Vorið - 01.12.1967, Blaðsíða 13

„Ég gæti ekki drepið, þessa litlu vesa-
linga,“ sagði Dóra.
„Maður verður nú að hafa það,“
sagði Einar. „Það er nú ekki hægt að
komast hjá að aflífa skepnur.“
„Við skulum ekki taka nema rétt í
rnatinn," sagði Einar. „Svo sem sex eða
átta pysjur.“
„Nei, það er alveg nóg,“ sagði Svan-
ur.
'Þegar þessari veiðimennsku var lokið
héldu börnin lengra inn á eyna. Það var
hezt að kanna hana vel.
„Ættum við að taka með okkur nokk-
ur æðaregg?“ spurði Dóra. „Við meg-
um það vel, því að pabbi á eyna. Það
er leyfilegt að taka egg sér til matar.“
„Já, því ekki það,“ sagði Einar. „Ef
þau eru ekki orðin unguð.“
Þau tóku nú nokkur egg. Þó ekki
nema eitt úr hverju hreiðri, hlupu með
þau niður að sjónum og létu þau í lygna
polla, þar sem grynningar voru. Ef egg-
in flulu, var það merki þess, að þau voru
orðin unguð og þá fóru börnin með þau
í sömu hreiður aftur, en sykkju þau,
voru þau ný.
„Ég held, að þetta sé nú orðinn næg-
ur matarforði,“ sagði Einar. „Við kom-
umst nú ekki með öllu meira út í bátinn.
Við skulum nú losa okkur við þetta.“
Þegar börnin höfðu komið þessum
feng fyrir úti í hátnum, gengu þau heim
að tjaldinu og þótti nú sumum kominn
tími til að fá sér einhverja hressingu.
Einar kveikti á prímusnum og Dóra
hellti úr annari mjólkurflöskunni í pott-
inn, sem hún hafði komið með. Börnin
sátu umhverfis prímusinn og það var
sannarlega heimilislegt að sitja þarna
og bíða eftir heitu kakói. Dóra tók á
meðan brauðið upp og lagði það á blað,
sem hún breiddi á jörðina. Kakóið var
fljótlega tilbúið og því var síðan hellt í
könnurnar. Það bragðaðist vel. Einar
talaði þó um, að það hefði þurft að salta
það ofurlítið. En salt hafði ekki verið
tekið með í leiðangurinn. Börnin nutu
þessarar stundar í ríkum mæli. Dóra
hafði tekið svo mikið af brauði með, að
margar sneiðar gengu af, þegar allir
voru orðnir saddir. A eftir gæddu þau
sér á sætu kökunum. Þegar börnin voru
öll mett leið þeim svo vel, að þau lögðu
sig fyrir í tjaldinu, og einhvern veginn
fór það svo að þau steinsofnuðu öll.
Þau voru orðin þreytt af öllu þessu um-
stangi og auk þessa var heitt og mollu-
legt í tjaldinu. Þegar þau höfðu sezt
niður að borða hafði klukkan verið
f j ögur.
Nú líður tíminn á þessari óbyggðu
Róbisonsey, eins og annars staðar, og
þegar þau vakna aftur er klukkan orðin
sex og sólin komin í vesturátt. -— Einar
vaknaði fyrst og verður honum þá fyrst
fyrir að líta á klukkuna.
„Krakkar, vaknið þið, klukkan er
orðin sex!“ sagði Einar með myndug-
leik. „Við verðum að fara að halda
heim.“
Hin börnin vakna nú við þessa
kveðju, núa stýrurnar úr augunum og
rísa upp við dogg.
„Jæja, við höfum fengið okkur góðan
blund. Nú skulum við fara að taka dótið
okkar saman og fara svo heim,“ sagði
foringinn.
Börnin spruttu nú á fætur og fara að
tína saman dótið. Það tók ekki langan
VORIÐ 155