Vikan - 21.03.2000, Blaðsíða 45

ekki! Þá var skömminni
skárra að halda sig hér á upp-
lýstum veitingastaðnum.
„Það er rigning úti. Segðu
bara það sem þú ætlar að
segja og vertu snöggur að því.
Klukkan er orðin margt og ég
er orðin þreytt og vil komast
heim.“
„Þú ert orðin mjög mis-
kunnarlaus kona, Laura,“
sagði Dirk hljóðlega.
„Og þú ert orðinn algjör-
lega siðlaus skíthæll," bætti
hún við rólega.
Hann hló kuldalega.
„Meint siðleysi mitt fer nú al-
veg eftir því við hvað þú mið-
ar. Eftir hvaða viðmiðunum
dæmir þú mig?“
Hún hristi höfuðið og and-
varpaði. „Sú var tíðin að okk-
ar siðferðisvitund var svipuð,
Dirk,“ sagði hún titrandi
röddu. „En það er allt breytt
því þú þekkir ekki muninn á
réttu og röngu !engur.“
Hún hafði greinilega snert
viðkvæma taug með þessari
athugasemd sinni því hún sá
hvernig stríkkaði á kjálkum
hans. En eins og venjulega
var hann fljótur að jafna sig
og brosti til hennar.
„Þetta er einn af þínum
stóru göllum, Laura. Mamma
þín kenndi þér að hugsa í
svörtu og hvítu og í hugtökum
eins og rétt og rangt, gott og
illt og ást og hatur. En lífið er
ekki svona einfalt og það er
fullt af gráum svæðum þar
líka. Kannski áttar þú þig á
því einhvern daginn. En ég
get fullvissað þig um það að
ég þekki alveg muninn á réttu
og röngu þar sem ég eyði nú
stórum hluta vinnu minnar í
að verja fólk fyrir dómstólum.
„Þú þekkir bara muninn á
réttu og röngu í lögfræðilegu
tilliti,“ sagði hún biturlega.
Hún var reið vegna ummæla
Dirks um móður hennar. Hún
hafði gert sitt besta til að ala
Lauru vel upp. Laura vissi
líka að það hafði ekki verið
auðvelt fyrir móðir hennar að
ala hana ein upp eftir að fað-
ir hennar yfirgaf þær.
„Ég held að ég sé ekki ein
um þá skoðun að finnast
framkoma þín undanfarnar
vikur hneykslanleg og sið-
laus.“
Dirk hló.
Hún starði á fallegt andlit
hans, skarpa andlitsdrættina,
gráu augun og nautnalegar
varirnar. Tilfinningar hennar
voru allar í flækju. Hún vildi
fá gamla Dirk aftur með hlýju
sína og ást en henni sýndist að
hann væri horfinn með öllu
og í staðinn væri kominn þessi
harði, siðlausi maður.
Samt sem áður fann hún
fyrir löngun til þess að fara
heim með þessum nýja
manni. Það var nrjög freist-
andi að halla sér yfir borðið
og kyssa hann djúpum kossi.
„I guðanna bænum segðu
bara það sem þú ætlar að
segja svo ég geti drifið mig
heim,“ sagði hún ákveðið.
Hún sá einhvern hroka og
kulda í andliti hans sem hún
kannaðist ekki við og það fór
hrollur um hana. Þessi nýi
vantar