Vorið - 01.12.1967, Blaðsíða 29

hlauptu svo hérna upp brekkuna á bak
við mylluna.“
Malarinn var að því kominn að missa
vitið af hræðslu. Hann hafði ekki tíma
til að spyrja hvers vegna Tyrkinn væri
að elta sig. Nei, hann liafði engan tíma
til umhugsunar, en rétti bara manninum
l'úfuna sína og lagði svo á flótta eins og
fastur toguðu.
Ero dreifði nú mjöli um sig allan og
setti upp húfu malarans, svo að liann
leit nú út eins og reglulegur malari, þeg-
ar bóndinn liratt upp hurðinni og kall-
aði:
„Hvað hefur þú gert við manninn, sem
gekk hér inn rétt áðan?“
Ero benti upp á brekkuna.
„Haltu í hestinn minn,“ sagði bónd-
inn og tók á rás eftir manninum.
En Ero hló í laumi og var ekki seinn
a sér að snarast á bak hestinum og ríða
af stað.
Bóndinn hljóp eins og kraítarnir
^eyfðu upp bekkuna og góðan spöl inni
1 skóginn. Þar náði hann malaranum,
sem skalf af hræðslu.
„Láttu mig liafa peningana!“ sagði
bann. „Þú sveikst peningana út úr konu
tninni og laugst því að henni, að þú ætl-
t'ðir að færa þá granna okkar, sem er
dauður og kominn í annan heim.“
Malarinn var svo hræddur, að hann
vissi ekkert, hvað hann átti að gera.
„Guð veit, að ég hef hvorki séð kon-
Una þína, dauða grannann ykkar eða
Peningana,“ sagði hann.
Þeir voru báðir svo æstir, að þeir
oskruðu hvor framan í annan, en loks-
lns skildu þeir, hvernig í öllu lá. Þá
hlupu þeir í hendings kasti niður að
myllunni. Þá var hesturinn horfinn og
einnig Ero, en bóndinn varð að fara
fótgangandi heim til sín — peninga-
laus og hestslaus.
Þegar konan hans kom auga á hann,
liijóp hún á móti honum.
„Hvað liefur komið fyrir?“ spurði
hún.
Bóndinn svaraði með allri þeirri ró-
semi og stillingu, sem hann átti yfir að
ráða:
„Þú sendir granna okkar peningana,
svo að hann gæti keypt sér kaffi og tó-
bak. Nú sendi ég honum hestinn minn,
svo að liann þurfi ekki að fara fótgang-
andi, ef hann þarf að skreppa milli bæja
þarna hinumegin!“
Þýtt úr norsku. — H. J. M.
VORIÐ 171