Vorið - 01.08.1971, Síða 6

Davíð Stefánsson gerðist brátt vinsæll
og afkastamikill rithöfundur. Hver ljóða-
bókin rak aðra: Kvæði (1922), Kveðjur
(1924), Ný kvæði (1929), í byggðum
(1933), Að norðan (1936). Svo liðu ellefu
ár, þar til hann sendi frá sér ljóðabók,
Ný kvæðabók (1947), þá Ljóð frá liðnu
sumri (1956), í dögun (1960) og að lok-
um voru gefin út Síðustu ljóð (1966).
En Davíð fékkst við fleira en ljóða-
gerð, hann samdi m. a. f jögur leikrit:
Munkarnir á Möðruvöllum (1925), Gullna
hliðið (1941), Vopn guðanna (1944) og
Landið gleymda (1953). Þá samdi hann
skáldverk um Sölva Helgason í tveim
bindum, sem ber nafnið Sólon Islandus
(1940), og auk þessa hafa verið gefnar
út ræður hans Og ritgerðir í bók, sem ber
heitið Mælt mál (1963). — Með þessum
fögru bókmenntum, sem svo miklar voru
jafnframt að vöxtum, aflaði hann sér
þeirrar viðurkenningar að vera talinn
höfuðskáld ný-rómantísku stefnunnar hér
á landi á þriðja og fjórða tug aldarinnar
og jafnframt í hópi þjóðskálda.
Ekki mun hér verða gerð tilraun til
þess að skýra eða rekja skáldskap Davíðs
Stefánssonar, þó skal það fullyrt, að
Davíð var fyrst og fremst skáld fegurð-
arinnar, skáld vorsins og ekki sízt skáld
frelsisins. Hans eru orðin:
„Fegursta vísan um voriS
er vísan um fræið í moldinni/‘
Og á öðrum stað bætir hann við:
„Ég vissi þaS og veit það enn,
aö voriö alla bætir.“
Lífsviðhorfi sínu sem skáldi lýsir hann
í hnotskurni á þennan veg:
„Allir, sem verðskulda að nefnast skáld,
unna þjóð sinni, vilja frelsi hennar og
annarra, en hata ofríki og kúgun. Þess-
Davíð Stefánsson
vegna hlýtur það að vera eðli skáldsins
að vilja göfga og bæta, fegra og friða.“
„VerSi frelsið liætt og hataS,
hefur þjóSin öllu glataS."
Þjóðerniskennd og átthagatryggð Davíðs
er rík, enda þótt hann væri víðförull og
að öðrum þræði heimsborgari, þá sagði
hann samt:
„Hvar sem ég er staddur á hnettinum,
er skammt heim í Fagraskóg.“
Fyrir æsku landsins brýndi hann gildi
þjóðlegra verðmæta:
„Nýja kynslóS eggja onn
íslands fyrstu landnámsmenn.' ‘
Og í Mœltu máli orðaði hann það svo:
„Kennið börnunum að elska íslenzka
fánann, því hann er hið heilaga tákn,
tákn frelsisins, sem verða skal arfhlutur
og aflgjafi íslenzku þjóðarinnar til hinzta
114
VORIP