Vikan - 21.03.2000, Blaðsíða 6

Aðför að konu með aðstoð ríkisins
ver Hel ald íur n llega lissl reii lla rs r íi nar
Sagan sem fer hér á eftir segir
frá konu sem hefur veríð gerð
gjaldhrota uegna dagsekta sem
hún uar beitt að kröfu föður
barna sinna suo hann fengi að
umgangast bau. Hann neitaði
sjálfur að hitta bau á síðasta
ári begar búið uar að fá börnin
til að sambykkja bað en brátt
fyrir bað uarð gjaldbroti ekki
afstýrt. Börnin hafa ekkert haft
á múti buí að umgangast föður
sinn en hafa síðustu árin neit-
að að fara inn á heimili hans
og sambýliskonu hans. Þeim
líður illa bar og finnst bau
óuelkomin. Faðirinn neitar að
hitta bau annars staðar t.d. í
húsnæði Félagsbjónustunnar
sem er fyrir forræðislausa feð-
ur og málið stendur fast.
Uiðmælandi, sem uill ekki koma
fram undir fullu nafni, kýs að
kalla sig Hafdísi.
Fyrir fimmtán árum var
hún í góðri stöðu, hafði
nýlega keypt sér íbúð og
bjó þar ásamt barni sínu.
Hún kynntist manni sem hún
giftist og hún vann fyrir honum
á meðan hann lauk háskólanámi.
Þau eignuðust barn og tveimur
árum síðar var von á öðru. Þá
dundi reiðarslagið yfir. Eldra
*- barn þeirra, tveggja ára gamalt,
'Z greindistmeðhvítblæðiogheim-
■o urinn hrundi hjá Hafdísi.
* „Barniðokkarhafði veriðmeð
■u eyrnabólgur um skeið og fékk
n fúkkalyf sem dugðu ekki. Lækn-
ir sem var staddur í sama barna-
n
x afmæli og barnið tók eftir því hve
i- fölt og veiklulegt það var,“ segir
^ Hafdís. „Hann bað mig að koma
•- með það á læknastofu sína strax
«o eftir helgi þar sem það var rann-
J sakað vandlega. í ljós kom að
.. barnið þjáðist af hvítblæði og
“ þurfti strax meðferð við því..
* Þetta gerðist 9. desember árið
i- 1987. Daginn eftir byrjaði barn-
Vikan
ið í erfiðri krabbameinsmeðferð
sem stóð í tvö ár.“
Viðbrögð hjónanna við þess-
um fréttum voru ólík, að sögn
Hafdísar. Faðirinn fylltist áhyggj-
um af fjárhagsafkomu fjölskyld-
unnar því ljóst var að Hafdís yrði
að hætta að vinna utan heimilis
en Hafdís var í góðri og afar vel
launaðri vinnu og helga sig barn-
inu en hún hugsaði aðeins um
lífslíkur barnsins. Hún vissi ekki
betur en að hvítblæði væri ban-
vænt. Tveir mánuðir voru í fæð-
ingu annars barns þeirra og
þriðja barns Hafdísar. „Viðbrögð
eiginmanns míns við fréttunum
voru bara fyrirboði þess sem síð-
ar kom,“ segir hún. „Hann vann
úti en ég bókstaflega flutti með
barnið á Barnaspítala Hringsins
og vakti yfir því dag og nótt í
marga mánuði en alls tók með-
ferðin tvö ár. Ég mátti varla vera
að því að fæða yngsta barnið í
febrúar en það fór strax í pöss-
un til vinafólks míns. Elsta barn-
ið fór á milli vina og vanda-
manna á meðan á þessu stóð,
a.m.k. fyrst í stað. Einnig hjálp-
aði móðir mín mér mikið og
var oft með þau tvö heima
hjá okkur," segir Hafdís og
heldur áfram sögu sinni.
„Maðurinn minn
hafði ekki verið heima í
þrjár vikur fyrir fæðingu
þess yngsta en hann tók
álaginu vegna breyttra
aðstæðna okkar illa
og fór reglulega heim
til systur sinnar til að
fá hvíld og ná áttum,“
segir hún.
„Svo fór á endanum
að erfiðleikarnir sundr
uðu okkur. Nokkrum mán-
uðum eftir að barnið greind-
ist með krabbamein vorum
við skilin. Til allrar guðs
lukku lifði barnið af og það
gerði allt annað ómerkilegt.
Ég er fegin að ég vissi ekki
þá að erfiðleikarnir voru
rétt að hefjast."
Fjárhagurinn í rúst
Fjárhagur fjölskyldunnar
versnaði til mikilla muna og Haf-
dís þurfti að reka heimilið á víxl-
um og bankalánum. Á tímabili
voru sjö lögfræðingar á hælum
hennar.
„Faðir barnanna setti heimil-
ið í skiptarétt en mér tókst með
naumindum að halda þeim eign-
um sem ég átti áður en ég kynnt-
ist honurn," segir Hafdís. „Hann
fór fram á að fá annan barnabíl-
stólinn en ekki var tekið mark á
því. Hann vildi fá forræðið yfir
nýfædda barninu á þeim forsend-
um að ég væri óhæf móðir. Lög-
fræðingurinn minn spurði hann
þá hvers vegna hann teldi mig
hæfa rnóður fyrir krabbameins-
veika barnið. Þá hætti hann,“
segir hún. „Ég fór fram á lífeyri
frá honum því ég gat að sjálf-
sögðu ekki unnið úti. Engan fékk
ég lífeyrinn því maðurinn minn
hafði innritað sig í framhaldsnám
Háskól-
kominn í hóp fátækra náms-
manna. Hann lauk ekki náminu
og ég hef rökstuddan grun um
að hann hafi aldrei mætt í skól-
ann og ekki útskrifaðist hann
heldur. Hann þurfti reyndar að
greiða tvöfalt meðlag með veika
barninu vegna veikinda þess frá
nóvember 1988 til janúar 1990,“
segir Hafdís. „Það er eini auka-
kostnaðurinn sem hann hefur
greitt."
Umgengni kemst á
Veika barnið var enn í lyfja-
meðferð og það yngra rúmlega
eins árs þegar reglubundin um-
gengni komst á hjá föður við
börnin. Faðirinn hafði ekki
heimsótt eldra barn sitt á sjúkra-
húsið og ekki séð það yngra í ár.
„Hann var upptekinn við að
hefja nýtt líf og var í tilhugalíf-
inu því hann fann sér fljótlega
aðra konu,“ segir Hafdís. „Hún
átti barn fyrir en eftir nokkur ár
eignuðust þau eitt saman. Hann
tók engan fjárhagslegan þátt í
veikindum barnsins okkar og
þremur mánuðum eftir skiln-
aðinn við mig var hann bú-
inn að undirrita kaup-
samning að nýrri íbúð
í Vesturbænum. Þetta
tel ég mikinn
„hetjuskap'1 af
mannisem varsvo
fátækur að hann
framfleytti ekki
sjálfum sér sam-
kvæmt þeim skjöl-
um sem hann lagði
fram í skilnaðarmál-
inu,“ segir hún.
„Strax eftir fyrstu um-
gengnishelgina sagði
hann mér að honum
fyndist umgengnin of tíð,
hann vildi frekar hitta
börnin á þriggja vikna
fresti. Á ölium pappírum
vegna þessa máls kemur
fram að hann vilji minni
umgengni. Ég lánaði
honum rimlarúm sem
eldra barnið okkar var vaxið