Vikan - 21.03.2000, Blaðsíða 29

og þær ræddu lengi saman.
Mamma var reyndar
margsinnis búin að reyna
að ræða þessi mál við mig,
reyna að fá mig til að
borða og sannfæra mig um
að ég yrði að hitta sálfræð-
ing. Vinkona mín kvaddi
mig þetta kvöld með þeim
orðum að hún myndi ekki
tala við mig fyrr en ég væri
farin að borða aftur og lifa
eðlilegu lífi. Svo skellti hún
hurðinni á eftir sér. Ég veit
núna að hún var viti sínu fjær
af hræðslu um að ég myndi
deyja og hún var að horfa
á bestu vinkonu sína vesl-
ast upp og verða að
engu.
Mamma taldi mig á
að leita hjálpar og
það var með sem-
ingi sem ég fór
með henni til
heimilislæknis-
ins okkar. En
hann reyndist
betri en enginn og
eftir tvær heimsókn-
ir til hans hafði honum tekist
að fá mig til að hitta geðlækni.
Fyrsta skrefið í baráttunni
við átröskunarsjúkdóma er
að fá viðkomandi til þess að
viðurkenna að hann eigi
við vandamál að stríða.
Það er anorexíusjúklingum
sérlega erfitt því hjá þeim
snýst lífið fyrst og fremst um
þráhyggjukenndar hugmynd-
ir um stjórnun á eigin lífi.
Geðlæknirinn byrjaði á því að
hjálpa mér að sjá hlutina í
öðru ljósi og gera mér grein
fyrir að ég gæti verið við
stjórnvölinn, án þess að
svelta mig. Það væru til aðr-
ar leiðir. Ég fór til hans
einu sinni í viku í heilt ár
og hann lét mig m.a.
halda matardagbók og
skrifa niður hvaða til-
finningar væru að
brjótast um í huga mér
þegar ég væri að borða.
Ég fékk líka þunglynd-
islyf sem hjálpuðu mér
að komast yfir erfiðasta
hjallann. Ég var orðin þung-
lynd af anorexíuástandinu en
einnig er líklegt að ég hafi
þjáðst af depurð áður en ég
fór að svelta mig, án þess að
ég hafi gert mér grein fyrir
því. Það er víst algengt hjá
ungum stelpum sem erumeð
anorexíu að þunglyndi sé ein
af undirliggjandi orsökum
þess að þær þrói með sér
þennan átröskunarsjúkdóm.
Meðferðin bar árangur
með dyggri aðstoð fjölskyldu
minnar og vinkonu. Það tókst
að koma mér í skilning um að
ein smákaka úr bakaríinu
mun ekki sitja ævilangt á
mjöðmunum á mér. Ég
fleygði vigtinni og forðaðist
spegla á meðan ég var smám
saman að ná mér. Það má
segja að ég hafi rétt sloppið
fyrir horn því stúlkur sem
þjást af anorexíu geta eyðilagt
eðlilegan beinvöxt sinn sem
einnig getur valdið ótíma-
bærri beinþynningu.
Ég vona innilega að þær
stelpur sem lesa um þessa lífs-
reynslu mína leiti sér hjálpar
strax ef þær kannast við sjálf-
ar sig í sögu minni. Og svona
í lokin þá langar mig að benda
á það að Barbie, sem er í
reynd fyrirmynd margra
stúlkna, myndi ekki geta stað-
ið í fæturna ef hún væri ekki
úr plasti. Beinþynningin væri
búin að taka sinn toll ef hún
væri af holdi og blóði og það
sem meira er; hún væri löngu
látin úr anorexíu.
Lesandi segir
Hrund
Hauksdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lifi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Heiinili»luii}’i() er: Vikun
- „Lífsrcynslusuga", Seljuvegur 2,
101 Keykjuvík,
Nefl'ung: vikun@fr()di.is
Vikan 29
Að kyngja sannleíkanum
Að lokum var svo komið að
ég var orðin tæplega 40 kíló
og leit hroðalega út. Ég var
hætt að hafa blæðingar.
Krakkarnir í skólanum voru
farnir að hvíslast á og stara á
mig þegar ég gekk framhjá
þeim. Ég hætti að mæta í leik-
fimi út af þessu og líka vegna
þagnarinnar sem myndað-
ist í sturtuklefanum þegar
ég þvoði mér. Leik-
fimikennarinn var
líka farinn að taka
mig afsíðis og tala
alvarlega við
mig og ég
þoldi
það
ekki.
Besta
vinkona mín
reyndi stöðugt
að fá mig til að leita
mérhjálpar og eitt
kvöldið brotn-
aði hún niður
og grét inni í
herbergi hjá
mér. Hún
sagði grát-
bólgin við
mig:
„Skilur
þú ekki
hvað
þetta er orðið
sjúkt? Þú ert
með anorexíu á
háu stigi og gætir
dáið!“ Svo hljóp
hún grátandi inn
í stofu til mömmu