Vorið - 01.12.1967, Page 40

hrista koddana, svo að íjaðrirnar fjúki.
Þá snjóar á jörðinni. Eg heiti móðir
Halla.“
Gamla konan var svo vingjarnleg að
stúlkunni hvarf nú allur ótti og hún
tók við stöðunni, sem henni hafði verið
boðin. Síðan fór hún að vinna, og hús-
móðir hennar var ánægð með hana.
Hún hristi koddana og sængurnar, svo
að fjaðrirnar fuku í allar áttir eins og
skæðadrífa. Hún átti þarna góða daga.
Kerlingin talaði aldrei styggðaryrði til
hennar og hún fékk nógan og góðan
mat.
Þarna var hún nokkurn tíma hjá óð-
ur Höllu, en þá fór henni allt í einu að
leiðast. Hún vissi í fyrstu ekki af hverju
það kom, en loks varð henni ljóst, að
hana langaði til að komast heirn til sín.
Jafnvel þótt henni liði þúsund sinnum
betur hér, langaði hana til að komast
heim. Og dag nokkurn sagði hún við
kerlinguna: „Mig langar svo afskaplega
mikið heirn. Það er alveg sama, þótt
mér líði vel hér. Ég get ekki að því gert,
að mig langar til að fara heim. Ég get
ekki verið hér lengur.“
„Þetta líkar mér vel,“ sagði kerlingin.
„Og vegna þess að þú hefur þjónað mér
vel og dyggilega ætla ég nú að hjálpa
þér til að komast upp aftur til þinnar
veraldar.“
Svo tók hún í hönd hennar og gekk
af stað. Þær komu brátt að stóru hliði.
Þegar hliðið opnaðisl tók að rigna yfir
hana gullpeningum. Peningarnir hlóð-
ust á hana, svo að hún var öll þakin
með gullpeningum.
„Þetta átt þú að eiga. Þú hefur verið
iðin og dugleg,“ sagði móðir Halla og
fékk henni snælduna um leið, sem hún
hafði misst í brunninn.
Síðan lokaðist hliðið og stúlkan var
allt í einu komin upp á jörðina rétt hja
liúsi stjúpmóður sinnar. Þegar hún kom
inn í garðinn, stóð haninn við lnunninn
og sagði: Gaga-gaga-gó!
Síðan gekk hún inn í húsið, og þær
mæðgur tóku vel á móti henni, þegar
þær sáu allt gullið, sem hún kom með.
Stúlkan sagði þeim frá öllu. sem við
182 VORIÐ