Vorið - 01.12.1967, Síða 41

haföi borið sícfan hún fór að heiman.
Þegar stjupmóðirin lieyrði, hvernig hún
hafði fengið alla þessa peninga, vildi
hún fyrir hvern mun að ljóla dóttirin
yt'ði einnig rík. Svo varð hún að setjast
v>ð hrunninn og fara að spinna. Til
þess að fingurinn yrði hlóðugur, stakk
hún sig með nál, en síðan henti hún
snældunni í brunninn.
Eins og hin systirin, kom hún á fagur-
gfænt engi er hún kom niður. Þegar
hún kom að bakaraofninum, hrópuðu
hrauðin: Taktu okkur út ....! Taktu
°kkur út! Við erum að hrenna! Það
er langt síðan við vorum fullbökuð!
En lata stúlkan svaraði aðeins: „Ég
fer vist ekki að skíta mig út á því.“
Svo hélt hún áfram þangað til hún
kom að eplatrénu.
j,Hristið mig . ...! Hristið mig . . . . !
eplin mín eru fullþroskuð!"
Uff, þau gætu dottið í höfuðið á
^er, sagði stúlkan og hélt áfram.
h'egar hún kom til móður IIöllu, varð
hún ekkert lirædd, því að hún var búin
aÚ heyra um tennurnar. Hún réði sig
sh'ax sem vinnukonu. Fyrsta daginn
reyndi hún að vinna vel. Tdún var iðin
og hlustaði vel á það, sem móðir Halla
sagði, því að hún hélt að hún niundi fá
sömu laun og systir hennar. En á öðrum
degi fór hún að svíkjast um. Og þriðji
dagurinn var þó enn verri. Þann morgun
nennti hún ekki einu sinni að fara á
fætur. Hún hjó ekki heldur um rúm
kerlingarinnar og hristi þá heldur ekki
sængurföt hennar.
Nú var gömlu konunni nóg hoðið og
sagði henni upp. Lata stúlkan lét sér
það vel líka og huggaði sig við það, að
nú fengi hún alll gullið.
Móðir Halla leiddi hana nú út að
hliðinu, en þegar hún var komin í gegn-
um það fékk hún yfir sig steypibað af
Ijöru í stað gulls.
— Þetta eru launin fyrir þjónustu
þína, sagði kerlingin og skellti Idiðinu
aftur.
Allt í einu var stúlkan komin heim,
en hún var öll svört af tjörunni, og þeg-
ar haninn við hrunninn sá hana, sagði
hann:
— Ga-ga — gag-gó! —
En tjaran sat föst í líkama hennar og
hún varð að sitja með hana alla ævi.
Þýtt úr norsku. H.J.M.
VORIÐ 183