Vorið - 01.12.1967, Blaðsíða 21

INGÓLFUR JÓNSSON FRÁ PRESTSBAKKA:
BLÓMÁLFURINN BLÆR
ii.
Rúnar litli hrökk upp úr svefni við
það, að hann heyrði hlegið rétt hjá sér.
Hann reis upp og leit í kringum sig og
sá tvö börn, telpu og dreng á að gizka
tíu ára gömul, sem stóðu þarna rétt hjá
honum við kofavegginn.
Þessi börn þekkti hann ekki og þau
voru svo undarlega búin að þau gátu
varla verið úr sveitinni hans. Telpan var
í bláum kjól með gylltum tölum, en töl-
urnar voru eins og stjörnur í laginu.
Gyllta skó hafði hún á fótum og svo var
hún í rauðum sokkum með rauða skott-
húfu á höfði. Drengurinn var í rauðri
treyju, rauðum buxum og með gráa
skó á fótum. Svo var hann í gráum sokk-
um með gráan, kringlóttan hatt á höfði.
Þetta voru undarleg börn fannst Rún-
ari, svo að honum sýndist ráðlegast að
segja ekkert og vita hvað þau vildu.
— Þú heitir Rúnar, sagði ókunni
drengurinn.
— Já, svaraði Rúnar liikandi. Hvern-
ig veizt þú hvað ég heiti og hver eruð
þið.
— Við þekkjum þig vel og fólkið þitt,
hélt ókunni drengurinn áfram. — Það
er svo stutt til ykkar frá okkur. Annars
heiti ég Askur, en systir mín, sem hjá
mér stendur heitir Ogn.
— Askur og Ogn, það eru undarleg
nöfn, sagði nú Rúnar, — og hvernig
getur það verið, að ég hef aldrei heyrt
á ykkur mynnzt, ef þið eigið heima hér
rétt hjá? Og nú leit hann hálf órór á
þessi undarlegu höm.
— Það stendur nú þannig á því, svar-
aði telpan, og var rödd hennar mjög
skær og hljómfögur, að við eigum
heirna hér í klettaborginni uppi í hlíð-
inni ofan við brekkuna ykkar!
— Bull, sagði Rúnar. — Fólk á ekki
heima í klettum. Þar eru engar dyr,
nema að þið eigið heima í helli, eða þá
að þið séuð álfar. En þið eruð svo stór,
stærri en ég og svo sé ég ykkur án þess
að hafa glerið mitt góða fyrir auganu
eins og ég hafði áðan, meðan ég talaði
við blómálfinn góða, hann Blæ litla. Þið
eruð ekkert lík honum. Þetta er einhver
vitleysa. Þið eruð bara að leika á mig.
— Nei, sagði Ogn. — Við erum ekk-
ert að leika á þig. Við erum álfabörn og
húum hj á pabba okkar og mömmu alveg
eins og þú og bræður þínir. Sjáðu til,
Blær sagði okkur fá þér og við vissum,
að þú ert góður drengur, sem hefur gef-
ið fuglum og músum mola af matnum
þínum og hefur reynt að hjálpa særðum
dýrum, sem áttu bágt. Þess vegna var
okkur leyft að dreypa álfadropum í aug-
un þín, áður en þú vaknaðir, svo að þú
gætir séð okkur. Nú þarftu ekkert gler
en getur séð það, sem þú vilt meðan þú
ferð vel með þá sjón og notar hana til
góðs.
Rúnar litli starði undrandi á börnin.
Þetta voru þá veruleg álfabörn, sem
bjuggu í klettaborg, en hann var ekki
VORIÐ 163