yrði
ekki í vegi fyrir neinum. Og
Madge þurfti ekki sjálf að
vinna heimilisstörfin. Hún
hafði stúlkur til þess. Afi gæti
haft það gott hjá þeim. Auð-
vitað myndi hann sakna
garðsins, en það var ekki
langt að næsta skemmti-
segja. En svo fór hann æ
oftar að fá „hugsandi andlit-
ið“ og það var eins og hann
tæki ekki vel eftir því sem
hún var að segja. Dag nokk-
urn kom hann ekki til móts
við hana. í stað hans kom
móðir Desmonds og sagði
að Larissa ætti að fylgjast
heim með sér í þetta sinn.
Þetta var auðvitað mjög
spennandi því að Desmond
var einn af stærri drengjun-
um ( leikskólanum. Hún
hafði svo margt að segja
afa, þegar hún kæmi heim.
Allt sem Desmond hafði sagt
og gert. Afa þótti gaman að
sögum Desmonds. En það
var enginn heima þegar frú
Baldwin fylgdi henni inn. -
Hvar er mamma? spurði Lar-
issa óttaslegin. - Og afi? -
Ég hugsa að þau séu á
brautarstöðinni. En mamma
þín kemur heim rétt strax.
Larissa leit á hana með tor-
tryggni. - Hvers vegna eru
þau á brautarstöðinni? Frú
Baldwin kyngdi. - Afi þinn
ætlar að búa hjá Ken frænda
þínum og Madge um tíma.
Mamma þín fylgdi honum á
brautarstöðina og pabbi þinn
og Ken frændi þinn taka á
móti honum á brautarstöð-
inni í London. - Hvers vegna
ætlar hann að búa hjá þeim?
spurði Larissa undrandi.
Hún vissi svo vel hvert álit
afi hafði á Madge, íbúðinni
hennar og vinkonum sem
hann kallaði fífl. - Það verð-
ur skemmtileg tilbreyting fyrir
hann, sagði frú Baldwin var-
færnislega. - Það verður
það ekki, hrópaði Larissa
æst. - Hann má ekki fara
þangað. Hún sneri við og
þaut út götuna. Hún heyrði
frú Baldwin kalla til sín en
hún neyddist til að vera
óhlýðin í þetta sinn. Lestin
var rétt runnin af stað, og
pallvörðurinn sá hana ekki
þegar hún hljóp gegnum
hliðið og út á brautarpallinn.
Margaret stóð á brautar-
pallinum, þangað til lestin
var komin úr augsýn. Henni
var kalt. Allur líkami hennar
var ískaldur. - Hann kemur
til með að hafa það gott,
sagði hún við sjálfa sig. Þau
geta gert svo miklu meira
fyrir hann en við. Svo þarf ég
líka á herberginu hans að
halda. Larissa þarf stærra
herbergi, þegar hún fer að
lesa lexíur. Við kaupum
handa henni lítið skrifborð
og leslampa, þá gleymir hún
fljótlega að það var herbergi
afa. Og litla barnið getur
fengið hennar herbergi. Þá
verðum við loksins venjuleg
fjölskylda, hjón og tvö börn,
fjögur. . . . Þá var gripið í
pilsið hennar. - Hvar er afi?
öskraði Larissa og barði
knepptum hnefunum í hana.
- Þú sendir hann burt! Marg-
aret vafði hana örmum og
reyndi að skýra fyrir henni
málið, sagði henní jafnvel frá
litla barninu sem von var á. -
En afa þykir gaman að litlum
börnum, snökti Larissa. -
Það verður ekki pláss. . . . -
Litla barnið getur verið hjá
mér, mér er alveg sama. . . .
- En mér er ekki sama. Og
svo er herbergið þitt líka of
lítið fyrir tvo. - Margir byggja
herbergi utan á húsin. Það
gerðu mamma og pabbi
Önnu þegar þau fengu tví-
burana. Svo getur afi sofið f
borðstofunni, það er betra
fyrir hann að vera á fyrstu
hæð, þá er hann rétt hjá
garðinum. Þá getur hann
farið á fætur snemma á
morgnana, eins og hann
langar alltaf til að gera, en
þú verður alltaf svo reið ef
hann vekur þig svo hann
þorir ekki að gera það.
Margaret hrukkaði ennið
hugsandi. Byggja stóra
stofu, stofu sem morgunsól-
in gæti skinið inn í á morgn-
ana. Stofu með stórum
gluggum. Og afi gæti verið í
gömlu borðstofunni. Það var
svo erfitt fyrir hann að ganga
upp stiga. En. . . . - Hann
hefur allt mögulegt fyrir þér,
ósiði og svoleiðis. (Hvers
vegna fannst henni að hún
væri neydd til að verja sjálfa
sig fyrir sinni eigin dóttur?) -
Fjandans smámunir, sagði
Larissa og fussaði. Margaret
gat ekki að sér gert að
brosa. - Honum líður vel hjá
Ken frænda þínum og Mad-
ge, sagði hún. - Nei, honum
líður ekki vel hjá þeim. Hann
hefur andstyggð á að vera
þar. - Hvernig veistu það?
spurði Margaret undrandi. -
Han hefur sagt mér það.
Honum finnst það vera a. . .
dauðhreinsað. Honum líður
bara vel hjá okkur. Ég veit
það. - Hann hefur aldrei
sagt eitt einasta orð í þá átt
við mig að hann kynni ekki
við sig hjá Ken. Var það
raunverulega satt að honum
hefði liðið illa hjá þeim? Lar-
issa fór alltaf snemma að
sofa en gamli maðurinn var
vanur að sitja í stofunni langt
fram á kvöld. Þau Ted voru
aldrei ein. Ekki fyrr en gamli
maðurinn fór að geispa, lét
sem hann væri þreyttur og
staulaðist upp stigann. Samt
vaknaði hann fyrir allar aldir
og þótt hann reyndi að láta
ekki heyra til sín, þá vakti
hann hana alltaf og hún lá
og bylti sér þangað til tími
var kominn til að fara á fæt-
ur. Hún hafði talað um þetta
við Ted og hann samsinnti
henni, enda voru þau í þörf
fyrir herbergið. Eða þá að
þau voru neydd til að kaupa
stærra hús. Hvers vegna
gerðu þau það ekki? Það var
vegna peninganna. En þau
gátu byggt við. - Mamma,
hann verður að koma aftur
heim. Hann deyr ef hann á
að vera hjá Madge og öllum
50 VIKAN 8. TBL. 1994