Vorið - 01.12.1967, Blaðsíða 20

mcð'al hinna reikistjarnanna, en tunglið
sá hún hvergi. Kennslukonan útskýrði
allar þessar myndir.
Þegar þau fóru út úr skólanum, sá
Anna Stína falleg blóm í pottum með-
fram öllum göngum, og sá hún, að skóla-
hörnin voru að vökva þau og hlynna að
þeim. Við einn gaflinn var fjöldi barna
að skoða eitthvað. Þegar þau komu nær,
sáu þau að þetta var fiskasafn með alla
vega litum fiskum. Syntu þeir þarna
fram og aftur í ílátunum.
Anna Stína fór með börnunum heim
úr skólanum. Á leiðinni spurði Anna
Stína:
— Hvað heitir bærinn ykkar?
— Hann heitir Sólbros.
— Það var skrýtið nafn.
— Þetta er algengt nafn hér á Venus.
— Hér á Venus? Hvað áttu við?
— Það sem ég sagði. Við eigum
heima á Venus.
Þá varð Anna Stína alveg undrandi.
— En hvaðan ert þú? spurðu börnin.
— Ég á heima á Jörðinni.
Þá skellihlógu þau bæði.
— Nú held ég að þú sért að gabba
okkur, sagði stúlkan.
— Ég get ekki sannara sagt, svaraði
Anna Stína.
Þá fóru þau að spyrja um ýmislegt á
Jörðinni. Þau spurðu um hitann, veðr-
áttuna, jurtir og dýr. Um þelta spjölluðu
þau á leiðinni heim.
Þegar þau komu heim að bænum,
fóru börnin inn, en á einhvern óskiljan-
legan hátt, varð Anna Stína eftir úti.
Þegar Anna Stína vaknaði um morg-
uninn, sagði hún mömmu sinni draum-
inn. Og í hvert sinn og hún sá kvöld-
stjörnuna Venus Ijóma á vesturloftinu
á kvöldin, minntist hún þessa einkenni-
lega draums.
Eiríkur Sigurðsson.
Kennarinn: Getur þú, Pétur, nefnt
mér dæmi um eitthvaS, sem þenst út í
hita, en dregur sig saman í kulda?
Pétur: Já, á sumrin þegar lieitt er,
verða dagarnir iangir, en á veturna,
þegar kalt. er, verða þeir stnltir.
Kennarinn: Þetta er undariegt, Lár-
us. Þú hefur skrifað stíl um „Köttinn
okkar,“ og hann er frá orði til orðs
alveg eins og stíll hróður þíns.
Lárus: Já, við skrifuðum um sama
köttinn!
■— Hvað gerir þú við þennan penna,
drengur minn?
— Eg skrifa bréf til systur mintiar.
— En þú kannt ekki að skrifa.
— Gerir ekkert. Systir mín kann
heldur ekki að lesa.
— Er slæmt að láta draga úr sér
tennur, pahhi?
— Nei, það er ekki hægt að segja.
— Ilefurðu látið tannlæknirinn draga
úr þér?
— Já, minnst hundrað sinnum, dreng-
ur minn.
162 VORIÐ